FanFic.nl

Another Potter

Een

‘Ze zeggen, dat Voldemort gisteren plotseling in Godric’s Hollow opdook. Dat hij het op de Potters had gemunt. Ze zeggen dat Lily en James Potter – dat ze – dat ze – dat ze dood zijn!’
Dumbledore boog zijn hoofd en professor McGonagall snakte naar adem.
‘Lily en James… ik kan het niet geloven… ik wilde het niet geloven… o Albus.’ Dumbledore klopte haar op haar schouder.
‘Ik weet het… ik weet het…’ zei hij mistroostig.
Met trillende stem vervolgde professor McGonagall: ‘En dat is nog niet alles. Ze zeggen dat hij ook geprobeerd heeft de Harry en Daisy te vermoorden, de tweeling van de Potters. Maar – dat kon hij niet. Hij kon de twee niet vermoorden. Niemand weet hoe of waarom, maar ze zeggen dat, toen hij Harry en Daisy niet kon doden, zijn macht gebroken werd – en dat hij daarom is verdwenen.’
Dumbledore knikte somber.
‘Is dat – is dat waar?’ hakkelde professor McGonagall. ‘Na alles wat hij heeft gedaan… alle mensen die hij heeft vermoord… kon hij twee baby’s niet aan? Het is gewoonweg verbijsterend… dat uitgerekend… maar hoe hebben de twee kleintjes het in hemelsnaam overleefd?’
‘Daar kunnen we alleen maar naar gissen,’ zei Dumbledore. ‘Misschien zullen we het nooit echt weten.’
Professor McGonagall pakte een kanten zakdoek en bette haar ogen onder haar brillenglazen. Met een luid, vochtig gesnuif haalde Dumbledore een gouden horloge uit zijn zak en keek erop.
‘Hagrid is aan de late kant. Waarschijnlijk heeft hij gezegd dat ik hier zou zijn?’
‘Ja.’ zei professor McGonagall. ‘En u wilt zeker niet zeggen wat u komt doen?’
‘Ik kom Harry en Daisy afleveren bij zijn oom en tante. Ze zijn de enige familie die de twee nog hebben.’
‘U bedoelt toch niet – nee, u kunt de mensen die hier wonen niet bedoelen!’ riep professor McGonagall, die overeind sprong en op nummer 4 wees. ‘Professor Dumbledore – dat kan gewoon niet. Ik houd dat huis al de hele dag in de gaten. U kunt zich geen twee mensen voorstellen die minder op ons lijken. En hun zoontje – ik heb hem zijn moeder schoppend en trappend door de straat zien sleuren, krijsend dat hij snoep wilde! En daar moeten Harry en Daisy Potter gaan wonen?’
‘Dat is het beste voor hen.’ zei professor Dumbledore gedecideerd. ‘Hun oom en tante kunnen alles uitleggen als ze ouder zijn. Ik heb ze een brief geschreven.’
‘Een brief?’ herhaalde professor McGonagall zwakjes en ze ging weer op het muurtje zitten. ‘Denkt u echt alles uit te kunnen leggen in een brief? Die lui zullen nooit één snars van hen snappen! Ze worden beroemd – een legende – het zou me niks verbazen als deze dag later tot Potterdag wordt uitgeroepen – er worden vast boeken over Harry en Daisy geschreven – elk kind in onze wereld zal hun namen kennen!’
‘Precies,’ zei professor Dumbledore, die haar ernstig aankeek over zijn halfronde brilletje. ‘Dat is voldoende om elk kind het hoofd op hol te laten brengen. Wereldberoemd, voordat ze konden lopen of praten. Beroemd om iets wat ze zich niet eens kunnen herinneren. Het is veel beter om ergens op te groeien waar ze daar niet steeds mee geconfronteerd worden, totdat ze het aankunnen.’ Professor McGonagall stond weer op van het muurtje, met een boze blik in haar ogen.
‘Dumbledore, u kunt niet van deze muggles verwachten dat ze van de ene op de andere dag niet één, maar drie kinderen hebben! Misschien dat ze een van de twee goed behandelen, maar twee? Alstublieft, Dumbledore, laat ze niet allebei hier achter. Laat desnoods mij een van hen adopteren, als ik ze niet allebei mag.’
Dumbledore zweeg. Hij zag de logica achter de woorden van Minerva McGonagall. Ook zij zag zijn twijfel en ze besloot door te drammen.
‘Dumbledore, ik heb een nichtje dat in een buitenwijk van Manchester woont. Ze is een Squib, niet getrouwd, en ze is vast bereid om zich als een muggle te gedragen. Zij kan vast voor Harry en Daisy zorgen. Ik smeek het u, Dumbledore.’
‘Minerva, als ik het kon, zou ik ze beide zelf opvoeden. Helaas moet minimaal een van de twee hier achterblijven. Het heeft te maken met oeroude magie.’ Dumbledore zweeg. In de verte werd het geronk van een zware motor licht hoorbaar.
‘Hoe moeten de twee kleintjes hier eigenlijk komen?’ McGonagall staarde naar zijn mantel, alsof ze dacht dat hij daar de tweeling verborgen hield.
‘Hagrid brengt hen.’
‘Lijkt het u verstandig om zoiets belangrijks aan Hagrid toe te vertrouwen?’
‘Ik vertrouw Hagrid blindelings.’ zei Dumbledore.
‘Ik zeg niet dat hij het hart niet op de juiste plaats heeft,’ zei professor McGonagall met tegenzin, ‘maar u moet toegeven dat hij vaak onvoorzichtig is. Hij heeft de neiging om – wat is dat?’
Het geluid van de motor was sterker geworden. Het gerommel werd gebulder, ze keken omhoog – en plotseling kwam er een enorme motorfiets uit de lucht vallen, die vlak voor hen op de straat landde.
De motorfiets was misschien enorm, de bestuurder was nog veel groter. Hij had een woest gezicht, met een zwarte baard en lange slierten zwart haar. Zijn handen leken net vuilnisbakdeksels en zijn voeten babydolfijntjes. In zijn reusachtige, gespierde armen hield hij een bundeltje dekens.
‘Hagrid!’ riep Dumbledore opgelucht. ‘Daar ben je eindelijk. Hoe kom je aan die motor?’
‘Geleend, professor Dumbledore,’ zei de reus, die voorzichtig afstapte. ‘Van die jonge Sirius Black. Ik heb ze, meneer.’
‘Geen problemen, hoop ik?’
‘Nee, meneer – ’t huis lag in puin, maar ik wist ze naar buiten te krijgen voordat die Muggles zich d’rmee gingen bemoeien. Hij viel in slaap toen we over Bristol vlogen, zij is de hele rit niet wakker geworden.
Dumbledore en McGonagall bogen zich over het bundeltje en zagen een klein jongetje en meisje. Hij had pikzwart haar, waaronder een litteken in de vorm van een bliksemschicht schuil ging. Het meisje had een rode haarkleur.
‘Is dat waar –‘ fluisterde professor McGonagall.
‘Ja.’zei Dumbledore. ‘Dat litteken zal hij altijd houden.
‘Kunt u daar niet iets aan doen, professor Dumbledore?’
‘Zelfs als ik dat kon, zou ik het nog niet doen.’
McGon€agall bekeek de tweeling eens goed.
‘Het zijn net kleine versies van Lily en James. Maar – waarom heeft alleen Harry een litteken?’
‘Ik heb daar meerdere theorieën over, allen even goed mogelijk. Hagrid, er is een wijziging in ons plan. Daisy blijft hier, Harry gaat naar een nichtje van Minverva.’
‘’s goed, professor Dumbledore. Ken ik nog even afscheid nemen?’
Dumbledore knikte en pakte Daisy alvast uit de armen van Hagrid. Hij wikkelde haar weer in een bundeltje dekens en legde haar op de deurmat. Daisy pakte de brief, door Dumbledore geschreven, in haar kleine vuistje vast. Wel een minuut lang staarden ze gedrieën naar het bundeltje; Hagrids schouders schokten, professor McGonagall knipperde driftig met haar ogen en de twinkelende lichtjes die meestal in Dumbledore’s ogen dansten, schenen gedoofd te zijn.
‘Nou,’ zei Dumbledore uiteindelijk. ‘dat was deel één. Waar woont je nicht precies, Minerva?’ Zwijgend pakte ze Dumbledore, Hagrid en Harry vast, en verdwijnselde ze naar het huis van haar nicht. Daisy Potter draaide zich om in haar dekentjes, maar werd niet wakker van de zachte plop die veroorzaakt werd door het verschijnselen. Haar kleine handjes grepen de brief steviger vast, zonder te weten dat ze speciaal was, zonder te weten dat ze beroemd was, zonder te weten dat ze over een paar uur gewekt zou worden door het gekrijs van mevrouw Dursley wanneer ze de voordeur opendeed om de lege melkfles buiten te zetten en zonder te weten dat ze de komende weken aan één stuk door gepord en geknepen zou worden door haar neef Dirk. Ze kon niet weten dat op dat moment, door het hele land, overal mensen in het geheim bijeen kwamen, die hun glazen hieven en vol ontzag zeiden: ‘Op Harry en Daisy, de tweeling die bleef leven.’

Reacties: