FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

11.

Bill
Wakker worden met de warmte van een ander lichaam naast je is zonder twijfel het beste gevoel ter wereld. En dat gevoel wordt nog eens dubbel zo geweldig als je met nog steeds gesloten ogen en de slaap nog in je achterhoofd beseft dat die warmte afkomstig is van je tweelingbroer. Diezelfde broer waar je al maanden op de meest godsonmogelijke manier verliefd op bent, en die gisterenavond out of the blue jouw kamer kwam binnenstormen en zo’n beetje verklaarde dat hij hetzelfde voelt voor jou. Die jongen, dames en heren, is mijn broer Tom, en ligt momenteel nog steeds stevig te maffen met zijn perfecte rug tegen mijn borst gedrukt en mijn arm klem onder zijn hoofd. Dat verklaart ook waarom ik geen gevoel meer heb in de vingers van mijn rechterhand.
Zo voorzichtig mogelijk, ik wil hem nog even laten slapen, streel ik met mijn neus langs de donshaartjes in zijn nek die aan de dreadlocks ontsnapt zijn. De rest van zijn kapsel ligt als een surrealistische spin over het kussen verspreid en verstopt het grootste gedeelte van zijn gezicht.
Ik denk weer aan gisteren, hoe mijn leven in vijf minuten kantelde van de diepste afgrond naar de hoogste top. Ik zie hem nog steeds zitten, een beeld dat ik waarschijnlijk nooit meer vergeet. Shirtloos, broek half dichtgeknoopt, zijn dreads in de typerende warboel die hij zelf soms zo charmant kan beschrijven als zijn ‘sekshaar’, zijn tanden die zo nerveus over zijn piercing knarsten dat ik dacht dat hij hem uit zijn lip probeerde te bijten, en zijn ogen een draaikolk waarin afwisselend paniek, berusting en liefde kwam bovendrijven. En hoe hij wanhopig zocht naar woorden, de woorden die ik nooit had durven dromen, de bekentenis die ik niet durfde uitspreken.
Het is duidelijk dat Tom negentien jaar geleden de dappere helft van het eitje heeft gekregen, wat hij gisterenavond deed is iets dat ik nog niet zou kunnen als mijn leven ervan af hing. Hij riskeerde zoveel met wat hij zei, en hij wist het. De kansen dat ik voor hem hetzelfde zou voelen waren zo goed als onmogelijk, maar hij heeft het risico genomen.
Ik denk nog steeds over Tom als mijn broer, hoe zou het ook anders kunnen? Maar op een bepaalde, verwrongen manier maakt dat het alleen maar echter. Vertrouwder ook. Wij zijn altijd onafscheidelijk geweest, twee helften van één persoon. Als ik Tom iets aandoe, tref ik mezelf dubbel zo hard. Ik denk niet dat ik ooit van iemand zou kunnen houden als van Tom, op welk vlak dan ook.
Misschien was dit daarom wel voorbestemd om te gebeuren. Misschien is dit waar ware liefde uiteindelijk om draait. Een eenheid vormen die niet gebaseerd is op lichamelijke aantrekkingskracht of wat dan ook, maar op weten dat je die andere zou volgen naar het einde van de wereld. Je hart in iemands handen leggen in ruil voor het zijne. Hem de kans geven jou te breken, net omdat je weet dat hij het niet zal doen. En wie past er beter in dat plaatje dan je tweelingbroer?
Natuurlijk, als ik volkomen eerlijk ben tegen mezelf, iets wat ik de laatste maanden te weinig gedaan heb, is lichamelijke aantrekkingskracht in elke liefdesrelatie nog steeds een vitaal punt. En dat merk ik nu heel duidelijk, aangezien de rest van mijn lijf ook wakker wordt en begint te reageren op de wel heel erg pertinente aanwezigheid van Toms kont.
‘Shit...’ vloek ik binnensmonds als mijn ochtenderectie zo langzamerhand een eigen leven gaat leiden en steeds enthousiaster in de richting van mijn slapende broer wijst. Die is zich blijkbaar niet bewust van de wel heel vreemde wake-up call die gestaag zijn richting uit komt en begint zich uit te rekken. Ik probeer mijn armen los te maken en achteruit te kruipen, kom dan tot een abrupte halt als ik merk dat zijn ogen me ondeugend en heel klaarwakker aankijken over de zachte glooiing van zijn schouder.
‘Ja, dat voelde ik wel degelijk,’ grinnikt hij met schorre stem.
‘Hoe lang ben jij al wakker?’
‘Sinds iets voor jij begon te bewegen. Ik wou nog niet opstaan, eerst omdat ik jou niet wilde wekken, en daarna omdat je veel te leuk knuffelt als je net op bent.’ Hij doet zijn best om niet te grijnzen, ik zie het aan zijn gezicht. ‘En ik voelde ook beweging tegen mijn kont, waar ik toch even over moest denken want jouw beide handen lagen in het zicht. Maarre…’ En hij draait zich volledig op zijn andere zij, zijn wenkbrauwen guitig opgetrokken. ‘Nu stel ik me geen vragen meer.’ Ik kreun en verstop mijn rode kop onder het kussen. Tom schatert het uit, een vreemd geluid wanneer je pas wakker bent.
‘Sorry, dat was niet de bedoeling,’ murmel ik.
‘Schaam je je nu?’ Hij tilt het kussen een stukje op en schuift naar me toe tot we bijna neus tegen neus liggen, zijn grijns strekt zich nu verticaal uit van oor tot oor.
‘Vind je het gek? Twaalf uur geleden lag jij hiernaast met een meid te rollebollen en was ik ervan overtuigd dat ik binnen afzienbare tijd een drugsverslaving zou ontwikkelen van pure frustratie.’ Tom bijt glimlachend op zijn piercing, gooit dan plots een been over me heen zodat hij bovenop me zit, legt zijn handen op mijn wangen en drukt zijn lippen zo hard tegen de mijne dat onze tanden tegen elkaar botsen. Even weet ik niet wat er gebeurt, dan sla ik mijn handen om zijn heupen en kus terug, een tongzoen met meer verlangen dan de beroemde auto-scène in Titanic.
‘Zo,’ zegt hij tevreden en gaat overeind zitten, veegt hijgend de restjes van ons vermengde speeksel uit zijn mondhoeken.
‘Ben je je ervan bewust dat je boven op mijn ochtenderectie zit?’ vraag ik kalm.
‘Wel, het is nogal moeilijk om dat niet te merken, je bent blijkbaar erg blij om mij te zien,’ grijnst hij. Oh mijn God, hoe blijft hij hier zo kalm onder? Ben ik overdreven zelfbewust of is Tom gewoon nog niet helemaal wakker? ‘Ik vind het trouwens wel charmant dat mijn kleine broertje een stijve krijgt van mij.’
‘Ochtenderectie, Tom! Dat heeft niet noodzakelijk iets met jou te maken!’ Oké, waarom verdedig ik mijn erectie? Ik weet best dat het voor minstens 50% door Tom komt, maar we zijn nog geen dag samen en ik voel me een beetje te onhandig om dat nu al toe te geven
‘Best, maak dat jezelf maar wijs,’ plaagt hij en laat zich van me af rollen, gaat dan heel erg tevreden met zichzelf op zijn rug liggen. ‘Vannacht was het wat anders.’
‘Hoezo vannacht?’ Ik zit met een ruk rechtop.
‘Heeft niemand je ooit verteld dat je praat in je slaap? En je ligt ook niet bepaald stil, ik bedoel, je handen zaten overal. Niet dat het niet aangenaam was, en het klonk best grappig hoe je steeds maar een blowjob bleef aanbieden.’ Ik staar hem een paar seconden in absolute shock aan, dan knipoogt hij plagerig en schreeuwt vervolgens terwijl hij de kamer uit vlucht voor ik hem kan doodslaan met een kussen. Halverwege de gang haal ik hem in, en besluit mijn moordplannen op te bergen in ruil voor nog een kus. Ochtendadem en alles.

Reacties: