FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 13: Tekenen

Ik sta in de inkomhal van het bureau van Michael. Ik heb besloten om hem maar persoonlijk te komen vertellen dat ik zijn aanbod aanneem.
Gisterenavond was ik te moe geweest om het nog met papa te bespreken, maar omdat het vandaag zaterdag is en hij dus niet moet werken, konden we vanmorgen aan de ontbijttafel praten. Hij keurde mijn keuze goed, maar heeft er wel ingestampt dat dit mijn verantwoordelijkheid is. Als ik zo dadelijk een contract zou tekenen, moest ik alles goed nalezen en honderd procent achter mijn keuze staan. Maar dat was geen probleem. De laatste twaalf uren was ik meer en meer gaan geloven in mijn eigen beslissing. Ik zou nu niet meer terug trekken, dit is wat ik moest doen.
‘Je mag naar meneer Vanderstappe gaan.’ Zegt de secretaresse nadat ik een tijdje heb gewacht. Ik wandel de gang door naar het kantoor dat ik ondertussen al weet liggen. Ik ben zenuwachtig en opgewonden tegelijkertijd, maar niet zo erg als vorige keer. Vandaag is Max niet bij me om te kalmeren, dit is iets dat ik alleen moet doen.
Ik klop twee keer kort op de deur en hoor iemand mompelen dat ik mag binnenkomen.
‘Fi, ik ben blij te je zien. Ga maar zitten,’ zegt hij vriendelijk.
Ik ga op één van de twee stoelen zitten en schud zijn uitgestoken hand.
‘Ik zal misschien eerst even zeggen dat ik met verschillende mensen onderhandeld heb. Het contract is al uitgeprint, als je deze kans grijpt moet je alleen nog tekenen.’
Ik knik even.
‘Dus, wat heb je besloten?’
‘Ik doe het, ik neem het contract aan,’ zeg ik overtuigd van mijn eigen woorden.
‘Dat is het antwoord dat ik wou horen,’ zeg Michael blij. Hij doet een lade open en haalt er een papier uit. ‘Ik zal even samenvatten; dit is een contract voor één jaar -het kan verlengd worden natuurlijk- ik zal je manager worden, we beginnen zo snel mogelijk met het opnemen van je eerste single en daarna van je eerste album. Je zal ook optredens geven en alle kosten worden door mij, het bureau, vergoed. Het is niet helemaal bindend, hiermee bedoel ik dat als je wil, je dan in oktober nog steeds aan de schrijfacademie kan beginnen, maar dan wel terwijl je verder doet met dit contract. Je zal het dan zelf moeten zien te combineren, maar dat is jouw keuze natuurlijk.’
‘Oké, bedankt.’ Michael schuift het papier naar me toe en legt er een balpen bij. Ik lees het voor de zekerheid nog even na, maar alles wat hij gezegd heeft staat hier ook op, maar dan met mooiere woorden. Er is geen reden om nu nog te twijfelen.
Ik neem de balpen en zet mijn handtekening onderaan rechts neer.
‘Zo dat was het, welkom bij MV-records. Ik ben blij dat je hier vertrouwen in hebt, wij hebben alleszins vertrouwen in jou.’ Hij neemt snel een kopie van het contract, dat is dus voor mij. Ik zit hier nog steeds wat onwennig, ik heb geen idee wat ik nog moet zeggen, vragen.
‘Heb je nog vragen?’ zegt Michael alsof hij mijn gedachten kan lezen. Ik kijk naar de grond, zoekend naar een goede vraag. Thuis had ik er honderden, nu zijn ze plots allemaal in rook opgegaan.
‘Niet eentje?’ dringt Michael aan. Eindelijk, daar schiet er weer eentje mijn gedachten binnen.
‘Ja toch wel. De liedjes die ik zal opnemen, zijn dat liedjes die iemand anders schrijft, of mag ik mijn eigen nummers uitbrengen?’
‘Dat is een goede vraag, ik had gehoopt dat je voor het tweede zou gaan. Zelfgeschreven teksten zijn altijd beter, die kan je met meer gevoel zingen en dat voelt het publiek ook. Daarbij zijn jou teksten erg mooi, ze bevatten een boodschap die mensen van jou leeftijd begrijpen.’
‘Goed, ik zing ook liever mijn eigen liedjes.’
‘Als je nog met vragen zit, bel je maar. Laat jij ook nog even je nummer achter, dan bel ik jou van zodra we beginnen met opnemen.’
Ik schrijf mijn gsm-nummer op een papiertje, neem afscheid en verlaat het gebouw weer.
Met een heel ander gevoel als vorige keer loop ik naar buiten. Ik heb geen spijt van wat ik net gedaan heb, ik ben er blij mee. Beter gezegd, ik ben er dolblij mee. Ik zou kunnen springen, schreeuwen, tieren en gieren van blijdschap, maar hou me toch maar in. De mensen zouden me maar vreemd bekijken als ik hier even zo zot zou doen.
Terwijl ik naar mijn fiets wandel neem ik mijn gsm uit mijn zak. Ik stuur een kort berichtje naar Max dat alles geregeld is en zoek daarna Kya op in mijn telefoonlijst. Ik had mezelf beloofd haar in te lichten over de situatie wanneer alles vast stond en dat is het nu dus het wordt tijd dat ze weet over mijn plannen voor de toekomst. Het wordt tijd dat ik de leugen van een week geleden waarheid ga maken. Ik druk op het groene telefoontje en wacht af.
‘Hej Fi!’ hoor ik aan de andere kant van de lijn na een paar beltonen.
‘Hallo Kya. Ik belde even om te vragen of we eens konden afspreken?’
‘Ja, natuurlijk!’
‘Ik heb je een heleboel te vertellen.’
‘Je maakt me nu echt benieuwd.’
‘Om twee uur bij mij thuis?’
‘Oké tot straks.’ We sluiten het gesprek af en ik steek mijn gsm weer weg in mijn zak bij de kopie van het contract.
Ik kijk er al naar uit om Kya straks te zien. Ik ben blij dat ik haar gebeld heb, want ik wil niet dat ze uit mijn geheugen zou vervagen. Ze is een goede vriendin en ik wil haar niet kwijt gewoon voor de reden dat we volwassen moeten worden.

De bel gaat en ik huppel enthousiast naar de deur. Ik open de voordeur. Kya staat met haar blonde haar in een staart en haar blauwe ogen stralend voor de deur. Ze is blijkbaar even blij als ik dat we elkaar nog eens zien.
‘Kom binnen, we hebben heel wat bij te babbelen,’ zeg ik terwijl ik Kya naar binnen trek.
‘Weet je wel hoe nieuwsgierig je me hebt gemaakt?’ ik knik lachend. Kya kan echt niet tegen verrassingen, ze moest altijd alles weten. Ik ben er van overtuigd dat ze zo dadelijk helemaal doordraait.
We gaan naar buiten en zetten ons met een glas ijskoude limonade op het terras in het zonnetje.
‘Ga je me nu nog lang laten wachten?’ dringt Kya aan.
‘Oké, oké ik zal je alles vertellen.’
‘Ja, daar wacht ik al uren op.’ Ik lach even en begin mijn verhaal.
Ik vertel haar over de brief van de academie -die ik dan boven ook nog moet gaan halen omdat ze hem zo graag zelf wil lezen- over het park waar ik Lukas tegen kwam en dan iets later Michael. Kyas mond valt bijna letterlijk open bij mijn verhaal, maar ze laat me verder vertellen. Ik ga verder met hoe ik voor Michael mijn liedjes was gaan spelen en hoe ik een platencontract aangeboden kreeg wat ik nu ook aangenomen had.
‘En dat vertel je me nu pas!?’ roept ze door de lege tuin.
‘Sorry, ik wou eerst alles van zeker zijn. Niet boos zijn…’
‘Hoe kan ik nu boos zijn op een toekomstige ster?’ ze komt naar me toe en geeft me een knuffel.
‘Proficiat, ik ben blij voor je. Maar wel nu dat je bekend gaat worden wil ik toch ook eens wat van je horen.’ Ik besef dat ik nog nooit iets voor haar gespeeld heb.
‘Goed, kom maar mee naar boven.’ We lopen het huis binnen, de trap op naar mijn kamer. Ik neem mijn gitaar en zet me zoals altijd in het raam terwijl Kya zich op mijn bed uitstrekt.
‘Wil je een cover of een eigen liedje?’
‘Een eigen natuurlijk.’
Ik speel hetzelfde liedje als ik ook voor Michael gespeeld heb. Het gaat bijzonder goed, helemaal geen vlinders in mijn maag, ik speel gitaar en zing met plezier.
Dit liedje is een liefdesliedje, zoals de meeste van mijn liedjes. Ik schrijf natuurlijk songteksten over verschillende onderwerpen, maar liefde is toch mijn favoriet.
Hoewel ik niet zo heel veel ervaring met vriendjes heb, blijf ik de inspiratie vinden om erover te schrijven. Daarom niet over mijn eigen liefde, maar het is een gemakkelijk onderwerp. Je kan er zoveel over zeggen, de vreugde van het verliefde gevoel, maar dan ook weer de pijn die het je kan doen. De pijn die je kan voelen wanneer je niet bij die ene speciale persoon kan zijn of juist wanneer die persoon die pijn veroorzaakt. Liefde kan geweldig zijn, maar ook zo wreed…
Ik eindig het liedje en staar voor me uit. Kya begint luid te klappen. ‘Wow, dat was zo mooi! Ik wist echt niet dat je zo goed was! Je gaat het echt maken als zangeres.’
‘Dank je, maar zo zeker ben ik daar nog niet van. Wat als mijn muziek niet aanslaagt bij de mensen?’ vraag ik haar wat ongerust.
‘Dat zal het wel! Ik heb dit liedje nu één keer gehoord en ik vind het al fantastisch, en dat zeg ik niet gewoon om lief te zijn omdat je mijn vriendin bent.’
‘Bedankt, ik zal voor een gratis kaartje zorgen voor mijn eerste concert.’ Zeg ik lachend.
‘Daar ging ik al van uit.’
‘Fi ik ben thuis!’ hoor ik papa beneden roepen. Hij was gaan winkelen dus stiekem hoop ik dat er iets lekker in zijn zakken zit om te snoepen.
‘Kom we gaan even dag zeggen.’ Stel ik voor.
Beneden geef ik papa een kus en ga in de plastiek zakken neuzen op zoek naar een vieruurtje. Ik verplaats wat pakken melk en vind wat ik zocht. Fruit en ijs.
‘Wie heeft er zin in fruitsalade met ijs?’ vraag ik met ene banaan in mijn linker hand en de vanille-ijs in mijn rechter.
‘Moet je dat nog vragen?’ zegt Kya lachend terwijl ze naar me toe komt en de banaan aanpakt.
Net wanneer ik potjes uit de kast wil halen, gaat de telefoon over. Ik spurt als een bezetene naar het draadloos toestel dat ergens in de living rondslingert. Ik hou ervan om de telefoon op te nemen en hoewel papa dat weet en mij altijd laat opnemen, loop ik er toch telkens weer naartoe alsof mijn onzichtbaar vriendje me voor zou zijn. Ik vind de telefoon liggend in de zetel en neem op.
‘Hallo met Fi.’ De stem van Seppe begroet me, maar niet met zijn gewoonlijke vrolijkheid, eerder bezorgd, in paniek. ‘Hallo Fi.’
‘Seppe, wat scheelt er?’
‘Max heeft een ongeval gehad.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.