FanFic.nl

I've Come To Burn Your Kingdom Down

iv.

Op zaterdag verscheen een bericht op de Facebookpagina van Zweinstein door Fred Wemel geschreven, en via hem vond Harry ook Ron, George en Hemelien om toe te voegen. Zijn tijdlijn fleurde meteen op met foto’s, grappige filmpjes en links naar muziek die hij al veel eerder in zijn leven had moeten ontdekken, maar de post waarmee het allemaal begon was minstens even belangrijk:

[Fred Connor Wemel 8 oktober om 9:32]
[Volgende week is het zover! De dood of de gladiolen! Maandag aanstaande houden wij MIDNIGHT BREAKFAST voor alle wannabe-Griffoendors. Flammelparkje, achter het gebouw van de SAAIE WISKUNDIGEN, van elf uur ’s avonds tot een uur ‘s nachts. Be there or be a triangle – er worden geen inschrijvingen geaccepteerd behalve dan.
[Renald Wombel, Hermelien 'Cresh' Griffel, George Murphy Wemel en 59 anderen vinden dit leuk.]

Harry spendeerde de dertig minuten tot hij moest vertrekken in een intense poroorlog met Ron terwijl hij door Freds pagina scrolde – niet stalken, natuurlijk niet stalken – en elke video bekeek die de jongen van zijn tweelingbroer gelinkt had gekregen.
Met wangen die pijn deden van het lachen sloot hij zijn laptop en verliet hij zijn huis om naar Klieder & Vlek te gaan.

Hoewel hij de volgende ochtend al om acht uur les had, stond Harry in het Flammelpark – dat niet veel meer was dan een paar afgetakelde bankjes in een cirkel van wilgen. Er waren tafels opgesteld en tuinstoelen stonden er omheen. Na Inleiding tot de Economie, dat om zes uur gedaan was, had hij Ron een bericht gestuurd via Facebook om te vragen of hij iets aan het doen was, en had spontaan een uitnodiging gekregen om naar zijn kamer te komen.
Ze hadden pizza besteld en naar de slaapzaal laten bezorgen, en Ron had hem een spel uitgelegd dat hij op zijn computer speelde, League of Legends – het veranderde de roodharige jongen in een brute aap. Harry had een paar nieuwe scheldwoorden geleerd die avond.
Maar omdat hij al zo lang wakker was en de uren voor het middernachtontbijt niet veel gedaan had, stond hij slaperig te knipperen tot het tot hem doordrong dat de tafel vol ontbijtvoedsel stond. Omeletten, pannenkoeken, chocoladebroodjes en croissants, koffie en thee, appelsap en fruitsap. Hij werd plots hard door Ron meegesleurd zodat hij bijna over zijn eigen voeten struikelde. “Ron, ho, stop. Het is maar eten.”
“Máár eten?!” Ron fronste diep en keek Harry inschattend aan. “Ik dacht dat je cool was, maar als ’t zo zit.”
“Yo, als jullie uit elkaar gaan, kiezen we voor Harry,” zei George van achter hen en versnipperde servetten boven hun hoofden. “We vinden hem nu al leuker dan jou, Ronald.”
“Hier, een token van onze liefde.” George haalde twee aardbeienyoghurtjes uit een pak en dumpte die in Harry’s en Rons bord. “En probeer zeker de brownies. Die komen van Dobby.”
Dat bleek iets meer te betekenen dan gewoon een naam want een paar ouderejaars keken plots met meer belangstelling naar de schaal brownies, die eigenlijk niet echt bij het assortiment had gepast. Harry kon onmogelijk de Wemeljongens negeren, ze hadden hem tot nu toe zijn beste momenten op school bezorgd. Hij nam een brownie van de stapel en legde dat bij op zijn bord, naast de pannenkoek en het chocoladebroodje dat hij al gepakt had.

Een half uur later voelde Harry zijn gezicht niet meer. Samen met de anderen waren ze naar de noorderpoort van de campus aan het wandelen, en hij bleef maar tegen Ron botsen, schouders tegen elkaar, omdat hij het moeilijk had recht te lopen.
“Volgens mij zat er iets in die brownies,” grinnikte Ron en greep met zijn hand naar voren, alsof er iets voor zijn gezicht zweefde.
Harry hoorde een zacht stemmetje zeggen dat hij helder moest blijven denken, maar dat werd makkelijk opzij geschoven toen Fred en George door het gras koprolden en handstandden, toen Ron dramatisch verklaarde dat hij altijd al een fee had willen zijn, en zeker toen hij in de bosjes een golfkarretje zag staan.
“Kijk!” riep hij en liep erop af. Het wapenschild van de school stond op de motorkap en in een mandje achterin zaten tuinonderhoudspullen. Die zette hij op de grond zodat de tweeling op de bank kon gaan zitten en hij klom zelf achter het stuur.
Dit was ofwel zijn domste idee ooit, of zijn beste.
Het ding werd snorrend wakker toen hij de sleutel een flinke draai gaf. Hij had zelfs geen autorijbewijs, laat staan dat hij wist hoe hij met een golfkarretje moest rijden, maar hortend en stotend kwam het dan toch op gang en ze zwaaiden de hoek om, de groep achterlatend. De vier jongens lachten luid en hielden zich stevig vast, kwamen recht toen het karretje een heuveltje op hobbelde en zeker toen ze wild slingerend op het geplaveide hoofdpad kwamen.
Zijn tanden klapperden toen ze de trap afdaalden naar de zwijnenpoort en veel te laat herinnerde hij zich dat er paaltjes stonden. Het golfkarretje klapte met zo’n kracht tegen zo’n paaltje aan dat het bijna uit de grond gerukt werd, maar daar hadden de jongens geen oog voor. Harry en Ron vlogen over de motorkap tegen de grond, Fred en George wisten zich bijna in het bankje te houden terwijl het voertuig balkte maar werden ook tegen de stenen gesmeten.
Harry voelde snijdende pijn door zijn lichaam pulseren. Toen hij zich omhoog wou duwen, kon hij zijn arm nauwelijks bewegen, maar de geringste druk op zijn armspieren deed de pijn verzevenduizendvoudigen. Er was nog steeds een glimlach op zijn gezicht, hij voelde de potbrownie zijn humeur nog altijd kalm houden, en hij giechelde toen Fred hem overeind trok. Maar zijn arm was gebroken, dat kon niet anders.

Toen Harry de volgende ochtend zijn ogen opende, barstte fel licht zijn blikveld in. Hij wilde zijn hand voor zijn ogen houden maar voelde iets hard en zwaar om zijn arm zitten, dat die naar beneden hield. Aan zijn zijde werd Ron ook net kreunend wakker.
Zijn maag vouwde zichzelf samen toen hij eindelijk kon kijken en zijn moeder over hem heen zag leunen. Ohja, mama werkt in het ziekenhuis. Tops stond er ook, maar zij leek eerder geamuseerd terwijl ze Rons temperatuur mat en hem een handjevol medicijnen overhandigde.
“Wat dáchten jullie?” Lily zag er moe uit, alsof ze heel de nacht niet geslapen had, en Harry wist met vrije grote zekerheid dat ze dat inderdaad niet gedaan had. Hij had verteld dat hij naar het middernachtontbijt ging uiteraard, maar hij kon zich wel voorstellen dat ze bezorgd werd toen hij om twee uur nog niet thuis was, en daarna boos om van Tops, die de nachtshift had gehad, te horen dat hij met drie vrienden was binnengebracht.
Hij kon zich vaagjes het lilapaarse haar herinneren terwijl Tops een gips om zijn arm deed, maar na de botsing met het golfkarretje werd alles een groot, zwart gat. Hij kon niet eens zeggen hoe ze in het ziekenhuis waren geraakt.
“Sorry mam,” mompelde hij en liet haar hem helpen rechtzitten. Aan de andere kant van de kamer lagen Fred en George grijnzend in bed, de achterkant omhoog gezet, en waren ziekenhuiseten naar binnen aan het lepelen. George had een verband om zijn hoofd, met een bloederige plek aan zijn linkeroor. Fred leek enkel een paar schaafwonden te hebben. Grote, rode plekken zo groot als munten tekenden zich af tegen zijn wang, kaak en hals.
Ron had zijn arm in een mitella, maar toen hij Harry zag kijken zei hij: “Sleutelbeen gebroken. Doet verrekte pijn.”
“Arm,” zei hij en wuifde nogal onhandig met zijn arm, waardoor pijn weer door zijn lichaam schoot. “Au.”
“Dat was ongelofelijk!” gniffelde Fred toen zowel Lily als Tops weer verder waren gegaan, maar niet nadat Harry nog een hevige uitbrander van zijn moeder had gekregen en Tops achter haar rug haar duim opstak. “Hermelien, Percy – dat is onze oudere broer – en Olivier hebben me net gesms’t dat ze onderweg zijn. Blijkbaar doet het verhaal al de ronde dat iemand Hagrids karretje gekaapt heeft, en er staan bandensporen diep in het gras bij het Wijsbegeertegebouw.”
Harry voelde zich echter redelijk schuldig nu zijn gedachten niet meer beheerst werden door een substantie die alles een goed idee deed lijken. Zijn vader kon waarschijnlijk het geld wel ophoesten om alle kosten te vergoeden, maar dit zou ongetwijfeld op zijn strafblad komen. En hij had zijn moeder teleurgesteld. En wat had Grace nu met hem als voorbeeld, nu hij niet alleen zichzelf maar ook zijn vrienden in gevaar had gebracht.
Want dat waren ze nu, zijn vrienden. Je kon moeilijk zoiets samen beleven en dat niet zijn.

Hermelien, Percy en Olivier kwamen aan rond tien uur. De dokter was ondertussen langs geweest om hen te vertellen hoe ze voor hun wonden moesten zorgen en om met Harry en Ron een afspraak te maken voor een opvolgend bezoek. De enige reden dat ze daar ’s nachts gebleven waren, was omdat ze in geen staat waren om weer naar huis te gaan. Ze zaten dus in het midden van de kamer, in de stoelen die de tweeling voor hen had moeten verslepen omdat zowel Harry als Ron maar over één functionele arm beschikten, en waren op de kleine televisie een Spaanse soap aan het kijken.
Percy was de eerste Wemel die Harry niet zo leuk vond. Met zijn lange, slungelige lichaam en donkerrode krulletjes leek hij al niet op zijn broers, die allemaal redelijk breed en gespierd waren, met huid die door de zon gekust was, maar dat was het niet. Hij stond met zijn handen op zijn heupen Ron, Fred en George te vertellen hoe stom ze geweest waren, en hoe ongerust en kwaad Molly was geweest toen hij het haar had moeten vertellen aan de telefoon, en dat vond Harry niet bepaald aardig.
Gelukkig werd hij al snel afgekapt door Olivier, een lange, gespierde jongen die zijn armen vol snoepgoed en bloemen had. “Dit hebben ze voor jullie achtergelaten in het karretje. Dat trouwens nog steeds rook staat uit te braken op de trappen. Het paaltje is ondertussen wel gegapt.” Daarbij kreeg hij zo’n stiekeme glimlach op zijn gezicht dat Harry vermoedde dat het nu in het Griffoendorhuis stond als een soort trofee.
Harry en Ron deelden de doosjes Smekkies in Alle Smaken, jellybeans in blijkbaar álle smaken. Hij trok zijn gezicht op toen hij er eentje met spruitjessmaak doorslikte en keilde een donkergrijze naar Fred, omdat die er echt onsmakelijk uitzag – het bleek drop te zijn.
Hermelien was stil geweest, met haar armen over elkaar, en ze zag eruit alsof ze het allemaal niet oké vond. Gelukkig zei ze er niets van. Hij meende zich te herinneren dat zij de vorige avond hen ook had proberen tegenhouden, maar hoe meer tijd er tussen nu en de avond kwam te zitten, hoe minder er in zijn geheugen bleef.
Uiteindelijk haalde ze twee rolletjes perkament boven en gaf die aan Harry en Ron. De tweeling bogen zich nieuwsgierig over hun leuning heen om mee te kunnen lezen. “Olivier, Alicia, Angelique en Katja waren het unaniem eens.”
Harry rolde het perkament open en streek het plat. Hij griste zijn bril van zijn bed en duwde dat op zijn neus, zodat de inkt niet langer wazige vlekjes waren maar letters.

Aan Harry Potter,
Gefeliciteerd! De broeders en zusters van Huize Griffoendor zijn blij je te verwelkomen tot de familie.
Dit jaar kunt zal uw kamer nummer 113 zijn en zal die worden gedeeld met Ronald Wemel.
Van zondag 16 tot zondag 23 oktober zal de ontgroening plaatsvinden.
Meer informatie komt spoedig.

Was getekend,
Olivier ‘Plank’ Robertson
Praeses

Reacties: