Hoofdcategorieën
Home » Overige » FF's Schrijfuitdaging. » We zouden helden kunnen zijn.
FF's Schrijfuitdaging.
We zouden helden kunnen zijn.
Het was vrijdagmiddag, in de kelder van de school speelden vijf vrienden, Davey, Marley, Skippy, Winnie en Tommy muziek in hun band 'Steelhorse,' zoals ze elke vrijdag deden. Hun sessie zat er bijna op. Buiten was het donker, waardoor de rest van de ruimte nauwelijks zichtbaar was.
Met 'Come On Eileen' in haar hoofd remde Davey, sprong van haar fiets, opende de tuinpoort en sloot hem achter zich. Ze was thuis, twee uur later dan mocht. Maar daar gaf ze niet om, ze had liever huisarrest dan dat ze een muziek sessie moest missen. De keukendeur piepte zacht toen de zeventienjarige tiener hem opende, een walm van gekookte bloemkool, te lang gebraden vlees en overgare aardappels sloeg in haar gezicht. Met een vies gezicht hing ze haar jack aan de kapstok. In de woon-en-eetkamer vond ze haar ouders lezend op de bank. Geen van beide keek op toen ze de kamer verder in liep. Een bord met het geroken eten stond op tafel. Even bleef Davey er naar staan kijken en liep toen door naar de trap. Het gebruikelijke ritueel als ze weer eens te laat thuis was, smerig eten en ouders die haar negeerden, deden Davey altijd direct naar haar slaapkamer vertrekken.
Eenmaal op haar kamer viste ze haar net gekochte cd uit haar tas. Vorige week vrijdag was het vriendje van Marley, die ook in het vriendengroepje zat, aangekomen met de New Wave band uit de jaren tachtig; Dexys Midnight Runners. Direct was de groep enthousiast geworden. En vandaag had Davey het album van deze groep gekocht. De cd-speler kwam zoemend op gang terwijl ze haar schoolspullen op haar bed gooide. Toen het nummer begon te spelen danste ze op de maat mee.
Davey ging op in de muziek, dusdanig dat ze niet merkte dat er twee mensen stomverbaasd in haar deuropening stonden.
Het nummer dat al de hele dag in haar hoofd zat was uit, nu pas zag Davey haar ouders staan. Vragend keek ze hen aan, haar moeder drukte op de pauzeknop en glimlachte. Davey sloeg haar armen over elkaar, klaar voor de preek over volume en smaak. Een preek die niet kwam.
“Ik wist niet dat je van New Wave hield.”
“Sinds kort.”
Nog steeds argwanend keek Davey toe hoe haar moeder naar haar werkkamer liep en terugkwam met een fotoalbum.
“Dit is je vader, dit is je oom Patrick, en dit ben ik.” Wijzend op de nu niet meer herkenbare mensen duidde Sam Kelmeckis op de foto. Davey keek verrast op van de afbeelding. “Jullie waren...punk?”
“Een soort van new wave, ska, David Bowie, het hoorde er allemaal bij.” Haar vader grijnsde. “Maar we hebben nooit echt tot één groep behoort, we hadden elkaar en dat was genoeg.”
Davey grijnsde. “Dan herkennen jullie het vast wel.” Haar ouders keken vragend, en vanuit haar klerenkast viste Davey haar oude gitaar. Ze sloot hem aan en speelde een nummer dat haar ouders deed huilen van geluk en herkenning.
Reacties:
Dit was best wel leuk om te lezen. Ondanks dat ik wel het idee had je het lastig vond om een verhaal met max 500 woorden schrijven, was hij wel het lezen waard. Ik heb nog nooit van The Perks of Being a Wallflower gehoord, maar dat maakt het niet minder leuk. Ik had echt nooit verwacht dat haar ouders uiteindelijk in de band zaten waarvan ze de cd luisterde.En wat ontzettend leuk dat ze haar ouders laat huilen van geluk, tranen van geluk is zo ongeveer het mooiste dat iemand waar je van je kan geven, denk ik zo.
Mooi stukje!!
Beautiful written, as usual
Ik heb wel al van The Perks of being a Wallflower
gehoord, maar nooit echt gelezen.
Dit was een hele sterke shot.
Kort maar zo fijn dat je er meteen in leefde.
Kuskus