FanFic.nl

Familieportret

Zaterdag 27 november 2032

Tegen elf uur kwam Eleanor Olivia’s kamer binnen. Haar ogen waren gezwollen van het huilen en haar schouders liet ze hangen.
Olivia sliep, eindelijk. Louis zat naast haar bed in haar bureaustoel. Hij had de hele nacht nauwelijks een oog dichtgedaan, was alleen maar bezig geweest met het braaksel van zijn dochter opruimen. Rond zes uur was ze eindelijk gestopt en was Louis in slaap gedoezeld. Hij werd wakker van Eleanors voetstappen op de overloop.
‘Kijk,’ glimlachte Louis zwakjes. ‘Ze slaapt eindelijk.’
Zijn vrouw wierp hem een vernietigende blik toe. ‘Klootzak,’ zei ze, waarna ze naar beneden liep. Louis zuchtte en wierp een blik op zijn dochter. Ze zag er niet uit alsof het slecht met haar ging – hooguit een beetje bleek. Ze zou zich een dagje heel erg beroerd voelen, dat had hij ook de eerste keer. Maar daarna zou ze nergens meer last van hebben.
Eleanor overdreef, vond hij. Maar hij wist zelf maar al te goed dat zij niet uit zichzelf bij zou draaien en dat hun relatie er zo niet op vooruit ging. Hij onderdrukte de neiging nogmaals te zuchten.
Tegen twaalf uur werd Olivia wakker. Louis zat nog steeds in de stoel, had steeds een paar minuutjes geslapen om wakker te worden van geluiden beneden, om weer in slaap te vallen. Hij werd opnieuw wakker van Olivia’s stem: ‘Pap?’
‘Ja, schat?’ reageerde hij, direct klaarwakker.
‘Sorry,’ zei ze.
‘Het geeft niet.’
‘Jawel, ik had niet – ’
‘Ik ben niet boos, Liv,’ zei Louis zachtjes. ‘Ik ben blij dat David gebeld heeft en ik dat ik kon helpen.’
‘Maar mama is wel boos.’ Het was geen vraag, gewoon een constatering. De ruzie die haar ouders voerden was haar niet ontgaan – logisch, eigenlijk, want Louis en Eleanor spraken nauwelijks nog met elkaar.
‘Ze draait wel weer bij,’ loog Louis.
Olivia keek hem aan, met haar grote, wijze ogen. ‘Nee, pap,’ zei ze, zachtjes. ‘Mam draait niet zomaar bij.’
‘Mama is gewoon bezorgd.’
‘Ja,’ stemde ze in. ‘En jij hebt haar vertrouwen geschonden.’
‘Sorry?’ stootte Louis uit.
‘Je bent haar man. Het is de bedoeling dat je haar steunt, niet dat je haar zorgen aan de kant schuift en doet alsof ze zich aanstelt.’
Louis wist niet hoe hij moest reageren, dus reageerde hij niet. Hij vertelde zichzelf dat het door de restjes alcohol kwam dat ze dergelijke dingen durfde te zeggen. Hij besefte zich wel dat de alcohol het niet per se minder waar maakte. In dit geval niet.
‘Als je wilt dat ze bijdraait, zal je toch echt iets moeten veranderen.’
‘Wat impliceer je?’
‘Dat mam niet iemand is die van de ene op de andere dag besluit dat ze het toch wel oké vindt dat je over haar heen loopt.’
Ze had gelijk, realiseerde Louis zich. Ze had met haar veertien jaar verdomme al gelijk.
‘Hoe voel je je?’ vroeg hij.
Olivia glimlachte. ‘Hoofdpijn,’ zei ze.
Louis stond op. ‘Ik zal thee voor je zetten,’ beloofde hij.
‘Nee,’ protesteerde Olivia. ‘Ik wil geen – ’
‘Je moet drinken.’
‘Ja,’ zei ze. ‘Ik weet het. Mag ik water?’
‘Natuurlijk,’ zei Louis, en hij liep naar de badkamer om één van de bekers die daar stonden te vullen. Toen hij terug kwam, had Olivia zich een stukje overeind geduwd in haar kussens. Ze strekte haar hand uit om het water aan te pakken en dronk, voorzichtig.
Ze ging naar het toilet en haalde zelf meer water terwijl Louis gapend in haar kamer achterbleef, trachtend zo min mogelijk te piekeren over het gesprek dat zojuist had plaatsgevonden.
Toen Olivia terug kwam, ging ze op haar bed zitten, keek ze haar vader aan en zei: ‘Ik ga douchen, en dan ben ik vast weer de oude.’
Hij wist dat ze loog, knikte desondanks. ‘Ik wacht wel hier.’
‘Ga jij nou maar met mam praten.’
Hij knikte opnieuw, wist dat ze gelijk had, wist alleen niet wat hij tegen zijn vrouw moest zeggen. Hij begaf zich naar beneden, wist zichzelf geen houding te geven, liep langzaam naar de bank toe, schraapte zijn keel. Eleanor reageerde niet.
‘Schat,’ begon Louis, maar ze reageerde niet en hij wist niet hoe hij zijn zin af wilde maken. Het spijt me zou waarschijnlijk zeer doeltreffend zijn, maar het speet hem niet en hij mocht niet liegen van God.
Hij wist niet hoe lang haar daar stond, maar het waren meerdere minuten toen Eleanor diep adem haalde en zei: ‘Het is niet aan jou in dit huis, Louis. Het is aan ons. Als we het ergens niet over eens zijn, moeten we een compromis sluiten. Je moet niet je zin doordrammen.’
‘Ze is veertien.’
‘Precies, en op je veertiende hoor je door je ouders beschermd te worden tegen de wereld.’
Ze snapt de wereld beter dan jij.
‘Ik kan het niet ongedaan maken.’
‘Je kunt je excuses aanbieden, om mee te beginnen.’
Het spijt me. ‘Jij bent net zo schuldig als ik.’
‘Nee.’
‘Jij negeert me al een week.’
‘Jij neemt onverantwoordelijke beslissingen over onze dochter.’
Louis zuchtte voor de zoveelste keer. ‘El, kunnen we niet –’
Ze sprong op. ‘En nou heb je het ineens weer over ons. Is dat hoe het werkt, meneer Tomlinson?’ spuugde ze. ‘Je doet alsof mijn mening er niet toe doet tot je me nodig hebt?’
‘Nee,’ stamelde Louis. ‘Ik…’
‘Ja?’ snauwde ze, handen op haar heupen. Haar ogen spoten vuur.
‘We kunnen ons huwelijk hier toch niet op stuk laten lopen?’ vroeg hij verslagen.
‘Nee,’ glimlachte ze, enigszins rustiger. Er liep een rilling langs Louis’ rug. Eleanor ging onverstoord verder: ‘Daar ben ik het mee eens. Ik heb erover nagedacht, vannacht, en ik heb besloten dat ik bereid ben om mijn woede aan de kant te zetten. En ik heb eraan gedacht wat je moet doen om mijn woede af te koelen.’
Tijdreizen, dacht hij, maar hij wist dat Olivia naar feestjes laten gaan niet op zijn lijstje met “dingen die ik anders zou doen” stond.
‘Je biedt je excuses aan. Vandaag nog.’
Louis knikte.
‘Je neemt nooit meer beslissingen over Olivia zonder met mij overlegd te hebben. En onder overleg versta ik niet “luisteren en negeren”.’
‘Oké.’
‘Nee, niet oké. Ik geloof niet dat je begrijpt wat ik bedoel. Als je Olivia ooit nog naar zo’n feest laat gaan voor ze oud genoeg is,’ nooit, dus, ‘dan gaan je maar ergens anders wonen. En zij blijft hier.’
Louis knikte. Anders nog iets?
‘En ten derde,’ ja dus, ‘ga je weg.’
‘Pardon?’
‘Je gaat weg. Nu. Het maakt me niet uit waarheen – desnoods ga je naar de pestvriendjes van je, als je mij maar even de ruimte geeft.’
Louis reageerde niet.
‘Je eet wel mee, vanavond.’
Louis draaide zich om om weg te lopen. ‘Zorg dat Liv genoeg drinkt, alsjeblieft.’
‘Ik kan heus zelf wel voor haar zorgen,’ snauwde zijn vrouw. De man begaf zich naar de voordeur, naar buiten, zijn auto in. Hij herinnerde zich de plastic voetbal in de kofferbak en hoe het gevoeld had om weer te dribbelen. Desnoods ga je naar die pestvriendjes van je.
Hij herinnerde zich Zayn.
Met een vreemd gevoel in zijn maag drukte hij op het gaspedaal en liet hij zich terug voeren naar de wijk waar hij de eerste twintig jaar van zijn leven gewoond had. Het was niet ver, onder het mom dat hij graag bij zijn ouders in de buurt wilde blijven wonen. Inmiddels waren zijn ouders allang verhuisd en Zayn was ook allang het huis uit, maar Louis kon niet bedenken waar hij anders heen moest. Zijn ouders woonden inmiddels aan de andere kant van het land.
Een vreemd soort misselijkheid borrelde op toen hij de straat in reed en toen hij de auto eenmaal geparkeerd had, sloot hij eerst zijn ogen en haalde hij even diep adem voor hij uitstapte.
De tuin van nummer 16 stond vol met speelgoed en de berk was verdwenen. De tuin van nummer 22 lag er verlaten bij, grijs, leeg. Louis belde aan, slikte.
Toen de deur opende, stond Louis oog in oog met een man die zo’n twintig à dertig jaar ouder was dan hij.
‘Louis?’ vroeg hij, terwijl hij zijn ogen tot spleetjes kneep. ‘Ben jij dat?’
‘Ja, ik…’ stamelde Louis, vechtend tegen de onverwachte tranen achter zijn ogen. ‘Ja, Yaser, ik ben het.’
‘Kom binnen, kom binnen,’ nodigde de oude man uit, en hij leidde zijn bezoek naar de bank. Het was een andere bank dan het de laatste keer was geweest, maar hij stond nog wel op dezelfde plek. Louis nam plaats en keek om zich heen, merkte dat hij langzaam weer kalmeerde.
‘Waar is Trisha?’ vroeg hij, zonder erbij na te denken.
‘Overleden,’ sprak Yaser. Au.
‘Ik wilde je uitnodigen voor de begrafenis,’ ging de man verder. ‘Dat had zij ook gewild, maar we hadden je adres niet en Zayn ook niet en ik snap helemaal niets van dat vervloekte internet.’
Het voelde raar om iemand Zayns naam hardop te horen zeggen, na zoveel jaar.
‘Jeetje,’ wist Louis uit te brengen. ‘Gecondoleerd.’
‘Het is al goed,’ verzekerde Yaser hem met een droevig glimlachje. ‘Wil je thee?’

Reacties: