FanFic.nl

You and me

Deel 19

De taxi die ons naar het vliegveld had gebracht stond er gelukkig nog zodat we niet met de bus naar huis moesten. Het was stil in de auto, allebei dachten we na over het voorbije afscheid. “Hoe was het nu eigenlijk met Tristan?”� vroeg Nora me. “Dat was ik je vergeten te zeggen: het was geweldig! Hij was geweldig! Nora, hij heeft me eigenlijk mee uitgevraagd!!”� haar mond viel open. “Waaat!? En je zegt me dat nu pas! Vertel!”� Ik speelde eigenlijk heel ons (kort) gesprekje na. Tristan had me niet letterlijk mee uit gevraagd, maar was het wel van plan geweest en ik had hem mijn nummer gegeven. Ik haalde mijn gsm uit mijn zak, maar nog geen berichtje. Ik had hem ook bewust niet naar zijn nummer gevraagd, dan moest ik de drang niet weerstaan om hem te bellen. Als hij echt geïnteresseerd zou zijn, dan zou hij mij wel bellen, hoopte ik. “Wel ik denk dat het dringend tijd wordt dat we eens allemaal samen komen!”� lachte Nora. “Jij met je hoofd in de wolken bij Tristan (grappig hoe dit letterlijk ook klopte), Lies en Kevin het kersverse koppeltje, Joe en ik dan en last but not least Jana.”� Ja dat was ik helemaal vergeten, Jana leek het goed, héél goed te kunnen vinden met Nick. “Jana en Nick komen ook zoo hard samen, dus we moeten nodig eens bijpraten.”� Lachte Nora. “Je hebt groot gelijk, maar hoe gaan we dat doen met Lies die in het ziekenhuis ligt?”� “Daar vinden we wel iets op. Vanavond gaan we meteen aan de slag.”� “Vanavond?”� vroeg ik. “Ja, het is wel vroeg, maar wij moeten nog naar school, hé.”� Ik keek op mijn horloge. 20 voor 9, het was nog waar ook! We moesten inderdaad nog naar school (we hadden het eerste lesuur vrij en moesten daarom pas tegen kwart na 9 in school zijn).


’s Avonds na een vermoeiende dag op school:
Door de ogen van Nora: “Dus wat gaan we doen?”� vroeg Daphne. “Wel we kunnen niet gezellig naar ’t stad gaan ofzo, omdat Lies nog een weekje in het ziekenhuis moet blijven, maar we kunnen natuurlijk ook gewoon naar haar gaan.”� Antwoordde ik de vraag. “Oké goed idee, maar we moeten het toch een beetje leuk maken, dus wat nemen we mee?”� “Laat me even denken…”� “IJs! Zeker ijs en drinken…”� “OH, ik heb een idee! We maken een spel met vraagjes op kleine papiertjes. Dan moet ieder om de beurt een kaartje trekken en de vraag beantwoorden.”� “Maar dan weten wij de vragen al…”� “Maakt niet uit, het blijft toch een leuk idee!? En zo komen we van iedereen te weten hoe het in ‘de liefde’ staat.”� “Je hebt gelijk, het is een goed plan!”� Ik liep naar mijn bureau en zocht 2 balpennen en papier om aan ons spel te beginnen.”�

Woensdagmiddag:
Door de ogen van Kevin: Pff? Het was toch niet makkelijk hoor, ik was nog maar een dagje samen met Lies en had al terug afscheid moeten nemen. Waarom woonden we nu per se zo ver weg? Ik miste haar verschrikkelijk. Hoe deden Nora en Joe dit? Ik ging naar de gang en klopte op de deur van Joe’s kamer. “Ja.”� Hoorde ik van de andere kant. Ik opende de deur en zag dat Joe met zijn gsm op bed zat, waarschijnlijk aan het sms’en met Nora. “Kunnen we even praten? Ik heb raad nodig…”� “Natuurlijk, kom.”� Zei mijn boer. Hij zette zich wat rechter en legde zijn gsm weg. “Vertel het eens aan den Joe.”� Zei hij lachend. Ik ging op het uiteinde van het bed zitten “Hoe doe je het?”� vroeg ik. Hij keek me vragend aan. “Met Nora, afscheid nemen voor zo lang terwijl je haar zo mist en niet bij haar kan zijn.”� “Ja, dat is niet gemakkelijk. Ik mis Nora enorm, maar ik -wij allebei- hebben het gewoon moeten aanvaarden dat we zo ver van elkaar wonen en dat we vaak afscheid moeten nemen. We denken niet meer aan de pijn van het afscheid, maar aan de vreugde wanneer we elkaar weer zien.”� legde hij uit. Het klonk allemaal zo gemakkelijk, maar dat was het voor mij niet. “dat moeten jij en Lies ook doen. Jullie moeten begrijpen dat jullie allebei ook nog een leven buiten elkaar hebben en dat jullie dat leven ook moeten leven. Als je dat begrijpt en aanvaardt dan is het toch ook veel leuker om haar daarna weer terug te zien. Kevin, je mag van Lies houden, maar teveel afhankelijk zijn van haar is ook niet goed. Ik weet dat je haar graag ziet en zij jou ook, maar je kan er nu eenmaal niets aan doen dat wij in Amerika wonen en zij in België.”� Ik knikte. Joe had gelijk ik moest gewoon denken aan wanneer ik haar weer zou zijn. Ik kon Lies altijd berichtjes en mails sturen, dus ik kon deze paar weken van haar verwijderd wel aan. “Dankje, Joe.”� “Graag gedaan.”� Ik ging naar beneden, nam een zak chips en plantte me in de zetel neer. Heej, schat, hoe gaat het daar in België? Voel je je al wat beter? Hier alles oké, morgen gaan we werken aan nieuw materiaal in de studio en deze avond gaan we naar een award uitreiking. ‘k mis je… xx”� ik drukte op versturen en wachtte op een antwoord van Lies. Even later klonk het deuntje van mijn gsm. “Ik mis je ook en voel me al veel beter nu door jou berichtje. Het is hier nu maar saai alleen op deze kamer maar straks komen de meisjes voor een leuke namiddag, veel plezier met de award uitreiking. Hou van je xx”�
Door de ogen van Lies: Ik miste Kevin, maar zijn lieve berichtjes deden dat gemis verzachten. We stuurden wel 100den berichtjes per dag, gewoon over onnozel, leuke dingen. Zelfs in een gewoon berichtje kon Kevin me doen lachen, smelten of bijna huilen. Er werd op de deur geklopt en 4 stralende gezichten kwamen de kamer binnen. Mijn vriendinnen keken me allemaal lachend aan. Ik weet niet hoe ik er nu bij kwam, maar ik besefte me net dat ik ongelooflijk dankbaar mocht zijn met hen. Daphne en Nora kende ik van op school en Jana had ik leren kennen via Nora, we waren echt een groepje geworden. Ik kon nog net een traantje bedwingen en nam het woord om ervoor te zorgen dat niemand het zag. “Heej! Het was echt saai zonder jullie hier!”� zei ik. Ze lachten en kwamen me allemaal een knuffel geven. “En hoe gaat het hier met de zieke?”� vroeg Jana. “Veel beter nu ik gezelschap heb.”� Lachte ik. “Wat zit er in die zak?”� Nora opende de diepvrieszak en haalde er 3 flessen cola en 4 potten ijs uit. “Kijk, haar oogjes gaan al blinken.”� Zei Daphne. Ja dat wist ik van mezelf al, ik hield echt van ijs! Net zoals wij allemaal trouwens, als we afspraken mocht ijs dus nooit ontbreken. “En..ook dit.”� Nora haalde een potje met daarin, wat voor mij papierensnippers leken, ook nog uit da zak. “Wat is dat?”� vroeg Jana. Ik was gelukkig niet de enige die van niets wist. Nora en Daphne wisselden geheimzinnige blikken uit. “We hebben een spelletje gemaakt.”� Vertelde Daphne met een geheimzinnige ondertoon. “Wat voor spelletje?”� “Dus, ik zal het even uit leggen.”� Begon Nora. “Ja doe dat.”� onderbrak Jana haar. “De laatste tijd hebben we allemaal wel een redelijk interessant liefdesleven. Lies en Kevin, Daphne en Tristan, Jana en Nick en Joe en ik.”� Jana deed haar mond open om iets in te brengen over het feit van haar en Nick, maar Daphne hield haar tegen. “Je mag het direct in het spel uit leggen.”� “De bedoeling is dus dat we om de beurt een kaartje trekken en antwoorden op de vraag dat je trekt en ja natuurlijk mag iedereen dat wil daar iets over zeggen dat hoeft niet alleen de persoon zijn die getrokken heeft.”� “En het ijs eten we gewoon ondertussen op.”� Vulde Daphne aan. Wel het klonk leuk, misschien kwamen we hier nog wel grappige dingen te weten. “Oké laten we beginnen.”� Zei Jana enthousiast.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.