FanFic.nl

Adopted By Hazza (Finished)

~Hoofdstuk 32~

Ruth Pov.

Ik zag hem. Ik weet het zeker. Het was hém. Ik wist dat het nog niet voorbij zou zijn! Papa snapt er helemaal niets van, en ik kan het niet vertellen! Ik durf het niet. Wat als hij het hoort en me mee neemt? Nadat papa me onder de douche had gezet, deed ik maar gewoon alsof er niets aan de hand is. Toen we in de Mac Donalds waren, heeft Lieke verteld dat ze morgen weggaat. Ze miste London te veel, en wilde te graag terug naar huis. Ik zal haar heel erg missen. Ik vond haar heel lief, en we waren samen het meisjesteam in de tourbus als we een spelletje gingen spelen. En vanaf morgen, ben ik alleen. Het enige meisje. Alleen tussen Niall en papa. Ik word bijna bang van het feit dat ik Niall best vaak alcohol zie drinken. Papa waarschuwt hem altijd dat hij op een gegeven moment moet stoppen, maar ik ben bang dat hij op een gegeven moment gewoon mee zal doen en ik niets kan en niemand me kan helpen. Vanaf morgen kan ik ook niet meer over meiden dingetjes praten met Lieke.

Ik kijk om me heen en zie dat Lieke haar spullen aan het inpakken is. Niall heeft zijn laptop op zijn schoot liggen en kijkt er geconcentreerd naar. Papa ligt half op de bank en slaapt bijna.
‘Ik ga naar de badkamer.’ Zeg ik zacht en sta op. Papa begint te hummen en Niall mompelt iets dat ik moet opschieten omdat hij moet plassen. Ik knik langzaam en loop naar het badkamertje. Ik begin te zoeken naar iets scherps. Ik weet dat ik heb beloofd aan papa het niet meer te doen, maar ik kan het niet meer volhouden. Ik moet het doen. Er is zoveel gebeurd. Hij zal het dan toch wel begrijpen? Ik bijt op mijn lip als ik een aardappel mesje vind. Ik heb geen idee hoe die hier in de badkamer komt, maar vind het alleen maar gunstig. In de woonkamer hoor ik Niall al een tijdje zeuren dat hij nu heel erg moet plassen. Ik pak het mes en zet het op mijn pols. Het is scherp, maar het voelt geweldig.
‘Ik ga nu echt plassen! Ik doe het in mijn broek hoor!’ Ik hoor snelle voetstappen naar hier komen, maar ik kan niet stoppen. De deur gaat open en Niall komt naar binnen.
Zijn ogen worden groot en gaan van het mes naar mijn pols.
‘Ruth!’ Zijn hoofd is bijna net zo rood als een tomaat. Van schrik laat ik het mes vallen. Geschrokken kijk ik ernaar. Niall loopt naar me toe en pakt mijn haren vast. ik gil van de pijn als hij me mee sleurt. Papa staat geschrokken op en loopt naar ons toe. Niall duwt me richting hem en ik sla meteen mijn armen om hem heen. Ik weet dat hij boos zal worden, maar ik ben nu als de dood voor Niall.
‘Wat is er gebeurd?’ Vraagt papa en hoor dat Niall het mesje gaat halen. Papa hapt naar adem en rukt zich los. Hij loopt weg en ik wil ook wegrennen, maar Niall houdt me tegen. Ik krimp in elkaar.

‘Niet doen! Alsjeblieft, doe me niet nog meer pijn!’ Smeek ik huilend, maar hij negeert me. Hij tilt me op het aanrecht en pakt een rode doos met een kruis erop. Hij maakt hem open en pakt een flesje met verband.
‘Dit gaat een beetje pijn doen.’ Ik trek snel mijn arm weg en houd het achter mijn rug. Hij kijkt me boos aan, maar pakt opnieuw mijn arm en aangezien hij veel sterker is, is hij al snel achter mijn rug vandaan. Ik knijp mijn ogen dicht en bijt op mijn lip. Een hoge piep verlaat mijn mond als mijn pols opeens heel erg begin te prikken.

Er gaat een uur voorbij waar Niall alleen maar bozer op me wordt en ik alleen maar meer in paniek raak. Ik kan al bijna niet meer ademen. Het is alsof er geen adem in mijn longen komt, hoe hard ik probeer. Papa wilt niet uit die ene ruimte komen achter de bunks, maar ik wil hem zo graag knuffelen. Ik wil dat hij zegt dat het goed komt.
‘Ruth, luister naar me, verdomme!’ Ik krip in elkaar en kijk weer Niall. Volgens mij is hij vergeten dat hij eigenlijk naar de wc moest, want hij staat helemaal in elkaar gedoken voor me. Ik wil opstaan en weglopen, maar een hand bindt zich om mijn pols en gelijk daarna begint mijn wang vreselijk te branden. Een gil verlaat mijn mond. Meteen laat Niall me weer los en kijkt me geschrokken aan.
‘Niall!’ Hoor ik de stem van Lieke roepen voordat ze naar me toe rent. Tranen stromen met hoge snelheid over mijn wangen ik begin om me heen te slaan. Ik wil niet dat Lieke me troost. Ik wil dat papa dat doet. Waarom begrijpt niemand dat?
‘Wat is er gebeurd?’ Hoor ik papa vragen, maar ik kna niet reageren. Lieke wilt me niet loslaten wat me boos, maar ook heel verdrietig maakt.
‘Ik kon er niets aan doen! Ik kon mezelf niet inhouden! Alsjeblieft wordt niet boos op me, het ging echt per ongelijk! Ik zweer het!’
‘Ja, wat heb je dan gedaan?’ Roept papa wat me in elkaar laat krimpen. Ik wil niet dat hij boos op me is. Hij loopt naar ons toe en ik voel zijn handen die me optillen. Ik knijp mijn ogen dicht terwijl ik probeer te stoppen met snikken.
‘Ik krijg het niet eens over mijn lippen! Ik haat mezelf hierom! Ik vergeef het mezelf nooit, Harry!’ Het geschreeuw veranderd in gemompel.
‘Hij sloeg me.’ Floep ik eruit. Geschrokken sla ik mijn handen voor mijn mond, terwijl ik naar Niall kijk.

**

Ik heb papa verteld wat er is gebeurd en hem gezegd waarom ik mezelf sneed. Ik heb toen drie uur of zo op de bank geslapen en toen ik wakker werd, kon het concert elk moment beginnen. Ik strompel achter papa, Niall en Lieke aan. Ze maken zich klaar terwijl ik op één van de boxen ga zitten. Papa komt naar me toen en glimlacht naar me.
‘Gaat het?’ vraagt hij waarna ik knik. Voorzichtig slaat hij zijn armen om me heen en legt zijn hoofd in mijn nek.
‘Ik ben moe.’ Fluister ik.
‘Ga maar bij Lottie zitten. Ze zal je wel beschermen.’ Ik knik en hij tilt me op om me naar Lottie te brengen.
‘Hey, Ruth.’ Hoor ik een zachte stem. Ik glimlach zwakjes naar Lottie en leg mijn hoofd tegen haar borst. Voorzichtig slaat ze haar armen om me heen.
‘Heb je het koud?’ Ik haal mijn schouders op.
‘Een beetje.’ Mompel ik en sluit mijn ogen. Het laatste wat ik voel is een zacht dekentje wat over me heen wordt gelegd voordat ik een dromenland wordt gezogen.

Samen met Peter pan en tinkerbel vliegen we naar Neverland. Als we aankomen, is het eerste wat ik zie, het gebied waar alle zeemeerminnen zijn.
‘Peter? Gaan we daarnaartoe? Ik wil de zeemeerminnen ontmoeten!’ Ik wijs naar de zeemeerminnen die naar me zwaaien. Ik glimlach en zwaai terug.
‘Kom op! Dan gaan we!’ Roept Peter vrolijk en vliegt voorop. Als ik weer veilig met mijn voeten op de grond sta, kniel ik neer bij de zeemeerminnen.
‘Hallo.’ Zeg ik met een lieve glimlach.
‘Hoi.’ Een zeemeermin pakt mijn hand.
‘Mis je niet iemand?’ Verbaasd kijk ik om me heen en schud mijn hoofd. In het water verschijnt een soort filmpje. Ik zie papa in een cel zitten. Tranen springen in mijn ogen.

Ik schrik wakker en kijk in paniek om me heen. Ik zit no steeds op de schoot van Lottie die me probeert te troosten.
‘Waar is papa?’ Vraag ik en wil opstaan, maar ze houdt me tegen.
‘Die is op heb podium, Ruth.’ Zegt Paul die me streng aankijkt. Tranen beginnen over mijn wangen te stromen, terwijl ik me probeer los te rukken.
‘Ik wil naar papa!’ Roep ik hysterisch en begin om me heen te slaan.
‘Rustig nou! We halen hem al. Doe maar rustig.’ Ik schud mijn hoofd en doe nog beter mijn best om uit Lottie’s greep te komen. Ik voel dat twee handen me vastpakken en optillen.
‘Shh… Ik ben er nu. Rustig maar. Shh.’ Meteen sla ik mijn armen om papa heen. Ik leg mijn hoofd tegen hem aan en wordt al snel weet rustig.
‘Gaat het weer?’ Ik knik langzaam en kijk naar hem.
‘Ik moet weer gaan.’ Even stop ik weer met ademen. Ik wil niet dat hij weggaat!
‘Over een half uurtje ben ik er weer. Oké?’ Ik knik maar. Hij geeft me nog een kus, voordat hij me weer bij Lottie laat zitten en verdwijnt op het trapje.

Blijkbaar heb ik een half uur lang naar mijn schoenen gestaard, want ik kijk pas weer op als de jongens het trappetje weer af komen. Papa glimlacht naar me en legt zijn microfoon en oortjes in een klein koffertje voordat hij naar me toe komt.
‘Hey.’ Hij tilt me weer op en geeft me een kus.
‘Ben je niet moe?’ Ik knik.
‘Jawel.’ Mompel ik en wrijf met mijn vuisten in mijn ogen. Samen met Niall en Lieke lopen we naar de tourbus. Ik doe mijn pyjama aan, en ga in mijn bunk liggen.

**

We staan op het vliegveld om afscheid te nemen van Lieke. Alleen ik en papa mochten mee omdat het anders te druk zou worden. We staan voor de douane. Papa laat langzaam mijn hand los en loopt iets dichter naar Lieke toe. Ze glimlachen zwakjes naar elkaar voordat ze elkaar een knuffel geven. Ze mompelen iets naar elkaar, wat ik niet kan verstaan, voordat ze elkaar nog een laatste kus geven. Met tranen in hun ogen kijken ze naar mij. Lieke geeft mij ook nog een knuffel.
‘Ik zie je vanavond op Skype, met Harry.. Zullen we dat afspreken?’ Ik knik en laat haar los. Een traan valt over beide onze wang.
‘Tot vanavond.’ Ze knikt en kijk nog even naar papa.
‘Tot vanavond, Hazz.’ Hij knikt en geeft haar nog één kus voordat ze echt weg moet. Papa pakt mijn hand weer, en we zwaaien als Lieke om kijkt. Als ze uit het beeld is, lopen we het grote gebouw uit en gaan weer in de auto zitten. Dit keer zit Paul achter het stuur. Papa komt naast me zitten in de auto en trekt me dicht tegen hem aan. Ik sla mijn armen om hem heen en leun tegen hem aan. Mijn gezicht verstop ik in zijn trui en tranen glijden geluidloos over mijn wangen. Ik voel de tranen van papa in mijn haren vallen.
‘Ik mis haar.’ Mompel ik en verstrak mijn grip. Ik wil niet dat papa me ook alleen laat.

**

We zitten in Nederland, werd me net verteld. Papa is nu een concert aan het geven en ik zit er een beetje bang achter de schermen. Wat nu als er een fan komt en me pijn doet? Paul zit bij het podium vandaag en de andere bodyguard die hier is, weet niet wat er in december is gebeurd in Den Haag. Lottie en Lou weten het ook niet, dus wie zou me moeten helpen?
‘Ik moet naar de wc.’ Zeg ik opeens. Iedereen kijkt me verbaasd aan.
‘Moet er iemand mee, of weet je de weg?’ Ik kijk naar de bodyguard.
‘Ik weet de weg wel, denk ik.’ Zeg ik en nog voor iemand iets tegen me kan zeggen loop ik wel. Ik kan heus wel iets alleen. Ik ben al bijna zeven…

De gangen waar ik door loop zijn smal en wit met rood. Op sommige plekken hangen heel veel foto’s van jongens en mannen. Ik heb een idee wie het zijn en waarom ze hier hangen, maar het geeft me geen fijn gevoel. Ze zien er eng uit. Ik heb geen idee hoe ver ik van het podium af zit, maar ik hoor het gegil van de fans overal waar ik kom. Als ik bij een deur kom, wil ik hem openen, maar hij zit op slot. Ik kijk omhoog, en er staan letters op. Ik kom alleen niet wijs uit wat er staat. Het zal wel Nederlands zijn. (A/N ik hoop dat jullie t begrijpen. Ik zelf vind het verschrikkelijk dat ik NL schrijf en dat ze niet begrijpen wat er in het NL staat. Sorry!) Zodra ik me omdraai, weet ik niet meer waar ik vanaf kom. Paniek overspoeld mijn lichaam en ik voel een traan over mijn wang lopen. Ik loop maar een bepaalde kant op in de hoop dat ik op de goede plek terug kom.
‘Hallo?!’ Roep ik in de hoop dat iemand me hoort, maar ik hoor niets behalve de echo van mijn geroep. Ik zak hopeloos tegen de muur en begin te huilen. Waarom kon ik niet beter opletten waar ik naartoe liep? Dadelijk gaat papa zonder me weg en moet ik hier voor altijd blijven!

‘Ruth?’ Ik heb geen idee hoe lang ik hier al zit te huilen en hyperventileren, als ik een meisjesstem hoor. Ik kijk op en zie een meisje. Ze heeft rare kleren aan en… het is een fan! Snel sta ik op en wil wegrennen, maar ze houdt me tegen.
‘Niet bang zijn, ik doe je niets. Wat is er aan de hand?’ Ik probeer me los te trekken, maar ze houdt me stevig vast. Wat nu als ze me ontvoerd? Wat nu als ze me vermoord? Of me pijn gaat doen? Ik begin nog harder te huilen.
‘Laat me los! Ik wil niet dat je me pijn doet! Ik wil naar papa!’ Roep ik met snikken ertussendoor. De fan trekt opeens zo hard aan mijn arm dat ik op de grond val. Een gil van de pijn verlaat mijn mond en begin nog harder te huilen.
‘Laten we samen de jongens gaan zoeken.’ Stelt ze voor, maar ik schudt mijn hoofd. Ik wil niet met haar! Ik hoor rennende voetstappen, wat me op laat kijken. Door mijn tranen heen, zie ik papa aan komen. Ik wil opstaan en naar hem toe rennen, maar de fan houdt me weer tegen. Mijn ogen worden groot en ik draai me om. Haar ogen staan woedend en haar grip wordt steeds strakker. Ik krimp in elkaar en val weer op de grond.
‘Ruth!’ Hoor ik papa weer roepen over mijn gehuil heen. De hand van de fan laat mijn pols los, en meteen daarna voel ik twee armen om me heen. Ik wordt opgetild en hoor papa in mijn oor fluisteren dat het goed komt. Ik sla mijn armen om hem heen en druk mijn gezicht in zijn trui.

Als ik even later ben gekalmeerd merk ik pas hoe moe ik ben. Paul had het meisje mee genomen, waarvan ik niet weet waarnaartoe. Ik sluit mijn ogen en voel dat papa me nog een kus geeft, voordat hij terug naar de tourbus loopt. Als we aankomen, helpt papa me met de pyjama aantrekken. Hij stopt me in bed en glimlacht naar me.
‘Ga maar slapen, ik kom zo, oké?’ Ik knik en sluit mijn ogen.

Reacties: