FanFic.nl

I've Come To Burn Your Kingdom Down

v.

Pas toen ze het ziekenhuis verlieten, dacht Harry eraan zijn gsm te checken. Daar stond [Inbox: 5] en [Gemiste oproepen: 12] hem op te wachten. Alle sms’jes waren van zijn moeder, maar de gemiste oproepen kwamen ook van zijn vader en Remus. Terwijl hij bezig was alles te lezen, kreeg hij er nog een nieuwe binnen, van Sirius: “James heeft het net verteld. GE-WEL-DIG! Zo mogen we het horen.”
Het feit dat Sirius trots was, sprak boekdelen. Het was een stom idee geweest, maar grappig, en misschien kon hij er zelf ook weer om lachen eens alles wat overgewaaid was.
Tegen de tijd dat hij thuis was, had het geen zin meer om nog naar school te gaan. Hij had zijn eerste les volledig gemist, en zelfs als hij zich haastte zou hij niet op tijd terug op de campus zijn om naar de tweede te gaan. Om drie uur had hij nog een vak, maar daarvoor had hij nog heel wat tijd om thuis door kon brengen.
Lily was aan het werk, Grace was op school en op een post-it op de koelkast stond dat James aan de overkant van de straat bij Sirius thuis was. Harry keek even door het raam. De Halvemaanstraat eindigde in een klein pleintje waarrond vier huizen stonden. Sirius had nummer 4 gekocht, omdat het de grootste garage had waaruit hij werkte. Hij sleutelde aan motors, maar enkel als hij het model of de eigenaar interessant vond, want het geld dat hij geërfd had, voorzag ruimschoots. Een van zijn eigen motors, degene met het zijspan, stond op dat moment buiten.
Het huis daarnaast was dat van Remus, Tops en Teddy. De Potters hadden nummer 1, met de ruimste achtertuin.
Nummer 2 stond al jaren leeg.
Harry moest denken aan de barbecues die ze altijd hielden op dat pleintje, omdat er geen bewoners waren waarmee ze rekening moesten houden. De zandkleurige bakstenen linkten de opritten aan elkaar, als een verlenging tussen hun huizen in. James, Sirius en Remus probeerden Peter te overtuigen eindelijk het laatste huis op te kopen zodat de Halvemaanstraat min of meer hun privé-eigendom zou worden, maar hij had een appartement boven zijn winkel.
Uit de koelkast viste hij een flesje water en een appel, zijn moeder had een breinaald op de tafel klaargelegd zodat hij onder zijn gips kon krabben, en Harry klauterde moeizaam de trap op en probeerde zijn balans te houden zodat hij niet naar beneden zou vallen en zijn tweede arm brak.
Op Facebook leek er een ontploffing plaatsgevonden te hebben. Hij was toegevoegd aan de privégroep van Griffoendor, waar Olivier een link had geplaatst naar een artikel dat over hun stunt vertelde (maar geen namen genoemd had), en daaron had Hermelien een post gemaakt over hoe Harry en Ron door speciale omstandigheden al op de eerste dag gerecruteerd waren – iets dat al in jaren niet meer gebeurd was.
Ook had hij heel wat nieuwe vriendschapsverzoeken en berichten van mensen die het ofwel heel gaaf vonden wat hij had gedaan, of juist heel onbezonnen. Harry voelde zich weer een beetje schuldig toen hij dat allemaal zo las, maar ook heel trots, waardoor hij grappen durfde maken in het groepsgesprek met zijn drie favoriete Wemels (blijkbaar waren er wel zeven), Hermelien en Olivier.
Bij de vriendschapsverzoeken zaten een aantal van de studenten die bij het ontbijt waren geweest: Belinda Broom en Parvati Patil, waarmee hij Filosofie had, Parvati’s zus Padma, waarmee hij Remus’ vak had, en Simon Filister, de vuurwerkman. Er waren er echter ook veel van mensen die hij nauwelijks kende en die hem om details vroegen eens hij ze accepteerde. Eén persoon, specifiek, sprong hem in het oog.
Draco Malfidus heette hij en toen hij naar de pagina klikte om naar zijn foto’s te kunnen kijken, zag hij dat het een jongen was die hij met Dirk had gezien. De jongen waarop zijn ogen waren blijven haken die allereerste les Filosofie. Hij zag dat de jongen geaccepteerd was in de groep van Zwadderich, wat hen nu aartsrivalen maakte als hij de regeltjes van zijn nieuwe club serieus nam.
Dat waren ze sowieso al geweest, want iemand die in Dirk een toffe vriend zag, was niet iemand waar Harry mee om zou willen gaan.

Toen hij die avond thuiskwam van zijn drie tot vijf les Inleiding tot de Humane Wetenschappen was niet alleen zijn moeder, maar ook zijn zusje kwaad op hem. Hij had alweer het avondeten gemist en moest zijn bord in de microgolfoven steken en het eenzaam aan de koude keukentafel opeten.
Ze was wel weer blij toen hij haar een stift gaf en haar als eerste op zijn gips liet tekenen. Trots omdat ze haar eigen naam helemaal alleen kon schrijven en er een bloemmetje bij had mogen zetten, was haar humeur er al iets beter op, maar het beloofde wel voor de weekends. Hij ging namelijk aan zijn ouders vertellen dat hij bij Griffoendor mocht komen wonen en dat hij dan heel de week op de campus zou blijven.
Dat had hij in het begin van het jaar niet gewillen, toen er de optie voor de slaapzalen was, maar dit was anders. Hij kende mensen uit de groep, en hij zou bij Ron op de kamer liggen, de eerste vriend die hij ooit gemaakt had.
Hij haalde de glimlach snel van zijn gezicht toen hij, na zijn lege bord in de vaatwasser gestopt te hebben, bij zijn ouders in de woonkamer ging zitten. Lily schonk hem een kopje thee in maar leek nog steeds een beetje boos, terwijl James met iets van een trotse fonkeling naar de gebroken arm van zijn zoon keek.
Het perkament was verkreukeld door heel de dag in zijn zak gezeten te hebben, maar het was nog goed leesbaar. Hij gaf het aan zijn moeder, want zijn vader wist vast wel wat dat betekende.
“Ik weet het niet…” mompelde Lily, die het briefje nogmaals las en het toen pas doorgaf aan James. “Nooit heb ik last van je gehad, nooit! En je zit een maand op school, de verhalen van je vader na te doen, en je eindigt in het ziekenhuis.”
“Lily... Het was een ongelukje, dat kan iedereen overkomen. Onze Harry -”
“Onze Harry had dóód kunnen zijn. In een opgefokt golfkarretje en onder de invloed van een substantie ’s nachts rondrijden? Hij is er nog goed vanaf gekomen met zijn gebroken arm!”
Harry zakte onderuit en duwde zijn kin in de kraag van zijn T-shirt. Erger dan haar kwaad maken, haar heel de nacht bezorgd wakker houden of zelfs maar haar vertrouwen beschaden, was het feit dat zijn moeder nu anders over hem dacht. Van zijn ouders had hij altijd het meest op Lily geleken, qua persoonlijkheid dan, en dat had hij fijn gevonden. Met haar kon hij over alles praten – behalve Dirk, want de relatie met haar zus was al zo broos – en nu leek er iets gebroken te zijn.
De tranen prikten achter zijn ogen, maar hij knipperde ze verwoed weg.
“Op een gegeven moment worden kleine jongens groot,” begon James en nam de handen van zijn vrouw voorzichtig in de zijne. Ze trok ze niet weg, dus ging hij verder. “Harry heeft een fout gemaakt, maar daar leert hij uit, toch? Zoiets gaat hij nu nooit meer doen. En ’t is nog steeds dezelfde jongen.”
Lily keek naar haar zoon en uiteindelijk knikte ze. “Ja, je hebt gelijk. Harry, beloof je dat je zoiets nooit meer zult doen?”
“Natuurlijk!” Hij legde zijn goede hand bovenop zijn gips. “Sorry mam, echt. Ik wou gewoon... erbij horen, denk ik. Ze zijn helemaal geen slechte invloed ofzo, Fred en George vonden het gewoon grappig. Wisten zij veel dat we...” Hij zuchtte en keek naar zijn moeder. Ooit zou hij haar moeten vertellen over hoe hij zich echt voelde op Zweinstein, over hoe de Wemels vooral hem stukje bij beetje uit zijn schuchterheid trokken en hoe hij steeds meer op James begon te lijken. Maar niet nu. Niet met zijn vader erbij. Er lag zo al genoeg druk op zijn schouders.
“En ik kan in de meeste weekends gewoon naar huis komen, toch? Of op andere dagen. De campus is maar een half uurtje met de bus.”
“Oké, goed. Dan zit er nu maar één ding op.” Lily glimlachte. “Tijd om in te pakken.”

Hij kuste zijn zusje op haar kruin en knuffelde zijn moeder voor hij bij James in de auto kroop. Op de achterbank lag een grote koffer vol kleren, een kleinere koffer vol boeken die hij graag op zijn kamer wou hebben en zijn schoolboeken, aan zijn voeten stond zijn laptop en op zijn schoot lag een cadeautje dat Sirius hem had gegeven toen hij ervan hoorde.
Ron had hem gesms’t dat hij zich al in de kamer aan het installeren was en het daagde hem plots hoe écht dit was, hoe hij werkelijk een semi-verhuis van al zijn spullen aan het doen was omdat hij op kamers ging. Met iemand die hij pas net kende.
Het was absurd, maar ook best spannend.
Toen ze de straat uit draaiden, keek James even naar zijn zoon. “Sirius is van plan dat golfkarretje te kopen en op te lappen. Hij vond het zo grappig. Ik ook, trouwens. Ben echt trots op je, Harry.”
Harry glimlachte schaapachtig en keek naar zijn gips. Naast Grace stonden nu ook zijn ouders, Sirius, Remus, Tops en Teddy erop. Peter had hij nog niet gezien, maar wel al gebeld – hij kon zo onmogelijk werken. Zijn naam kwam er nog wel bij.
Met de auto duurde het twintig minuten om bij de campus te geraken en aan de poort stonden al zijn vrienden hem al op te wachten. Het paaltje was inderdaad weg, maar hun Batmobile (zo noemde Ron het steeds als ze het er over hadden) stond er nog steeds. Studenten hadden gedaan alsof het een altaar was voor iemand die daar gestorven was, want bloemen geplukt uit een dichtbijzijnd bloemenbed lagen over de stoelen.
Harry zwaaide iedereen toe met zijn rechterhand en greep zijn laptop, terwijl zijn vader de rest van zijn spullen pakte. Fred en George keken met grote ogen van Harry naar James en fluisterden opgewonden met elkaar. Uiteindelijk durfden ze het te zeggen: “Jij bent Gaffel, toch?”
James glimlachte een ondeugende grijns bloot. “Klopt als een bus.”
De rest van de wandeling naar het Griffoendorhuis wemelde de tweeling om hun idool heen.

Het Griffoendorhuis was geweldig. Vroeger was het een herenhuis geweest met alle allure die daarbij kwam kijken, opgetrokken in een bruinrood baksteen en met een torentje dat uit het dak stak. Voor de ramen hingen stoffen gordijnen en in het gras stond één grote boom, waaronder een stel meiden een boekje zat te lezen.
Harry stapte als laatste van de groep naar binnen, achter Ron aan. Het eerste dat hij zag, was de trap die langs de zijkant omhoog sloop, met tapijt op de treden en ingekaderde foto’s aan de muren. De inkomhal was niet gemeubileerd, maar er stond een verzameling schoenen om U tegen te zeggen, een zee aan sneakers en gympen. Door één deur zag hij een klein keukentje waar een koppel elkaar stond af te likken, door een andere een woonkamer met leren zeteltjes en een radio die hard bonsde, en een derde deur was dicht.
“Kom mee, dan laat ik onze kamer zien!” Ron stapte over de tweede trede die, toen Harry hem probeerde, hard kraakte. Die moest hij onthouden. Op de overloop stonden een paar mensen nieuwsgierig te kijken maar die passeerden ze gewoon. Bij nummer 113 stopten ze en Ron overhandigde Harry zijn sleutel. Hij propte ‘m meteen in het slot en draaide de deur open.
Het was groter dan in de slaapzalen, waar ze hoogstens met vier personen tegelijkertijd op de kamer konden zijn.Naast de grote ramen stonden hemelbedden met zware, stoffen gordijnen van eenzelfde robijnrood als die voor de ramen, donzige kussens en warme dekens. Tegen de linkse en rechtse muur stonden bureau’s, waarvan één al was toegeëigend door Ron, en daarnaast een grote kast. De vloer was bedekt met gepolijste houtlatten waarover ze vast konden glijden op sokken, al ging hij dat met zijn gebroken arm niet proberen. In het midden stond een bank voor dezelfde kleine televisie die op Rons vorige kamer nog oké had geleken, maar nu echt mini was. De playstation was al aangesloten.
Harry dumpte zijn spullen op zijn bed en liep naar het raam. Ze hadden ook nog eens uitzicht op de voortuin en het pad naar de hoofdgebouwen. Mensen liepen er als mieren tussendoor, zo in de verte.
Hier kon hij wel aan gewoon worden.

Reacties: