FanFic.nl

Stand alone's

Bree's SA (Nynlufx)

Hoi, ik ben Adeline Brianna Walker. Ja, dat is mijn hele naam, maar ik vind het helemaal niks. De meeste mensen noemen met ook gewoon Bree. Ik zit op mijn kamer, mijn haar te doen. Het word een mooie vlecht, maar ik heb het al vier keer overnieuw moeten doen. Straks moet ik weer aan het werk. Mijn ouders hebben het niet breed en dus werk ik zodat mijn ouders niet voor alles hoeven te betalen. Ik werk in een klein, schattig boekenwinkeltje in het midden van Londen. Er komen niet heel veel mensen langs, maar af en toe wel. In het begin vond ik het best saai, maar nu ben ik er aan gewend. Ik knik tevreden als ik de perfecte vlecht in mijn haar zie zitten. Zo kan ik wel over straat.
,,Mam, ik ga naar me werk!” roep ik naar haar kamer.
,,Is goed, werk se.” Ik loop de trap af naar beneden en pak mijn spullen. Ik doe een sjaal om en mijn handschoenen aan. Het is winter en dus koud. Ik plug mijn oortjes in mijn iPod en stop de oortjes in mijn oren. De muziek van One Direction vult mijn oren en ik neurie mee op de fiets. De bomen schieten voorbij en de auto's ook. Ik kijk om me heen. Er lopen ouders met kinderwagens, hand in hand en zelfs jongens die aan het skateboarden zijn. Skateboarden, dat doet me denken aan de jongens van 5 seconds of summer. Ik weet niet of elk van de jongens skateboarden, maar Michael sowieso. Ik ben best wel fan van ze, maar ik heb nog nooit een concert gezien. Ze touren ook alleen maar in Australië, waar ze wonen. Ik wil heel graag naar Sydney, maar ook weer niet. De gevaarlijkste spin leeft daar en ik ben als de dood voor spinnen. En trouwens, ik mag ook niet van mijn ouders. Daarvoor moet ik nog een jaar wachten. Als ik achttien ben, zeggen ze tenminste. Maar ik weet niet of dat gaat lukken. We hebben het niet breed, dus geld voor Sydney zullen we vast en zeker ook niet hebben. Ho, ik wil niet zeggen dat ik ongelukkig ben. Mijn ouders hebben echt alles voor me over. Ik vind het alleen jammer dat we bijna nooit op vakantie gaan, omdat alles zo duur is tegenwoordig. Het liefste zoou ik een vriendje willen, maar ja die pluk je niet zomaar uit de boom. Het is wel grappig hoe ik fantaseer op de fiets altijd. Net alsof ik niks beters te doen heb. Ik sla linksaf en zie het boekenwinkeltje al in zicht. Straks weer boeken sorteren en wachten op een klant. Soms komen er wel tien tegelijk binnen, maar meestal komt er maar één of net aan twee. Het boekenwinkeltje is niet heel populair in Londen en waarom zou het ook? Er zijn grotere boekenwinkels, daar gaan de meeste mensen dan ook naartoe. Ten eerste zijn daar veel meer boeken en ten tweede meer personeel. Als er tien mensen tegelijk komen, moet ik het allemaal alleen doen en dat kost natuurlijk meer tijd as je voor al die tien iemand hebt. Ik rem af en zet mijn fiets tegen de muur aan. Ik zet hem op slot en open de deur met mijn sleutel. Ik zie mijn baas vrijwel nooit. Één keer in de maand of zo, denk ik. Dan komt hij kijken wat er opgeleverd is, maar de rest van de tijd zie of spreek ik hem nooit. Net als ik naar binnen wil stappen, gaat een koude rilling over mijn rug. Ik kijk omhoog. Ah nee! Het begint te sneeuwen! Net wat je wilt op een winterse dag, maar niet heus. Gelukkig kan ik voorlopig nog binnen zitten. Snel ga ik naar binnen en warm me even op. Oké, om te beginnen maar even de boeken sorteren. Ik loop naar de grote boekenkasten en begin met sorteren.

Na anderhalf uur schrik ik op van de deur die hard open en weer dicht gaat. Ik zie een jongen binnen staan, maar aangezien ik zijn achterkant zie heb ik geen idee hoe hij eruit ziet. Ik leg mijn boek die ik in mijn handen heb neer en loop naar de jongen toe.
,,Kan ik je ergens mee helpen?” Hij draait zich om. ,,OMG, JIJ BENT LUKE HEMMINGS!” roep ik hard uit, zonder dat ik het wil. Hij legt zijn vinger op zijn lippen.
,,Sstt, alsjeblieft! Zou ik hier even mogen blijven? Ik word achterna gezeten door fans. Ik heb geen idee waar Michael, Ashton en Calum zijn gebleven. Het sneeuwt zo hard buiten, echt niet normaal.” Ik grijns even stil en weet niet wat ik moet zeggen. Natuurlijk kan hij blijven.
,,Natuurlijk kan je blijven.” Zeg ik tegen hem. Hij glimlacht en doet zijn sjaal af.
,,Het is hier in ieder geval een stuk warmer dan buiten.” Zegt hij lachend. Ik begin zenuwachtig te giechelen. Ongelooflijk! Luke Hemmings staat gewoon in de winkel! Ik moet me inhouden om niet te gaan gillen. ,,Ben je een fan van 5 seconds of summer?” Ik knik. Hij gaat op de stoel naast me zitten en even slik ik. De allerleukste van de band zit naast me, echt dichtbij. Het lijkt wel een droom, maar ik weet zeker dat ik niet droom. ,,Wat is je favoriete nummer?”
,,Jullie hebben zoveel leuke nummers. Maar ik ben erg fan van het nummer 'What I like about you'.”
,,Door de drums?”
,,Nee, meer door je gitaar.”
,,Michael speelt ook gitaar.”
,,Dat weet ik, maar jij bent mijn favoriet. Michael is heel leuk hoor en de andere jongens ook, maar vanaf het begin vond ik jou al de leukste.” OMG! Waarom zeg ik dit? Nu denkt ij dat ik aan het fangirlen ben en wilt hij vast en zeker meteen weer weg. Hij grinnikt even heel schattig en kijkt me dan aan met de allermooiste blauwe ogen die ik ooit gezien heb.
,,Jij weet mijn naam, maar mag ik die van jou ook weten?”
,,Bree Walker.”
,,Mooie naam. Heb je nog dromen of heb jij altijd gedroomd van je eigen boekenwinkel?” Ik schiet in de lach en schudt mijn hoofd.
,,Nee, wacht even.” Ik sta op en draai het bordje 'Open' naar 'Gesloten', anders komen de fans er alsnog in en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ik ga weer naast hem zitten. ,,Ik heb zoveel dromen, maar ik weet niet of er veel uit zullen komen.” Luke is erg geïnteresseerd en luistert echt naar alles wat ik vertel.

Ik denk dat we voor twee uur gepraat hebben en ik vond het echt heel leuk. Luke staat op en kijkt even op zijn horloge.
,,Ik denk dat die fans nu wel weg zijn. Ik moet nu weer gaan en de jongens zoeken. Straks zijn ze ongerust.” Ik knik en loop voor hem naar de deur toe. ,,Ik vond het leuk om je te leren kennen Bree.” Zegt Luke en geeft me deftig een hand. Ik schudt de zijne.
,,Veel succes met jullie tour.” Hij knikt en ik probeer de deur open te maken, maar dat lukt niet. Er is zoveel sneeuw gevallen dat de deur gebarricadeerd is. ,,Uhm Luke? Ik denk dat je hier moet blijven slapen en ik ook. We zitten vast.” Even hoor ik hem zuchten.
,,Geen probleem.” Zegt hij dan en kijkt om zich heen of hij ergens kussens of zo ziet. In de hoek van het winkeltje liggen stapels kussens. Ik loop ernaartoe en geef er een paar aan Luke. Samen leggen we de kussens op de grond en maken er zeg maar een bed van. Luke gaat alvast liggen en slaat even met zijn hand op de andere kussens naast hem. Ik slik even. Moet ik nou serieus naast hem gaan liggen? Mijn hart maakt een sprongetje van geluk. Ik loop rustig naar hem toe en ga dan naast hem liggen. Ik ga op mijn zij liggen en zeg nog snel even 'Welterusten' tegen Luke en daarna vallen mijn ogen al dicht.
De volgende morgen word ik wakker en kijk naast me. Luke ligt nog te slapen en hij ziet er echt heel schattig uit. Het liefst zou ik hem nu een kus op zijn mond willen geven, maar ik hou me in. Ik kijk naar rechts en zie Sidi tegen me aankomen. Nu vraag jij je zeker af, wie is Sidi? Nou Sidi is mijn chagrijnige, dikke, blinde kater met een zwartgrijze en bruin/rode vacht. Ik heb hem al een tijdje bij me en hij gaat echt overal met me mee. Nou ja, hij woont hier in het boekenwinkeltje, aangezien mijn vader allergisch is voor katten. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem weg te doen en dus had ik gevraagd aan mijn baas of hij hier misschien mocht wonen, met de deal dat ik hier bleef werken. Zo had ik een baan en Sidi een huis. Ik zie Sidi verder lopen over de kussens heen, tegen Luke aan. Luke schrikt wakker.
,,Sorry, dat is mijn kater maar. Hij kan er niks aan doen. Hij is blind, hij ziet niet waar hij heen gaat.”
,,Het is niet erg, ik moet toch weer gaan en de jongens zoeken. De sneeuw zal nu wel al gesmolten zijn, nou ja gedeeltelijk dan.” Ik knik en sta op. Ik kijk uit het raam en inderdaad, het is gedeeltelijk al weg. De deur is in ieder geval sneeuwvrij en dus kan Luke weer weg. Hij pakt me bij me pols en trekt me in een knuffel. ,,Dank je wel dat ik hier mocht schuilen en slapen.” Zegt hij en verlaat de winkel dan. ,,We houden contact.” Zegt hij nog voordat hij de hoek om gaat.

Ik zit in Australië, ja ik ben eindelijk in Australië. Ik heb het zelf helemaal gemaakt. Ik ben succesvol schrijfster en zit nu dus in Australië voor een handtekeningensessie. Mijn boeken zijn wereldwijd een miljoen keer verkocht en nooit had ik gedacht dat ik dat zou bereiken. Mijn verhalen die ik schreef waren nooit echt goed beoordeeld. Of er was iets niet goed mee of mensen reageerden negatief. Toch heb ik doorgezet en dat heeft me dus gebracht waar ik nu ben. Ik heb veel aan Luke gedacht nadat hij wegging uit het boekenwinkeltje. Ik heb Sidi meegenomen, hij is nu twaalf jaar en ik zou nergens heen willen zonder hem. Luke had beloofd om contact met me te zoeken, maar dat heeft hij nooit gedaan en kan ik het hem dat kwalijk nemen? Nee, natuurlijk niet. Hij was natuurlijk veel te druk met touren en hun band. Hou oud zullen de jongen nu zijn? Achtentwintig? Negenentwintig? Ashton zal nu wel in de dertig zijn, aangezien die ouder was dan Luke, Michael en Calum.
,,Voor wie mag ik hem tekenen?”
,,Luke Hemmings.” Ik geloof mijn oren niet en kijk op. Hij staat gewoon voor me. De mooiste jongen die ik ooit gekend heb en gevoelens voor had, staat voor me. Ja, je hoort het goed. Had. In het winkeltje, kreeg ik gevoelens en die waren vergroot als hij contact had opgenomen, maar aangezien hij dat niet deed vervaagde die gevoelens.
,,Luke?” Ik sta meteen op en even zie ik hem denken. ,,Bree...Bree Walter.” Nu spreiden zijn ogen zich en glimlacht hij.
,,Ik had het kunnen weten. Bree Walter, die naam kwam me al bekend voor. OMG, hoe is het nou met je?” En voordat ik het weet heeft hij me al in een knuffel getrokken.
,,Het gaat goed, zoals je ziet. Ik ben nu beroemd schrijfster. En jullie?”
,,Onze carrière is voorbij, maar dat wist iedereen van te voren. Boybands gaan altijd uit elkaar en blijven nooit voortbestaan. Maar uhm, zou je een kopje koffie willen drinken in een cafeetje? Ik weet een hele leuke hier om de hoek.” Ik knik, zet nog even snel een handtekening in het boek van een klein meisje en steek mijn arm dan in de arm van Luke. Samen lopen we de hoek om en gaan in het café zitten. Meteen beginnen we over van alles te praten. Ik ben blij dat ik Luke weer ben tegen gekomen en dat ik nu hier met hem in dit café zit om bij te praten. Ik zou nergens anders willen zijn dan hier!

Reacties: