FanFic.nl

You and me

Deel 20

Ik zat recht in mijn ziekenhuisbed met Jana die zich op haar buik had uitgestrekt en naast me lag. Nora zat in kleermakers zit op de stoel naast het bed en Daphne op de vensterbank. “Oké ik vind dat voor we beginnen we even allemaal moeten zeggen wat we voor wie voelen.”� Zei Nora. “Begin jij maar.”� Lachte Daphne naar haar. “Dus… ja ik zie Joe doodgraag en zou niet meer zonder hem kunnen.”� “Hoe lang zijn jullie eigenlijk?”� vroeg Jana. “Morgen 3 maand.”� Antwoordde Nora fier. Vervolgens keek ze naar mij, het was dus mijn beurt. “Tja, wat moet ik zeggen? Ik zie Kevin echt graag en ik heb het gevoel dat ik de hele dag op wolkjes loop. Eigenlijk moet ik, wij allemaal, Nora dankbaar zijn. Zonder haar had ik Kevin nooit leren kennen.”� “Dankjewel Nora.”� Zeiden we allemaal in koor en lachten ons daarna een breuk. “Jana, vertel nu eens hoe het zit met Nick. Op het concert spetterde de vonkjes er bijna vanaf.”� Vroeg Daphne. “Wel, ja ik heb hem na het concert niet meer gezien, spijtig genoeg. Maar ja ik vond hem echt wel héél leuk en lief en mooi.”� “Ja ja, zien we daar iemand blozen?”� lachte ik waardoor Jana nog roder werd. “Dat komt daar wel goed, ik voel het.”� zei Nora. “En nu jij Daphne, hoe zit het met Tristan? Heeft hij al gebeld??”� “Gebeld?”� Vroeg ik verbaasd, ik had precies iets gemist. “Toen we afscheid namen van de jongens ben ik meegegaan om hem te zien en toen heeft hij mijn nummer gevraagd…”� vertelde Daphne, “maar hij heeft nog niet gebeld of gsms’t.”� voegde ze er wat droef aan toe. “Dat komt nog wel, misschien heeft hij het gewoon druk.”� Probeerde Jana haar op te beuren, “Vertel nu wat je voor hem voelt.”� “Ik vind hem inderdaad wel leuk enz, maar langs de andere kant twijfel ik ook heel hard. Hij woont wel in Amerika, hé en jullie kunnen daar goed mee omgaan maar ik weet niet of ik dat kan. En hij vindt waarschijnlijk iemand veel leuker en mooier in Amerika, die heel de tijd bij hem kan zijn.”� Raasde ze. Dit was echt zo typisch voor Daphne, ze sloot haar hart af. Ze wou niet toegeven aan haar gevoelens en verzon daarom allerlei smoesjes, maar dat ging ik nu niet even zeggen dat zou de sfeer breken. “Maar nee, zo mag je niet denken!”� zei ik in de plaats. Nora pakte het potje en gaf het aan Jana. “Dus de vragen die je trekt moet je eerlijk beantwoorden en moet je je dus voorstellen met de jongen waar je net over gepraat hebt.”� Legde ze uit. Jana knikte en trok een papiertje uit de pot. “Wat zou je doen als je lief zou willen dat je van kledingstijl veranderde?”� las ze luidop voor. “Eum… dan kan hij de pot op, hij moet me nemen zoals ik ben.”� Zei ze streng. “Maar volgens mij is Nick niet zo.”� Voegde ze er lachend aan toe en gaf het potje door aan Daphne. Ze viste er een kaartje uit en las voor: “Hoe ziet je perfecte jongen eruit?”� “Zoals Tristan!”� riep ze luid en blij. We lachten en Nora stond op en haalde de potten ijs uit de zak. Daar had ik op gewacht. Ze gaf iedereen een potje en een lepeltje terwijl we verder gingen met ons spel. Het was nu Nora haar beurt. “Wat zou je doen als je zwanger bent onder de 18?”� “Wel in mijn geval zou ik dan ook al getrouwd moeten zijn…”� lachte ze. “Huh?”� vroeg Daphne. “Gelofteringen,”� herinnerde Nora Daphne eraan “maar oké stel nu dat ik toch zwanger zou zijn, dan … ja die is echt wel moeilijke. Ik zou het kindje langs de ene kant wel willen houden, maar langs de andere kant is het weer zo moeilijk omdat Joe in Amerika woont en dan zou ik het kind bijna alleen moeten opvoeden, maar ja misschien komt hij dan naar België voor mij.”� Zei ze allemaal snel achter elkaar, meer tegen zichzelf dan tegen ons. “En wat wordt het nu?”� vroeg Jana. “Ik vind abortus eigenlijk ook moord en dan zou ik al 18 zijn, dus… waarschijnlijk hou ik het.”� was Nora’s besluit. “Oh, mag ik meter zijn?”� vroeg Daphne meteen enthousiast. “Nee ikke!”� gilde ik er nu tussen. Ja nu wouden we allemaal meter zijn van Nora’s kindje. De strijd om het meterschap bleef onbeslist en het was nu mijn beurt. Ik grabbelde wat in het potje en trok een kaartje. Voor ik kon lezen wat erop stond, werd er op de deur geklopt. “Ja.”� Zei ik. De deur ging open en een meisje met lang bruin haar in een losse paardenstaart samengebonden kwam de kamer binnen. “Hej Anke.”� Lachte ik. De dagen dat ik hier had gelegen was ik Anke tegengekomen op de gang, ze was een leuk meisje dat ik beter en leren gaan kennen en we waren nu vriendinnen geworden. “Oei stoor ik?”� vroeg ze een beetje onzeker terwijl ze de kamer rondkeek. Ik wist niet goed wat zeggen, mijn vriendinnen kenden haar niet en ik wist niet of ze het erg zouden vinden als ze mee deed met ons spelletje. “Nee hoor kom maar verder.”� Beantwoordde Daphne haar vraag. “Iedereen dit is Anke, ze ligt in de kamer hier naast me. En Anke dit zijn, Jana, Daphne en Nora mijn vriendinnen.”� Stelde ik iedereen voor. “Heb jij een vriendje?”� vroeg ik aan Anke. Ze knikte. “Welkom dan bij ons meidenspelletje.”� Lachte Daphne. Anke keek een beetje verward. “We spelen een spel, je moet een kaartje uit de pot nemen en een vraag eerlijk beantwoorden.”� Legde ik haar uit. “En mag ik meedoen met jullie spel?”� vroeg ze wat onzeker. “Ja natuurlijk als je ons zegt hoe hij noemt.”� Vroeg Nora. “Wouter.”� “Zet je er maar bij, het was net Lies’ beurt.”� Zei Jana terwijl ze zicht recht zette en plaats maakte voor Anke die naast haar op het bed ging zitten. Ik plooide het papiertje dat ik nog steeds in mijn hand had open en las voor. “Wat zou je doen als je hem zou betrappen met een fan?”� Ik dacht diep na, “Kevin zou dat denk ik wel nooit doen, maar soit stel dat het toch gebeurd dan zou hij een onvergefelijke fout gemaakt hebben. Ik zou hem nooit meer kunnen vertrouwen en ik denk ook niet dat onze relatie dan nog iets waard is.”� Vertelde ik. “Oké, dat was duidelijk. Anke het is aan jou.”� Zei Jana. “Denk je dat hij de ware is?”� “Op dit moment wel, maar ja ik denk dat iedereen dat wel denkt wanneer ze haar lief graag ziet. Ik zie nog wel hoe de toekomt uitdraait zeker.”� Beantwoordde ze de vraag. Ik realiseerde me dat Anke geen pot ijs in haar handen had zoals wij dus gaf ik haar de overschot van mijn pot. “Dankje.”� Anke gaf het potje met papiertjes door naar Jana. “Ik moet naar toilet. Ga al maar verder me de volgende. Ik wou de pot verder geven aan Daphne, maar die stond nu bij de zak alle lege potjes ijs in te pakken en Nora had haar gsm boven gehaald. “Iedereen heeft de groetjes van de jongens.”� Zei ze. We hoorden Jana van op het toilet roepen dat ze de groetjes terug moest doen en dat deed Nora dan ook. Iedereen was even bezig dus nam ik maar weer een kaartje. “Wat zou je doen als je lieveling zijn gelofte (gelofteringen!) zou willen opgeven speciaal voor jou.”� Las ik. “Vertel het maar eens,”� zei Daphne die nu weer op haar plaatsje op de vensterbank zat. Ik was nog maar een paar daagjes samen met Kevin en had over zoiets nog niet nagedacht, de fase van seks lag nog ver voor ons. “Dat zou super lief zijn van hem, maar ik denk niet dat ik dat toelaat. Oké dat klinkt streng, maar die gelofte hebben ze om een reden gemaakt en ik vind niet dat ze die mogen breken.”� “Nu wil ik terug, jullie hebben mij overgeslagen.”� Zei Nora. “Jij was aan het sms’sen meid.”� Herinnerde ik haar eraan. “Ja ja het is al goed, geef me nu maar gewoon die pot.”� Ze viste er een kaartje uit. “wat zou je doen als je lief vroeg om mee met hem naar Amerika te gaan (niet zomaar even op vakantie)?”� Jana was al terug van de wc en zat weer op het bed. Er viel een stilte in de kamer, alle ogen waren op Nora gericht, we wouden allemaal weten of ze ons hier zou ‘achterlaten’ en naar Amerika zou verhuizen speciaal voor Joe.
Door de ogen van Nora: Ik opende mijn mond en sloot hem weer zonder een woord te hebben uitgebracht. Dit was moeilijk om toe te geven, ik zou inderdaad naar Amerika verhuizen voor Joe. Natuurlijk na er eerst lang over hebben nagedacht te hebben en raad gevraagd te hebben aan verschillende mensen, maar ik had het gevoel dat onze relatie zo sterk was dat ik dat er voor over zou hebben. Ik hield zielsveel van Joe en zou alles voor hem opgeven, zelfs mijn leven hier. Dat wilde niet zeggen dat ik niet iedereen verschrikkelijk ging missen en geen heimwee zou hebben, maar … ja ik zou dat nog wel zien zitten. Op dit moment misschien niet, maar als ik wat ouder ben, ook in Amerika kan ik een leven opbouwen, een leven met Joe. Het was nog steeds doodstil in de kamer en 4 paar (ook Anke die ik nog maar net kende maar me wel een leuk meisje leek) keken met doordringend aan. “Je hoeft niets te zeggen.”� Zei Daphne uiteindelijk. “Eigenlijk konden we dat allemaal op voorhand al weten.”� Daphne kende ik het langst van iedereen en mijn band met haar was dan ook het sterkst, ze begreep me zonder dat ik iets moest zeggen en wist wat er in me omging. Ze kon die dingen aanvaarden zonder er tamtam rond te maken en oordeelde ook niet, ze gaf raad en hielp me wanneer ik het nodig had en zo was het ook omgekeerd. Niet dat ik met de ander meisjes niet kon praten, want we praatten echt over alles, maar een paar dingetjes wist alleen Daphne. “Het spijt me.”� Zei ik. “Je moet toch geen sorry zeggen, daar is op zich niks mis mee hoor.”� Zei Jana. “Jawel, nu denken jullie allemaal dat ik niet zonder Joe kan en dat ik hem verkies boven jullie, dat ik hem belangrijker vind dan jullie en dat ik jullie hier zomaar zou kunnen achterlaten, maar dat is niet zo. Ik zie Joe doodgraag, dat weten jullie, maar jullie staan altijd op nummer 1. En als ik ooit naar Amerika verhuizen, moet je niet denken dat ik dat zonder tranen en heimwee ga doen. Ik zou jullie ontzettend missen, hoor.”� “Och, het is allang goed, kom hier.”� Zei Lies terwijl ze haar armen open sperde om me een knuffel te geven. “Maar jullie moeten niet bang zijn, het eerst komend jaar verhuis ik niet hoor.”� Verzekerde ik hen allemaal. Ook Daphne en Jana gaf ik een knuffel. Ik keek een beetje aarzelend naar Anke en gaf haar ook een knuffel. “Na zo’n gesprek van diepe gevoelens te hebben meegemaakt hoor je nu ook bij de groep hoor.”� Zei ik toen ik haar weer losliet. “Wow, het is al 8 uur.”� Zei Jana terwijl ze op haar horloge keek. “Ja het wordt eens tijd wat wij naar huis gaan.”� “Dank jullie voor de leuke middag.”� Zei Lies. We namen allemaal afscheid van haar en Anke en verlieten de kamer.


**Met dank aan Lien voor de vraagjes.**

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.