FanFic.nl

Het witte complot

3.

Jaime zat aan de witte, schildvormige tafel in de Ronde Kamer. Voor hem lag een vel papier, gedeeltelijk gevuld met kromme lijnen, mislukte cirkels en onsamenhangende, misvormde letters.
Voor de verandering zat hij niet aan de kop van de tafel, maar aan de rechterzijkant ervan. Naast hem zat Qyburn, aandachtig in zich opnemend welke bewegingen Jaimes verkrampte vingers maakten. ‘Goed zo,’ moedigde hij aan, ‘probeer het nogmaals.’
Jaime zette gehoorzaam de punt van zijn zwarte veer weer op het papier om en rondere cirkel te tekenen dan de vorige keer. Hij had net een graad of tien achter de rug toen er achter de deur naderende voetstappen klonken. Er werd geklopt.
Jaime legde zijn veer neer op tafel, zei: ‘Binnen,’ en vroeg zich af wie het was.
Oh, dacht hij, zodra hij het zag. Hij kwam binnen met zijn vertrouwde arrogantie op zijn gezicht geplakt en Jaime vond het vervelender dan hij aan zichzelf durfde toegeven.
Aan de andere kant van de tafel bleef de jongen staan. ‘Mijn zuster verlangt dat ik u iets doorgeef, mijn heer,’ sprak het bezoek.
‘Mijn heer,’ sprak Jaime daarop tegen Qyburn, ‘het is goed voor vandaag, dank u wel. Ik zal later zelf nog wat oefenen.’
Hij wendde zich tot Loras: ‘Waar kan ik u me van dienst zijn, ser?’
Qyburn raapte tergend langzaam zijn spulletjes bij elkaar, maar Loras stoorde zich niet aan de man: ‘Ik heb haar verteld dat we bezig zijn met een trainingsschema voor Zijne Hoogheid, en ze heeft een idee wat ze u graag voor wilde leggen,’ sprak hij, één en al ijskoude hoffelijkheid. ‘Ze wil hem extra motiveren door hem een nieuw zwaard te geven. Een zwaard dat representeert dat de Tyrells en de Baratheons hun krachten vanaf nu zullen bundelen om het rijk te beschermen. Ze denkt aan een gevest met zowel een hert als een roos…’
Inmiddels had Qyburn zo veel tijd gerekt als hij kon rechtvaardigen voor het bij elkaar rapen van drie vellen papier, een pot inkt en een paar veertjes. Hij stond op, knikte naar Jaime en liep weg, zonder de deur achter zich te sluiten. Loras was bijdehand genoeg om die alsnog achter hem dicht te trekken.
‘Hmm,’ begon Jaime, terwijl Loras plaatsnam in de stoel waar Qyburn even geleden uit was opgestaan. Het grootste deel van zijn arrogantie was als sneeuw voor de zon verdwenen.
‘Ik denk dat zelfs als we Tommen zo’n zwaard geven, Cersei het meteen zal laten omsmelten.’
‘Daarom juist,’ glimlachte Loras. ‘Margaery is ook nooit van plan geweest zo’n ding te laten maken, maar Qyburn rent nu naar Cersei, Cersei steekt er een stokje voor en wij geven toe. Dan denkt zij dat ze ons onder de duim heeft en is ze afgeleid van wat er werkelijk staat te gebeuren. ’t Was Margaery’s idee.’
Iedereen speelt mee.
‘Het is grappig,’ zei Loras, ‘dat onze broeders geloven dat je met je linkerhand kunt vechten, terwijl je er niet eens mee kunt schrijven.’
Fuck. ‘Dat zijn twee verschillende dingen, heeft Qyburn me uitgelegd. De heren met de mooiste handschriften kunnen vaak voor geen meter vechten en zij die onverslaanbaar zijn in gevechten, schrijven alsof ze even oud zijn als Tommen. Hij zegt dat ik – ’
‘Qyburn is een uilskuiken, Jaime,’ onderbrak Loras hem. ‘Ik niet.’
Jaime keek hem ongelovig aan, maar Loras ging door: ‘Als we dit echt willen doen, wil ik niet dat je tegen me liegt. Ik zet mijn hele reputatie op het spel; ik moet je honderd procent kunnen vertrouwen.’
De enige die mij ooit honderd procent heeft vertrouwd, is Cersei.
‘Ik verraad mijn eigen tweelingzus als ik hiermee doorga, Loras, om jouw zusjes positie veiliger te stellen. Als je er niet toe bereid was mee te doen, had je het moeten zeggen. Je moet me niet nú uitmaken voor leugenaar –’
‘Dat is niet hoe je het de eerste keer vertelde,’ glimlachte Loras zoet. ‘Maar goed, terug naar Margaery. Ze heeft wel degelijk een boodschap voor je. Het lijkt haar een goed idee om mevrouw Olenna te schrijven en te vragen om terug te komen naar Koningslanding. Zij is goed in dergelijke dingen, zegt Margaery. Ze kan ons helpen met het opzetten van een gedetailleerd plan.’
‘En als het bericht onderschept wordt?’
‘Ze zal in haar brief natuurlijk niet schrijven wat er precies aan de hand is, maar ze vermoedt dat Mevrouw Olenna zal komen als ze haar alleen maar smeekt om dat te doen. Ze zal schrijven dat ze zich eenzaam voelt, dat ze behoefte heeft aan een oudere vrouw in haar leven, om met haar door de bloementuinen te lopen en wijn te drinken, zonder dat er alsmaar gegiecheld behoeft te worden.’
‘Ze heeft het al helemaal uitgedacht, zo te horen.’
Loras glimlachte verontschuldigend. ‘Ja, ze…’ Maar hij viel stil, staarde naar zijn handen, schudde nauwelijks zichtbaar zijn hoofd.
Ser? ‘Loras?’ vroeg Jaime, ongemakkelijk.
‘Mijn excuses,’ herpakte de jonge ridder zich. ‘Ik moest even denken aan… aan dat Margaery ook altijd zo enthousiast was als er iets rondom Renly gearrangeerd moest worden.’
‘Ik ben niet Renly,’ constateerde Jaime.
‘Nee,’ beaamde Loras. ‘Dat weet zij ook.’
En jij? Weet jij het ook? Speel je alleen een rol tegenover mij, of ook tegenover jezelf? Jaime strekte de verkrampte vingers van zijn linkerhand en realiseerde zich dat hij, glorieus als hij ooit geweest was, niet eens meer tegen een overleden Renly op kon boksen. Toen ik een ridder van de Koningsgarde werd, dacht Jaime, was Renly jonger dan Tommen nu is. Nu is hij dood en ben ik kreupel.
Ik ben niet blind, Jaime,’ sprak de jongen, alsof hij gedachten kon lezen. ‘Ik weet dat jij Renly niet bent en ik verwacht ook niet dat je me hem kunt helpen vergeten. Ik verwacht wel dat we dit samen doen, dat je eerlijk tegen me bent. Renly was ook niet perfect,’ hij glimlachte, ‘hoewel het niet veel scheelde. Maar hij probeerde de paar tekortkomingen die hij had niet voor me te verbergen.’
De jongen stak zijn hand uit. ‘Geef eens hier,’ zei hij, kijkend naar Jaimes vingers. De man gehoorzaamde, voelde hoe Loras zijn vingers zachtjes begon te masseren.
‘Ik durf bijvoorbeeld toe te geven dat ik nog nooit iemands vingers gemasseerd heb,’ sprak Loras.
‘Dat is anders.’
‘Oh ja?’ vroeg hij, Jaime onderzoekend aankijkend. ‘Volgens mij is het allebei de waarheid.’
Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig?
‘Cersei loog wel tegen me,’ flapte hij eruit, en zijn masseur nodigde hem uit om verder te vertellen door hem alleen maar aan te kijken.
‘Ze is de enige vrouw met wie ik ooit geweest ben, en ik dacht altijd dat ik ook de enige was met wie zij ooit geweest was. Ze zei altijd… Ze zei altijd dat dat zo was.’
‘Maar het was niet zo?’ vroeg Loras zachtjes.
‘Ik heb geen concreet bewijs, maar… nee. Nee, ik weet vrijwel zeker van niet.’
‘Vrouwen,’ glimlachte de Bloemenridder troostend. ‘Margaery houdt ze ook allemaal aan het lijntje, en tegen beter weten in blijven ze allemaal hopen dat ze op een dag haar benen voor ze spreidt. Soms manipuleren vrouwen zelfs onderling op die manier. Mannen kunnen dat niet. Kun je je voorstellen dat Heer Tywin het rijk bijeen zou houden door zijn benen te spreiden voor alle hoge heren?’
Jaime glimlachte. ‘Ben je daarom liever met mannen?’
Loras haalde zijn schouders op. ‘Ik weet niet waarom. Waarom was jij graag met Cersei?’
Was? dacht Jaime. Verleden tijd? Hij realiseerde zich dat hij zelf niet eens meer wist of hij nog naar haar verlangde of niet. ‘Omdat we één waren,’ zei hij. ‘Verbonden. Ik – ik weet het niet.’
Loras glimlachte. ‘Liefde behoeft geen redenen, geen argumenten. Ze komt en gaat gewoon wanneer ze er zin in heeft, stoort zich nergens aan.’
Jaime knikte, trok zijn hand zachtjes terug en strekte zijn vingers, maakte een vuist, strekte.
‘Beter?’ vroeg Loras.
‘Beter,’ moest Jaime toegeven. ‘Denk je dat Cersei me Selmy achterna stuurt, als ze erachter komt? Dan leer ik voor niets schrijven met links.’
‘Ik wil het ook wel schrijven,’ bood de Bloemenridder aan. ‘Dan dicteer jij en schrijf ik, dat gaat veel sneller.’
‘Maar je handschrift…’
‘Niemand, behalve die sukkel Qyburn, die zo betrouwbaar is dat hij zijn keten is kwijtgeraakt, weet hoe jij schrijft met je linkerhand. Als iedereen zo stom is om te geloven dat je nog steeds een onverslaanbaar ridder bent, trappen ze hier ook wel in. Mocht ik ooit bevelhebber worden, dan bedenk ik wel een nieuw handschrift.’
Loras glimlachte.
Jaime schudde zijn hoofd, maar hij glimlachte wel terug.

Post ik te snel? Ik ben bang dat ik na FF Schrijft te veel verhalen heb liggen, vandaar dit tempo, maar als het te snel is, moeten jullie maar een gil geven.

Reacties: