FanFic.nl

Stand alones

1. Amnesia

Ik denk vaak aan ons. De kinderen die we waren en de manier waarop we spraken als volwassenen. Op die momenten heb ik moeite om te accepteren dat wij niet meer wij zijn en kinderen geen volwassenen kunnen zijn. Ik besef dan dat ik het mis. De vraag of ik het beter had kunnen doen zal me altijd wel achtervolgen, zoals wij elkaar achtervolgden.

Ik denk vaak aan ons. De herinneringen en de ervaringen die we met elkaar deelden en van elkaar begrepen. Op die momenten heb ik moeite om te accepteren dat er geen herinneringen en ervaringen meer zijn om te delen. Ik besef dan dat we elkaar uiteindelijk toch niet zo goed begrepen als we aanvankelijk dachten. De vraag of ik ooit iemand zal vinden zoals jij kwelt me, zoals de herinneringen me kwellen door eraan terug te denken.

Ik denk vaak aan ons. Op die momenten wil ik huilen of lachen, zoals jij van me kent. Op die momenten besef ik dan dat er niemand anders is die mij op mijn best en op mijn slechts heeft gezien. De vraag of ik ooit nog iemand zal leren kennen die dat zal doen, verlamt me, zoals je je voelt als je iemand waarom je geeft voor het eerst ziet huilen en beseft hoe kwetsbaar ze zijn en het niet uit maakt wat je zegt of doet; dus je er maar gewoon als een standbeeld naast zit en mee huilt.

Ik denk vaak aan ons. Op die momenten besef ik dat ik hoger klom en jij maar niet over je angst voor hoogtes heen kon komen. De vraag of je nu nog in mijn leven zou passen, boven aan de ladder, lijkt me duidelijk als ik zie dat jij nog op de eerste trede staat en alles nog moet ervaren zoals ik dat heb gedaan.

Ik denk vaak aan ons.

Reacties: