FanFic.nl

Drunken mistakes||Michael Clifford {FanFic Schrijft}[afgerond]

-3-

Zonlicht filtert zichzelf door de gordijnen in de slaapkamer. Het is stil in de slaapkamer, afgezien van het zachte geruis van de airconditioning. Twee mensen liggen in het tweepersoonsbed, doodstil. Dan hapert de ademhaling van het meisje en kreunt ze zachtjes.
‘Ugh, mijn hoofd,’ mompelt ze. Ze beweegt haar linkerarm langzaam omhoog en grijpt haar hoofd vast. Het bonkt en het licht brand fel in haar ogen.
‘Haal dat licht weg,’ fluistert ze zacht. Ze wilt zich naar haar buik draaien, maar wordt tegengehouden door een arm die stevig om haar middel ligt.
‘Wat de…’ Zo snel mogelijk (zover dat kan met haar hoofdpijn) draait ze haar hoofd en komt oog in oog te staan met een slapende jongen met rood haar. Even is het stil, dan gilt ze luid. De jongen laat haar van schrik los en rolt van haar weg, waardoor hij van het bed valt.
‘Oepmh.’ Het meisje zelf grijpt naar haar hoofd en draait zich naar haar buik.
‘Wat de f*ck! Waar was dat voor nodig!’ fluister-schreeuwt de jongen. Het meisje draait haar hoofd en kijkt hem woedend aan.
‘Waarom lig je bij mij in bed, Michael?!’ Haar stem is ijzig en Michael trekt een wenkbrauw op.
‘Lydia. Je bent in mijn kamer. Mijn kamer. Ik kan jou dus hetzelfde vragen.’ Lydia kreunt weer en wuift zwakjes haar hand.
‘Praat zachtjes, jezus christus.’ Michael rolt zijn ogen en trekt het deken van haar af. Lydia gilt weer en bedekt zich snel.
‘Lydia. Lydia, je draagt mijn shirt. Je bent niet naakt.’
‘Oh.’ Langzaam laat ze haar handen weer zakken en zijn ze stil. Het meisje gaat rechtop zitten, haar rug tegen de muur achter het bed.
‘Wat is er gebeurd?’ vraagt ze zacht. Michael haalt zijn schouders op en gaat naast haar op bed zitten.
‘Geen idee.’

Ze zijn al een tijdje stil als Lydia's oog valt op iets aan het voeteneind van het bed.
‘Is dat…’ Ze kruipt er langzaam naartoe en pakt het vel op. Van schrik laat ze het weer vallen.
‘Michael. Vertel me alsjeblieft niet dat je achternaam Clifford is.’ Ze draait haar hoofd en kijkt Michael aan.
‘Eh, mijn naam is niet Clifford?’ vraagt hij. Lydia zucht diep en verbergt haar hoofd in haar handen.
‘Michael. Ik denk dat wij gisteren zijn getrouwd.’ Even is het stil, dan begint hij te lachen.
‘Goeie! Ik dacht even dat je serieus was.’ Hij schudt lachend zijn hoofd en kijkt Lydia aan. Als hij ziet dat ze niet mee lacht, wordt hij meteen stil.
‘Eh..’ Lydia pakt het papier langzaam weer op en geeft het aan Michael. Die pakt het aan en leest het snel. Dan gooit hij het op de grond en laat zich er langzaam achteraan glijden.
‘Wat hebben we in hemelsnaam gedaan gisteren?!’ kreunt hij. Hij verbergt zijn hoofd in zijn handen en laat dan een schreeuw horen. Lydia vouwt haar benen ondertussen onder zich en hapt dan naar adem.
‘Eh, Michael? We hebben misschien nog wel een groter probleem.’

‘Well fuck,’ zegt de jongen voor de zoveelste keer die ochtend. Hij laat zijn vingers nogmaals over de zwarte inkt glijden en vloekt nog eens.
‘Dat weet ik nu wel, Michael. Hoe komen we hier aan is de vraag.’ Michael kijkt op van de tattoo en haalt zijn schouders op.
‘Ik denk dat we het bij een tattooshop hebben gekregen.’ Lydia geeft hem een klap voor zijn hoofd.
‘No shit, sherlock.’ Hij grijnst even en dan verandert zijn gezicht weer naar een neutrale uitdrukking.
‘We kunnen het aan onze vrienden vragen?’ Lydia denkt er even over na en haalt dan haar schouders op.
‘We kunnen het inderdaad proberen.’ Ze kijken elkaar even aan en springen dan overeind. Zo snel als ze kunnen trekken ze de ontbrekende kledingstukken aan en verlaten de kamer.

‘Wie proberen we eerst?’ Michael haalt zijn schouders op en loop richting een van de deuren op zijn verdieping.
‘Ashton is nutteloos, want die mocht net als jij eindelijk legaal drinken. Luke was aardig aan het flirten met Vera, dus die zullen nu ook wel samen zijn en daar wil ik liever niet naar binnen. Dan blijft Calum dus over.’ Hij klopt op de deur en we wachten even. Als er geen antwoord komt, klopt hij nogmaals.
‘Calum? Maat, ben je daar?’ Er komt weer geen antwoord en Michael haalt zijn schouders op.
‘Zullen we dan maar gaan ontbijten?’
'Maar,' protesteert Lydia zwakjes. Michael kijkt haar aan.
'We kunnen Calum niet vinden en ik denk niet dat je je vriendinnen onder ogen wilt komen op dit moment.' Verwachtingsvol kijkt de jongen haar aan en Lydia schudt haar hoofd.
'Goed dan. We gaan ontbijten.' De roodharige jongen pakt Lydia's hand en trekt haar mee naar de liften.

‘Waarom heeft niemand ons gestopt?!’ vraagt Lydia gefrustreerd. Ze scheurt met geweld een stukje van haar croissant af en stopt het in haar mond. Michael haalt zijn schouders weer eens op en neemt een slok van zijn koffie.
‘Zij waren waarschijnlijk ook niet helemaal sober meer hoor.’ Lydia kijkt hem boos aan.
‘Waarschijnlijk nog altijd soberder dan wij, want ik ben bijna zeker dat zijn geen tattoo en ring hebben.’ Michael glimlacht en kijkt naar de ring om zijn ringvinger.
‘Het is wel een mooie ring, dat moet je toegeven.’ Lydia gooit een stukje croissant naar hem en Michael lacht. Snel pakt hij het stukje van het bord en stopt het in zijn eigen mond.
‘Hee!’ roept Lydia verontwaardigd, ‘dat was van mij hoor!’ Michael grijnst.
‘Wil je het terug? Kom maar halen dan.’ Lydia trekt een gezicht en grinnikend slikt Michael het door. Vervolgens scheurt hij een stukje van zijn eigen croissant en houdt het voor Lydia’s mond.
‘Hier, schattebout.’ Lydia rolt haar ogen, maar neemt het stukje wel aan. Michael glimlacht en dan wenden beiden zich tot hun eigen eten.

‘Weet je wat,’ zegt Lydia vastberaden nadat ze hun vrienden niet hebben kunnen vinden, ‘we kunnen zelf ook gewoon uitzoeken wat er is gebeurd.’ Michael trekt een wenkbrauw op.
‘Hoe wil je dat nou weer doen?’ Lydia grijnst.
‘Ik weet dat we bij Verdio zijn gaan stappen…’ Ze laat haar stem wegsterven, maar Michael grijnst al.
‘En dan kunnen we daar vragen wat er allemaal gebeurd is,’ maakt Michael haar zin af. Ze knikt en Michael maakt een dansje.
‘Stappen!’ Lydia pakt snel zijn hand en trekt hem tot stilstand.
‘Hoho, we gaan niks drinken, Michael. We gaan op een missie.’ De roodharige jongen pruilt.
‘Maar ik houd van drinken.’ Lydia rolt haar ogen en kijkt Michael dan streng aan. Uiteindelijk knikt hij en glimlacht Lydia naar hem.
‘Braaf.’ Hij lacht luid en blaft dan, waardoor Lydia ook weer moet lachen.
'Kom, we gaan naar boven.' Michael pakt haar hand weer en Lydia glimlacht, om zich vervolgens gewillig mee te laten trekken naar de liften.

Reacties: