FanFic.nl

Drunken mistakes||Michael Clifford {FanFic Schrijft}[afgerond]

-8-

De volgende morgen staat Lydia uitgerust op. Ze vergezeld Sharon en George naar de kerk. Ze bid, bid dat ze Michael kan vinden en dat de band die ze ooit hadden niet is verpest. Ze bid dat alles weer goed komt, dat ze terug kan naar de tijd waar ze het middelpunt van de liefdevolle attentie was.

Zodra de drie weer thuis zijn, trekken Sharon en Lydia zich terug in een kamertje.
‘Weet je waar hij is?’ vraagt Lydia.
‘Meteen maar tot het belangrijkste punt he? Dat is nooit verandert.’ Lydia kijkt Sharon doordringend aan en de vrouw laat haar schouders zakken.
‘Ik weet niet waar hij is. Misschien weet Luke het. Ze waren altijd close.’ Lydia knikt en slaat haar armen over elkaar, om vervolgens rondjes te lopen.
‘Weet je waar Luke is?’ Sharon schudt haar hoofd.
‘Het laatste dat ik weet is dat hij en Vera richting Washington zijn vertrokken.‘ Lydia knikt en vloekt dan.
‘Ik heb niet genoeg geld om daar met het vliegtuig te komen. Bill heeft alles van me afgepakt.’ Even is het stil en Sharon bijt op haar lip.
‘George en ik willen al een tijdje naar Washington. Ik kan met hem praten, misschien kunnen we je meenemen? We zouden per auto gaan, dus als je denkt dat je het met mij en George kan volhouden…’ Sharon kijkt haar afwachtend aan en Lydia vliegt haar om de nek.
‘Je bent de beste.’

Twee weken later is het zover. Met zijn drieën zijn ze in de oude auto van George gestapt en hebben ze de tocht naar Washington gemaakt. Ze zingen, spelen spelletjes en voordat ze het weten zijn ze al in Washington. Ze stoppen bij een klein, knus restaurantje en ze stappen uit. Met z’n drieën lopen ze naar binnen en gaan ze aan een tafeltje bij het raam zitten.
‘Dat viel mee,’ zegt Lydia opgelucht. Sharon en George knikken.
‘Het ging inderdaad sneller dan verwacht,’ zegt George. Een lief uitziende serveerster komt bij hun tafel en neemt hun bestelling op. Zodra ze weer is vertrokken, tovert Sharon een blaadje uit haar zak.
‘Wat is dat?’ vraagt Lydia nieuwsgierig. Sharon glimlacht en schuift het briefje over de tafel.
‘Open maar.’ Lydia pakt het briefje op en vouwt het open. Ze hapt naar adem en kijkt Sharon aan.
‘Sharon, dat kan ik niet aannemen. Dit is teveel.’ Het meisje haalt haar schouders op.
‘George had nog wat over van toen hij een soort van beroemd was.’ Lydia schudt haar hoofd en glimlacht.
‘Dit is teveel, maar bedankt. Je weet nooit wanneer het van pas komt.’ Ze staat op en geeft haar vriendin een knuffel. Vervolgens gaat ze weer zitten en legt Sharon nog een briefje op tafel.
‘Dit komt misschien ook wel van pas.’ Lydia pakt het briefje snel op en vouwt het open.
‘Het adres van Vera?’ Sharon knikt.
‘Dan kan je ze tenminste vinden.’ Ze lachen even en Lydia glimlacht.
‘Dank je wel, Sharon. Ik ben blij dat je me zo steunt.’ Sharon haalt haar schouders op.
‘Jij en Michael waren een schattig stelletje.’ Lydia glimlacht en richt haar blik naar het briefje.
‘Klopt.’

Later die middag, nadat de drie een hotelletje hebben gevonden, is Lydia alleen op stap. Ze heeft het briefje met het adres in haar hand geklemd en roept een taxi. De gele wagen stopt aan de rand van de stoep en Lydia opent de deur. Ze stapt in en vertelt het adres aan de chauffeur. Die knikt en start de motor weer, waarna hij optrekt en de straat oprijd.
‘U komt niet van hier, klopt dat?’ vraagt de man achter het stuur. Lydia schudt haar hoofd.
‘New Yorker, geboren en getogen.’ De man lacht.
‘Lijkt me geweldig. Oude vrienden van me wonen ook in New York en ik vond het altijd leuk ze te bezoeken.’ Zijn Australische accent is vaag, maar aanwezig en Lydia fronst haar wenkbrauwen.
‘U bent ook niet van hier of wel?’ De man haalt zijn schouders op.
‘Ik woon hier al een jaar of drie, vier, maar ik kom uit Australië.’ Lydia glimlacht.
‘Vrienden van mij komen ook uit Australië. Je klinkt ook redelijk bekend, maar alle Australiërs zullen voor mij wel hetzelfde klinken.’ Ze lacht even en slaat haar armen over elkaar. Ze ontspant en leunt tegen de rugleuning aan.
‘Dit is misschien een rare vraag maar ehm. Wat is je naam?’ vraagt de man terwijl hij een bocht naar links maakt.
‘Lydia.’ Even is het stil, dan stapt de man abrupt op de rem en draait zich om. Geschokt grijpt Lydia zich vast aan de voorstoelen en kijkt hem met grote ogen aan.
‘Wat de-Calum?’ Ze kijken elkaar aan en beginnen dan breed te glimlachen.
‘Calum! Oh mijn god, je bent het echt!’ De man knikt en ze geven elkaar een onhandige knuffel.

‘Dus, wat doe je hier?’ vraagt hij nieuwsgierig terwijl hij weer verder rijd.
‘Ik ga op bezoek bij Vera en Luke. Ik heb een vraag voor ze.’
‘Wat voor vraag?’ vraagt Calum nieuwsgierig.
‘Ik ga ze vragen waar Michael is.’
‘Ben je op zoek naar hem? Ik dacht dat je samen met Bill was?’ Lydia knikt.
‘Klopt, maar ik ben klaar met hem. Door- iets dat gebeurd is, kwam alles weer boven. Dus nu wil ik hem weer zien.’ Calum glimlacht.
‘Jullie waren altijd al een leuk stel. Ik hoop dat jullie dingen kunnen uitpraten.’ Lydia glimlacht.
‘Dat hoop ik ook, Calum. Dat hoop ik ook.’
Al snel zijn ze bij het adres en stopt Calum de auto.
‘Veel succes.’
‘Thanks.’ Lydia gooit het goede bedrag in zijn hand, stapt uit en slaat de deur dicht.

Nerveus maakt ze haar weg de trap op. Het is toch al een tijd geleden dat ze Vera heeft gezien. Natuurlijk hebben ze contact gehouden via telefoon en Skype en al die dingen, maar de laatste keer dat ze elkaar in vlees en bloed zagen was twee jaar geleden, vlak nadat zij en Michael… Lydia schudt haar hoofd en neemt de laatste trede. Ze kijkt even achterom, recht in de ogen van Calum. Die geeft haar twee duimen omhoog en rijdt dan weg.
‘Oke, ik kan dit,’ zegt ze zachtjes tegen zichzelf. Lydia ademt diep in en uit en drukt dan op de deurbel. Het geluid galmt door het gebouw en Lydia slikt. Dan hoort ze voetstappen en het meisje knijpt in haar handen. De deur opent en dan staat ze oog in oog met Vera.

Reacties: