FanFic.nl

Familieportret

Vrijdag 19 november 2032

Ze was boos; dat wist hij. Hij hoorde het aan haar ademhaling die aanzienlijk zwaarder was dan normaalgesproken en maar niet regelmatig wilde worden, ook al lagen ze al ruim een half uur in bed. Het liep tegen half één.
Eleanor zuchtte en kwam in beweging. Ze griste de afstandsbediening van haar nachtkastje en zette de televisie aan. Ze koos een oude aflevering van haar soapserie uit, zette wat kussens in haar rug en keek onafgebroken naar het scherm. Haar ademhaling werd eindelijk rustiger.
Louis ontspande een beetje. Hij wilde eigenlijk slapen, maar hij kon het niet maken tegenover Olivia. Hij had zijn vrouw zo ver gekregen haar naar het feestje te laten gaan, maar hij wist dat Eleanor razend zou zijn als hun dochter niet om 1:15 stipt voor de deur stond.
En hij wist dat tieners een paar minuutjes nooit zo nauw namen.
‘Hoe is het met Greg?’ vroeg hij. In zijn hoofd stelde hij zichzelf dezelfde vraag en hij realiseerde zich dat het hem speet dat hij het antwoord niet kende, ondanks dat hij Greg nooit heel goed gekend had.
‘Dit is een oude aflevering,’ bitste Eleanor. ‘Hier had Greg zijn verstand nog niet verloren.’
Louis glimlachte onwillekeurig, maar dat merkte ze gelukkig niet op.
‘Zal ik thee zetten?’
‘Het is half één geweest.’
‘Ja, en laten we eerlijk wezen: de komende drie kwartier gaan we toch niet slapen. Wil je thee?’
Eleanor zuchtte. ‘Doe maar,’ zei ze, en Louis klom onmiddellijk onder de dekens vandaan, blij dat hij aan de spanning die de slaapkamer domineerde, kon ontsnappen.
Het tapijt op de overloop voelde fris aan onder zijn voeten en het laminaat op de begane grond was nog kouder. Louis was vergeten zijn sloffen aan te trekken.
Een blik op de klok leerde dat het 00:42 was. Hij had tegen beter weten in gehoopt dat zijn vrouw zou slapen tegen de tijd dat Olivia thuis kwam, maar dat zat er inmiddels al helemaal niet meer in.
Voor een fractie van een seconde vroeg Louis zich af of hij iets in haar thee moest stoppen, toen woof hij de gedachten, enigszins geschrokken, weg. Ze zou het de volgende ochtend merken en dan waren ze nog verder van huis.
Met in elke hand een dampende mok ongedrogeerde thee bekom Louis te trap. Nadat hij ze op de nachtkastjes had geplaatst, kroop hij bibberend weer onder de deken. Eleanor leek het niet te merken.
De tijd tikte voorbij, de thee koelde af. Louis nam zijn eerste slok, zei: ‘Schat, het is drinkbaar,’ en ze dronken verder in stilte; het enige geluid het gekibbel op televisie. Louis kon het op dat moment niet zo goed hebben, maar hij hield zijn mond. Eleanor was al opgefokt genoeg.
Om drie over één was de thee op en was Eleanors aflevering afgelopen. Ze bleef een paar tellen stilletjes in bed zitten, toen zuchtte ze en kwam ze overeind.
‘Waar ga je heen?’ vroeg Louis.
‘Naar het toilet,’ antwoordde zijn vrouw, maar ze daalde de trap af terwijl er op de bovenverdieping ook een toilet was. Louis ging haar achterna, ditmaal zonder zijn sloffen te vergeten.
Hij vond Eleanor op de bank, startend naar het familieportret. ‘Dit is niet de wc,’ constateerde Louis. Zij schudde haar hoofd.
‘Schat, ik – ’
‘Wat als ze niet thuiskomt, hè?’ viel Eleanor uit. ‘Wat als ze zich in een coma gezopen heeft of als ze onderweg verkracht en vermoord is?’
‘Ze is verantwoordelijk genoeg om niet te veel te drinken en ze fietst niet alleen naar huis,’ suste hij, terwijl hij naast haar plaatsnam op de bank en een arm om haar heen sloeg.
‘Het laatste stukje wel,’ fluisterde Eleanor.
‘De laatste honderd meter, ja. Ze hoeft maar te gillen en ik sta buiten.’
‘Wat als ze dronken de sloot in fietst?’
‘El…’
‘Nee, Lou, hou op! Deze ene keer heb ik me erin laten luizen, maar niet nogmaals. Dit gebeurt niet meer!’
‘Ze is veertien, El. We kunnen niet meer verwachten dat ze na Sesamstraat naar bed gaat.’
‘Er is een verschil tussen thuis wakker zijn en ’s nachts over straat gaan en alcohol nuttigen en je laten misbruiken door jongens.’
‘Heb jij nooit gefeest toen je jong was?’ flapte Louis eruit. Hij had er meteen spijt van.
Eleanor wierp hem een vernietigende blik. ‘Ik had pyjamafeestjes waarop ik met mijn vriendinnetjes filosofeerde over die ene leuke jongen in onze klas. God heeft mijn lichaam niet gemaakt om vol te gieten met alcohol of jongens.’
Een blik op de klok leerde Louis dat het tien over één was. ‘El, ik weet dat je het niet leuk vindt om te horen, maar…’
Ze sprong op. ‘Ik laat me helemaal niets meer vertellen door jou! Het is ook mijn dochter die nu gevaar loopt.’ Hij hoorde haar stem breken, maar toen ze de trap opstormde, besloot Louis dat hij haar beter even alleen kon laten.
‘Als ze morgenochtend niet in haar bed ligt,’ dreigde Eleanor van bovenaan de trap, ‘zorg ik er persoonlijk voor dat je nooit meer een woord kunt zeggen!’
Louis vroeg zich af of ze zijn tong eruit zou snijden of zijn stembanden uit zijn keel wilde rukken of hem gewoon meteen helemaal zou vermoorden. Hij besloot dat het er niet toe deed.
Het werd 1:13 en 1:14 en 1:15 en er was nog steeds geen teken van Olivia. Louis had zijn telefoon op zijn nachtkastje laten liggen, dus als ze hem zou contacteren, zou hij het niet merken. Hij besloot zich er niet al te druk over te maken: zelfs Eleanor was niet zo stom om Olivia te laten stikken als er iets aan de hand was.
Het werd 1:20 en Louis merkte dat Eleanor hem toch opgefokt had; hij was onrustig en begon zich steeds meer zorgen te maken.
Het werd 1:25 en Louis besloot thee te zetten, puur zodat hij iets omhanden had. Hij vulde twee mokken: één voor hem en één voor zijn dochter.
Om 1:30 was ze er nog steeds niet en Louis brandde zijn tong aan de veel te hete thee. Vloekend zette hij de mok terug op tafel – iets te ruw, waardoor er thee over de rand heen op tafel belandde: hij was ook nog eens een onderlegger vergeten. Dat beloofde nog hevigere ruzie voor de komende ochtend.
‘Verdomme, Lou,’ mompelde hij in het luchtledige, ‘ze is veertien.’ Hij haalde diep adem. Het horen van zijn eigen stemgeluid kalmeerde hem enigszins. ‘Veertien, ja,’ herhaalde hij dus. ‘Waar was jij toen je veertien was?’
Die vraag wilde hij liever niet beantwoorden.
‘En waar ben je nu?’ fluisterde hij, nauwelijks hoorbaar. ‘Ben je waar je zou willen zijn?’
Om 1:34 ging de voordeur zachtjes open. Olivia sloop de kamer binnen en haar gezicht vertrok toen ze haar vader zag zitten. Waarschijnlijk had ze gehoopt dat haar ouders niet zouden merken dat ze te laat was.
‘Sorry,’ zei ze.
‘Ik heb thee gezet,’ zei Louis.
Olivia nam plaats op de stoel die ze zich altijd toe-eigende. Een poosje zaten ze in stilte in hun thee te blazen, toen sprak Louis: ‘Je bent te laat.’
‘Ik weet het,’ zei ze. ‘Ik wilde eerder weg, maar Lisa schoot niet op, want ze was dronken en we konden haar dus ook niet achterlaten, dan was ze nooit thuisgekomen, maar ik durfde ook niet alleen en – ’
‘Ik snap het,’ onderbrak Louis. ‘Ik ben ook jong geweest.’
Olivia kinkte alleen maar en na een korte stilte ging haar vader verder: ‘Maar je moeder niet,’ die is op haar twintigste door God op de aardbol gedropt, ‘en die is ontzettend gerust, dus we gaan dit in het vervolg niet meer doen.’
‘Maar pap – ’
‘Nee, Liv. Het spijt me als ik de suffe papa moet spelen, maar voortaan haal ik je op. Zeg maar tegen Lisa en David dat ik hen ook wel af wil zetten, zolang ze m’n auto niet onder kotsen.’
Olivia staarde hem ongelovig aan. Louis deed alsof hij het niet merkte, dronk zijn thee in één adem op en kwam overeind. ‘Sorry als het stom is, schat, maar je moeder staat op springen. Oh, en drink je thee. Dat helpt tegen de kater.’
Met die woorden begaf hij zich weer de trap op, richting de slaapkamer, klaar om Eleanor te kalmeren.

Ik ben zelf niet zo tevreden over dit hoofdstuk, maar hé, jullie doen het er maar mee.

Reacties: