FanFic.nl

Stand alones

De finale

Met mijn boog in mijn rechterhand en een zelfgemaakte koker gevuld met pijlen op mijn rug, liep ik de open plek op. De lege Hoorn des Overvloeds zag er verlaten uit en op mijn hoede sloop ik dichterbij. Het geluid van het kanon dat ons vertelde dat er iemand was overleden, was al een tijdje niet meer afgegaan en als mijn berekeningen klopten, waren er nog maar drie deelnemers over, mijzelf incluis. In mijn koker zaten nog vier pijlen, wat hopelijk genoeg zou zijn om te overleven. En anders...
Nee. Daar wilde ik niet aan denken.
Daar mocht ik niet aan denken.
In één snelle beweging pakte ik een pijl uit mijn koker en spande deze voor mijn boog. Op mijn hoede begon ik naar de Hoorn te rennen, waar ik vervolgens behendig inkroop. Op mijn hurken wachtte ik af, mijn boog gespannen en mijn normen en waarden verscheurd, aan stukken gereten en voor altijd verbrand.
Met alle macht probeerde ik mijn adem rustig te houden en luisterde ik aandachtig naar de stilte, die steeds meer en meer verstoord werd door de aanzettende wind. Het kwam vanuit het oosten, waardoor ik er in de Hoorn nog geen last van had.
Niet fysiek, althans. De wind maakte me wel zenuwachtig, alsof er iets zou gaan gebeuren. Nee, het duurde nu niet lang meer.
En om eerlijk te zijn was dat maar goed ook. Nadat ik mijn partner en vriend, Harry Edward Styles uit District 4, had verloren en had dood zien gaan zonder dat ik hem kon helpen, was ik er klaar mee. Uit pure woede had ik een pijl door het hart van Tom Kaulitz uit District 7 geboord, wat me bijna mijn leven kostte. Uiteindelijk was ik ontsnapt aan de andere tegenstanders en nu zat ik hier, fysiek gezond maar mentaal zwaar gewond.
Of ik het verdiende? Nou, dat zou men zelf maar uit moeten maken zodra het kanon afging.
Eerst moest ik vechten. Overleven.
Rennen.
De wind was nu zo dusdanig hard, dat ik voorzichtig uit de hoorn kroop en op mijn hoede de hoek om keek. De hoge bomen wiegden gevaarlijk heen en weer en toen ik nog wat verder uit de Hoorn kroop, zag ik het. Razend, verwoestend en snel.
Het was een tornado.
Zo snel als ik kon klom ik uit de Hoorn en zette ik het op een rennen. Ik hoorde de tornado achter me aan komen en vervloekte voor de zoveelste keer de Spelmakers en hun sadistische ideeën. Zo snel als ik kon baande ik me een weg terug naar het bos en net op het moment dat ik de boomgrens passeerde, hoorde ik een luide strijdkreet vanuit de lucht komen. Ik dook instinctief opzij en behendig belandde er een knappe, bruinharige jongen naast me op de grond. Het mes in zijn handen liet mijn hart op hol slaan, maar op een hele andere manier dan beschreven werd in al die lieve, leuke popliedjes. Vrijwel meteen schoot ik de pijl, die al zo lang op mijn boog lag te wachten, richting zijn borst. Tijd om te kijken of ik mijn doelwit fataal had geraakt was er niet, maar zijn gekrijs liet me in ieder geval weten dat ik hem had verwond. Voor de rest moest ik maar wachten op het kanonsschot, als die überhaupt kwam.
Nu moest ik rennen voor mijn leven.
Letterlijk.
Op volle snelheid zigzagde ik tussen de enorme bomen door, de tornado razend achter me aan. Het verwoestte onderweg alles wat het tegen kwam en ik wist dat het niet lang zou duren voordat ik ingehaald zou worden. Terwijl ik rende zochten mijn ogen wanhopig de omgeving af naar een schuilplek, iets dat de enorme tornado van mij zou scheiden.
Iets dat mijn leven zou redden.
"Zayn! Hierheen, snel!" Zodra ik onverwachts mijn naam hoorde, scande ik op topsnelheid de omgeving en hoewel ik wist dat ik niemand kon vertrouwen, was de smalle, stenen grot die tussen de bomen verscholen stond op dit moment de enige uitweg. Die donkerharige jongen met zijn zwarte vingernagels moest ik dan maar riskeren - ik werd liever gedood door een medespeler dan door de Spelmakers.
Uiteindelijk waren we sowieso allemaal slachtoffers.
Op volle snelheid rende ik naar de ingang van de grot toe en dook naar binnen,
waar het op de één of andere manier ineens akelig stil werd zodra ik uit het licht van de zon verdwenen was. Meteen spande ik een pijl voor mijn boog, waarna ik de grot rondkeek en me niet eens meer verbaasde over de zo-gezegde tornado, die op pauze leek te zijn gezet.
"Adam?" siste ik, mijn boog stevig vasthoudend, wetend dat de jongen zich daar ergens in het donker bevond. "Waar ben je?" Ik zuchtte vermoeid. Ja, hier, vermoord me maar nu ik je gratis mijn locatie heb verteld.
Nee, hij viel ongetwijfeld zo vanuit het niets aan.
En net op dat moment denderde er een kanonsschot door de Arena. Ik durfde niet naar buiten te gaan om voor de zekerheid het gezicht van de jongen die ik had geraakt te identificeren, maar hij moest het eigenlijk wel zijn. Louis William Tomlinson, District 9.
En daarbij: er was niemand anders meer over daarbuiten. Dat betekende dat dit de finale moest zijn, ik tegen Adam, boog tegen-
"Verdomme!" Een helse, stekende pijn schoot door mijn been en in één snelle beweging schoot ik een pijl naar achteren. Snel draaide ik me om en ik zag hoe de pijl Adam in zijn schouder raakte. Hij wankelde naar achteren, krijsend van de pijn, terwijl hij met grote ogen keek naar de diepe wond die mijn wapen veroorzaakt had. Ik reikte opnieuw met mijn hand naar achteren om mijn laatste pijl te pakken, maar de stekende pijn in mijn been liet me door mijn knieën zakken. Met een klap kwamen mijn knieën op de donkere stenen terecht en ik slaakte een gesmoorde pijnkreet. De boog viel uit mijn handen en met alle macht probeerde ik hem weer op te pakken, terwijl er sterretjes voor mijn netvlies begonnen te dansen. Mijn gezichtsveld ging langzaam draaien en ik voelde een golf van misselijkheid opkomen, terwijl mijn lichaamstemperatuur begon te stijgen. Mijn hoofd gonsde en mijn oren suisden, terwijl ik Adam in de verte als een bezetene hoorde lachen. Ik zag hoe hij geluidloos het woord ''gif'' vormde met zijn lippen, waarna hij net buiten de grot achterover in het gras viel, het zonlicht weer op zijn gezicht schijnend. Ik voelde hoe mijn lichaam het begaf en viel voorover op mijn buik; mijn gezicht klapte net naast mijn boog op de koude stenen. Alles werd langzaam zwart en het laatste wat ik zag was de enorme, woeste tornado die meedogenloos een spartelende Adam met zich mee zoog. Het kanonsschot drong enkele seconden later mijn trommelvliezen binnen en een traan rolde eenzaam over mijn wang, waarna alles uiteindelijk zwart en stil werd.
Niemand zou de 74e Hongerspelen winnen.
Niemand.
Het kanon ging voor de derde en laatste keer af.

Reacties: