FanFic.nl

A new life

21) TERUGVAL

Er was weer een week voorbij, ik was zoals altijd naar school gemoeten, maar had wel elke dag een gaatje gevonden om bij Bill en Tom langs te gaan, niet altijd lang maar gewoon om hen even te zien. Tom voelde zich steeds beter (en was dus ook minder voorzichtig) en het weer buiten was nu elke dag zonnig, je kon goed zien dat we op weg waren naar een warme zomer. Tot nu toe was Tom meestal gewoon de hele dag thuis gebleven(onder toezicht van bezorgde broer Bill), maar hij kreeg toch de kriebels om weer naar buiten te mogen en veel plezier te maken, om weer de oude Tom te mogen zijn. ** Ik ging langs de achterdeur bij Bill en Tom naar binnen, ik was het hier nu al zo gewoon en wist goed mijn weg. Het was een groot, mooi huis met redelijk veel luxe. Je zag wel duidelijk dat hier alleen 2 jongens woonden. Overal lagen kleren op de grond, lege pizza dozen en veel meer rommel. Bill deed wel moeite om het nog netjes te houden voor als ik kwam maar het kon mij allemaal niet zoveel schelen, ik kwam hier voor Bill, de jongen waar ik smoorverliefd op was en Tom. Ze hadden onder hun tweetjes het huis wel mooi ingericht en alles paste perfect bij hen. De living bestond uit 2grote zetels, tv, dvd, ... en was geschilderd in zachte kleuren net zoals de keuken. Alleen hun kamers waren nog meer ‘Bill’ en ‘Tom’. Bij Bill was 1muur zwart en de andere 3 rood en Tom had voor donkerblauw met zwart gekozen. Ze hadden immens grote badkamer (waar ik super jaloers op was) met en een groot bad in het midden van de kamer en in de tweede badkamer een grote inloopdouche en de doorgang naar de sauna. Ik hoorde geschreeuw uit de living komen en wist dat ik juist op een minder goed moment gekomen was, maar terugkeren ging nu ook niet meer. “Bill je snapt er niks van!!! Jij hebt geen maanden in coma gelegen!”� hoorde ik Toms stem roepen. “Nee, maar ik heb wel maanden elke dag naast jou bed gezeten!”� riep zijn 2lingbroer nu terug. Ik klopte op de deur en zag de woedende ogen van de jongens op elkaar gericht als ik binnenkwam. Bill kwam naar me toe om een kus te geven, maar voor het zover was riep Tom nog door de kamer; “ja, ga maar naar je vriendinneke, die zal u wel gelijk geven!”� hij liep langs me heen en we hoorden de achterdeur toeslaan. Bill zuchtte. “Wat was er allemaal?”� vroeg ik hem. “Tom wilde naar buiten, naar ’t stad, hij wil optreden, hij wil niet meer als een zieke behandeld worden. Ik weet ook dat hij dat niet meer is maar de dokter heeft gezegd dat hij 3weken moet rusten, we zijn nu 1 week ver wat gaat er gebeuren met die 2 andere?”� Ik zag in zijn ogen dat hij echt wel bezorgd was om Tom en ik verstond hem ook. “Kom, laten we Tom gaan zoeken.”� Na een halfuurtje door de straten van Berlijn gelopen te hebben vonden we eindelijk een groepje hysterische meisjes waardoor we wisten dat Tom waarschijnlijk het middelpunt van hen was. We kwamen dichterbij en zagen hem handtekeningen uitdelen en flirten naar hartenlust. De meisjes hadden nu ook Bill (en mij) opgemerkt en verdeelden zich nu over de 2jongens. “Tom, kom gewoon mee naar huis!”� riep Bill boven het gegil uit. “Nee, je kan me niet zeggen wat ik moet doen!”� Tom had blijkbaar echt geen oren naar wat Bill zei en ging gewoon verder met signeren van foto’s, buiken, ... Bill kon de gillende meisjes om hem nu ook niet meer negeren en deelde ook snel wat handtekeningen uit. Ondertussen zocht ik mijn weg door de massa naar Tom. Ik riep hem, zag hem wazig om zich heen kijken, wankelen en met een bonk op de grond vallen. Ik duwde de meisjes opzei en kwam naast Tom op mijn knieën neer. “BILL!!!”� hij kwam al afgelopen en lande ook naast Tom op de grond. Hij stuurde de tienermeisjes weg (die, ongelooflijk maar waar, luisterden) en belde paniekerig de ambulance. ** Het was amper een week geleden dat Tom uit het ziekenhuis was ontslagen en nu zaten we hier weer, in de wachtzaal waar we zo lang met 5 hadden gewacht wanneer Tom geopereerd werd. Nu zaten we hier met 2 en werd Tom niet geopereerd(gelukkig maar!) maar gewoon onderzocht. Tom was flauwgevallen en was in de ambulance alweer wakker geworden. De dokters hadden het vooral gewijd aan de drukte van de meisjes, maar wouden Tom voor de zekerheid toch onderzoeken. Bill had in de momenten dat Tom niet bij bewustzijn was weer een angstige periode doorgemaakt. Ik had heel te tijd zijn hand vastgehouden en hem proberen te troosten. Hij was er zo van gedaan geweest en gaf zichzelf de schuld omdat hij ruzie had gemaakt met Tom. Bill keek nu verdrietig voor zich uit. “Schatje het is niet jou schuld, en alles komt weer goed met Tom, echt waar geloof me.”� Probeerde ik hem te troosten. “Da’s lief...het is gewoon...ik wil Tom echt niet weer verliezen...”� “Ik weet het lieverd, en dat gebeurd ook niet.”� De deur van het kantoor rechts van ons ging open en Tom(gezond en wel) en de dokter liepen naar buiten. Hij richtte zich tot Bill (hij had waarschijnlijk al met Tom gepraat): “Tom is gewoon flauwgevallen van de drukte, zoals we dachten, het werd teveel voor zijn lichaam. Het is echt noodzakelijk dat Tom nog 2weken rust, echt rust zeker na vandaag. Ik hoop erop dat hij dit doet voor zijn eigen gezondheid - hij keek even naar Tom - en dat jij, jullie, hier wat toezicht over houden. Na die 2weken mag Tom ‘rustig aan’ weer beginnen met optreden en als je iets abnormaals opmerkt meteen naar mij bellen.”� We knikten alle drie en liepen in stilte de trap af weer naar buiten.
Toms pov: Ik had mijn lesje geleerd. Ik was toch nog niet helemaal hersteld en door mijn eigen stomme schuld moest ik nu zeker nog 2 weken rusten. Het was gewoon niks voor mij, rusten en met dat ik dan 2 maand in een coma had gelegen had ik het gevoel dat ik een deel van mijn leven had gemist en ik had dit deel vandaag willen inhalen. Het was echter geen goed idee geweest en deze keer zou ik wel naar de dokter luisteren zodat ik daarna weer kon optreden. Ik besefte dat ik Bill zowat een hartinfarct had bezorgd door flauw te vallen, ik zou hem mijn verontschuldiging moeten aanbieden. Weer zoiets waar ik niet goed in was, mijn gevoelens omzetten in woorden. Bill was altijd al emotioneler geweest en kon beter praten over die dingen (behalve dan toen ik in coma lag de eerste week, was ik te weten gekomen), maar ik moest proberen, als broer, voor Bill. Ik wou niet dat onze band als tweelingbroers door zoiets als dit verslechterde of verbrak, die band was alles voor mij, Bill was alles voor mij. Dat was altijd al zo geweest en ik wist dat dit voor hem omgekeerd ook gelde.

Reacties: