FanFic.nl

The pressure of love (AF)

~12~

,,Luke!” roep ik uit als ik wakker word van hem, terwijl hij op mijn bed springt.
,,Nola, opstaan. Je moet iets gaan doen, een beetje afleiding! Sam en ik willen je meenemen naar de stad.”
,,Ach, ik heb geen zin om naar de stad te gaan. Ik wil juist even muziek downloaden en gewoon op mijn kamer lezen of zo.”
,,Je bent saai.”
,,Jij bent irritant en nu uit mijn kamer.” Ik gooi een kussen naar zijn hoofd, waardoor hij van het bed afvalt. Ik schiet even in de lach en Luke rent de kamer uit. Geen pijn of zo, gelukkig. Ik rek me uit en ga rechtop zitten. Ik zal me eerst maar eens gaan aankleden voordat ik William app. Ik heb hem gisteren beloofd dat ik elke dag zou appen, dus doe ik dat ook. Zou ik nog berichten hebben van één van de meiden? Ik pak mijn telefoon en zie dat ik wel Whatsapp berichten heb, maar niet van de meiden. Huh? Dat is niks voor hun. Ach, het zal wel niks zijn. Ik loop de badkamer in met schone kleren en pak mijn shampoo uit het bovenkastje. Ik zet de douche aan en wacht tot de stralen warm zijn. Met de shampoo en conditioner in mijn rechterhand loop ik de douche in zodra het water warm is. Mijn mobiel had ik op mijn nachtkastje laten liggen. Ik lees straks wel de berichten, als ik berichten krijg. Ik ga er vanuit dat Lindy, Melina of Amber nog wel sms't of app't. Dat doen ze namelijk al sinds gisteren dat ik vertrokken ben. Ze weten natuurlijk niet waar ik ben, dus ze zullen wel bezorgd zijn. Net goed, laat ze maar even spijt hebben. Toch voel ik de leegte, ik mis ze echt wel en het liefst zou ik terug vliegen, maar dat betekend dat ik laf ben en dat wil ik niet. De meiden hebben iets goed te maken en daar mogen ze hun best voor doen. Ik was mijn haren en zeep mijn lichaam in. Ik vond het best raar dat Zayn niet meer appte gisteren, hij was eerst zo van: 'ik neem contact met je op en ik wil contact blijven houden' en nu stuurt hij niks. Hmmm, wat heb ik af en toe rare vrienden. Ik zet de douche weer uit en ga er onder vandaan. Ik wikkel een handdoek om mijn lichaam en loop terug naar mijn slaapkamer, waar ik mijn mobiel hoor afgaan. Straks ga ik pas kijken, eerst aankleden. Ik loop naar mijn kledingkast en kijk erin, wat zou ik eens aan doen? Ja, ik weet het al. (Mijn donkerblauwe spijkerbroek met mijn zwarte laarsjes, mijn witte shirt met kleine gaatjes erin en daarover heen een legergroen vestje.
,,Nola?” Ik draai me om en open mijn deur.
,,Ja?”
,,Sam, Tyler, Luke, je vader en ik gaan even naar de winkel om boodschappen te doen. Red jij het eventjes?”
,,Natuurlijk, tot zo!” En ik sluit de deur weer. Ik loop naar mijn kaptafel en ga zitten voor de spiegel. Alleen nog even een beetje gel in mijn haar zodat het mooi overeind blijf staan en make-up op doen. Dan hoor ik mijn mobiel weer afgaan. Ik zucht en ga door met mijn make-up, maar weer gaat hij af. Ik maak mijn make-up en mijn haren snel af en pak daarna mijn mobiel. Wie appt me zoveel? Ik open Whatsapp en gelijk krijg ik een grote glimlach op mijn gezicht. Het is Zayn!

Zayn: Nola, ben je er? 09:00
Zayn: Nola?? 09:01
Nola: Hi Zayn. Ik ben er hoor. 09:02
Zayn: Ik moet je iets vertellen. 09:03
Nola: Wat? 09:03
Zayn: Ik geloof dat Lindy en de andere meiden weten waar je bent. 09:04
Nola: WAT?! Heb je verteld waar ik ben? 09:04
Zayn: Nee. 09:04
Nola: Hoe weten ze dat dan? 09:04
Zayn: Ik was voor een tijdje mijn mobiel kwijt en ik denk dus dat één van de meiden hem gevonden had en gezien heeft waar je bent. 09:05
Nola: GVD! En nu? Ik kan niet zomaar weggaan, dat breekt mijn ouders. Ik ben net één dag hier. Wanneer komen ze? 09:06
Zayn: Ik weet het niet zeker hé schat. Ik heb echt geen idee, maar toen ik mijn mobiel terug had gevonden was hij ontgrendeld... 09:07
Nola: Wie weet wel iets? 09:07
Zayn: Uhm...Niall denk ik. Hij stond bij de meiden toen ik de gang op kwam. Als iemand iets weet is hij het. 09:08
Nola: Ga het aan hem vragen, ik moet weten of de meiden komen! 09:08
Zayn: Sorry schat, het was echt niet mijn bedoeling om je in de problemen te brengen. Ik zal voortaan mijn mobiel altijd bij me houden. 09:09
Nola: Het is een beetje dom om je mobiel onbewaakt te laten, maar ik vergeef je als je Niall zover krijgt om Lindy te verlinken. Ik heb echt geen zin in ze, ik moet juist rust hebben om na te denken. 09:10
Zayn: Ik ga ervoor zorgen dat Niall zegt waar Lindy is. 09:11

Ik ga van het gesprek af en meteen zucht ik hard. Ik had duidelijk tegen Zayn gezegd dat hij niks mocht zeggen en dat hij zijn mobiel altijd bij zich moest houden. Nu weten de meiden dus waar ik ben en staan ze binnen no time voor de stoep, dat weet ik zeker. Waarom geven ze me niet de ruimte om na te denken, net zoals Zayn doet. Ik hou van hem, maar mijn gebroken hart moet helen en daar kan ik hem niet bij gebruiken. Als hij weer een beetje geheeld is, kan ik hem weer zien. Hij respecteert dat, waarom kunnen Lindy, Melina en Amber dat dan niet. Van de meiden had ik juist verwacht dat ze me even de ruimte zouden geven, aangezien ze mijn beste vriendinnen zijn. Dan gaat mijn mobiel weer af en dit keer is het William. Ik open het gesprek.

William: Hi Nola, gaat het alweer wat beter met je? 09:30
Nola: Bedankt dat je het vraagt. Ja, het gaat wel alleen heb ik net gehoord dat de meiden onderweg zijn naar mij. 09:31
William: Denk je dat of weet je dat zeker? 09:32
Nola: Dat denk ik. Ze weten in ieder geval waar ik ben. 09:32
William: Misschien is het goed om met ze te praten, ze zullen het vast goed bedoeld hebben. 09:33
Nola: Het is nog te vroeg, ik ben net één dag weg. 09:33
William: Nola, ze hebben het misschien verkeerd aangepakt, maar ze willen je helpen net zoals ik dat wil. 09:34
Nola: Wow, wacht. Heb jij met Lindy, Melina of Amber gesproken? 09:34
William: Nee, maar iedereen wilt iets voor je doen. Levi, Lucas, Niall, Liam, Harry, Lindy, Melina en Amber. Zelfs Louis wilt je helpen. 09:36
Nola: Louis moet zijn rotkop hier niet laten zien! 09:37
William: Je moet begrijpen dat wij allemaal om je geven en dat we zo graag willen helpen, maar dan moet je dat wel toelaten. 09:38
Nola: Ik begrijp wat je wilt zeggen, maar ik heb gewoon heel even rust nodig. Even niemand die me dwingt te praten. Ik moet nadenken over Zayn, over de meiden en over nog wel meer dingen. Je moet het begrijpen Will en de meiden ook. Ik ben net één dag weg en nu komen de meiden me al dwingen om met hun te praten, dat is veel te snel. Ik heb tijd nodig. 09:40
William: Stuur Lindy of één van je andere vriendinnen dan een sms dat je niet wilt dat ze komen, omdat je tijd nodig hebt. 09:41
Nola: Haha, die staan morgenochtend vroeg al voor de deur. En trouwens, ze trekken zich er niks van aan, want ik weet zeker dat ze al vliegtickets hebben en misschien ook nog wel een vakantie. 09:42
William: Vakantie? 09:42
Nola: Ja, als ze toch hierheen komen. Ze hebben overmorgen herfstvakantie en dus een week vrij. Ik denk dat ze nu al drie tickets hebben en tegelijk een vakantie erbij hebben geboekt, zodat ze me nog langer kunnen zien. 09:44
William: Het is wel lief dat ze zoveel moeite voor je doen. Dat doet niet iedereen. 09:45
Nola: Lindy, Melina en Amber zijn super lief, alleen denken ze maar dat alles goed komt na één dag en dat is niet zo. Ze hebben me gekwetst. Je doet geen dingen achter iemand zijn/haar rug om en zeker niet achter de rug om van je beste vriend/vriendin. 09:47
William: Het komt allemaal wel goed. 09:48
Nola: Daar twijfel ik ook niet aan. Ik hou van die gekke, lieve en leuke meiden en ik mis ze echt enorm... 09:49
William: Dan moet je het goed maken. Dat hoeft niet meteen, maar jullie hebben een hele week om bij te praten. Gebruik die week goed en zorg ervoor dat je ze niet meer hoeft te missen. 09:50
Nola: Komt goed. Maar ik ga even naar beneden om wat te eten, ik heb nog niet ontbeten. 09:51
William: Eet smakelijk! Xx. 09:51

Ik stop mijn mobiel in mijn broekzak en loop de trap af naar beneden. Het huis is leeg en verlaten en ik meende wat ik zei tegen William. Ik mis de meiden, ik mis hoe we altijd lachten bij films of bij foto's, ik mis hun warme knuffels die ze me gaven als ik verdrietig was om Zayn en ik mis het dat ze elke dag bij me langskwamen. Ik open de koelkast en pak de yoghurt. Ik vul een bakje met de yoghurt en doe er cornflakes bij. De meeste doen cornflakes met melk, maar ik doe het altijd met yoghurt. De eerste keer dat Melina dat zag, was ze stomverbaasd en zei met een lach dat ik gek was. Ik wist dat ze het voor de grap zei en dus werd ik niet boos. Ik dacht dat ik nooit echt heel boos op haar zou worden, maar dat had ik dus mis. Ik had nooit verwacht dat de vriendin die ik al zeven jaar ken en dus ook al zeven jaar mijn beste vriendin is, dit kon doen. Amber is voor zes jaar al mijn beste vriendin en ik was gewoon geschokt dat mijn twee beste vriendinnen dat konden doen, na alles wat we meegemaakt hebben. Ze waren er zelfs voor me toen Jayden overleden was. Ik ben nog steeds niet bij zijn graf geweest en het is net vier jaar geleden dat hij overleed. Vier jaar geleden kon ik niet naar zijn graf en nu nog steeds niet. Waarom denk je nu? Nou, omdat het niet eerlijk is wat er met hem gebeurd is. Waarom moest dat hem gebeuren? Lindy weet niet wie Jayden is en wat er met hem gebeurd is, de enige die het weten zijn: Melina, Amber en mijn familie natuurlijk. Ik eet mijn bakje yoghurt op en kijk op de klok. Hmmm, mijn ouders blijven wel erg lang weg. Moesten ze veel boodschappen doen? Net op het moment dat ik mijn jas wil pakken, gaat de voordeur open en komen ze naar binnen.
,,Mam? Heb je even?” Ik moet hier even met iemand over praten, het zit me dwars en misschien is het tijd dat ik naar het graf ga. Natuurlijk had ik dat veel liever met Melina, Lindy of Amber willen doen, maar aangezien ik ruzie met ze heb, moet ik wel met mijn moeder. Mijn moeder komt naar me toe en slaat meteen haar arm om me heen als ze ziet dat de tranen in mijn ogen staan.
,,Zit de ruzie je zo dwars schat?”
,,Ja, dat ook. Ik mis ze echt wel, ook al heb ik geen berichten meer naar ze gestuurd. Ze moeten gewoon even begrijpen dat ik tijd nodig heb over erover na te denken.”
,,Dat zullen ze vast wel begrijpen en ik weet zeker dat jullie er wel uit komen.” Ik geef mijn moeder een knuffel. Als ik het even niet meer weet, weet zij het. ,,Waar zit je nog meer mee schat?” Ik kijk haar aan.
,,Jayden.” Even zie ik iedereen schrikken.
,,Wil je naar het graf?” Luke staat meteen aan de andere kant naast me.
,,Ik weet het niet zeker. Ik bedoel, ik was bij hem toen het gebeurde. Was het niet allemaal mijn schuld?”
,,Het was niet jouw schuld!” roept Tyler. Wow, ik had altijd het gevoel dat hij het me verweet, maar dat doet hij dus niet?
,,Nee, Nola. Alsjeblieft, het was een ongeluk.” Zegt Samantha. Ik haal mijn schouders op.
,,Waarom voelt het dan wel alsof het mijn schuld is?”
,,Omdat jij het niet kan verwerken omdat je niet naar zijn graf gaat, maar het helpt echt als je voor zijn grafsteen staat.” Tyler komt samen met Sam achter me staan en beiden leggen ze een hand op mijn schouder. Ik zeg niks en denk alleen maar na. Is het dan echt niet mijn schuld? Ik was degene die naast hem fietste, ik was degene die hem naar school moest brengen, omdat mijn ouders al naar hun werk waren en Sam en de jongens al naar school, ik was kwaad en fietste hard door, ik lette misschien zes seconden niet goed op hem, waardoor het gebeurde...ik was degene die meteen de ambulance gebeld had nadat het gebeurd was, ik was degene die hem in mijn armen hield totdat de ambulance er was... maar het mocht niet baten, hij overleed in het ziekenhuis aan zijn verwondingen. Waarom klinkt het in mijn hoofd alsof het mijn schuld was? Waarom verafschuw ik mezelf van die dag tot nu? Ik zit nooit meer normaal op de fiets, ik let nu altijd extra goed op en ik weet zeker dat als ik toen beter op hem had gelet hij nu niet dood was. Er ontsnapt een traan als ik terug denk en meteen word ik door Tyler, Luke, Samantha, mijn moeder en mijn vader in een grote groepsknuffel getrokken. Ik moet gewoon een keer naar het graf, dat MOET!

Reacties: