FanFic.nl

Het witte complot

2.

Jaime stond bij het raam, staarde naar de golven, observeerde hoe ze een eigen, versneld spel der tronen speelden: ze rezen boven elkaar uit, overmoedig, en werden al snel weer overspoeld door de volgende golf. Zelfs de hoogste en breedste en mooiste golven gingen uiteindelijk ten onder. Net als in het echt, dacht Jaime. Net als Tywin en Aerys en ik. Net als Cersei, binnenkort.
Hij vroeg zich af of de grote heren en koningen ook herboren werden als andere heren en koningen, zoals de vergane golven zich samensmolten tot nieuwe. Bestond de kans dat er over een aantal jaar een prins geboren werd met stukjes Joffrey en Tywin en Aerys, misschien zelfs Jaime in zich? Hij hoopte vurig van niet – een combinatie van Aerys en Joffrey kon niets goeds betekenen.
Hij stond lang bij het raam. Bijna een uur, gokte hij zelf. Al die tijd dacht hij na over van alles en nog wat; vergane verhalen, golven, overledenen. Vooral dacht hij aan zichzelf en Cersei en Loras, de tandwielen die hij een zetje had gegeven en de mogelijke uitkomsten van die actie.
Het malen in zijn hoofd werd abrupt onderbroken toen de deur opende. Jaime voelde zich overdonderd; hij was zo in gedachten verzonken geweest, dat hij geen naderende voetstappen gehoord had. Hij draaide zich om en stond oog in oog met het hoofdonderwerp van zijn overpeinzingen: de Bloemenridder, geheel gekleed in wit, afgezien van zijn gouden riem en de rode roos die zijn witte cape op zijn plaats hield.
‘Ser Loras,’ begroette Jaime.
‘Mijn heer,’ antwoordde Loras, en zijn bevelhebber gebood zijn bedienden de kamer te verlaten. Loras sloot de deur achter hen en zei toen: ‘Maar laten we elkaar, als we alleen zijn, gewoon aanspreken bij onze voornamen. Anders wordt het zo ongemakkelijk.’
‘Het is alleen maar een act.’
‘Ja, maar een goede act is overtuigend, en om overtuigend te zijn moeten we goed in onze rollen zitten. Zeker als we Cersei voor de gek willen houden… je tweelingzuster en je minnares in één. Die kent je vast als geen ander.’
‘Wat brengt je hier?’ vroeg Jaime.
‘Voorspel,’ glimlachte Loras. Een ondeugende twinkeling in zijn ogen verried dat hij zijn woordkeuze heel bewust maakte. Toen Jaime niet reageerde, lichtte hij toe: ‘Voorbereiding.’
‘Er valt nog niets voor te bereiden.’
‘Mijn heer?’ vroeg Loras, plagerig. Jaime voelde zich met de seconde ongemakkelijker worden, zei: ‘We hebben nog geen concrete plannen.’
‘We hebben wel al rollen,’ zei de Bloemenridder, en hij liep op de man bij het raam af, kuste hem vlinderzacht op zijn wang. Jaime weerstond de neiging met zijn hand over de aangedane plek te wrijven, al was het maar om zich de schaamte van reflexief zijn rechterarm heffen te besparen.
‘Zie je,’ zei Loras triomfantelijk. ‘We moeten nog heel erg aan elkaar wennen.’
‘Nu is niet het juiste moment.’
‘Nee? Verwacht je iemand?’
‘Nee, maar –’
‘Nou, dan is er toch zeker geen probleem?’
Hij knikte naar Jaimes bed. ‘Mag ik?’
‘Ser?’
‘Nee, geen ser.’
‘Loras?’ verbeterde Jaime zichzelf met tegenzin. De jongen glimlachte: ‘Goed zo. Mag ik gaan zitten?’
‘Ik heb ook stoelen.’
‘Hmm,’ antwoordde Loras. ‘Ik wil op je bed zitten.’
Jaime zuchtte, vroeg zich voor de zoveelste keer af waar hij in vredesnaam mee bezig was. Cersei, zei hij tegen zichzelf. Je doet het wegens Cersei.
‘Oké,’ stemde hij in, en hij keek toe hoe de jongen tevreden plaatsnam op zijn matras, gemakkelijk alsof Jaime Renly zelf was.
‘Kom,’ gebood Loras, en hij klopte met vlakke hand op de plaats naast hem. Jaime gehoorzaamde, kon zichzelf niet eens vertellen waarom.
‘Laten we beginnen in het verleden, bij jou en Cersei. Wat… wat zag je in haar?’
‘Ser?’
‘Loras.’
‘Loras?’
‘Als we van elkaar weten wat zo aantrekkelijk was aan, respectievelijk, Cersei en Renly, dan kunnen we daarop inspelen, niet?’
Jaime knikte voorzichtig. Zeven, red me, dacht hij.
‘Was het haar lange blonde haar? Haar borsten? Ik kan mijn haar wel lang laten groeien, als je dat wilt, en ik kan zelfs een jurk regelen, maar borsten… Dat wordt lastig, ben ik bang.’
Het was alsof Jaime zich toen pas realiseerde wat er eigenlijk de afgelopen paar minuten gebeurd was; dat hij met Loras Tyrell seksuele voorkeuren aan het bespreken was, op zijn eigen bed in de vertrekken van de bevelhebber van de Koningsgarde om, uiteindelijk, de positie van zijn tweelingzus te verzwakken.
Jaime schoot in de lach. Hard. Zo hard zelfs, dat hij bijna verwachtte dat iemand zijn slaapkamer binnen zou stormen om te kijken wat er aan de hand was.
De Bloemenridder glimlachte. ‘Dat vond ik mooi aan Renly, ja,’ bekende hij. ‘Zijn lach.’
‘Die van Cersei ook,’ hikte Jaime. ‘Je kunt niet ontkennen dat ze knap is.’
Loras schudde zijn hoofd. ‘Je kunt ook niet ontkennen dat ze een vrouw is,’ zei hij, maar het klonk niet zo zelfzeker als de rest van het gesprek had geklonken en dat weerhield Jaime ervan opnieuw in de lach te schieten. Loras keek Jaime aan, leek uit het veld geslagen te zijn.
‘Renly?’ vroeg de man, maar Loras schudde zijn hoofd, ving even Jaimes blik, opende zijn mond, sloot hem weer, en keek weer weg. Dat alles binnen een seconde.
Drie tellen later was hij weer zichzelf, vroeg hij: ‘Wanneer wil je dat ik het vertel?’
‘Sorry?’
‘Margaery, vooral. Dat je aan onze kant staat.’
‘Jullie kant?’
‘Nou, niet Cerseis kant.’
‘Nee.’
‘Wanneer wil je dat ik het Margaery vertel?’
‘Waarom moet ze het weten?’
‘We weten niet hoe Cersei zal reageren. Als Margaery van tevoren op de hoogte is, hebben we meer kans dat we hier veilig uitkomen.’
‘Hoe meer ervan weten, hoe groter de kans dat het uitkomt.’
Dat was Loras’ beurt om te lachen: ‘Jaime, we hebben het over Margaery. Als iemand er baat bij heeft dat dit niet uitkomt…’
‘Maar Alla en Elinor en Megga? En alle kleine spinnetje en vogeltjes die oren hebben in Koningslanding?’
Loras haalde zijn schouders op. ‘Die omzeilen we wel.’
Jaime zuchtte. ‘Als je zo aandringt,’ zei hij. ‘Maar alléén Margaery. Haar nichtjes hoeven niets te weten. En haal het niet in je hoofd om een raaf naar Hooggaarde te sturen.’
‘Nee, mijn heer,’ sprak Loras, maar hij lachte erbij en zijn arrogantie lag allang niet meer zo ten oppervlak.
‘Wat mogelijk wel bij Qyburn terecht komt, is het feit dat wij de komende tijd erg veel tijd samen doorbrengen,’ merkte de jongen op. ‘Wat zeggen we daarop?’
‘Niets,’ zei Jaime, ‘want ik was niet van plan om jouw bezoekjes een gewoonte te laten worden.’
‘Als je wilt dat we het overtuigend spelen, dan heb je weinig keus.’
Jaime zuchtte. ‘Misschien niet,’ zei hij. ‘Zeg maar dat we een trainingsschema hebben voor Tommen; dat jij hem traint en bij mij verslag doet, zodat ik het kan evolueren.’
‘Cersei laat me niet bij Tommen in de buurt.’
‘Cersei kan Tommen moeilijk vastketenen. Hij wil zelf ook graag met je trainen, en je hebt Margaery aan jullie zijde… het zou geen probleem moeten zijn.’
Loras knikte. ‘Oké,’ zei hij. ‘Ik denk dat dit het wel was voor vandaag. We moeten ons niet te veel aan elkaar opdringen.’ Hij kuste Jaime nogmaals op de wang, stond op en verdween weer naar de derde verdieping.
Jaime vroeg zich af waar hij in vredesnaam aan begonnen was.

Sorry dat ik Cersei verkeerd spelde in het vorige hoofdstuk, ik was er op de één of andere manier van overtuigd dat Martin ook "Cercei" spelde.

Reacties: