FanFic.nl

Stand alone's

Nicky's SA (xCalPal)

Hallo, ik ben Nicky Brooks. Ik ben zeventien jaar en hoe ik ben gaat je niks aan. Ik leef mijn eigen leven en haat mensen die te opdringerig zijn. Waarom ik zo ben? Moet ik dat nog uitleggen dan?! Ik leef wel, maar zo voelt het niet. Ik leef alleen maar met pijn. Ik ben het leven zat en heb mezelf nog tien dagen gegeven. Ik zit nu in de bibliotheek voor school. Ik snap eigenlijk niet wat ik hier nog doe. Mijn ouders flippen als ik mijn huiswerk niet maak, maar maakt het iets uit? Over tien dagen ben ik er toch niet meer. Niemand vind me eigenlijk aardig of durft in mijn buurt te komen en dat vind ik prima. Ik heb een beste vriend Luke, maar die komt nooit naar me toe. Vreemd genoeg. Hij zal me ook wel niet meer uit kunnen staan en tja, wie niet. Als ik mezelf al niet kan uitstaan, wie kan dat dan wel. Ik ben niks waard. Niemand kan me leuk vinden. Dan schrik ik op van een jongen die voor me komt zitten. Ik kijk hem emotieloos aan, geen zin in hem.
,,Hi, ik ben Calum.” Zegt hij en glimlacht vriendelijk. Ik kan het niet om een glimlach op te zetten en kijk hem aan, zonder te lachen of wat dan ook. Het is fout dat hij probeert met me te praten. Ik ben lelijk, niet goed genoeg voor de wereld en het is beter als ik verdwijn. Ik negeer Calum en richt mijn ogen op mijn boek. Dat zal hem toch wel weg doen gaan, maar dat heb ik mis. ,,Welk boek lees je?” Ik kijk hem weer aan zonder emotie. Hij blijft maar vriendelijk glimlachen, wachtend op een antwoord.
,,Gaat je niks aan en laat me gewoon met rust.” Breng ik uit en nu zal hij toch wel weggaan? Ik richt me weer tot mijn boek.
,,Ik lees the Hunger Games.” Zegt hij. Geïrriteerd kijk ik hem aan. ,,Je hebt dus toch emotie.” Ik rol met mijn ogen.
,,Als je hier alleen maar bent om me te irriteren kan je beter gaan, ik heb geen zin in mensen dus ga weg!”
,,Ik mag toch ook in de bibliotheek zitten? Een bibliotheek is een openbare ruimte.”
,,Ga dan ergens anders zitten.” Nu richt hij zich op zijn boek en ik slaak een klein zuchtje. Eindelijk is hij stil! Ik richt me ook weer op mijn boek. Het is wel een erg leuke jongen...Ik schrik. Wat dacht ik nou weer?
,,Wat is er met je?” Ik ben verbaasd dat hij dat durft te vragen.
,,Niks.”
,,Kom op, ik zie het toch? Het lijkt wel alsof je nergens zin in hebt.”
,,Weet je waar ik geen zin in hebt? Om hier met jou over te praten!” Hij slaat zijn boek dicht en staat op. Héhé, begrijpt hij nou eindelijk de hint. Hij gaat niet weg, maar komt naar me toe. Hij zet een stoel naast me neer en kijkt me in mijn ogen aan. Hij kijkt even naar mijn ketting.
,,Zo Nicky, ik zie dat er iets met je aan de hand is. Misschien kan ik je helpen?”
,,Nee, niemand kan me helpen! Ik heb niemand, zelfs mijn beste vriend Luke appt of belt me niet meer. Hij komt nooit meer langs en ik haat gewoon alles.” Wow, nooit had ik gedacht dat ik het zou zeggen tegen iemand, maar toch heb ik het net wel aan Calum verteld. Waarom zou hij je leuk vinden? Lelijk mokkel!
,,Luke? Luke Hemmings?” Ik kijk hem aan en knik. ,,Die ken ik wel.”
,,Oh ja?”
,,Ja, hij heeft blond haar in een kuif en heeft blauwe ogen. Hij speelt gitaar en zit niet lekker in zijn vel.”
,,Natúúrlijk! Nu je weet dat ik niet lekker in mijn vel zit, zit iedereen niet lekker in zijn vel?!”
,,Aha, dus dat is er aan de hand.” Ik schrik. Heb ik hem nou verteld dat ik depressief ben. Ik moet gewoon weg hier! Ik kijk Calum even aan en sta dan op. Ik ben er klaar voor om weg te lopen als Calum mijn arm pakt. Zijn oog valt meteen op mijn kunstwerk. Snel trek ik mijn arm los en duw mijn shirt weer erover heen. ,,Heb je zin om iets te doen?” OMG, kijk nou wat je gedaan hebt. Nu heeft hij medelijden met je! Hij kijkt me best lief aan en even heb ik de neiging om ja te zeggen. Hij liegt tegen je, alles wat hij zegt is gelogen!
,,Sorry, maar ik...”
,,Geen excuses.” Hij pakt me bij mijn arm en drukt best hard. Een pijnscheut gaat door mijn lichaam. Het doet echt pijn, maar beter deze pijn dan de pijn die ieder ander me bezorgd. Ach ja, een afspraakje met Calum, kan toch geen kwaad? Ik heb toch nog tien dagen te leven, dus waarom niet?

Even later komen we aan bij een klein café-tje. We gaan in de verste hoek van het café zitten en Calum besteld wat te drinken voor ons.
,,Nicky, ik beloof hierbij plechtig dat ik je zal helpen.”
,,Helpen waarmee?”
,,Met je depressie. Het is overduidelijk dat je die hebt.”
,,Hoe haal je het in je hoofd om dat te zeggen?! Je kent me niet eens!” Hij legt zijn hand op mijn hand en om de een of andere reden vind ik dat helemaal niet erg. Wat zeg ik nu?! Ik haal mijn hand weg en leg die op mijn schoot.
,,Het is waar, je snijdt jezelf en dat is al een teken. Het is niet erg, maar laat me je wel helpen.” Mijn ogen beginnen zich met tranen te vullen en ik hou het met alle macht tegen. Huilen is een teken van zwakte en ik moet sterk blijven. Waarom is hij de enige die lief doet tegen me, terwijl ik hem net ken? ,,Zal ik wat over mezelf vertellen?” Ik knik, maar eigenlijk wil ik hier weg. Mijn lichaam reageren niet en daardoor moet ik wel blijven zitten waar ik zit. ,,Nou, ik ben Calum. Calum Thomas Hood. Ik ben negentien jaar en ik speel bassgitaar. Ik heb op dit moment acht tattoages. Ik ben zwart haar en bruine ogen. Ik heb één zusje en het liefst zou ik een band beginnen met Luke Hemmings, aka jou beste vriend en nog twee andere vrienden.” Oh, god! Een boyband...Ulg! Ik kijk hem aan, zonder ook maar enige interesse te tonen. Eigenlijk wil ik dit helemaal niet, maar ik had niet echt een keus. ,,En vertel nou eens over jezelf.”
,,Ik ben Nicky Brooks. Zeventien jaar en voor de rest maakt het me helemaal niks uit wat anderen van me denken.” Calum haalt een wenkbrauw op en kijkt even naar de ober die de drankjes komt brengen. ,,Over tien dagen ben ik er toch niet meer.” Fluister ik, maar Calum heeft me gehoord.
,,Ga je zelfmoord plegen?” Ik ben stil, ik durf niks meer te zeggen. Ik weet wat er gebeurd als ik 'ja' zeg, dan gaat hij me proberen over te halen om het niet te doen. Niemand kan me tegenhouden, ik ga het doen of ze nu willen of niet en trouwens, niemand zit op me te wachten. ,,Nicky, wat is er gebeurd met je waardoor je zelfmoord wil plegen?” Zonder dat ik er erge in heb, begin in alles te vertellen.
,,En daarna heb ik mezelf nog tien dagen gegeven.” Eindig ik mijn verhaal nadat ik anderhalf uur bezig ben geweest om alles te vertellen. Calum kijkt me geschrokken aan.
,,Oké, dit gaan we doen. Ik blijf de komende tien dagen bij je en dan gaan we leuke dingen doen. Als je na tien dagen nog steeds zelfmoord wil plegen, wat ik niet hoop aangezien je een prachtig en lief meisje bent, zal ik je niet tegenhouden.” Prachtig en mooi?! HAHAHA, laat me niet lachen zeg! Ik ben echt zo lelijk als wat!
,,Meen je dat?” Hij knikt. ,,O-oké.” Loser! Glimlachend kijkt hij me aan en begint weer dingen te vertellen.

Dit is de laatste dag. Calum heeft zich aan zijn belofte gehouden en is niet van mijn zijde geweest. Hij bleef zelfs slapen in de logeerkamer. Mijn ouders zijn gelukkig tien dagen op zakenreis, dus had ik het huis voor mezelf. Natuurlijk heb ik mezelf nog gesneden de eerste acht dagen, maar de laatste twee dagen heb ik het zo leuk met Calum dat ik er geen zin meer in had. Mijn gedachten gaan van slecht naar goed en ik word er gek van. Maar goed, ik moet straks dus beslissen of ik op aarde blijf en doorga met dit rotleven of dat ik zelfmoord pleeg en dat ik de enige die om me geeft moet missen; Calum. Calum... Wow, wat gebeurd er? Als ik aan hem denk, krijg ik zo'n raar gevoel in mijn buik. Alsof ik verliefd ben. Ik verliefd?! OMG, hoe kan ik nou verliefd zijn?! En Calum, hij zal vast niet hetzelfde voelen. Natuurlijk niet, kijk naar jezelf...elke spiegel breekt als je erin kijkt, niemand kan verliefd worden op zo'n rotkop! Ik voel dat Calum mijn hand pakt en me naar hetzelfde tafeltje brengt waar we tien dagen geleden ook zaten. Dit keer voelt het anders en smelt ik voor zijn glimlach.
,,Je bent veranderd Nicky.” Zegt hij als we zitten. Veranderd? Nog lelijker?! ,,Deze tien dagen heb ik echt genoten van je gezelschap. Ik had gehoopt meer tijd met je door te kunnen brengen, want ik vind je echt heel leuk.” Ik kijk hem geschrokken aan. Shit, weer een emotie! Niet laten zien, maar Calum heeft het al gezien. ,,Nicky, ik ben verliefd op je.” Verliefd? OMG, dat kan hij niet menen! Is hij betoverd of zo?! Jij mooi?! Zelfs een zombie is nog mooier dan dat jij bent! Geloof hem niet, hij liegt.
,,Je liegt.” Komt er veel sneller uit dan dat ik wil. ,,Ik ben niet mooi.”
,,Je bent prachtig en ik had gewild dat jij dat ook zou zien.” Hij zucht even en staat dan op. ,,Jij hebt je keuze al gemaakt.” Zegt hij en ik hoor de teleurstelling in zijn stem. Ik moet het zeker weten, ik moet zeker weten of wat ik voel echt is. Of dat rare gevoel in mijn buik met vlinders te maken heeft. Of ik echt verliefd op hem ben. Ik sta snel op.
,,Wacht!” roep ik en hij draait zich om. ,,Voordat ik een keuze maak, wil ik iets uitproberen.” Verbaasd kijkt hij me aan en even haal ik diep adem. Ik loop naar hem toe en leg mijn lippen op die van hem. Hij legt zijn handen op mijn heupen en zoent me terug. Onze tongen spelen een vurig spelletje en ik kan niks anders zeggen dan dat ik het leuk en lekker vind. Ik ben dus toch echt verliefd, maar zal dit mijn keuze veranderen? Ik trek me even terug.
,,Oké, dat had ik dus niet verwacht.” Zegt hij terwijl zijn handen nog steeds op mijn heupen ligt.
,,Ik moest het gewoon weten.”
,,En? Voel je iets?” Licht blozend knik ik en hij glimlacht waarna hij zijn lippen weer op de mijne legt. Ik kan het niet. Ik kan geen zelfmoord plegen als Calum om me geeft. Ik geniet hier zo van. Voor het eerst in mijn leven voel ik een kleine vorm van blijdschap...van geluk. Ik ga mee in de zoen en zo blijven we staan. Na al die jaren kan ik weer lachen en gelukkig zijn en dat allemaal omdat een jongen mij niet op wilde geven. Ik trek me terug en kijk hem aan.
,,Calum Thomas Hood, ik hou van je.” Zeg ik dan blozend. Ja, ik durf het nu best te zeggen. De jongen die mij niet op wilde geven, staan nu met me te zoenen en ik wil er niks van missen.
,,Nicky Brooks, ik hou meer van jou.” Eindelijk komt er dan een glimlach op mijn gezicht. Calum komt dichterbij en legt opnieuw zijn lippen op die van mij.

Reacties: