FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

-5-Zij hangt haar man de blauwe huik om

‘Schat?!’ roept de man door het huis. Er komt geen antwoord en de man trekt zijn wenkbrauwen op.
‘Heu.’ De man loopt richting de woonkamer, maar de kamer is leeg.
'Schat?!’ probeert hij nog eens. Hij gaat met zijn hand door zijn zwarte haar.
‘Ja?!’ hoort hij dan. Opgelucht zucht hij en loopt naar boven. Hij opent de deur naar haar hobbykamer en bekijkt de ruimte.
‘Ik dacht dat je niet thuis was. Je gaf geen antwoord.’ Zijn vrouw houdt een oordopje omhoog.
‘Ik was muziek aan het luisteren.’ De zwartharige man knikt en gaat achter haar staan. Hij plaatst een kus op haar blonde haren en kijkt dan naar het blad. In zwarte houtskool staart een portret terug. Het lijkt op zijn baas Harry.
‘Ziet er prachtig uit. Is het een opdracht of voor de lol?’ Zijn vrouw strijkt met de achterkant van haar hand een pluk haar uit haar gezicht.
‘Een opdracht. Ik krijg er vijftig euro voor.’ De man knikt en plaatst weer een kus op haar hoofd.
‘Ik zal aan het eten beginnen, werk jij nog maar even door.’ Dankbaar glimlacht de vrouw naar hem en de man verlaat de kamer.

‘Zayn!’ De zwartharige man kijkt op van zijn scherm.
‘Ja?’ Zijn collega, Niall, leunt tegen de deurpost van zijn kantoor en kijkt hem met een glimlach aan.
‘Hoe gaat het?’ Zayn grinnikt en leunt achterover.
‘Je weet best hoe het gaat, maat. Ik heb mijn grootste opdracht ooit gekregen!’ Niall doet een raar dansje en Zayn lacht.
‘Ik voel het tot in mijn ziel. Na deze opdracht krijg ik die promotie.’ Niall loopt verder het kantoor in en neemt plaats op een van de twee stoelen voor het bureau.
‘Je verdient die promotie echt wel. Je interieurs zijn geweldig.’ Zayn glimlacht naar zijn vriend.
‘Bedankt man.’ Dan kijkt hij op de klok en knikt kort.

‘Ik ga maar eens op huis aan.‘ Niall knikt ook en staat op.
‘Ik zie je morgen wel.’ Hij zwaait kort en verlaat dan het kantoor. Zayn sluit vervolgens zijn computer af, trekt zijn jas aan en pakt zijn rugzak op. Hij verlaat zijn kantoor en sluit hem af, waarna hij de dames achter de balie gedag zegt en de lift naar beneden pakt. In de lobby komt hij een vriend van hem tegen.
‘Zo, ga je lekker vroeg naar huis?’ Zayn knikt.
‘Ik ga Perrie eens verrassen.’ De bruinharige man glimlacht naar Zayn.
‘Je verdient het man, geniet van je weekend!’ Zayn lacht en zwaait naar de man, om vervolgens het pand te verlaten.

Na een rit met de metro en een korte vijf minuten lopen, steekt de zwartharige man zijn sleutel in het slot van de deur. Met een zucht stapt hij naar binnen en laat de rugzak van zijn rug glijden. Net als hij zijn standaard begroeting wilt roepen, valt zijn oog op een paar sneakers onder de kapstok. Verward neemt hij een stap achteruit, want dat zijn niet zijn gympen. Hij slikt even en dan flits er een beeld van een paar dagen geleden voor zijn ogen.
‘Hoe laat ben je thuis vandaag?’ vraagt Perrie. Ze borstelt haar haar en maakt er dan een mooie vlecht in.
‘Rond zevenen, zoals altijd. Hoezo?’ vraagt de man verward. Perrie haalt haar schouders op en smeert vervolgens wat rode lippenstift op haar lippen. Met samengeknepen ogen kijkt haar man haar aan. Ze draagt nooit rode lippenstift.
‘Nee!’ Hij hapt naar adem en neemt een paar stappen achteruit. Nog een beeld flitst voor zijn ogen.
Meezingend met de muziek pakt Zayn een shirt uit de wasmand. Hij wilt hem opbollen en in de was gooien als zijn oog op een vlek valt. Verward kijkt hij ernaar. Hij kan zich niet herinneren dat hij wat wits op het zwarte shirt heeft laten vallen. Hij haalt zijn schouders op en gooit het shirt in de was, waarna hij de wasmachine sluit en instelt.
Hij gruwelt even en trekt dan zijn jas uit. Aan de kapstok hangt een groene legerjas en zijn vermoedens vinden meer houvast. Met nieuw gevonden vastberadenheid trekt hij vervolgens ook zijn schoenen uit, waarna hij de trap opsluipt.

Op de overloop blijft hij stilstaan. Hij is bijna zeker over wat hij gaat aantreffen in de slaapkamer, maar wilt hij het wel zien? Zayn slikt en neemt de benodigde stappen om bij de slaapkamerdeur te komen. Geen geluidje drijft naar buiten, maar dat had hij beneden ook wel kunnen verzinnen. Hun slaapkamer is immers geluidsdicht en op dit soort momenten is hij er wel blij om. Het beeld dat in zijn hersenen is gevormd is al genoeg voor hem. Hij haalt diep adem en gooit dan de deur open. Er klinkt twee stemmig geschreeuw, geritsel van de lakens en dan opent Zayn zijn ogen. Naast het bekende gezicht van Perrie, ligt het bekende gezicht van Harry, zijn baas. De zwartharige man hapt naar adem en laat zich tegen de deurpost aanzakken.
‘Hoe...waaro-..,’ spreekt hij zacht. Perrie komt overeind en steekt een hand naar hem uit.
‘Het is niet wa-‘
‘Zeg dat niet. Zeg het niet. Dit is precies wat het lijkt.’ Hij probeert te roepen, maar het komt er maar zwakjes uit.
‘Waarom, Perrie?’ vraagt hij. Zijn mondhoeken trekken naar beneden.
‘We zijn al samen sinds dat we veertien waren. We zijn al zes jaar getrouwd. Ik dacht-‘ Hij valt stil en schudt zijn hoofd.
‘Al twaalf jaar zijn we bij elkaar en nu-‘ Hij schudt zijn hoofd weer en zucht diep. Dan kijkt hij zijn baas aan.
‘Verwacht me maandag maar niet op kantoor. Ik neem ontslag.’ Beschaamd laat de jongere man zijn hoofd hangen en Zayn kijkt weer naar Perrie.
‘Als ik morgen terugkom, wil ik dat je weg bent.’ Perrie wilt protesteren, maar Zayn tilt zijn hand op.
‘Houdt het voor je, Perrie,’ zegt hij. Hij klinkt vermoeid en stapt de gang op.
‘Ik dacht echt dat ik je na die twaalf jaar wel zou kunnen vertrouwen.’ Hij ziet hoe het gezicht van zijn vrouw valt.
‘Blijkbaar toch niet.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.