FanFic.nl

The pressure of love (AF)

~13~

Vandaag is het dan zover. Melina, Amber en ik gaan naar Leeds om met Nola te praten en ook om vakantie te vieren. Het is jammer dat Niall niet mee mocht, maar op zich begrijp ik het wel. Nola zal helemaal schrikken als wij met z'n allen komen, want als Niall mee mocht gingen Zayn, Liam en Harry ook mee. Ik vind het niet erg dat Louis ook mee gaat, maar ik denk dat Nola dat niet erg leuk vind. Wat als ze ons wegstuurt?
,,Waar zit je met je gedachten?” Oh ja, Niall ligt naast me. Sinds hij terug is liggen we elke nacht bij elkaar in bed.
,,Ik denk aan straks. Hoe Nola zal gaan reageren als we morgen voor het deur staan.”
,,Tja, ik weet het niet. Ik had graag mee gewild. Ik kan je toch niet missen.”
,,Ik jou ook niet en ik beloof dat ik elke dag zal appen als ik in Leeds ben.” Hij knikt en neemt me stevig in zijn armen. Ik lig heerlijk met mijn hoofd tegen zijn schouder.
,,Lin, we moeten opstaan!” Melina komt mijn kamer binnen. Ook Amber komt naast Melina staan. Allebei zijn ze al helemaal aangekleed en klaar om te gaan. Ik kreun even en ga dan uit bed. Ik loop de badkamer in en stap onder de douche, ik moet opschieten want ik moet op tijd op het vliegveld zijn samen met Melina en Amber. Ik kijk op het kleine klokje. Het is nu 01:30 's nachts en ik ben klaar wakker. Echt raar dat wij nu wel klaar wakker kunnen zijn, ook al is het midden in de nacht. Dat komt door Nola. Doordat wij ons zorgen om haar maken, hebben we zoveel zin om naar Leeds te gaan. Hopelijk wilt ze met ons praten. Ik ben één keer in Leeds geweest om haar ouders, Tyler, Luke en Samantha te ontmoeten. Het was echt super gezellig toen. Haar ouders zijn echt heel aardig en Luke is echt knap. Tyler had zijn vriendin meegenomen en Luke ook. Samantha voelde zich echt jarig. Ze had zoveel cadeaus gehad en we hadden het echt heel erg naar ons zin. Meteen bleven Melina, Amber en ik een paar dagen bij Nola. Op haar grote slaapkamer sliepen we en hielden we filmavonden. Ik mis die tijden, ik mis het echt. Nola is nu al een jaar mijn beste vriendin en ik zou me geen leven zonder haar kunnen voorstellen. Ik stap de douche uit en kleed me aan. Nog even doe ik een klein beetje make-up op, veel hoef ik niet aangezien ik negen uur in een vliegtuig moet zitten. Dat Nola even rust wil hebben, snap ik, maar zo ver?! Waarom niet naar Washington? Dat is maar twee uurtjes rijden of zo. Nee, Nola moet persé negen uur van ons verwijderd zijn. Ik ga aangekleed en al naar beneden waar Liam al op de bank zit. Hij zit weer FIFA 15 te spelen, maar dit keer zeg ik er niks van. Gisteravond zat hij er nog zo laat op, dat ik er wel iets van moest zeggen. Ik kon er niet van slapen, want elke keer riep hij zo hard als hij scoorde dat iedereen in huis wakker werd of niet kon slapen. Ik maak een ontbijtje voor Melina, Amber en mezelf en zet het neer op de bar blad. Net als ik alles heb neergezet komen Melina en Amber de kamer in.
,,Ik heb er zin in!” roept Amber. ,,Ik kan niet wachten om Nola weer te zien!”
,,Ja, als ze ons wilt zien.”
,,Natuurlijk wel.” Beweert Amber en begint te eten. Dat hoop ik dan maar, dat Nola ons met open armen ontvangt. Ik bedoel, we zijn wel haar beste vriendinnen. Dan zie ik dat we moeten gaan, anders komen we te laat en missen we de vlucht. Met z'n vieren staan we op en lopen de deur uit. Op naar het vliegveld en naar Nola!

~Nola~

,,Ben je er klaar voor?” Luke kijkt me aan en pakt mijn hand. Ik knik.
,,Ja, ik moet er toch een keer naartoe.”
,,Het komt wel goed. Na het bezoek gaan we lekker een film kijken en lekker lui doen.” Hij geeft me een knuffel en ik houdt hem even stevig vast. Luke is niet alleen mijn broertje, maar ook mijn beste vriend. Aan hem kan ik echt alles vertellen zonder dat hij me bevooroordeeld.
,,Wij gaan met jullie mee.” Ik kijk om en Samantha en Tyler staan in de deuropening. Altijd dacht ik dat Tyler het me verweet, maar dat is dus niet zo?! Ik glimlach naar ze en daarna loop ik arm in arm met Luke voorop. Ik ben best zenuwachtig. Ik ben al vier jaar niet meer naar het graf geweest en ik wilde dat ook nooit. Waarom wil ik het nu dan wel? Omdat ik ruzie heb met de meiden of omdat mijn familie het me niet verwijt? Ik loop steeds langzamer als ik merk dat we bijna bij de begraafplaats zijn. Wat moet ik doen? Toch terug naar huis of er echt heen gaan?
,,Ik ben bij je.” Ik kijk Luke aan en glimlach. Hij is zo lief voor me. Het is mijn broer en hij luistert echt naar me.
,,Ik weet niet of ik het kan.”
,,Waarom niet?” Sam slaat haar armen om me heen.
,,Omdat ik erbij was, het mijn schuld is.”
,,Nola, hou op. Het is niet jou schuld.”
,,Maar ik was erbij, ik heb even niet op hem gelet en als ik dat wel gedaan had was hij nu niet dood.” Ik stop met lopen en laat mijn tranen de vrije loop.
,,Nola, de man in de auto heeft de schuld. Hij was met zijn telefoon bezig achter het stuur en lette daardoor niet goed op.”
,,Ik had op Jayden moeten letten, maar ik was te boos omdat ik hem naar school moest brengen. Wie zegt dat ik hem niet expres uit het oog verloren ben? Dat ik expres te snel ging?”
,,Dat kan je niet menen.” Tyler tilt me op. Ik sla mijn benen om zijn middel. Als je nu langs zou lopen, zou je denken dat we een stel zijn. ,,Jayden stak over zonder te kijken, terwijl jij geroepen werd door Stanley. Ik kan het niet aanhoren dat jij jezelf daar de schuld van geeft. Natuurlijk kijk je om als iemand je naam roept, natuurlijk kan je dan niet weten dat Jayden over zou steken...kortom, het is niet jou schuld, echt niet.”
,,Tyler heeft gelijk. Nola wie heeft meteen de ambulance gebeld nadat het gebeurde?” Luke kijkt me streng aan en Tyler zet me weer neer.
,,Ik.”
,,En wie bleef bij hem totdat de ambulance er was?”
,,Ik.”
,,Was jij niet degene die bij hem bleef totdat hij zijn laatste adem uitblies, terwijl wij allemaal al weg waren?”
,,Ja, dat klopt maar...”
,,Niks maar. Het is niet jou schuld en nu ga je mee naar het graf!” Sam pakt mijn hand en trekt me mee.

Een grote zucht verlaat mijn mond als we voor zijn graf staan en een brok komt in mijn keel. Ik blijf steeds tegen mezelf zeggen dat het mijn schuld niet is, maar Jayden is er niet meer en hij komt nooit meer terug. Kon ik de tijd maar terug draaien, dan was ik voor hem gesprongen...dan lag ik hier nu.
,,If I could turn back time...” Zing ik zachtjes en slik de tranen weg. Het staat er zo mooi op. Het graf ziet er zo mooi uit en de steen is op waarheid gebaseerd. Tien jaar, hij was nog maar tien jaar. Zijn hele leven lag nog voor hem...waarom moest het hem gebeuren? Waarom niet mij? Waarom lig ik hier nu niet? Ik had beter op hem moeten letten!
,,Dan had je het niet kunnen voorkomen. Jayden stak over zonder dat jij het wist.” Probeert Luke me gerust te stellen.
,,Nola, weet je wat je moet doen?” Tyler kijkt me aan en ik schudt mijn hoofd. ,,Zingen.”
,,Zingen? Het is geen feest dat hij overleden is!” roep ik uit en sla gelijk mijn hand voor mijn mond. Ik wilde niet zo bot klinken, maar ik ga toch geen vrolijk liedje zingen, terwijl we bij zijn graf staan.
,,Nee, een droevig nummer natuurlijk. Je weet dat Jayden je graag hoorde zingen.”
,,Hij kan het toch niet horen.”
,,Kom op Nola, Jayden is altijd bij je.”
,,Ja, ja...in mijn hart.” Ik rol even met mijn ogen en denk na. Zal ik zingen? Ik weet dat Jayden dat altijd heel leuk vond en zal dat bij mij opluchten?
,,Samen?” Sam kijkt me aan en ik knik. Beter, hoef ik het niet alleen te doen!
,,Zing 'I'll see you again' van Westlife.” Tyler kijkt me aan. ,,Dat is zo'n mooi liedje.” Ik kijk Sam aan en beiden knikken we.

Nola

Samantha

Nola:

Nola, Samantha, Tyler en Luke:

I'll see you again
You never really left
I feel you walk beside me
I know, I'll see you again

Someday I'll see you again

Nola, Samantha, Tyler en Luke:

Nu ontsnappen mijn tranen helemaal en zak ik op de grond op mijn knieën voor het graf.
,,Het spijt me zo, Jayden! Het is allemaal mijn schuld, als ik beter op je gelet had lag je hier nu niet!” Zeg ik snikkend. Het is maar goed dat bijna niemand weet wie Jayden is en wat er met hem gebeurd is. Als Zayn me nu zou zien, zou ik me rot schamen. Je wilt toch niet een vriendin die breekt als ze het graf ziet van haar broertje. Die alleen maar huilt als ze aan hem denkt. Nee, zo'n vriendin wilt niemand. Ik voel twee armen om mijn middel die me weer omhoog trekken. Ik ga met mijn hoofd tegen zijn borst aan en huil nog steeds. Luke houdt me stevig vast. Dit voelt fijn, ook al had ik liever dat Zayn me vasthield. Wow, wacht! Wat?!
,,Wil je naar huis?” Luke kijkt me aan.
,,Ja. Ik kan hier niet langer blijven, alsjeblieft breng me naar huis.” Opeens krijg ik weer die aanvallen die ik eerst had. Ik adem snel en ik heb het gevoel dat ik flauw ga vallen. Luke merkt het en neemt me steviger in zijn armen.
,,Sam, we moeten hier weg. Nola heeft weer die angstaanvallen.” Hoor ik hem zeggen. Ik begin sneller te ademen en ben bang dat mijn hart stopt. Ik voel me helemaal niet goed. Ik weet hoe het komt en ik dacht dat het over zou gaan als ik naar het graf zou gaan, maar niet dus. ,,Nola, adem rustig in en uit.” We lopen de begraafplaats af en gaan richting het huis van mijn ouders. Ik moet hier gewoon weg!

Reacties: