FanFic.nl

Drunken mistakes||Michael Clifford {FanFic Schrijft}[afgerond]

-6-

Zonlicht filtert door de gordijnen in de kamer. Twee mensen liggen in het bed van de slaapkamer, hun ademhaling rustig en diep. Ze slapen, al een tijdje zelf. De wijzers van de klok tikken langzaam door en de kleine wijzer bereikt de twee. Op hetzelfde moment hapert de ademhaling van het bruinharige meisje en knippert ze haar ogen open. Dit keer weet ze wel waar ze is. Ze weet ook precies wat er gebeurd is en het veroorzaakt een glimlach op haar lippen. Zo voorzichtig mogelijk draait ze zich om en bekijkt het gezicht van haar man. Het staat vredig, lippen iets van elkaar en ogen glad en rustig. Ze verwondert zich over hoe schoon Michaels gezicht is. Het lijkt zo puur en zo jongensachtig, terwijl hij toch al drieëntwintig is. Langzaam laat ze haar vingers over zijn wang glijden en glimlacht als ze voelt hoe zacht het is.

Dan begint Michael te bewegen. Hij verstevigd zijn grip om haar middel en trekt haar dichter tegen zich aan. Speels draait hij zijn hoofd en probeert haar vingers tussen zijn tanden te pakken. Lydia giechelt en trekt haar hand snel terug.
‘Doe niet!’ Michael glimlacht en strijkt met zijn hand over haar rug. Zijn shirt wordt daardoor omhoog geduwd, maar geen van beiden vind het erg. Ze hebben nu toch alles van elkaar gezien.
‘Krijg ik geen kus?’ Lydia lacht als Michael zijn gezicht in haar nek verbergt en er kietelende kusjes begint te plaatsen.
‘Michael!’ giechelt ze luid. De jongen lacht en plaatst een kus op haar wang. Even zijn ze stil.
‘Zullen we eerst praten en dan ontbijten of eerst ontbijten en dan praten?’ Lydia zucht en drukt zichzelf dichter tegen Michaels borst aan.
‘Mijn hart zegt het laatste, maar ik weet dat het eerste beter is.’ Michael knikt en gaat rechtop zitten. Hij trekt Lydia naast zich en slaat een arm om haar schouders.
‘Goed dan. Dan praten we eerst.’

‘Dus, zijn we het erover eens?’ vraagt Michael haar na een uurtje. Lydia knikt en plaatst zichzelf in zijn schoot. Ze slaat haar armen om zijn nek en glimlacht.
‘We kijken gewoon hoe het gaat en vinden we elkaar niet leuk genoeg, dan scheiden we alsnog.’ Michael knikt en glimlacht naar haar.
‘Dus we hebben een deal?’
‘We hebben een deal.’ Ze bezegelen het met een kus.

‘Waarom kun je nu nooit iets doen hier in huis?!’ roept ze boos naar de man op de bank. De man haalt zijn schouders op en neemt nog een slok van zijn bier.
‘Daarvoor zijn vrouwen toch?’ Lydia gooit haar handen boos in de lucht en stampt met haar voet. Geamuseerd kijkt de man haar aan.
‘Stampte je nu net met je voet? Ik dacht dat dat alleen in films gebeurde?’ Lydia ademt woest in en uit, waarna ze een spons oppakt en hem naar zijn hoofd gooit.

‘Was ik maar bij Michael gebleven, die had me tenminste geholpen.’ Meteen is de kamer doodstil. Geen van beiden had ooit verwacht die woorden uit haar mond te horen. Zelfs Lydia had dit niet zien aankomen. Stilletjes tilt ze haar ketting op en bekijkt ze de ring die eraan hangt. Altijd heeft ze hem bij zich, want ze wilt die tijd nooit vergeten. Zelfs al zijn ze uit elkaar.
‘Wat zei je daar?’ sist haar vriend uiteindelijk. Lydia slaat haar armen beschermend om zichzelf heen en neemt een stap richting de trap.
‘Hoe durf je die naam hier in dit huis uit te spreken?! Ik dacht dat we regels hadden?’ Lydia siddert en haar pupillen verwijden zich.
‘Je had beloofd dat je hem was vergeten!’ schreeuwt hij, ‘je hebt gezworen dat je alleen van mij houdt!’ Lydia rilt en het voelt alsof haar maag naar haar tenen is gezakt. Vandaag is dan eindelijk de dag dat hij volledig doorschiet.

Later die avond laat ze zich rillend in een ijs bad zakken. Meteen voelt ze hoe het haar blauwe plekken verzacht en ze zucht opgelucht. Helaas weet ze maar al te goed hoe ze ze moet verbergen. Het is niet de eerste keer dat Bill haar slaat. Maar dit keer heeft ze er genoeg van. Ze gaat weer weg bij hem, maar dit keer heeft ze een doel voor ogen. Michael vinden.

Het is midden in de nacht als ze opstaat. Bill ligt stilletjes naast haar, zijn ademhaling rustig en diep. Zo stil als ze kan pakt ze de benodigde spullen in en gooit de rugzak over haar schouders. Ze pakt een paar sneakers in haar handen en sluipt de trap af. Ze kreunt zachtjes als ze tegen de leuning aanstoot en staat dan verschrikt stil. Lydia spitst haar oren, maar er is niks te horen. Opgelucht sluipt ze verder. Ze pakt haar sleutels uit de voorzak van haar spijkerbroek en legt ze op het kastje. De belofte ring die Bill voor haar heeft gekocht voor hun zes maanden samenzijn legt ze ernaast. Dan stapt ze de hal in en trekt haar jas aan. Vervolgens trekt ze haar schoenen aan en opent de deur. Ze stapt naar buiten, de koele nachtlucht in, en ademt diep in. Voor het eerst sinds tijden lijkt het alsof die ene ademhaling ook echt voor lucht zorgt. Lydia glimlacht en sluit de deur.

Een half uur later klopt ze op de deur van haar beste vriendin. Sharon doet bijna meteen open en trekt een wenkbrauw op.
‘Lydia?’ Lydia glimlacht een beetje schaapachtig en laat de rugzak van haar schouder glijden.
‘Ben je weer weggelopen?’ zucht Sharon. Lydia knikt en Sharon stapt opzij. Dankbaar stapt Lydia bij haar naar binnen en groet George.
‘Ja. Hij sloeg me weer. Hard en overal dit keer.’ Sharon kijkt haar met medelijden aan en legt voorzichtig een hand op haar schouder.
‘Gaat het wel?’ Lydia knikt, een glimlach op haar lippen.
‘Sharon. Ik blijf deze keer echt wel bij hem weg,’ zegt ze als ze de bezorgde blik van haar vriendin ziet.
‘Hoe weet je dat zo zeker? De vorige vier keer ging je ook weer naar hem terug.’ Lydia zet haar rugzak neer en schopt haar schoenen uit. Vervolgens trekt ze haar jas uit en draait ze zich naar Sharon.
‘Ik ga opzoek naar Michael.’

Reacties: