FanFic.nl

Pokemon: Guardian's spirit.

01: Leaving town

Met een diepe zucht ritst Cameron zijn rugzak dicht en stuurt hij Sentinel terug naar zijn Pokeball. Met een klik op de knop komt de alom bekende rode lichtstraal op de golett afgeraasd en binnen de korste keren zit hij veilig weggeborgen aan Cameron's riem. Hij had de inhoud van zijn rugzak nu al 3 keer gecontroleerd en hij was er zeker van dat hij alles bij zich had. Een slaapzak en een klein 1 persoons tentje voor wanneer hij geen Pokécenter kan vinden. Voldoende eten en schone kleren voor een week. Zijn Pokedex, een nieuw model met ingebouwde smartphone zat weggeborgen in een zijvak van zijn rugzak, zodat hij er altijd makkelijk bij zou kunnen.
Aan zijn Riem droeg hij naast de pokéball van Sentinel nog 5 lege pokeballs. Cameron wist dat hij graag een goed gebalanceerd team zou willen hebben, maar specifieke teamleden had hij nog niet in gedachten. Forrest had hem op het hart gedrukt dat hij minstens 2 pokemon nodig had om een officieel gymgevecht aan te kunnen vragen in de Pewter gym. Cameron was eerder die week reeds in Viridian city geweest en was in het bezit van een officiele trainer kaart. Dit betekende dat hij geen tijd hoefde te verdoen in Viridian city. Als hij op schoot en doorfietste zou hij binnen een halve dag door het Viridian Forest zijn en tegen de avond het Pokemon Center van Pewter city bereiken.
Toen Cameron de stadsgrens van Pallet Town verliet werd hij nageroepen door een bekende stem. "Cameron, wacht!" Toen de jonge trainer zich omdraaide naar het geluid zag hij zijn buurmeisje op een noodvaart op hem afkomen. Ze stopte totaal buiten adem recht voor hem en hield haar hand op om hem te
laten stoppen.

"Hey Mauve, je wilt toch niet zeggen dat je me nu al mist he"

zei Cameron met een knipoog. Het jonge meisje bloosde een beetje, maar herstelde zich al snel. Ze griste gehaast iets uit haar tas en hield het voor de neus van haar buurjongen. Op haar hand lag een pokeball.

"Reken daar maar niet op Cameron Carter, je dacht toch niet dat jij de enige in het dorp bent die op reis gaat of wel soms?"

Enigszins verbaasd moets Cameron bekennen dat dat inderdaad was wat hij dacht. Hij had er totaal geen rekening mee gehouden dat Mauve inmiddels ook de leeftijd had om op pad te mogen. Enigszins beschaamd mompelde hij een excuus naar zijn buurmeisje en wilde weer op zijn fiets stappen om verder te rijden. "Ik moer er echt van door Mauve, ik loop al achter op schema".

"Terugkomen jij!" riep de energieke blondine hem na. "Je denkt toch niet werkelijk dat ik je laat gaan zonder eerst een pokemongevecht te hebben gehouden". Door op de knop in het midden van de pokeball te drukken groeide deze tot de normale proporties. Ze wees de bal naar voren en keek Cameron met een vastberaden blik aan.
"Bulbasaur, ik kies jou!"
Nadat de lichflits die de bal gaf afnam kwam er een klein groene viervoeter te voorschijn. Een vrolijk gezicht met brede kaken keek haar trainer aan. Op de rug van de kleine viervoeter zat een grote groene knop. Cameron wist dat deze, zodra de gras pokemon evolueerde, deze zou uitgroeien tot een prachtige bloem.

Cameron nam meteen zijn pokedex uit zijn rugzak en scande de pokemon van zijn buurmeisje.
"Bulbasaur, de plant pokemon. Hij gebruikt de knop op zijn rug voor de voedingsstoffen die hij nodig heeft om te groeien. De knop groeit mee met de pokemon en zal opbloeien door de energie die zijn evolutie met zich meebrengt".

Het enthousiasme van Mauve werkte aanstekelijk op Cameron en ook hij greep naar de pokeball voor Sentinel.
"Kom er maar uit maatje" bracht de trainer uit toen de pokeball van Sentinel zich opende.
"Ik weet dat we in het nadeel zijn Sentinel, maar ik weet zeker dat je dit gevecht kunt winnen". Golett stak zijn duim op naar zijn trainer en ging klaar staan in gevechtshouding. Aan de andere kant deed Bulbasaur precies hetzelfde.

Mauve was de eerste die haar Bulbasaur aanstuurde. “Kom op meisje, laten we beginnen met een tackle aanval”. Met een verrassende snelheid rende de Gras en gif pokemon op Sentinel af.
Als Cameron al onder de indruk was, liet hij dit absoluut niet merken. Toen Bulbasaur bijna bij Sentinel was, lichtte ineens zijn hele lijf op met een soort metalen glans. Bulbasaur had dit te laat door om nog te kunnen stoppen en knalde volop tegen haar tegenstander aan. Sentinel leek ongedeerd, maar zoveel kon niet gezegd worden voor Mauve’s Pokemon.
“Wat was dat in Arceus’ naam!” riep ze Cameron geïrriteerd toe.
Cameron wist een grijns niet te onderdrukken en trok zijn muts iets dieper over zijn gezicht.
“Dat was nou Iron Defense. Sentinel en ik hebben een aantal dingen afgesproken”. “Een van die dingen is dat wij onze tegenstander altijd een eerste zet laten doen en in het geval dat dit een fysieke zet is, dan reageren wij dus met Iron Defense”.

Bulbasaur sprong naar achteren om een beetje ruimte te creëren tussen haarzelf en Golett. “gebruik Razor leaf” was het volgende commando dat Mauve wist te geven. “Hou dit maar eens tegen, rotjoch”.
Bulbasaur schudde zijn lijf en uit de knop op zijn rug verschenen een aantal messcherpe bladeren die recht op Sentinel afschoten. Cameron wilde Sentinel laten ontwijken maar was veel te laat. Golett had veel kwaliteiten, maar snelheid was er absoluut niet één van. De Bladeren troffen doel en brachten flinke schade toe aan Cameron’s pokemon en liet hem met een doffe klap de grond raken.

Gelukkig was Sentinel nog niet uitgeschakeld en krabbelde hij weer overeind. Voor het eerst sinds het begin van het gevecht gaf Cameron zijn pokemon een opdracht. “We moeten uit de buurt blijven van die Razor leaf maatje, ik weet niet of je er hier nog veel van kunt verdragen”. Sentinel keek kort naar zijn trainer en gaf een korte knik “Go, Golett”. “Laat ze maar eens zien hoe goed we getraind hebben maatje, gebruik Shadow Punch”. Sentinel trok zijn vuist naar achteren en deze werd omwikkeld in een donkerpaarse gloed. Toen de vuist terug naar voren kwam verlengde de arm van de Spook pokemon en werd bulbasaur hard op zijn hoofd geraakt. Cameron was zichtbaar tevreden met de prestaties van Golett en liet dit duidelijk merken. “Yes maatje, dat was geweldig. Maak het nu af met Roll out!” Sentinel zakte door zijn korte benen sloeg zijn armen om zijn lijf. Een vrijwel perfecte bal snelde op Bulbasaur af, maar deze wist nog net te ontwijken. Mauve stond inmiddels klaar om een nieuw commando te geven toen ze voor de tweede keer dit gevecht verrast werd. Sentinel rolde nog steeds en leek steeds sneller te gaan. Met een draaiende beweging wist hij Bulbasaur van achteren te raken. Deze klap bleek te veel voor het kleine groene beestje en ze kwam niet meer omhoog.

Teleurgesteld riep Mauve haar pokemon terug: “Rust maar uit schatje, je hebt goed je best gedaan”. Bulbasaur werd opgezogen door de pokeball en Mauve stopte deze terug in haar schoudertas. Cameron was ondertussen op Sentinel afgerend om hun eerste overwinning te vieren maar hij had er helaas geen rekening mee gehouden dat Sentinel nog niet was gestopt met rollen. De klei pokemon knalde tegen zijn trainer op en beide vielen met een harde klap op de grond. Van de schok bekomen begon Cameron te schateren van het lachen. “Aan die aanval moeten we nog een beetje werken Sentinel”. De pokemon krabde duidelijk beschaamd achter zijn hoofd en bracht een verontschuldigende “Let” uit.
Mauve liep op het duo af en stak een hand uit om Cameron te helpen met opstaan.
“Dat was een leuk gevecht” zei ze. “Ik had geen idee dat Sentinel zo sterk zou zijn”. Cameron klopte het stof van zijn kleren terwijl hij zijn buurmeisje antwoordde:
“Sentinel en ik zijn al een flinke tijd samen en we hebben al wat tijd gehad om te oefenen. Jij deed het trouwens ook lang niet slecht hoor”. Dit laatste werd vergezeld met een vriendelijke klop op de schouder. Mauve’s hoofd kreeg de kleur van een biet en ze haastte zich terug naar waar ze vandaan kwam. Cameron staarde haar nog na, geen idee waarom zijn buurmeisje zich ineens zo vreemd gedroeg.
Hij had geen zin om zich er langer druk over te maken, ze hadden immers al genoeg tijd verloren.
Sentinel werd teruggeroepen in zijn pokeball en Cameron stapte weer op zijn fiets.
Als hij nog voor donker in Pewter City wilde zijn, dan moetst hij nu extra hard doortrappen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.