FanFic.nl

Nalatenschap voor Zalazar

Rowena Ravenklauw

Beste Zalazar

Het is al vele decennia geleden dat wij elkaar voor het laatst gezien en gesproken hebben, toch wil ik mijn laatste woorden tot jou richten.

Mijn jaren vol levensvreugde heb ik achter me gelaten en nu resten mij een laatste biecht en een overzicht van mijn leven… Om te beginnen kan ik zeggen dat ik – net zoals mijn voorvaderen – veel verwezenlijkt heb. Ik zal me dus niet moeten schamen wanneer ik me in het hiernamaals aan hun zijde schaar. Het is eerder mijn persoonlijke levenswandel die me beschaamde blikken zal opleveren. Ik ben nooit eerlijk geweest in mijn leven, toch niet zoals Helga dat kon, of moedig zoals Goderic. Jij beweerde dat ik sluw was, maar mijn sluwheid was gebaseerd op wijsheid en het vermogen om de menselijke reacties correct te interpreteren. Ik was intelligent, maar dat was ook alles. In feite maakte ik de ene blunder na de ander, die ik grandioos kon verbloemen dankzij mijn creatieve brein. Kijk naar Helena, ik hou zielsveel van haar, maar loog wanneer ik zei dat ze geen vader nodig had. Arme Helena. Verwekt door een vader die een ander doel beoogde en gebaard door een moeder die andere prioriteiten had. Ze heeft veel te verduren gehad, dat geef ik eerlijk toe.

Helena werd trouwens geboren op dezelfde dag dat jij haar vader uit dit land verbande, dat besef ik nu wel. Je wreekte je op mijn voormalige minnaar en vroeg om mijn hand – iets waartegen ik me altijd verzet heb. Het was dom en raar, aangezien wij beiden veel gemeen hadden: we waren beiden grootse meesters die qua ideeën en magie ver boven de anderen uitstonden, beiden intelligent op onze eigen manier en we zouden zeker hetzelfde bereikt hebben mochten wij tweeën hebben samengewerkt. Maar ik wees je af, want de liefde had me al eerder teleurgesteld. Ik wou gewoon niet tweemaal dezelfde fout maken. Mijn excuses als ik je hierdoor gekrenkt heb in je eer, Zalazar. Wel stond ik je toe om peetoom van mijn kleine meid te worden, zodat ze een vaderfiguur ging hebben om zich aan op te trekken. Ondanks alles heb ik me deze keuze nooit beklaagd. Helena was van kinds af al dol op je. Ze bewonderde je sluwheid, magische vermogens en je talent om met slangen te praten. Je gaf haar hetgeen ik haar nooit heb kunnen geven: een gevoel van eigenwaarde, geborgenheid en de kans om zich te ontplooien. Ik kan niet uitdrukken hoe dankbaar ik je hiervoor ben. Ondanks je wandaden en Goderics haat tegenover je, ben ik je altijd blijven respecteren. Je bent een groots tovenaar en je experimenten en magie zijn hun tijd ver vooruit. Over je voorkeur voor zuiver bloed wil ik me niet uitlaten, dat zou teveel discussies heropenen en dat stuk van het verleden blijft beter rusten.

Als ik het over mijn overige tekortkomingen mag hebben… Zweinsteins was mijn droom en ideaal. Het was mijn utopie om kinderen van over het hele land op één plek te onderwijzen in de kunst van de magie. Helaas, draaide het anders uit. We bouwden de school en probeerden deze te perfectioneren, terwijl we beter eerst onszelf hadden bijgewerkt. Ik verwijt je niets, Zalazar, maar ik wenste dat je de nalatenschap van de school niet vervloekt had. Net zoals ik alle koppigheid en jaloezie verwens die onze samenwerking ondermijnt heeft. Zweinstein is blijven voortbestaan, maar het wederzijds respect en de samenhorigheid van zijn stichters zijn voorhoed verloren gegaan. Ons succesverhaal is veranderd in een tragedie van verraad, smart en de ijver om elkaar te overtreffen. Je wilt niet weten, hoe die wetenschap me foltert in mijn laatste uur…

Bij deze wil ik je niet alleen oude herinneringen en vergeten zonden laten oprakelen, maar je ook om een laatste gunst vragen… Zoals je misschien al tot je oren is gekomen n is mijn dochter Helena al minstens zeven jaar vermist. Waar ze is kan niemand zeggen. Ik voor mezelf denk dat ze naar het buitenland gevlucht is, ver buiten mijn bereik. Onlangs stuurde ik onze goede vriend, de Baron, achter haar aan, maar ik heb sindsdien niets meer gehoord. Ik vrees het ergste. Ze was – en is – mijn dochter en mijn bloed, zij moet mijn taak verder uitvoeren wanneer ik er niet meer ben. Wat zal nog van mij resten, wanneer zij er niet meer is om mijn erfenis te ontvangen? Wil jij voor haar zorgen? Wil je nogmaals de taak van vaderfiguur uitvoeren en haar bijstaan? Ik vraag je hierbij niet om haar te zoeken, maar om haar op te vangen en te steunen mocht zij ooit weerkeren. Ze is mijn enige nakomelinge, en ik hou meer van haar dan ik ooit heb durven toegeven…

Het ga je goed!

Hoogachtend

Rowena Ravenklauw

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.