FanFic.nl

Mijn rol

Weg

Het gelag in café Mew Mew houd meteen op als er een alarm afgaat.
Ik schrik en kijk of ik kan zien wat dat geluid maakt.
Zo te zien en te horen komt het geluid uit een donkere kamer ergens aan het einde van een halletje waar alleen personeel mag komen.
“Shit! Ben vergeten de monitor in de gaten te houden”� zegt Shiogane.
Nu kijkt iedereen in het café naar Shiogane.
Hij rent naar de open deur waar het geluid vandaan komt en doe de deur met een klap dicht.
De deur en de muren van die kamer moeten geluiddicht zijn want het alarm is niet meer te horen.
“Dames, zeg tegen de klanten dat het café wegens omstandigheden eerder moet sluiten”� zegt Akasaka.
“Oké”� zeggen de serveersters.
De serveersters zeggen iets tegen de klanten, ik versta het niet, maar ik zie wel aan de teleurgestelde blikken van de klanten dat het geen leuk nieuws is.
Als ik iedereen zie vertrekken bedenk ik me dat ze gaan sluiten. Maar zo laat is het nog niet.
Ik kijk naar mijn pols, waar nu geen horloge om gebonden is en ik bedek me dat mijn echte horloge kapot is. Dus haal ik het gouden horloge maar van mijn nek en kijk ernaar. Het is pas 4 uur!
Ik hang het horloge weer om mijn nek en bedek hem onder mijn T-shirt zodat niemand hem ziet. Strak ziet het Japanse vriendje nog dat ik het horloge draag van zijn Nederlandse vriendinnetje.
Ik glimlach. Wie weet is het nog echt waar ook.
De serveersters zijn druk bezig zich te verkleden en zoveel mogelijk op te ruimen in zo minmogelijk tijd.
Als ik nog de enige klant ben in het café sta ik ook op. Ik maak aanstalten om te vertrekken, maar Akasaka houd mij tegen.
“No, don’t go. You can stay here, if you like.”�
Eigenlijk voel ik er wel iets voor om in het café te blijven.
Ik kan toch nergens anders heen.
“Ok”� zeg ik.
Ik ga weer zitten en begin met mijn taartje. Hij is echt heel lekker.
Ik wil een compliment maken tegen Akasaka maar hij heeft het zo te zien te druk net als de rest van het café. Iedereen loopt door elkaar heen.
Ik vraag mij af waarom ze zo haasten. Misschien komt er straks een hele spannende Japanse soap op tv, of zo.
Ik eet de rest van mijn taartje op en probeer er niet aan te denken hoeveel calorieën er in zo’n taartje moeten zitten voor hij zo lekker smaakt.
De serveersters staan in hun normale kleding voor de grote deuren van het café, klaar om te vertrekken.
“Wacht dames, het is erg gevaarlijk. Wij gaan met jullie mee”� zegt Akasaka.
Ze knikken ja en rennen naar buiten met Akasaka op hun hielen.
Shirogane pakt nog een sleutelbos en loop ook naar de deur.
Gaan ze soms allemaal weg? Maar dan zit ik opgesloten in het café!
Shirogane stap naar buiten en draait zich om zodat hij dat hij de deuren van het café dicht kan doen.
De deuren zijn bijna dicht als hij mij opmerkt. Met zijn hoofd tussen de kier van de bijna gesloten deuren zegt hij:
“Stay here!”�
Hij doet de deuren met een klap dicht.

Even is mijn hoofd helemaal leeg.
Net al de rest van het café. Ik ben de enige hier.
Dan wordt ik boos.
Dat was echt heel onbeleefd! Dat zeg je toch niet?
En ik dacht nog wel dat er wel iemand hier zo blijven in plaats van mij op te sluiten.
Maar zit ik wel echt opgesloten? Ik loop naar de deuren om het te checken.
Als ik tegen een van de deuren duw gaat hij gewoon open.
Dus ze hebben me niet opgesloten. Gelukkig maar.
Maar ze gingen wel met grote haast weg en hebben me achtergelaten. En dat alarm was ook niet echt stijlvol.
Hé! Zou de deur van die kamer nog open zijn? Waar het geluid vandaan kwam bedoel ik.
Ik loop voorzichtig langs de tafels met de op de kop gezette super zoete stoelen naar de gang die alleen voor personeel is.
Ik kijk om mij heen of er niet nog iemand anders is of een camera en loop dan door de gang heen.
Aan het einde van de gang gekomen leg ik mijn hand op de deurklink. Ik duw hem naar beneden en de deur gaat langzaam open.
Ik de kamer is het stik donker. Het enige licht komt van een paar computers die op een bureau naast elkaar staan.
Ik zoek naar een lichtknopje maar vind het niet.
Het is heel slecht voor je ogen als er maar een felle lichtbron is in een kamer. Dan gaat je netvlies “branden”�.
Ik werp een blik op de computers.
Op een van de beeldscherm zijn allemaal codes te zien waar ik niets van begrijpt. En er komen steeds nieuwe codes bij. Het gaat heel snel dus ik snap niet hoe iemand daar wijs uit kan worden.
Op het beeldscherm ernaast is een soort van kaart te zien. Maart door de vele stipjes en bogen is het nogal onduidelijk. En de knipperende tekst “DANGER!”� maakt het er ook niet beter op.
En ook al is het geluid zachter gezet, je hoort nog steeds zachtjes een alarm afgaan.
Maar van wat er op het laatste beeldscherm te zien is schrik ik nog het meest.
Een filmpje word de hele tijd herhaalt.
Eerste zie je het pad van café Mew Mew dat naar de weg lijd, die niet helemaal te zien is omdat de gesnoeide, hoge heg er gedeeltelijk voorstaat. Dan is er plotseling een vel wit licht dat de hele beeld van de camera, of tenminste in neem aan dat het met een camera is gefilmd, wit maakt. Dan verdwijnt het licht langzaam naar het middelpunt van het beeld. Het lijkt net of het licht wordt opgezogen. Langzaam worden de armen en de benen van iemand zichtbaar. Er wordt steeds meer licht opgezogen. En dan is het lichte helmaal opgezogen door het horloge op de borst van die persoon. Die persoon ben IK!
Ik voel de panier die ik daarnet even niet gevoelde omdat het zo gezellig was met Pudding en de ander weer terug komen.
Ze weten het! Ze weten dat ik niet gewoon een heel erg verdraalde toerist ben maar dat ik hier door een raar horloge terecht ben gekomen.
Ik kan hier niet blijven! Straks geven ze me aan of vermoorden ze me omdat ze denken dat ik een gevaarlijk wezen ben dat uit wit licht verschijnt! Misschien hadden ze daarom zo’n haast om weg te komen. Ze willen er zeker politiemensen bij als ze laten zien dat er een raar wezen uit wit licht verscheen is, of zo. En ze hebben bewijs!
Als ik naar de deur ren zie ik nog net het filmpje opnieuw starten.
Ik ren zo snel als mogelijk is uit het café.
Ik ren straten door zonder erop te letten welke.
Als ik echt niet meer verder kan omdat ik te moe ben stop ik en zak ik op de stoep neer.
De mensen kijk me raar aan, maar dat is logies. Je ziet niet ieder dag een meisjes met blauwe plekken over straat rennen en dan op de stoep zakken omdat ze zo moe is van het rennen.
Gelukkig lijkt iedereen hier het druk te hebben en zodra ik uit hun gezichtsveld ben lopen ze stug door. Alsof ze plotseling bedenken dat ze ergens anders al een half uur geleden hadden moeten zijn.
Ik blijf nog een tijdje uit hijgen tot mijn hart weer zijn normale hartslagtempo heeft.
Ik heb spijt van wat ik heb gedaan.
Omdat ik niet heb gelet op welke straten ik in rende weet ik niet waar ik ben. Nu kan ik niet meer terug om het uit te leggen.
Misschien hadden die politiemensen me juist kunnen helpen om terug naar Nederland te kunnen.
Ik heb nog nooit zo’n heimwee gehad.
En als ze me echt wilde arresteren of doden had Shirogane de deur wel op slot gedaan. Hij had de sleutels in zijn hand!
Ik zucht en sta op.
Misschien lukt het me om de weg terug naar het café nog te vinden.

Reacties: