FanFic.nl

FBR academy

Moeilijkheden zoek je, door ze te ontlopen.

Dat het niet moeilijk was om verdwaald te raken op de plek die je het beste kende, bleek uit het feit dat hij al uren lang aan het lopen was en geen idee had waar hij eigenlijk heen ging. Het was niet echt verdwalen, het was meer dat hij geen idee had waar hij naartoe wilde gaan
“Ryan!”� hoorde hij een enthousiaste stem roepen. “Kom snel, je hebt geen idee hoe lang we al op je zitten te wachten.”�
Ryan kreunde zacht, dacht aan de dingen die hij eigenlijk echt zou willen doen, maar kwam niet verder dan het idee om terug naar zijn kamer te gaan. Met tegenzin liep hij toch maar naar het grasveld, wat compleet omringd was met stoeptegels, die een bescheiden voetpad moesten voorstellen.
“Waar heb jij de hele tijd gezeten, man?”� vroeg Pete, die keek alsof hij hem jaren lang had moeten missen. Hij lag met zijn hoofd op zijn vest, die hij had opgerold tot een kussen en keek moeilijk omhoog, zodat hij Ryan kon zien.
Ryan zuchtte. Was het dan zo moeilijk om even weg te zijn. “Ik was dit weekend thuis”� antwoordde hij. “Het was weer lag geleden sinds mijn laatste bezoek aan mijn vader, dus misschien moest ik daar maar verandering in brengen, of zo.”�
Eigenlijk was Ryan niet graag thuis, eerlijk gezegd ontliep hij het zo veel mogelijk. Het was niet dat hij echt een heel erge hekel aan zijn vader had, het was meer dat hij liever hier was, bij de mensen die hij zijn vrienden kon noemen. In het begin had hij het rot gevonden om op kostschool te worden gestuurd, maar naar verloop van tijd begon hij het steeds leuker te vinden en vond hij zijn plaats in de groep.
“Je hebt heel wat gemist, jongen. Er zijn dit weekend heel wat nieuwelingen gekomen. Het zijn van die typische kleintjes, met vaders die hun zoons liever op kostschool zien zitten. Alleen maar voor de ‘goede reputatie’.
Verder sloot ons kleintje zichzelf het hele weekend op, om met zijn playstation te kunnen spelen en zagen we een, Uhh… meisje het gebouw binnen lopen dat er zeker niet slecht uit zag.”� Zei Gabe.
Ryan wist niet waarom Gabe het plotseling nodig vond om over ‘mooie meisjes’ te gaan praten. Iedereen wist dat, sinds hij William had leren kennen, hij helemaal geen oog meer had voor die ‘mooie meisjes’. Maar een ander verhaal was de kleine vriend waarover hij had gesproken. Het was niets voor hem om zichzelf zo lang op te sluiten. Meestal zat hij buiten ( alsnog met een gameboy, maar dan nog ) te kijken naar wat Ryan en de rest allemaal aan het doen waren. Ryan had gedacht dat hij graag bij hen wilde komen zitten, maar hij had duidelijk laten blijken dat hij hoe dan ook niets met het groepje te maken wilde hebben. Op de een of andere manier voelde Ryan zich gekwetst, omdat hij zeker wist dat hij helemaal niet zo slecht was als hoe iedereen hem voor ogen nam.
Maar ja, we hadden het hier immers wel over Brendon Urie, de jongen die helemaal niets te maken wilde hebben met iedereen die het hier naar zijn zin had. Hij had een soort opstand gecreëerd tegen iedereen die aardig probeerde te doen. Volgens Gabe was hij te erg geobsedeerd door alles wat het woord ‘game’ bedroeg, volgens Pete was hij niet goed bij zijn hoofd en volgens Jon was hij té dom om ook maar iets te begrijpen van hun ‘coolheid’. Maar van Jon zijn antwoorden was het gegarandeerd dat ze nergens op sloegen.
“Klinkt alsof ik blij ben weer terug te zijn”� zei Ryan zuchtend, terwijl hij zichzelf in het gras liet vallen.
“Daar zijn wij ook blij om, Ryan.”� Zei Andy ‘The Butcher’ Mrotek “We hebben serieus overwogen om zelfmoord te plegen, maar we bedachten dat we dat pas zouden doen als we je dode lichaam hadden gezien. Gelukkig ben je er weer.”�
Iedereen zuchtte. The Butcher was een goede vriend, maar soms kon het ook even te veel voor hen worden. Niemand had zin om hem dat te vertellen, omdat niemand hem wilde storen in de dingen waar hij goed in was. De groep was eigenlijk altijd wel zo. Ze waren nooit echt onaardig tegen elkaar, maar tegen anderen konden ze nog wel eens anders doen. Maar hoe het ook liep, uiteindelijk was Gabe altijd de oorzaak van conflicten die ontstonden, Pete altijd die van uit de hand gelopen feestjes en The Butcher die van een overdosis aan irritatie. Maar boven alles hielpen ze elkaar om er weer aan uit te komen. Dat was hoe ze waren.

William werd wakker in de kamer waarin hij eigenlijk nooit eerder wakker was geworden. Dit was Gabe’s bed. Even schrok hij en keek hij of hij al zijn kleren nog aan had, maar een paar van hen lagen verspreid over de grond. Wat er ook gebeurt was, William wilde hier nu even niet zijn. Al was dat alleen maar omdat hij even niet zo zin had in een gesprek met Gabe. Het was niet dat ze ruzie hadden, nee. Het was meer dat geen van hen wilde toegeven dat er wel degelijk iets aan de hand was tussen hen. Ze hadden het veel te leuk op de manier zoals het was, gewoon zonder de woorden, het fijn met elkaar te kunnen hebben.
William stond op uit het bed, zocht al zijn kleren bij elkaar en verliet de kamer en zocht naar die van zichzelf. De meeste mensen hier hadden een kamer die ze moesten delen met nog iemand anders, meestal iemand die ze van te voren helemaal niet kenden, maar William had een eigen plekje en er was ook geen haar op zijn hoofd die iemand wilde om bij hem te komen slapen.
In de deuropening van de kamer tegenover die van hem, zag hij ‘hun kleine’, Brendon Urie. Hij werd niet zo genoemd omdat hij heel klein was, nee (al was hij toch een aardig stuk kleiner dan ik), hij werd zo genoemd omdat hij de uitstraling had van een klein persoon dat niet precies wist wat hij met zijn leven aanmoest. Het enige wat hij de hele dag uitvoerde, was zichzelf focussen op zijn Gameboy en Playstation. Tenzij hij natuurlijk dingen deed waar niemand iets van af wist, als hij alleen in zijn kamer was.
“Hallo”� groette hij Brendon. Hij verwachtte geen reactie, omdat ze dat eigenlijk nooit echt uit hem wisten te krijgen, maar hoopte er op, zodat hij straks weer iets leuks aan de groep kon vertellen.
Brendon keek even naar William en voelde niet precies de zin om iets terug te zeggen, maar zolang hij niets te doen had, moest hij zoeken naar iets wat hem bezig kon houden. Maar hoe dan ook zocht hij niet echt naar vrienden, dus bleef hij stil. Hij zag dat William naar hem keek alsof hij niet weg zou gaan voordat hij iets had gezegd, dus deed hij nog meer zijn best om stil te blijven.
“Ach, dan niet.”� Zei William weer. Als de jongen niet wilde praten, kon hij hem natuurlijk moeilijk dwingen, alhoewel het wel handig was geweest.
Omdat het hopeloos was om nog langer in de deuropening te blijven staan, liep William naar binnen, waar hij zijn bed even op dekte. Twee nachten geleden had hij hier met Gabe gelegen. Sterker nog, ze leken de laatste tijd altijd samen te zijn, om dan vervolgens helemaal niets met elkaar te doen. Gewoon slapen, zodat ze dat de laatste paar weken vaak gedaan hadden.
Beiden hadden ze veel vraag gekregen naar wat er precies tussen hen aan de hand was, maar de twee gaven allebei het zelfde antwoord. “Niets.”� Misschien durfden ze gewoon niet toe te geven, maar misschien wilden ze het ook allebei nog niet echt. Ze konden zelfs allebei nog terugkrabbelen als ze het niet bleken te willen, maar geen van de twee leek in staat om dat te doen.

Gabe:
“Buiten, grasveld. Wanna c u “ Een kort berichtje op zijn mobiel, liet hem snel een hand door zijn haar heen halen en op weg gaan naar buiten. Als Gabe hem sms’te moest er echt iets zijn wat alles misschien wel zou kunnen veranderen. William keek er naar altijd naar uit als hij dit soort dingen deed. Gabe was spontaan en dat was, samen met al die andere dingen die hij zo leuk aan hem vond, het beste wat hij zich in had kunnen denken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.