Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » No Way » 03.
No Way
03.
Cass…’ Mijn stem trilt. Cassidy is bijna niet veranderd. Haar gezicht is zo jong als voordat ze wegging. Haar bruine ogen spreken zoals daarvoor.
Met een kling valt het kleine bordje met kleine lekkernijen erop op de grond. Scherven liggen onder Cassidy’s voeten.
Ik hoor voeten achter de deur waar Cass uit kwam.
‘Cass.. Je.. Je.. Je leeft! Cassidy ik heb je zo gemist.. Ik h-’ Een man die net zo overdreven is als Gerdaria en Hortels komt de kamer binnen.
‘Wat is hier aan de hand!?’ buldert hij met een rood hoofd. Zijn wenkbrauwen zitten veel te hoog voor zijn lichaam en hij heeft belachelijk grote ogen.
‘Waarom is dit gevallen?!’ De man kijkt verschrikkelijk boos naar Cassidy. Cass’ ogen staan dof.
‘Het was mijn schuld, ik stootte haar aan,’ zeg ik snel. ‘Ik ruim het wel op.’ Ik plof op mijn knieën en laat mijn haar voor mijn ogen vallen. De scherven snijden in mijn hand.
‘Stop!’ beveelt de man. Bevend kom ik omhoog. Zijn wenkbrauwen zijn geheel weg geëpileerd en daarna bijgetekend. Of het is een tatoeage.
‘Je moet niet tegen avoxen spreken. Je geeft ze bevelen.’ Hij kijkt naar je om, en wenkt me mee.
Ik blijf staan.
Dan ga ik weer op mijn knieën zitten om Cassidy te helpen. Als ik mijn handen vol met scherven heb vraag ik aan de man waar de prullenbak is.
‘Geef maar aan “dat daar”’ en hij wijst op Cassidy. Even kijk ik Cassidy aan. Dan schud ik mijn hoofd en zeg: ‘Nee, waar is de prullenbak?’ De man zucht overdreven. Het ziet er nep uit, zijn gezicht beweegt niet mee.
‘Jongedame, je moet mee komen voor de optocht. Ik heb je jurk klaarliggen.’ Ik schud langzaam mijn hoofd.
‘Dat vroeg ik niet. Waar is de prullenbak?’ Nog een zucht. Man, ik krijg een hekel aan zijn neppe gezicht.
‘Dàt daar brengt je wel.’ Hij wijst weer op Cassidy. Langzaam begin ik boos te worden. Ik knijp mijn ogen iets samen. Ik voel wat veranderen in mijn hersenen, alsof er een knopje omgezet word.
‘Dàt is een mens. Dàt heeft gevoelens. Dàt kan dan wel je slaaf zijn, maar dàt had voordat ze hier kwam ook een leven!’ Ik loop naar hem toe. Ik vóél mijn bloed koken. Als ik vlak voor de man sta spuug ik in zijn gezicht. Hij drukt dan op een knopje en binnen een seconde lopen er twee avox-mensen om me heen. Stug pakken ze me vast en duwen ze me de kamer uit. In een waas zie ik alles voorbij gaan. Ik schreeuw Cassidy’s naam nog een laatste keer voordat alles zwart word.
De optocht was een grote waas. Ze hadden mij mijn jurk aangedaan en ik kan me er bijna niks meer van herinneren.
Cassidy leeft, is het enige waar ik aan kan denken. Cassidy leeft. Ze leef. Ik zit op de rand van mijn bed en staar naar buiten. Er gebeurt van alles maar ik zie het niet. Cassidy… Ze leeft. Ik probeer me haar gezicht voor de geest te halen. Ze had geen wonden. Ze was wel vermagerd. En dat was best raar, want ze was al best mager. Als ik zo naar mezelf kijk ben ik ook best mager. Je kan als ik zit makkelijk mijn ribben tellen, mijn benen bestaan bijna alleen uit bot en spier en mijn handen zijn alleen een paar botten met een dun laagje vel erover.
Ik laat me achterover op het bed vallen. Cassidy leeft.
Het plafond is perfect geplamuurd. Voor twee nachten. Daarna wordt dit gebouw nooit meer gebruikt. Dan word er nooit meer in deze dekens geslapen. Ik draai me op mijn buik en draai mijn gezicht in de dekens. Boos bijt ik er in. Ik bijt net zo lang tot mijn kaakspieren zo verzuurd zijn dat het voelt alsof er in gesneden word. Dan begin ik te huilen. Alles gebeurt zonder enige reden. Allemaal emoties komen vrij, van de laatste paar dagen.
Fuck het Capitool. Ik sla een bloemvaas tegen mijn arm. Het doet pijn, maar dat heb ik even nodig. Na een tijdje krijg ik een blauwe plek.
Nog een uur wisselen de emoties heel snel.
Dan val ik in slaap.
Orchidee – mijn stylist – trekt me mijn jurk aan. Ik lijk verdacht veel op een perzik nu. Mijn wangen en lippen zijn de zelfde kleur perzik-roze als de strik op mijn jurk. Mijn jurk zelf is wit. Verder zijn mijn schouders zijn bloot en de jurk stopt een paar centimeter boven mijn knie. Onderin heeft het kant en meerdere lagen, waardoor het uitstaat. Ik heb schattige kniekousen aan in de zelfde kleur als mijn make up en daaronder witte schoenen. Ik wiebel een eindje verder op mijn hakken.
Wow, wat een kleuren palet, zo origineel. Voel het sarcasme.
‘Okay, denk er om. Kin in de lucht. Lachen. Praten. Vertel over je jeugd, hoe je in de Arena zal staan. Ogen een tikkeltje groter maken dan normaal, jij hebt van die Aziatische ogen.’ Blijkbaar was Anna binnengekomen. Ze loopt naar me toe en drukt met twee vingers mijn kin omhoog. ‘En het allerbelangrijkste, wees jezelf.’
Als Anna mij naar de coulissen heeft gebracht komt alles wel heel dichtbij. Ty staat naast me. Hij ziet er uit alsof hij een moord machine is. Ik probeer langs te gaan of ik hem wel eens in de bomen heb gezien, maar toen ik nog in de bomen klom zat ik bovenin, en hij heeft… Laten we zeggen, niet echt het postuur daarvoor. Ik heb geen andere plekken waar ik hem gezien kón hebben. Overdag was ik vroeger altijd met Cassidy zo dicht mogelijk aan de rand van het bos, en soms erin. En zonder Cass.. Zit ik op mijn kamer. Ik hou er van om met dingen over te gooien, het maakt mijn hoofd rustig. Ik kan nu al zo’n 5 ballen tegelijk in de lucht houden. En ’s nachts gaat Ty vast nergens heen, en de mensen die ik zie onthoud ik echt wel.
‘Kom er in?’ Het klinkt meer als een vraag, waarschijnlijk omdat ik dit niet verwachtte.
Het meisje van gisteravond komt binnen.
‘Hey. Ik heb maar gezegd dat ik je nichtje ben.’ Donkerbruine ogen kijken me verwachtingvol aan.
‘Cool,’ zeg ik.
‘Ik ben trouwens Yasmin.’ Ze probeert haar stem luchtig te laten klinken, maar ik heb meteen door dat er iets uit moet.
‘Ik heb een aandenken voor je,’ zegt ze zacht.
‘Cool.’ Het lijkt wel alsof ik op de “repeat” stand sta.
‘Het is een bedeltje, voor een ketting. Er staat op: Love and beloved. Ik.. Ik vond het wel toepasselijk.’
‘Toepasselijk voor wat?! Voor mijn dood? Nou, bedankt.’
Ik word uit mijn gedachten gerukt doordat ik word meegenomen door Anna, die me op een stoeltje zet. Iedereen vliegt voorbij.
‘Leila Woodley, kom er maar even bij zitten,’ hoor ik Caesar Flickerman zeggen. Een meisje, ik schat rond de 15, loopt het podium op. District 7, hout. En dan Woodley als achternaam. Wow, origineel.
‘Nou nou nou, jij hebt ook al het een en ander meegemaakt! Ik durf te gokken dat die vrouw je moeder was?’ zegt Caesar. Ze spelen de bandopname af. Als Leila naar voren wordt geroepen begint een vrouw meteen hysterisch te doen. Ze rent overal doorheen – waardoor flink wat opschudding komt – om naar Leila te gaan. Vredebewakers pakken haar vast en nemen haar mee. Ze spoelen even verder en dan hoor je de presentator van District 7 zeggen, ‘en we moeten spijtig mededelen dat de vrouwe Woodley is overleden.’
Ik kijk naar Leila, die er gevoelloos naar kijkt. Raakt het haar dan écht niet!? Haar fucking moeder is dood. Ze glimlacht en kijkt naar Caesar.
‘Ja, als antwoord op je vraag, dat was mijn moeder,’ hoor ik haar zeggen. Caesar lijkt ook een beetje onderste boven, omdat iedereen in de zaal geroerd is, en eigenlijk alleen Leila niet.
‘Oh okay.’ Het valt angstig stil in de zaal. Caesar heeft het voor deze keer niet meer onder controle.
‘Mijn broertje is overleden aan de Hongerspelen, daarom deed ze zo raar. We hebben niet zo’n grote familie, en daarom zijn we heel close. Maar mijn vader is nu alleen achter.’ Je hoort wel tranen in Leila’s stem, maar haar gezicht vertoont niks.
Dan heb ik het door. Ze is een geboren krijger, en geen watje. Dat is wat haar zo bijzonder maakt, en eigenlijk meteen je aandacht vraagt.
Ze lijkt te zeggen, hey. Ik dood je, zonder enige moeite.
Yay, de eerste personage zit er in ^^ Even voor de verduidelijking, Leila is Hermelien haar persononage ^^
Hope ya'll liked it, byeeeee.
Reacties:
Arme Leila.
x