FanFic.nl

A Stellar Monument to Loneliness [Stand Alones]

Het laatste eerbetoon

De Wemels brengen als één persoon, één levend, ademend wezen, als een eenheid hun vingers naar hun trillende lippen en knipperen om de tranen te laten vallen. Fred keert zich echter als eerste naar Harry Potter, met de meest onschuldige glimlach die iemand ooit op zijn gelaat heeft gezien. “Bedankt, Harry, echt”, zegt hij en George valt op zijn knieën, zijn hart bloedt waar de littekens tegelijk opengereten worden en overwoekerd door wilde, kleurrijke bloemen, en zijn stem is hees van pijn en uitputting als hij de naam van zijn gevallen broer prevelt.
Fred is niet solide. Fred is niet levend. Maar hij is hier, en hij glimlacht, en hij praat - voor Arthur, Molly, Bill, Charlie, Percy, Ron, Ginny, maar vooral voor George is dat genoeg. Hij balanceert nauwkeurig op zijn grafsteen, die zijn familie nooit had kunnen betalen zonder er organen voor op de zwarte markt te verkopen, en hij is hen dankbaar.
Harry en Hermelien duiken in de schaduwen, voelen zich vreemd om zo’n familiemoment te verstoren, maar de Wemels kijken hen even met fonkelende ogen achter een muur van tranen aan, Molly schenkt Harry een trillerige glimlach voor wat hij gedaan heeft, voor wat hij hen gebracht heeft, en Hermelien fluistert hem toe dat hij een goede beslissing gemaakt heeft. Als iemand een waardiger afscheid verdient dan een sombere begrafenis en een kille stilte, dan is het Fred, die hen allemaal geleerd heeft dat in de donkerste tijden een glimlach de duisternis kan verjagen.
De Steen van Wederkeer ligt tussen de Wemels in en zo lang ze die blijven vasthouden, met één vinger op de donkere steen, kunnen ze Fred zien. Fred die buldert van het lachen als hij hoort dat hij begraven is als een oorlogsheld, met een Orde van Merlijn, eerste klasse. “Dan heb ik meer verwezenlijkt in mijn leven dan ik ooit verwacht had.”
Het duurt een tijdje voor Molly stopt met huilen. Haar tranen kleven aan haar wangen, haar gezicht is rood en vlekkerig, maar ze glimlacht zo stralend, probeert haar zoon goede raad te geven over het hiernamaals, drukt hem op het hart om toch een beetje respect te tonen voor de andere doden.
Arthur vertelt zijn zoon hoe trots hij is, hoe hij altijd heeft geweten dat zijn kinderen meer in hun mars hebben dan de hele wereld van hen lijkt te denken. Hij zegt heel serieus, “Je hebt de wereld helpen bevrijden van een haast onoverwinnelijk kwaad,” en Fred maakt een diepe, sierlijke buiging om de geestwitte tranen te verbergen.
Bill en Charlie zitten er nogal stil bij. Ze glimlachen wel, maar ze beseffen nauwelijks dat hun jongere broertje dood is, laat staan dat ze nu met zijn geest kunnen praten om afscheid te nemen. Bill legt daarom neer wat hij meegebracht heeft, een foto van hun familie waarop ze nog niet verteerd waren door de oorlog, waar hun gezichten glanzend en blij naar heen opkijken, zonder de wallen en de littekens en de grote, gapende leegte die ooit Fred Wemel heette. Charlie tovert een draak van vuur uit zijn toverstok en laat die over het graf heen en weer lopen, als een erewacht.
Percy jammert en beukt zijn vuist tegen de harde grond, vraagt duizenden keren om vergiffenis, kan het schuldgevoel niet verdragen. Als hij niet die moment had gekozen om zijn eerste grap ooit te vertellen, als hij hem niet had afgeleid, als hij zelf niet zo afgeleid was geweest, had hij zijn broertje dan kunnen redden? Had hij meer kunnen doen? Hij hád meer moeten doen. Had zich voor zijn broer moeten werpen, had hem koste wat het kost moeten redden. Fred valt haast door Percy heen als hij zijn hand op diens schouder probeert te leggen, maar de tweede keer zweeft het min of meer tegen hem aan, en Percy Wemel zakt in elkaar in een hoopje verdriet.
Ron ziet bleker dan hij ooit gedaan heeft. Later, vele jaren later, wanneer hij en Hermelien en Harry in de Drie Bezemstelen zitten terwijl hun kinderen die dag Zweinsveld in mogen en zich laer bij hen zullen voegen, biecht hij op dat als hij nu mocht kiezen, als één van de Relieken van hem mocht zijn, dat het niet langer de toverstok zou zijn.
Ginny houdt zich nog het strekst van heel de familie. Fred draagt haar op zijn plek in te nemen als ze teruggaat naar Zweinstein om haar verscheurde zevende jaar opnieuw te doen, en vertelt haar waar ze nog een lading vuurwerk verstopt hebben voor ze van school vertrokken. Het meisje salueert met twee vingers tegen haar voorhoofd en lijkt meer trots en enthousiast dan verdrietig, al weet Harry dat ze heel goed is in emoties verkroppen.
De familie wordt stil wanneer Fred voor George knielt. Om hen heen barst magie uiteen in felle kleuren en de grond beeft want alle wetten van de magie worden verbroken in het moment dat de broers hun armen om elkaar heen slaan en Fred weer zo vast wordt als een levend wezen. Hij klopt George op zijn rug en het geluid galmt over het verlaten kerkhof. Het duurt niet lang, George valt zo door zijn broer heen, met zijn gezicht in de koude aarde, en wanneer hij zich weer omhoog duwt en Fred aankijkt, schateren ze het allebei uit.
“Ga verder met de winkel, Gred.”
“Z-zal ik doen, Forge.”
“En als je niet één van je mormels naar mij vernoemt, kom ik terug als klopgeest.”
George grinnikt. “Dat zou Foppe leuk vinden.”
“Foppe…” Fred staart even dromerig voor zich uit. “Ik vraag me af of ik ‘m naar het hiernamaals kan laten komen, ik heb heel wat ideetjes om kleine tovenaartjes en heksen te doen lachen.”
Georges glimlach sterft weg. “Je bent echt dood, hé?”
“Daar lijkt het wel op, ouwe rakker. Dan ben je eindelijk de knapste van de levende Wemels.”
“Breek niet al te veel harten, wil je?”
“Zal ik doen. Nou, ma, pa, onderdanen -” Ginny en Ron blazen fronsend in zijn richting en Fred doet alsof hij uit elkaar spat in stof, tot het afgrijzen van Molly, die zo’n hartbrekende gil uitslaakt dat haar dode zoon snel weer tevoorschijn komt. “Ho, ho, ma, ik zou je echt niet zo achterlaten.” De Wemels voelen opnieuw tranen branden. “Maar ik moet wel gaan. Ik begin me steeds treuriger te voelen omdat ik hier zit, waar ik niet meer thuis hoor.”
“Hoor eens”, brengt Molly er snel tegenin. Haar stem trilt met de tranen die ze binnen probeert te houden. “Jij zal altijd bij ons thuishoren.” Uit haar trui vist ze de wijzer van hun klok, degene waarop zijn gezicht staat, die aan een kettinkje bungelt en dat als het op haar borst rust precies naar haar hart wijst. “Altijd.”
Fred knielt nederig voor zijn familie, zijn handen achter zijn rug gevouwen, en heft zijn hoofd dan op om zijn wijde glimlach te kunnen laten zien. “Laat geen tranen meer om mij, alsjeblieft.” Hij laat zijn handen over zijn familie gaan – Ginny’s wang, Rons pols, Percy’s schouder, Charlie’s arm, Bills kaak, Molly’s kruin, Arthurs hand, en ten slotte schopt hij zijn been dwars door George’s lichaam heen. “Herdenk mij op een gepaste wijze, en word heel erg dronken.”
Hij vervaagt en het laatste dat van hem zichtbaar is tegen de strakke hemel zijn lippen gevouwen in een eeuwige glimlach. Over het kerkhof straalt een zon met de warmte van Fred Wemels lach en arm in arm loopt de rouwende familie weg van het graf, waar de steen nu zijn echte, laatste rustplaats vindt.

Reacties: