FanFic.nl

I've Come To Burn Your Kingdom Down

ii.

Op donderdagochtend maakte Harry zijn zusje wakker door haar te kietelen aan haar voeten. Vierjarige Grace sprong recht overeind en duwde tegen haar grote broers schouder. “Harry!” klapte ze vrolijk en slingerde zich om zijn nek heen. “Waar is mama?”
“Mama moest vroeg werken vandaag. Is het goed als ik je naar school breng?”
Haar langgerekte, schreeuwende “ja” maakte hem bijna doof. Hij hees het meisje uit bed en droeg haar op zijn arm de kamer uit. Tegen de deur van de badkamer kleefde een verzameling aan stickers. Sommigen hingen er al meer dan tien jaar, anderen waren vers door Grace aangebracht. Hij zette haar op de badrand en stak haar een stapeltje kleren toe. “Moet ik je daarmee helpen?”
“Pff, ik ben al vier jaar hoor!” Terwijl zijn zusje haar pyjama van Tom & Jerry klungelig over haar hoofd probeerde trekken, wachtte hij tot ze helemaal vast kwam te zitten voor hij haar begon te helpen.
Haar energie werkte aanstekelijk. Hij smeerde neuriënd haar boterhammen en stak die zorgvuldig in haar lunchtrommeltje terwijl Grace met haar lepel door haar kom ontbijtgranen sopte en een grote plas melk op de tafel achterliet toen ze eindelijk uit haar stoel gleed en naar de keuken liep voor een puddinkje.
Om acht uur lieten ze de deur met een knal achter hen dichtvallen – James moest maar leren om op tijd te gaan slapen – en Harry hield zijn zusjes hand vast terwijl ze op en neer sprong en hem sneller probeerde te laten gaan. Onderweg praatte ze aan één stuk door over Teddy, die aan de andere kant van het hek naar de basisschool ging en haar soms een stuk koek gaf.
“En wat zeg jij dan?” vroeg Harry en wreef zijn duim over haar fijne vingers, die maar de helft van zijn handpalm bedekten.
“Waar is de rest?” Ze hield haar hoofd schuin en giechelde het gat tussen haar voortanden bloot.
“Volgende keer moet je bedankt zeggen, gek,” lachte hij en tilde haar omhoog zodat hij een kus op haar voorhoofd kon planten. “Hier is je tas. Mama komt je vanavond ophalen.”
“Ben je bij het eten?” Op dinsdag had hij het avondeten gemist omdat hij pas om vijf uur gedaan was met zijn lessen, en dat leek ze nog niet vergeten te zijn.
“Beloofd.”

Het uurtje dat hij met Grace had doorgebracht, was het gelukkigste dat hij heel de week al geweest was. Hij had vurig gewenst dat universiteit hemel op aarde zou zijn, maar eigenlijk was het heel eenzaam geweest tijdens zijn eerste dagen. Er waren constant mensen rondom hem, geen enkele aula bevatte minder dan honderd leerlingen die in hetzelfde schuitje als hij zaten, en toch leek hij als een eiland tussen hen in te bewegen. Om één of andere reden voelde het beangstigend veel als Ballings, waar Dirk Duffeling er voor gezorgd had dat niemand met hem om zou willen gaan.
Dirk was handelbaar geweest tot hij boksen ontdekt had. Harry was lang en mager en had daarmee een snelheid die de moddervette Dirk nooit had kunnen evenaren. Toen hij begon met boksen viel hij niet alleen heel wat af, maar liet hij niet meer los eens zijn vingers om Harry’s arm sloten.
Na de allereerste dag had hij zijn neef niet meer gezien, maar dat zorgde er niet magisch voor dat hij plots meer durfde zeggen tegen mensen dan een paar woordjes. Hij was het zo gewoon dat toch niemand met hem om zou willen gaan dat hij het niet eens probeerde. ’s Middags at hij ergens in de tuinen, met als enige gezelschap het boek waarin hij die ochtend begonnen was. Tijdens lessen lette hij op en maakte notities, met twee open plekken aan beide zijden.
De professoren deden niet aan rustig beginnen: na naam, emailadres, kantoorlocatie en contacturen bekend gemaakt te hebben, vlogen ze er meteen in. Het niveau strookte tenminste met zijn verwachtingen, dat lag heel wat hoger dan hij gewend was, maar dat vond hij fijn. Het was een uitdaging die hij wél wilde aangaan.
Woensdag had hij om negen uur stipt op de eerste rij gezeten en glimlachend opgekeken naar de man die hem de volgende drie uur zou doceren. Remus Lupos had zijn jasje weer achterwegen gelaten, in plaats daarvan was een outfit die hij herkende, de rafelige jeansbroek en een opgeknoopt zwart hemd. De glimlach die hij zijn leerlingen geschonken had, deed het gefluister beter verstommen dan het geroep dat andere professoren geprobeerd hadden. “Goedemorgen. Introductie tot de Studie van de Literatuur in het Engels,” zei hij en schreef de initialen in drukletters op het bord, “ofwel ISLE, is een moeilijk vak. Omdat het véél is. Zij die de boeken al hebben aangeschaft…” Hij toonde twee dikke boeken, één met een groene kaft en één met een paarse, samen telden ze minstens tweeduizend bladzijden. “Dat gaan we allemaal behandelen dit jaar. Maar als je elke week goed oplet, zou het geen probleem mogen zijn.”
Hij ging bovenop zijn bureau zitten en knipoogde naar Harry. “Oh, en er is geen examen.”
Het was inderdaad geen makkelijke les. Maar twee en half uur vlogen voorbij terwijl Remus met zijn warme stem vertelde over auteurs in de middeleeuwen en hoe literatuur toen een andere functie had. Hij stopte een half uur eerder en Harry liep naar hem toe om een praatje te maken – dat liep zo uit de hand dat hij zich om twaalf uur enorm moest haasten om op tijd bij Inleiding tot het Recht te komen.

Vrijdag kwam het eerste moment dat hij zich anders voelde, veel beter en niet zo alleen. De lessen waren dan wel moeilijker, en interessanter, dan hij op de middelbare school had gehad, verder bleef alles hetzelfde. Tot hij om acht uur een plaats innam ergens op de vierde rij en een persoon opdook die hij herkende.
Ron Wemel wees naar de open stoel naast hem en vroeg: “Is die bezet?”
Harry moest zijn gretigheid verbergen toen hij zijn hoofd schudde.
Inleiding tot de Filosofie bleek een populair vak. De hele ruimte was volgepakt met studenten. Zoveel had hij er sinds de openingstoespraak van Perkamentus niet meer bij elkaar gezien. Zelfs Dirk bleek het in zijn rooster te hebben, hij kwam met een groep jongens de trappen op geklauterd en zette zich met de nodige tegenzin neer. De meeste van zijn vrienden kon Harry geen bal schelen, maar een bleke jongen met witblond haar keek net zijn richting uit toen Harry’s blik over Dirks gezelschap heen ging.
Hij wendde zijn hoofd vlug af.
“Heb je een oké eerste week achter de rug?” Ron beet op de achterkant van zijn pen terwijl hij door een notitieblok bladerde om een leeg blad te vinden. De meeste pagina’s waren gevuld met krabbels – hij kon ze echt geen tekeningen noemen – of spelletjes Galgje. De paar keren hij notities had proberen maken, leken op niet veel uitgedraaid te zijn.
“Ja. Op zich wel. Jij?”
“Oh, best wel. Fred en George hebben me gisteren overhaald om heel de dag op mijn kamer te blijven om Mario Kart met hen te spelen, maar dat is niet zo erg. Als ik hun verhalen moet geloven, gaan zij maar naar 25% van hun uren.”
“Echt waar?” Harry krabde met zijn potlood in zijn haar. “En ze doen het goed in school?”
Ron haalde zijn schouders op. “Ik denk ‘t. Hey, heb jij nog les hierna?”
“Nee.” De professor was plots verschenen en Harry ging iets rechter in zijn stoel zitten. “Waarom?”
“Heb je zin om een spelletje te spelen later? Fred en George spelen altijd samen onder één hoedje, ik heb een bondgenoot nodig.” Het was goed dat de professor op dat moment begon te praten, want Harry had een veel te grote grijns op zijn gezicht.
Hij had professor Zwamdrift op zijn eerste dag niet bij de andere professoren gezien, dat wist hij zeker want hij had haar onmogelijk kunnen vergeten. Ze droeg een wijde, paarse rok en fonkelende kralenkettingen bovenop een linnen bloes, en haar bruine haar lag in een vlecht over haar schouder. Haar aura straalde intelligentie en ondeugendheid uit, en achter haar bril leken haar lichte ogen extra doordringend.
Het blonde meisje waarop ze zich richtte, zakte iets meer in haar stoel weg. “Ik bijt niet, ik wil je alleen een vraag stellen. Waarom heb je dit vak gekozen?”
“Uhm. Omdat het me wel leuk leek?”
De vrouw glimlachte. “Vleiend, maar je moet niet bang zijn me te beledigen. Ik weet dat de helft van deze groep, als het niet meer is, hier enkel zit omdat ze gaten hadden die moesten opgevuld worden. En dat is niet erg, maar ik verwacht van iedereen volle inzet. Jij –” Ze wees op een jongen met krullerig haar op de tweede rij. “Waarom is filosofie belangrijk?”
“Moet u me dat niet vertellen?” vroeg hij met een diepe frons. Sommigen keken met wijd opengesperde ogen naar voren, maar professor Zwamdrift grijnsde alleen maar.
“Dat ga ik je zeker vertellen. Maar nu nog niet.” Ze leunde tegen haar bureau en keek omhoog, naar de stoelen vol leerlingen. “Wie kan mij vertellen wat filosofie is?” Nadat een meisje van Indische afkomst aangeduid werd, dreunde ze iets uit het handboek op.
Er volgden nog een paar vragen, tot ze eindelijk zei: “Heeft er iemand een vraag voor mij?” Enkele handen schoten omhoog. Harry zag haar naar hem kijken en wilde door de grond zakken, maar zijn handen bleven in zijn schoot. Dat stopte haar niet. “Jij daar, met je bril, naast die vuurtoren. Heb jij niets te vragen?”
Hij voelde zijn wangen gloeien en schraapte zijn keel. “Waarom stelt u zoveel vragen?”
“Goed! Geweldig, jongeman. Waarom? Filosofie studeren is als je constant afvragen waarom.” Ze draaide zich naar het bord en schreef het woord erop in een elegant handschrift. “Elke week gaan we één concept, één soort denken behandelen, en ons afvragen waarom ze zijn zoals ze zijn en waarom mensen erin geloofden. Jullie gaan aan het einde van het semester ook een paper moeten inleveren over dit onderwerp.” Ze omcirkelde de ‘waarom’ die op het bord stond.
Een Aziatisch meisje met lang, zwart haar stak haar hand op. “Waarom wát, professor?”
“Jullie keuze. Maakt niet uit, het kan over álles gaan. Meer informatie staat bij de vakinformatie. Open nu jullie boeken op het eerste hoofdstuk en –”

Harry en Ron praatten nog steeds over de paper toen ze zij aan zij de zon weer inliepen een uur later. Inleiding tot de Filosofie had een goede keuze geleken om hun roosters mee op te vullen, zes credits makkelijk behaald, maar daar twijfelden ze nu wel aan.
“Ik snap gewoon niet waarom ze het per se zo vaag moest maken. Alsof iemand van ons een goede paper gaat indienen.” Ron stak nukkig zijn handen in zijn zakken.
Ze klommen de zachtglooiende heuvel op, naar de studentenkamers. Harry vond de opdracht niet zo heel erg, maar voelde er niet veel voor om dat aan Ron te verkondigen, het zou nu al niet lang meer duren voor die Harry helemaal beu werd en niet meer met hem wilde praten.
Binnenin het gebouw ronkte de airco van de moeite om koele lucht de gangen in te blazen. Ron wees de weg naar zijn kamer, aan het begin van de derde verdieping in de rechtervleugel, en bood hem een ijskoud blikje cola aan vanuit de minikoelkast die tussen zijn bureau en klerenkast gepropt was. Een laptop lag bovenop een slordige stapel boeken, het was eerder een zee die het oppervlak van het bureau verzwolgen had, en een kleine tv balanceerde bovenop het nachtkastje dat eigenlijk bedoeld was voor de lamp die een plaatsje gevonden had op de enige stoel in de ruimte.
Harry kroop bij op het onopgemaakte bed en nam de controller aan die de roodharige jongen hem toegooide.
“Ha die Harry,” riep één van de tweelingbroers vanuit hun kamer in het Griffoendorhuis door de speakers. “Klaar om ingemaakt te worden?”
Even was het stil. Toen vond Harry zijn moed en riep terug: “Dacht het niet.”

Reacties: