FanFic.nl

Het witte complot

1.

Jaime Lannister zat aan de kop van de witte, schildvormige tafel in de Ronde Kamer. Voor hem lag het witte boek, geopend op een lege, witte pagina.
De bevelhebber van de Koningsgarde werd onrustig van het wachten en in zijn onrust begon hij te twijfelen. Hij had er dagenlang over nagedacht en was er eigenlijk nog steeds niet honderd procent zeker van, maar hij had besloten om het toch te doen en inmiddels kon hij niet meer terug. Zijn uitdossing kriebelde ongeduldig aan zijn huid.
Uiteindelijk ging de deur open, keek Jaime op van het boek en zag hij Ser Loras in de deuropening staan; rug recht, schouders naar achteren en de permanente arrogante glans in zijn bruine ogen. ‘U wilde mij spreken, mijn heer.’
De witte muren lachten Jaime uit, maar ondanks zijn onrust wist hij rustig antwoord te geven: ‘Dat klopt.’
Hij richtte zijn blik op het boekwerk dat voor hem op tafel lag, streek met de vingertoppen van zijn linkerhand over de lege pagina. ‘Weet u wat dit is, Ser Loras?’ vroeg hij.
‘Het Boek der Broeders,’ antwoordde de jonge ridder zelfzeker. Jaime knikte. ‘Weet u ook wat deze specifieke pagina is?’
‘Mijn heer?’
Jaime hield met moeite een glimlach binnen terwijl hij een fractie van een seconde terug dacht aan die keer dat hij de arrogantie uit Loras had doen wegebben. Vandaag zou het hem weer lukken. Dat moest.
‘Deze specifieke pagina,’ hield de bevelhebber vol. ‘Waar dient hij toe?’
‘Ik zou het niet weten,’ antwoordde Ser Loras, op zich niet eens onbeleefd. Jaime dacht een verwarde glinstering door de arrogante glans heen te zien breken.
‘Deze pagina is de jouwe,’ antwoordde Jaime, die tot zijn genoegen zag dat de jongen niet blij was met dat bericht. ‘Hij is leeg, mijn heer,’ sprak die dan ook, enigszins beledigd.
‘Ja,’ antwoordde Jaime. ‘Daar wilde ik het over hebben.’
Toen hij geen reactie kreeg, ging hij verder: ‘Ik beslis wat hier komt te staan. Normaal betrek ik jullie daar niet bij, maar voor u overweeg ik een uitzondering te maken.’
Loras reageerde niet, dus vervolgde Jaime: ‘In de Zeven Koninkrijken bent u alom geliefd. Iedereen houdt van u, kijkt naar u op. Meisjes en jongens dromen allemaal van u, willen met u zijn, of willen in uw schoenen staan… zoals bij mij, ooit, voor het gebeuren met Aerys en de geruchten over mij en Cercei. Ik wil natuurlijk niet dat u hetzelfde overkomt…’ Hij zag de gewenste schok in Loras’ lichaamshouding doorschemeren en hield opnieuw een glimlach binnen.
‘Ik heb Renly niet vermoord,’ protesteerde Loras. ‘Ik heb niet – ik zou niet… Hoe kúnt u?’
Jaime stond zijn lippen nu wel toe lichtjes om te krullen. ‘Nee,’ beaamde hij, ‘dat zal ik geen moment proberen te ontkennen.’ Hij keek de jongen strak aan toen hij zei: ‘Ik doelde eerder op de geruchten over mij en Cercei.’
‘Ik heb Margaery nooit aangeraakt!’ protesteerde de jonge ridder gekrenkt.
‘Nee,’ beaamde Jaime wederom, kalm. ‘Ook dat trek ik niet in twijfel. Maar ik heb vernomen dat mijn lieve tweelingzus dat wel doet.’
‘Met alle respect, mijn heer,’ spuugde Loras, ‘uw zus is zo machtsgeil dat ze overal spoken en bedreigingen ziet en alleen maar kan denken aan manieren om al die denkbeeldige dreigingen uit de weg te ruimen. Haar beschuldigingen en argumenten zijn even ongegrond als de bedreigingen denkbeeldig zijn.’
‘Hmm,’ overwoog Jaime. ‘Daar ben ik het slechts gedeeltelijk mee eens. Margaery is wel degelijk een bedreiging voor Cercei’s troon. Of ziet u onze zussen ooit zij aan zij het rijk regeren, ser?’
‘Nee,’ moest Loras toegeven.
‘Mooi,’ vond zijn bevelhebber. ‘Ik net zo min.’
Dat is gedeeltelijk ook de reden dat je hier bent, dacht hij, maar hij achtte het te vroeg dat te zeggen.
‘Ik heb niet – ’ begon de Bloemenridder, maar Jaime kapte hem af: ‘Het doet er niet toe. We wijken af van de kern van je bezoek.’
Loras reageerde niet, maar zijn lichaamstaal sprak boekdelen: al zijn spieren waren aangespannen en hij leek zelfs zijn kaken lichtjes op elkaar te bijten. Hij was beledigd, dat stond buiten kijf.
‘Ik geloof niet dat u en Margaery ooit seksueel contact hebben gehad, nee, maar het zou toch jammer zijn als de geruchten erover naar buiten komen. Eerst de Lannisters, dan de Tyrells, daarvoor al de Targaryens… Koningslanding zou één grote incestbende lijken en uw reputatie zou ook verpest zijn.’
‘Het is niet mijn schuld dat u niet van uw zuster af kunt blijven,’ verloor Loras nog meer van zijn zelfbeheersing. Hij opende zijn mond al om verder te gaan, maar Jaime was hem voor: ‘Het is evenmin mijn schuld dat u niet van Renly af kon blijven.’
Zijn laatste twijfel ebde meteen weg toen hij zag dat Loras’ woede in één klap verdween een plaatsmaakte voor ongeloof. De jonge ridder sputterde een beetje, maar hij was tijdelijk geheel uit het veld geslagen. Met zijn rechterhand greep hij de tafel vast en Jaime knikte naar de stoel rechts van hem. ‘Gaat u zitten, ser,’ raadde hij aan. Loras gehoorzaamde zonder te protesteren.
Jaime zette het gesprek kalm voort: ‘Het zou toch zonde zijn als er voor altijd in het Witte Boek vastgelegd zou worden hoe Koning Joffrey onder uw toezicht overleed, op mysterieuze wijze, op zijn eigen bruiloft… en dat u al die jaren ervoor het bed had gedeeld met iemand die trachtte zijn troon te stelen.’
‘Ik had niets te maken met Joffreys dood,’ zei Loras stuurs.
‘Nee,’ erkende Jaime. ‘Net zo min als ik, maar zullen ze dat over tweehonderd jaar ook nog geloven? Zullen ze zich de Bloemenridder herinneren als de glorieuze ridder die u nu heet, of meer als een koningsmoordenaar, zoals ik?’
Of zullen ze je überhaupt vergeten?
‘Ik kan niet in de toekomst kijken, mijn heer.’
Jaime schudde zijn hoofd. ‘Dat kan ik ook niet,’ gaf hij toe, ‘maar ik kan wel mijn zuster enigszins inschatten. Ze is inderdaad machtsdronken, maar ik ben net zo min dronken als u, Ser Loras,’ sprak hij op vertrouwelijke toon, ‘en ik weet dat haar maatregelen niet altijd de meest intelligente zijn. Ik weet ook dat ze misbruik maakt van haar vrouwelijke charmes om iedereen naar haar wil om te buigen. Ze wil iets van je en als je het haar geeft, spreidt ze haar benen voor je.’
‘Ik ben niet geïnteresseerd in – ’
‘Vrouwelijk schoon, nee, dat weet ik. Laat me nu even uitpraten. Cercei presteert weinig goeds in de Zeven Koninkrijken. Het duurt nog minstens zes jaar voor Tommen enigszins zijn eigen bevelen op kan stellen en als het aan Cercei ligt nog veel langer. En Margaery… de kans is groot dat Cercei het huwelijk afblaast voor het geconsumeerd is, bijvoorbeeld op grond van incest…’
‘Ze kan niets bewijzen.’
‘U bent een naïef klein jongetje als u denkt dat bewijs in zo’n geval een rol speelt, Loras.’
De ridder knikte, zei niets. Jaime haalde diep adem. ‘Goed,’ zei hij toen. ‘Ik wil u iets aanbieden.’
Loras keek op, Jaime onderdrukte een glimlach en sprak verder: ‘Ik stop de hele geschiedenis over u en Renly in de doofpot, maar daar wil ik wel iets voor terug.’
‘Mijn heer?’
‘U.’
Loras’ mond bewoog, maar er kwam geen geluid uit. Hij staarde Jaime ongelovig aan. ‘Voor het geval u er nog over twijfelde: ja, Cercei en ik hebben heel lang een affaire gehad. Maar dat is voorbij, hoewel zij nog steeds denkt dat ze mij seksueel kan manipuleren. Ik wil dat ze ons betrapt, samen. Dan weet ze dat ze mijn steun niet meer hoeft te verwachten. Daarbij zal ze waarschijnlijk onmiddellijk aan de grote klok hangen wat ze heeft ontdekt, want alles wat de Tyrells naar beneden kan halen, werkt in haar voordeel. Denkt ze. Tot ze, achteraf, bedenkt dat haar incestargumenten nergens meer op slaan als u niet eens geïnteresseerd bent in vrouwelijk schoon.’
Hij keek Loras recht aan en zag in de blik van de jongen dat hij gewonnen had. Jaime glimlachte. ‘Goed,’ zei hij. ‘Dat is dan afgesproken.’

Please know dat dit het moeilijkste is wat ik ooit geschreven heb. Tips zijn van harte welkom, as always.

Reacties: