FanFic.nl

Het witte complot

5.

De eerste keer dat Ilyn Payne Jaime mee de kerkers in had genomen, had de leeuw zich afgevraagd of het een val was geweest. Hij was zich er pijnlijk van bewust geweest dat Payne hem zonder moeite had kunnen omleggen en dat niemand hem in de kerkers zou zoeken, liet staan vinden.
Inmiddels het eeuwen geleden, die eerste keer. Het maakte het er niet minder beschamend op dat Payne hem ruim twintig keer had vermoord in een uur, maar de man kon spreken noch schrijven, dus zou niemand erachter komen. Tenzij Jaime het vertelde, maar dat was niet zijn plan.
Hij was het gewend om met Payne door de schaars verlichte kerkers te dansen, met zijn zwaard in zijn linkerhand. De blauwe plekken en sneeën voelde hij nauwelijks nog. Hij was het zelfs bijna gewend om duel na duel te verliezen.
Terwijl hij zich van het versleten tweedehands gekookte leer ontdeed en zijn eigen outfit weer in schoot, voelde hij Paynes ogen op zijn rug branden. Dat wende nooit.
Toen hij zich had omgekleed, nam Jaime plaats op een houten bankje en daar gunde hij zichzelf de tijd om uit te hijgen. Hij ging vooruit, dat wel, maar het ging niet half zo snel als het schrijven en niet eens een beetje zo snel als hij gewild zou hebben. Na afloop was Jaime altijd gesloopt.
Zodra hij was bijgekomen, stond hij op, knikte hij naar Payne en verliet hij de kerkers. Hij was altijd op zijn hoede als hij eruit kwam. Er had nog nooit iemand vragen gesteld en dat wilde hij graag zou houden.
Jaime was van plan om een poosje bij het raam te zitten, naar de zee te staren. Dat kalmeerde hem de laatste tijd. Misschien zou hij zichzelf ook nog op een glas wijn trakteren…
Hij kreeg de kans niet. Hij betrad zijn kamer om te ontdekken dat hij bezoek had: Loras zat in kleermakerszit op zijn bed, glimlachte toen Jaime binnenkwam. ‘Waar was je?’ vroeg hij, terwijl hij overeind kwam en op de man afliep. Jaime had nog steeds geen manier bedacht om op Loras’ groeten te reageren, wist zichzelf nog steeds geen houding te geven. Maar hij protesteerde nooit, liet Loras hem altijd op de mond kussen. Dat was goed om in hun rollen te komen.
Toen de jonge ridder zich terug trok, herhaalde hij zijn vraag: ‘Waar was je?’
‘Bevelhebberszaken,’ ontweek Jaime. ‘Met Ser Ilyn Payne.’
‘Wat voor zaken?’ vroeg Loras.
‘Gewoon,’ ontweek Jaime.
‘Je brengt bijna meer tijd door met Payne dan met mij,’ protesteerde de jongen. ‘Ik vond het juist zo goed gaan tussen ons.’
Dat is precies het probleem, dacht Jaime. Loras en hij zagen elkaar al wekenlang op dagelijkse basis, en hij betrapte zichzelf erop dat hij steeds meer uitkeek naar de ontmoetingen, dat hij het steeds moeilijker vond om de jongen te laten gaan. Hij merkte ook dat hij niet meer zo goed wist waar het toneelstukje eindigde en de werkelijkheid begon. Dat vond hij het engst.
‘Dat is het niet,’ zei hij. ‘Het staat compleet los van jou.’
‘Hmm,’ vond Loras, en hij trok Jaime naar diens bed, ging erop zitten, wachtte tot Jaime dat ook deed en ging dicht tegen hem aan zitten.
Zo ging het ook al weken. Meer dan naast elkaar zitten en praten gebeurde niet echt, afgezien van de welkomst- en afscheidskussen die Loras hem gaf.
Jaime wist dat ze moesten opschieten met het plan.
‘Margaery heeft Olenna eindelijk overgehaald te komen,’ deelde haar broer mede. ‘Ze vertrekt over een paar dagen.’
‘Mooi,’ vond Jaime. ‘Ik denk dat we maar eens op moeten schieten.’
‘Oh,’ zei Loras, en de man naast hem kon weer eens niet beoordelen in hoeverre de teleurstelling in zijn stem gespeeld was.
‘Oh?’
‘Het beviel me wel, zo.’
‘Hmm.’
Loras legde een hand op Jaimes been. ‘Maar als we op moeten schieten…’ Hij plantte een kus op Jaimes wang, keek hem verwachtingvol aan. Jaime voelde de bruine ogen branden, maar hij weigerde terug te kijken. Het is een spelletje, dacht hij. Hij wist dat hij niet goed in het spel was.
Loras veranderde van positie, ging tegenover Jaime zitten en begon diens knoopjes langzaam los te maken. Er ontstond kippenvel op zijn armen en zijn borst, maar hij besloot de kou die zijn kleding binnen kroop de schuld te geven.
‘Loras, nee,’ protesteerde hij zwakjes, maar Loras kuste hem en zoals altijd vond Jaime niet de kracht om te protesteren. Het is de kou, vertelde hij zichzelf. Loras is zo warm. Hij wist dat het slechts een fractie van de waarheid was.
Toen Loras zich terugtrok, protesteerde Jaime opnieuw: ‘Wat als ze ons vinden?’
‘Ja… wat als ze ons vinden? Was dat niet het plan, Jaime? Ben je bang nu het zo dichtbij komt?’
‘Nee, ik ben juist bang dat het helemaal niet dichtbij komt. Ik ben bang dat het allemaal in het honderd loopt en dat het allemaal voor niets was.’
‘Je liegt, Jaime. We hebben sinds het begin geweten dat we een risico lopen, dat is nu niet ineens een probleem. Je bent bang omdat het nu ineens dichtbij komt en, bovendien, omdat je het wilt.’
‘Ik –’ begon Jaime, maar Loras kuste hem opnieuw, kort, sprak toen, ongeveer een centimeter van Jaimes gezicht verwijderd: ‘Niet liegen, ik weet dat je het wilt.’ Zijn adem kriebelde langs de lippen van de man. ‘Het geeft niet,’ ging hij verder. ‘Ik wil het ook.’
Jaime dacht dat Loras hem opnieuw zou kussen, maar dat deed hij niet. Wel ging de ridder verder met het losmaken van de knoopjes; hij was al bijna klaar. De blauwe plekken en sneeën konden hem inmiddels niet meer onopgemerkt zijn gebleven.
Toen hij Jaime geheel van zijn bovenstuk had ontdaan, liet hij pas merken dat hij ze gezien had: zijn vingertoppen gleden vederlicht over een helende snee, vervolgens over een paars uitgeslagen gebied vlak onder Jaimes rechter, harde tepel. Het is de kou.
‘Is dit wat Payne met je doet?’ vroeg Loras, zijn gezicht strak. ‘Ben ik te soft voor je? Zoek je hem op omdat hij meer pit heeft? Hoe is dat… met iemand zonder tong?’
Was de gekwetste ondertoon in zijn stem echt of gespeeld of überhaupt door Jaime verzonnen? Zeven, red me, dacht Jaime. Die vervloekte kou.
‘Ik train met hem.’
‘Waarvoor?’
‘Zwaardvechten, met mijn linkerhand. Je kunt over Qyburn zeggen wat je wilt, maar hij had wel gelijk: het schrijven gaat wel, maar mijn zwaard beheersen…’ Hij zuchtte.
‘Waarom Payne?’ vroeg Loras.
‘Hij kan spreken noch lezen. Niemand behalve hij hoeft het te weten.’
‘Niemand die geen hersenen heeft.’
‘Niemand in Koningslanding heeft hersenen, Loras. Niet sinds Tywin dood is en Tyrion verdwenen.’
De Bloemenridder grinnikte. ‘Oké,’ gaf hij toe. ‘Jij wint.’
‘Wat win ik?’ vroeg Jaime, waarop hij een glimlach terug kreeg. ‘Mij,’ fluisterde de jongen tegenover hem, en hij begon zich van zijn eigen bovenstuk te ontzien. Jaime kon zich er niet van weerhouden toe te kijken hoe Loras’ ranke vingers steeds lager kropen, steeds een knoopje omlaag, en lager, en lager…
Het is de kou, hield Jaime tegenover zichzelf vol. Een stemmetje in zijn achterhoofd lachte hem uit. Is het de kou waardoor je je ogen niet onder controle kunt houden? vroeg het. Jaime slikte. Loras zag het, glimlachte. ‘Nerveus?’ vroeg hij, zachtjes. Jaime schudde zijn hoofd.
‘Niet liegen,’ verweet de jongen hem, terwijl hij zijn bovenstuk helemaal uittrok. ‘Ik vond het ook eng, de eerste keer. Zullen we maar zeggen dat we het daarom goed moeten oefenen, voor de grote dag?’
Jaimes keel was kurkdroog en hij wist zeker dat Loras het merkte, maar hij schonk er geen aandacht aan, duwde Jaime zachtjes achterover op het matras, kust hem.
Jaime had het allang niet meer koud.

Reacties: