FanFic.nl

Piraat van zijn hart?

9.

Ik wist niet wat me bezielde maar dit was iets wat ik gewoon moest doen. Ik liep de trap op naar boven en keek naar Sir Lambert, zoals hij zichzelf had voorgesteld, die zijn thee opdronk. Rare Brit. Ik liep naar mijn kamer en zag het kamermeisje bij mijn bed bezig met het verschonen ervan. ‘’Zou jij zo snel mogelijk een waskom met warm water kunnen brengen?’’ vroeg ik. ‘’Die staat al klaar mevrouw’’ zei ze. ‘’Oh, dankje’’ zei ik en ik liep naar het afgeschermde stuk kamer waar ik mijn kleding uit deed en het vuil van mijn lijf begon te wassen. Tussendoor liet ik het water verversen en daarna waste ik mijn haar. Nadat ik helemaal klaar was liep ik naar mijn zak met kleding en haalde er een wit zijde blouse uit en een groene satijnen broek. Ik glimlachte, deze broek was van een jurk die ik had gedragen tijdens een wandeling met mijn broers, wat al snel eindigde in een boomklim wedstrijd tussen de jongens. Ze hadden mij er toen al buiten gelaten en zeiden dat ik moest beslissen wie won. Ik kamde mijn haar en vlocht het in een schuine vlecht, vervolgens deed ik mijn haarband in.

Ik liep naar beneden en zag Adam staan wachten. ‘’Klaar om te gaan? Ik heb net een rijtuig laten voor rijden’’ zei hij. ‘’Zo zo, doe maar netjes hoor.. Ja ik ben klaar om te gaan’’ zei ik en we liepen samen de herberg uit. Adam hield de deur voor me open en ik glimlachte. ‘’Wat galant maar jij mag ook wel eerst’’ zei ik. ‘’Nee hoor, dankje’’ zei hij en ik klom in het rijtuig. ‘’Bang dat ik me bedenk en er vandoor ga ?’’ vroeg ik. ‘’Nee, maar dames gaan voor, dat hoort gewoon zo’’ zei hij. ‘’Ik ben niet echt een dame..’’ zei ik en ik keek naar buiten. Al snel zag ik de betere straten van Curaçao en ik glimlachte om alle winkels die er waren. Ik had daar zo vaak gewinkeld en nu meed ik ze alsof ze een soort ziekte hadden.

Ik wist wel dat ik sowieso een verwonderlijke verschijning was in de achterbuurt met mijn goede kleding van dure stoffen, mijn manieren en de glimlach die bijna altijd rond mijn lippen lag. Ik zuchtte even en wist niet waarom ik dit ook alweer deed.. ‘’Gaat het?’’ vroeg Sir Lambert en ik keek hem aan, hij leek oprecht bezorgd en ik rolde mijn ogen. ‘’Maak je maar geen zorgen Kapitein’’ zei ik en keek weer naar buiten. ‘’Als je niet wil kunnen we nog omkeren’’ zei hij. ‘’En de spoken van het verleden me laten achtervolgen tot het echt te laat is? Het zal nu wel al te laat zijn maar er is altijd een kans dat hij me echt wil spreken..’’ zei ik. Ik keek naar buiten en zag het grote hek van de villa van mijn familie en een steek schoot door mijn hart. Ik slikte maar de brok die in mijn keel was ontstaan ging niet weg. Ik was twee keer eerder zo nerveus geweest.. En dat was de eerste keer dat ik op een paard werd gezet en de keer dat James had uitgevonden dat ik een vrouw was.

Ondertussen waren we al voor het huis en Adam wachtte op mijn reactie. Ik keek hem aan en zuchtte. ‘’Schiet nou maar op…’’ zei ik en hij stapte uit met een glimlachje rond zijn aristocratische mond. Ik volgde hem en keek om me heen. De tuin was veranderd, er waren veel meer bloemen en de schommel was vernieuwd. Ik glimlachte om de herinneringen die ik had aan die schommel. Hele vecht partijen om wie eerst mocht, grote ruzies over wie het verst kon springen.. En altijd eindigde we op onze kamer met straf. Ik schudde met een glimlach mijn hoofd en keek naar Adam, hij stond halverwege de grote trap. Ik liep naar hem toe en zette mijn voet op de eerste tree. ‘’Ben je er klaar voor?’’ vroeg hij maar voor ik ook maar antwoord kon geven ging de deur open en rende David naar buiten, hij keek me van boven aan de trap aan. ‘’Ariana..’’ zei hij. Ik slikte en wilde weg rennen, maar iets hield me tegen. Hij rende naar beneden en voor ik het wist had hij zijn armen om me heen geslagen en knuffelde hij me heel stevig. ‘’Oh jij kleine etterbak…’’ mompelde hij en tranen vielen op mijn blouse. Ik wist niet wiens tranen het waren, ik greep hem vast en huilde tegen zijn schouder aan. ‘’D-David..’’ fluisterde ik. ‘’Het is goed.. We praten later’’ mompelde hij en mijn broer bleef me vast houden. Ik was thuis.. En ik wist dat ik niet meer mocht vertrekken.. Maar ik wist ook dat ik dat niet zou willen. Hier hoorde ik.. Al zou ik geen jurk meer dragen, dat vertikte ik.

Reacties: