FanFic.nl

Pokémon Unova Chronicles

Prologue; bond between brother and Sister.

-Twee jaar eerder-

Een meisje staarde met helderde blauwe ogen naar een aantal sterren dat fel flikkerde van het afgebrokkelde dak, achter haar stond een grote Serperior. Een Woobat vloog angstig op, toen er langzame voetstappen weerklonk, die door de ruïne heen galmde waardoor de brunette opschrok. Gelukkig was het niet minder dan haar eigen broer, Touya, en niet hém, teleurgesteld liet ze haar blauwe ogen naar de grond glijden. De jongen wierp een bezorgde blik op zijn zusje, die hem met betraande ogen terug aanstaarde. “Touko..” begon de bruinharige jongen en de brunette keek naar haar broer, die een hand op haar arm legde. Het meisje draaide zich naar hem toe, sloeg vervolgens haar armen om de middel van de jongen, terwijl ze haar gezicht in het vest van Touya duwde. Ze wilde niet dat Serperior haar tranen zou zien en liet de Pokémon terug keren in haar Pokéball. “H-hij i-is w-weg T-Touya.. h-hij..” bracht Touko er snikkend uit en verstevigde haar grip op zijn trui. Touya kon enkel zijn grip op haar verstevigen en over haar rug heen wrijven in een poging haar te kalmeren maar wat de jongen ook probeerde, het mocht niet baten.Touko was erg van streek. Voor een aantal minuten bleef de jongen zo staan totdat zijn zusje hem los zou laten, wat ook gebeurde en vervolgens haar ogen snel droog veegde. “Het spijt me dat ik niet naar je luisterde,” mompelde de brunette tegen de jongen die zijn pet recht op zijn hoofd zette. Het duurde enkele seconden voordat Touya besefte waar zijn zusje het over had en schudde vervolgens met zijn hoofd.

“Waarom bied jij je excuses aan?” kwam een wedervraag van de bruinharige jongen met een grijns op zijn gezicht. Touko keek weg, naar haar schoenen en veegde met haar vinger nerveus onder haar neus. Het meisje gaf echter ook geen antwoord op zijn vraag en ging vervolgens op een randje van een afgebroken trap zitten en staarde naar een Pokéball in haar hand. Touya ging naast haar staan en legde voor een tweede keer een hand op haar arm, terwijl hij met een nieuwsgierige blik naar de Pokéball in haar hand staarde. “Ik moet hem vinden, broertje,” begon Touko zachtjes en probeerde hierbij niet de jongen aan te kijken omdat er weer tranen in haar ooghoeken vormde, maar dit keer keek ze de jongen aan. Hierdoor zag de jongen haar vastbeslotenheid in haar blauwe ogen, maar ook de traan die langzaam langs haar wang rolde. “Ga maar. Ik zeg wel tegen mam dat je naar een andere regio ben gegaan,” sprak de jongen resoluut en balde zijn hand vastbesloten tot een vuist, ook sloot hij zijn ogen om zijn grijns meer effect te geven. Een waterig glimlachje verscheen op het gezicht van Touko maar ze was toch ook niet zo zeker van haar zelf.. de rede hiervoor was omdat het meisje haar broer niet hier achter wilde laten. “Maar Touya..” begon ze toen weer in een poging maar Touya schudde koppig met zijn hoofd.

“Ik weet dat dit belangrijk voor je is, zussie. Ik red me wel, eerlijk.” Na deze woorden van haar broer was Touko overtuigd en kwam vervolgens overeind waarna ze haar ogen sloot en een klein glimlachje liet verschijnen. Ze knikte vastbesloten naar de jongen waarna ze een Pokéball opgooide, waaruit een Braviary verscheen, daarna stapte ze op de rug van de vogel. Touya keek met een geforceerde glimlach naar het meisje dat op de rug van de Braviary zat maar besefte desalniettemin dat zijn zusje van die jongen hield. En dan ook alles zou doen om hem op te sporen. Touya keek toe hoe de vogel langzaam opsteeg en vervolgens weg vloog, en langzaam uit het zicht verdween maar dit was dan ook meteen de laatste keer dat hij zijn zusje zou zien….

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.