FanFic.nl

Familieportret

Vrijdag 26 november 2032

Eleanor weigerde tegen hem te praten. Ze zat op de bank en staarde naar het televisiescherm, maar haar ogen bewogen niet en haar ademhaling verried dat ze razend was. Louis had thee voor haar gezet, maar die stond nog steeds, inmiddels ijskoud, op haar onderzetter.
Olivia was op een feestje. Louis had haar en David zelf afgezet en zou hen ’s avonds weer ophalen – om één uur, als hij niet eerder door hen gecontacteerd werd. Eerder, als ze hem belde en erom vroeg. Zijn telefoonvolume stond op maximaal en het apparaat zat in zijn broekzak, zodat hij een eventueel telefoontje onmogelijk kon missen.
Het was tien uur. Louis stond op om thee te zetten en toen hij dat eenmaal gedaan had, nam hij zijn dampende mok mee naar boven. Op de televisie in de slaapkamer koos hij een sportkanaal uit en al snel was hij verzonken in een voetbalwedstrijd van de Doncaster Rovers. Als jongen was hij fanatiek supporter geweest van de club, had hij zelfs een paar van hun wedstrijden bijgewoond. Met Zayn.
De tijd tikte voorbij terwijl doelpunt na doelpunt viel. Om half elf was de wedstrijd afgelopen en had Doncaster met 5-2 gewonnen van een voetbalclub uit Italië waar Louis de naam nooit had kunnen uitspreken, liet staan onthouden.
Beneden hoorde hij Eleanor door het huis stampen. Waarschijnlijk zette ze nieuwe thee voor zichzelf; ze was te dwars om de zijne aan te nemen, maar ze moest inmiddels flinke dorst hebben.
Olivia had haar vader op dinsdag gevraagd of hij bereid was haar vrijdag weg te brengen. Hij had toegestemd en haar verteld dat ze tegen mama haar mond moest houden.
‘Olivia gaat vrijdag naar een feestje,’ had hij ’s avonds, in bed, tegen Eleanor gezegd. Ze had het licht uitgeknipt en de volgende dag geen woord tegen hem gezegd. Donderdag had ze het op kunnen brengen hem tijdens het eten te vragen de mayonaise (‘Maar wel de light!’) aan te reiken. Vrijdag had ze hem weer doodgezwegen. ‘Ik haal haar op en breng haar weg,’ had hij haar tijdens het eten verzekerd. ‘Er kan niets misgaan.’
Ze had niet gereageerd.
Na voetbal was er aandacht voor een schaatswedstrijd, iets wat Louis aanzienlijk minder interessant vond. Hij zette de televisie uit en zuchtte, kwam overeind en begaf zich weer naar beneden. In de hal trok hij zijn zwarte gympen en zijn jas aan, daarna liep hij naar de achterdeur.
‘Als er iets met Olivia is, vermoord ik je,’ dreigde Eleanor.
Als je me nog één keer dreigt te vermoorden, bel ik de politie voor je daar de kans toe krijgt, dacht Louis, maar hij zei het niet. Hij meende het ook niet, niet echt. Zonder nog een woord te zeggen, stapte hij de kleine achtertuin in.
In de schuur trok hij de dichtstbijzijnde kast open en zag meteen wat hij zocht, op de bovenste plank: een plastic voetbal die hij ooit voor Olivia had gekocht. Hij was er enthousiaster over geweest dan zij.
Met de bal onder zijn arm verliet Louis de tuin. In het steegje, waar Eleanor hem vanaf de begane grond niet kon zien, stond hij zichzelf voor het eerst sinds jaren toe een stukje te dribbelen. Het voelde raar – vertrouwd, goed, hoewel enigszins roestig. Hij glimlachte.
Na een poosje zag hij dat een stel kinderen ooit een doel op een muur had gekrijt en zonder zich te realiseren dat het de muur van een huis was, begon hij doelpunt na doelpunt te scoren. Hij ging ermee door tot hij een raam open hoorde gaan en er een buurvrouw riep: ‘Kwajongens! Scheer je weg!’
Louis dribbelde weg, een glimlach op zijn gezicht geplakt.
Het was half twaalf toen hij het steegje uit dribbelde en op straat om zich heen keek, zich afvragend of het oude park op loopafstand was, of dat hij beter de auto kon pakken.
Het was vijf over half twaalf toen zijn telefoon ging. Met één beweging van zijn voet had Louis de bal gevangen en hij haalde zijn mobiel uit zijn broekzak, zag Olivia’s gezicht hem toelachen. Hij nam op.
‘Liv?’
‘Nee,’ antwoordde een jongensstem aan de andere kant. Hij klonk alsof hij net de baard in de keel kreeg. ‘U spreekt met David, meneer Tomlinson. Het spijt me dat… dat ik bel en niet Liv, en, maar – kunt u haar op komen halen?’
‘Is er iets aan de hand?’ vroeg Louis.
‘Nee,’ antwoordde David opnieuw. ‘Niets ernstigs. Gewoon iets te veel… op.’
‘Ik kom er onmiddellijk aan,’ verzekerde Louis hem, en hij hing op. Zijn autosleutels zaten al in zijn jaszak en hij snelde direct naar zijn auto, reed net iets sneller dan toegestaan naar het adres dat hij van tevoren al in zijn navigatie had geprogrammeerd. Hij was er binnen tien minuten, sprong zijn auto uit en rende naar het huis waar hij zijn dochter eerder die avond had achtergelaten.
Louis belde aan en de deur werd geopend door een blond meisje met een onthullende decolleté en een broekje dat nauwelijks meer dan een onderbroek was. Ze keek wazig uit haar ogen.
‘De muziek gaat om één uur uit,’ beloofde ze met dubbele tong.
‘Ik kom voor Olivia.’
‘Wie?’ giechelde ze, de deurpost grijpend om zich staande te houden.
‘Olivia,’ herhaalde Louis.
‘Oh.’
Louis besloot zichzelf binnen te laten. In de gang stonden drie lege bierflesjes; dat was alles. Olivia zat op de trap, David hield haar overeind. Ze had een emmer tussen haar benen staan.
‘Liv,’ zei Louis, waarop ze haar hoofd een stukje optilde. David had zichtbaar moeite haar in bedwang te houden.
Louis liep op haar af en tilde haar op, zoals hij vroeger had gedaan en al zo lang niet meer.
‘Ga naar binnen,’ zei hij tegen het meisje in de deuropening. ‘Je vat kou.’
Ze knikte en wankelde terug naar het feest terwijl Louis zijn dochter naar de voordeur tilde. David bleef een beetje verloren bij de trap staan.
‘Pak die emmer op en kom mee,’ beval Louis. De jongen gehoorzaamde timide.
Louis zette Olivia op de achterbank neer en instrueerde David naast haar te zitten om haar gordel om te doen en te assisteren bij het overeind houden van het meisje.
‘Wat heeft ze op?’ vroeg hij, toen hij zelf eenmaal achter het stuur zat en de motor startte.
‘Sorry?’
‘Ik wil eerlijk antwoord: wat heeft ze op?’
‘Nieeeeets,’ giechelde Olivia, waarna ze hikte.
‘Bier, meneer,’ stotterde David, ‘En wijn.’
‘Sterk?’
‘Nee, er was geen sterk.’
‘Neeeee,’ echode Olivia.
‘Drugs?’
‘Sorry?’ Het klonk bijna beledigd.
‘Heeft ze drugs gebruikt?’
‘Nee, natuurlijk niet, u denkt toch niet dat ik – ’
‘Er waren vijftienjarigen aanwezig,’ viel Louis hem in de rede.
‘Jawel, maar we hebben nog nooit drugs aangeraakt. U denkt toch niet dat ik Olivia zou drogeren? Dat we zo onverantwoordelijk zijn dat we… dat we dat doen?’
‘Ik weet dat heel veel jongeren op hun vijftiende niet meer zo goed weten waar de grens tussen verantwoordelijk en onverantwoordelijk ligt.’ Hij keek David aan via de achteruitkijkspiegel. Hij zag er oprecht aangedaan uit. ‘Ik weet in welk sfeertje ik zelf rondhing op mijn vijftiende,’ zei Louis. De woorden voelden raar op zijn tong, op zijn lippen, in zijn oren. Het was de eerste keer sinds zijn huwelijk dat hij erover sprak.
‘Stooooooute papaaaaa,’ zong Olivia met dubbele tong.
David reageerde niet, dus verliep de rest van de rit in stilte, afgezien van wat gebrabbel van Olivia. ‘Woon je ver van ons huis?’ vroeg Louis toen hij zijn eigen straat in reed. David schudde zijn hoofd.
‘Kun je naar huis lopen?’
‘Ja.’
‘Mooi, want het gaat me niet lukken Liv in m’n eentje overeind te houden en ook nog te rijden. Bel me als je thuis bent, oké? Als ik over een kwartier nog niets gehoord heb, kom ik je zoeken.’
David knikte.
Louis reed de auto een parkeervak in en tilde Olivia de wagen uit. ‘Moet ik nog helpen?’ vroeg David.
‘In m’n jaszak zitten m’n sleutels,’ zei Louis. ‘Rechts. Als je de deur wilt openen, zou ik je heel erg dankbaar zijn.’
David deed zwijgend wat van hem verlangd werd. ‘Goed,’ zei Louis toen. ‘Ga maar naar huis, jongen.’
De jongen gehoorzaamde opnieuw, maar na een paar meter riep Louis hem tot halt: ‘David?’
‘David,’ echode Olivia, en ze giechelde. ‘Daaaaaavid!’
De jongen draaide zich om. ‘Meneer Tomlinson?’
‘Bedankt.’
‘Graag gedaan,’ luidde het antwoord, voor Louis zijn dochter het huis binnen tilde.
Zijn voetbal lag vergeten op de achterbank van de auto.

Tot nu toe heb ik steeds meldingen gestuurd naar iedereen die gereageerd had op welk hoofdstuk dan ook. Ik weet niet of jullie stille lezers zijn of überhaupt niet meer meelezen, maar het kost mij veel meer tijd om te achterhalen wie er allemaal ooit een keer gereageerd hebben om meldingen te versturen, dan het jullie kost om gewoon te reageren. Dus, om puur praktische redenen: als je een melding wilt, zul je moeten reageren. Sorry.

Reacties: