Stand Alones

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » Overige » Stand Alones » 20. Lost Lovers

Stand Alones

Geschreven door:

Hermelien

Onderdeel van:

Stand Alones

Laatst bijgewerkt:

9 feb 2015 - 22:00

Aantal woorden:

610

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

500

20. Lost Lovers

Geschreven voor St.s. And for my lovelies, misschien halen jullie hier wel gelijkenissen uit. Dikke Kus

Soundtrack
https://www.youtube.com/watch?v=U-PXEe-qeK4

My asylum
Is in your arms
When the world gives heavy burdens
I can bear a thousand tonnes
On your shoulder
I can reach an endless sky
Feels like paradise

Ik staarde bewegingloos naar het witte plafond van de badkamer.
En hoe langer ik hier lag, hoe meer ik er over begon te twijfelen.
Was dit echt wat je gewild had?
Kon ik dat wel geloven? Wilde ik dat überhaupt wel geloven?
Iets in mij schreeuwde dat ik het gewoon niet mocht geloven.
Maar, ik herinnerde me de details steeds slechter, waziger. En ik was bang om ze te vergeten.
Ja, en dat meen ik. Daarom zeg ik ze nu hardop.
Want ik bén echt bang om het te vergeten, Stijn.
Ik wil het niet vergeten.
Het is al ruim een maand geleden. Maar je danst nog altijd, moeiteloos, elke seconde van iedere godganse dag door mijn hoofd.
En ik wil ze me herinneren.
En op één of andere manier ben ik er bijna verslaafd aan geraakt.
Aan die troostende herinneringen.
Aan de manier hoe je naar me keek. Hoe je handen teder over mijn huid hadden gegleden.
Aan die diepe, ogen waarin ik zoveel meer in had gezien dan iedereen om ons heen.
Het voelde, alsof jij mijn hart toen had ontgrendeld.
En nu was het terug gillend van liefde opgesloten, achter de tralie van mijn ribben.
Gevangen en ontmanteld.
Want ik kon het niet beter beschrijven.
Ik was een tikkende, granaat van liefde.
En ik wilde gewoon dat je me vrijliet.
Laat me vrij, laat me je kussen. Tot we lachend moeten ophouden, omdat we een kurkdroge mond hebben. Laat me naast je liggen, opgekruld en veilig.
Laat me voor één keer krijgen, waar ik altijd al naar verlangt heb.
Want ik weet dat jij daar ergens, ook nog steeds naar verlangt.
Misschien ben ik te positief, maar ik heb nooit echt een andere keus gehad. En jij bent niet als hen.
Jij bent een oneindig, donker raadsel die niemand lijkt te kunnen oplossen.
De meesten om je heen gaven al op. En begonnen dat masker te geloven. Het masker met die brede glimlach.
Want de anderen vonden het makkelijker om gewoon naar dat masker te kijken.
Om te praten tegen een glimlachend iemand, niet naar iemand met problemen.
En dat wist jij.
Alleen weiger ik dat masker van je te geloven.
Het doet teveel pijn, want ik weet wat erachter steekt. Misschien doet dat me nog wel het meeste pijn.
Hoe sterk je dit ook probeert te ontkennen. En me blijft zeggen dat het goed gaat.
Ik geloof je niet, want ik was zelf ook ooit daar.
Op dat punt.
Ik had je al door, toen ik je pas leerde kennen.
Ik wilde je bijna gaan smeken, maar zo stak ik niet in elkaar.
Want ik smeek mensen niet meer om bij me te blijven. Daarvoor ben ik te vaak alleen gelaten.
Ik red me wel, als je voor altijd besluit te gaan. Ik weet dat het wel goed komt met mij.
Maar dat was niet wat ik wilde, ik wil je gewoon bij me.
Ik wil het niet redden zonder jou.
Ik wil het juist redden mét jou. En dat oneindige, donkere raadsel van jou oplossen.
Samen.
Alleen zal ik daar nooit in slagen: als jij iedereen, hardhandig van je af blijft duwen. Als je mij van je af blijft duwen.
Ik ben ook maar gewoon iémand. Uiteindelijk, zal ik ook aan mijn einde opgeven.
Maar ik weet één iets Stijn.
En dat is, dat ik als één van de laatste stand zal blijven houden. Wakend op een afstand, klaar om je op te vangen. Als je toch besluit de labyrintmuren vanbinnen kapot te maken.
En jij je eindelijk zal laten vallen.
Als een vleermuis loslatend van zijn rotswand, klaar om te vliegen.
Voor de jongen met de batman tattoo op zijn onderarm.
Waar ik voor altijd ergens van zou blijven houden.

If a writer falls in love with you, you can never die.