FanFic.nl

The pressure of love (AF)

~15~

Net als Lindy, Melina en ik gevraagd hebben waar Nola hulp bij moet helpen, kijkt Nola zo geschrokken naar ons. Dacht ze nou echt dat wij haar niet gingen opzoeken? Waar is ze nou zo bang voor en waarom ademt ze steeds sneller? Dit begint niet fijn te voelen. Het lijkt wel alsof Nola helemaal in paniek is. Ik kijk de meiden aan, maar die begrijpen er ook niks van. Wat is er toch aan de hand?! Luke kijkt ons aan, best wel bezorgd. Wacht! Als hij zich zorgen maakt, moet het wel ernstig zijn. Nola verteld Luke echt alles. Die twee zijn onafscheidelijk. Nu maak ik me echt zorgen en stap naar voren. Ik hoor dat Nola echt veel te snel inademt. Straks gebeurd er nog iets.
,,Nola?” Ik loop naar haar toe en probeer tot haar door te dringen, maar dat lukt niet. Ondertussen zijn Melina en Lindy ook gekomen. Heel lief, maar ik denk dat het geen goed idee is. Nu staan er teveel mensen om haar heen. Luke rent de kamer uit. Die gaat vast Nola's moeder of vader halen. Waarom heeft ze dit? Wat is er aan de hand? Ik heb geen idee wat ik moet doen. Ik weet wel dat ik Nola zo niet wil zien.
,,Wat is er met haar?” Lindy klinkt wat schor en als ik me naar haar omdraai gaan de tranen over haar wangen. Bij Melina komen de tranen ook en bij mij voel ik ook al een traan gaan.
,,Nola, vertel ons wat er is.” Probeert Melina snikkend, maar tevergeefs. Het lijkt wel alsof Nola ver weg zit met haar gedachten. Dan horen we voetstappen op de trap en gaan we met tegenzin bij Nola vandaan. We willen haar zo graag helpen, maar op dit moment is ze zo in paniek dat het niet kan. Luke komt samen met mevrouw Henderson binnen, waarna mevrouw Henderson meteen naar Nola gaat. Hopelijk komt ze nu een beetje tot rust.
,,Nola, ga zitten. Ga zitten. Rustig, ga zitten.” Zegt haar moeder en probeert haar te laten zitten, maar Nola stribbelt tegen. ,,Nola, zitten nu!” Haar moeder duwt haar op het bed. Ik kan het niet aanzien, maar Nola moet inderdaad gaan zitten en rustig worden. ,,Luister naar mij, kijk naar mij.” Haar moeder pakt haar kin en draait haar hoofd zodat Nola haar wel aan moet kijken. ,,Je moet je adem onder controle krijgen. Rustig ademhalen. Uitblazen.” Het lijkt wel of Nola's moeder hier ervaring mee heeft. Heeft Nola dit al vaker gehad? Ze ademt in en uit. ,,Doe maar met me mee. Uitblazen.” Nola ademt nog steeds in paniek. Het lijkt niet te helpen. ,,Uit. Nola, uitblazen.” Nu werkt het wel, want Nola blaast uit. ,,Ja, rustig. En weer in en uit.” Nola begint langzamer te ademen en kijkt haar moeder aan. ,,Ja, goed zo. Goed zo.” Nola krijgt van Lindy wat water. Nu kan ze wel op ons reageren. Ze is er weer! Maar toch moet ik weten wat er was. Zou Nola het ons kunnen vertellen zonder weer een aanval te krijgen? Nola neemt een grote slok van het water. ,,Gaat het weer een beetje?”
,,Ja.” Zegt Nola iets rustiger. Even blijft ze rustig in en uit ademen. Ze kijkt ons aan en dan gaan er tranen over haar wangen.
,,Ahw lieverd.” Haar moeder slaat haar armen om haar heen.
,,Sorry.” Waarom zegt ze nou sorry? Hier kan ze toch ook niks aan doen?
,,Wist je dat Tyler vroeger ook last had van angstaanvallen?” Huh, de broer van Nola? Dat heeft niemand gemerkt.
,,Nee.” Zegt Nola snikkend.
,,Ja, door de hond van de buren. Een hele lieve labrador die sprong hem omver in zijn enthousiasme. En Ty, die was drie jaar oud en helemaal in shock. Die begreep er helemaal niks van. En daarna, iedere hond die hij zag...hij was totaal in paniek. Echt in paniek. Heb je daar ooit iets van gemerkt bij Tyler?”
,,Nee.” Er gaan meer tranen over de wangen van Nola.
,,Dit heeft tijd nodig. Neem voldoende rust en op een gegeven moment dan kan je dit een plekje geven.”
,,Hoe dan? Ik wil echt niet naar zo'n kliniek met allemaal gestoorden. Ik ben niet gek!”
,,Dat zegt niemand.” Zeg ik en samen met Lindy en Melina ga ik naast haar zitten.
,,Nola, kan je ons alsjeblieft vertellen wat er aan de hand is? Waar die aanvallen vandaan komen.”
,,Ik wil het best proberen, maar wat nou als ik weer een aanval krijg?”
,,Dan helpen we je. Nu hebben we gezien wat we moeten doen.”
,,Oké, maar hou het voor jezelf.” Alle drie steken we twee vingers op. Haar moeder en Luke verlaten de kamer en laten ons alleen. ,,Het was vier jaar geleden...” Begint Nola en we luisteren aandachtig.

~Nola~

~Flashback, 4 jaar geleden (2 september 2010)~

Grrr! Waarom moet ik Jayden nou weer weg brengen?! Luke, Sam en Tyler zijn natuurlijk al op school, maar mama heeft late dienst. Waarom kan zij hem dan niet brengen? Die smoes van 'ik moet thuis werken' is echt onzin. Ik moet ook naar school en heb helemaal geen zin om Jayden weg te brengen. Ik ben zijn nanny niet!
,,Jayden, schiet nou op! Ik heb niet alle tijd!” Schreeuw ik chagrijnig naar boven. Ja, Jayden vind het misschien wel leuk, maar ik niet. Echt ongelooflijk dat ik degene moet zijn die hem moet wegbrengen.
,,Nola, kan je me helpen?” Ik rol met mijn ogen. Waarmee nou weer?! Ik loop naar boven.
,,Jayden, wat is er? We moeten gaan, anders kom je te laat en ik heb echt niet alle tijd!” zeg ik boos. Jayden kijkt wat geschrokken. Misschien is het een beetje zielig, maar het is toch ook zielig dat ík hem weg moet brengen. Ik heb hier echt geen tijd voor. Snel help ik hem met zijn shirt en trek hem dan mee naar beneden. Ik maak een broodje voor Jayden en zet het bord voor hem neer. ,,Nou, eet op. Dan kunnen we gaan!” Ik kan echt niet heel lang wegblijven. Amber en Melina wachten op me. We fietsen altijd samen, maar als Jayden nog langer blijft treuzelen kan ik niet meer met ze fietsen.
,,Ik ben klaar.”
,,Nou kom op dan! Als ik over een uur niet bij de afgesproken plek ben, kom ik te laat op school en dat is dan jou schuld!” ik pak hem bij zijn arm en trek hem mee. We stappen op de fiets en ik fiets al snel vooruit.
,,Nola, niet zo snel.” Hoor ik Jayden zeggen, als we bij de grote weg zijn. We fietsen op het fietspad naast de grote weg. Over een paar meter moeten we oversteken, maar ik heb geen zin om daar heen te gaan. Ik wacht wel aan de overkant. Jayden kan best zelf oversteken. Ik fiets wat langzamer en leg mijn hand op zijn schouder en duw hem vooruit.
,,Jayden, kom op! Je bent geen klein kind meer, je kan best hard fietsen. Weet je nog toen Buzzlight year actiefiguur uitkwam, toen wist je niet hoe snel je naar de winkel moest fietsen. Dus niet zeuren over te snel fietsen!” Van binnen scheld ik op mezelf. Hoe kan ik zo doen tegen mijn eigen broertje?! Ik pak mijn mobiel met mijn rechterhand en kijk hoe laat het is. Shit! Ik word boos. Door dit gedoe met Jayden ben ik te laat voor Melina en Amber. We komen aan bij het punt waar we over moeten steken. Ik stop en kijk Jayden aan. ,,Wacht heel even. Ik ga even een berichtje sturen naar Melina dat ik ze pas zie op school. Blijf staan, ik kom zo weer.” Ik open Whatsapp en klik Melina aan.
,,Nola!” Ik draai me om, weg van Jayden om te kijken wie me roept.
,,Stanley!” roep ik en ren naar hem toe. Ik omhels hem. ,,Hoe is het nou met...” Dan hoor ik piepende banden en draai me geschrokken om. Mijn ogen worden groot. Jayden! Ik ren zo snel als ik kan naar hem toe. Hij is bewusteloos. ,,Jayden?!” Ik schudt hem door elkaar, maar hij reageert niet. Ik pak mijn mobiel en bel 112. De man die in de auto zat komt naar ons toe.
,,Sorry, ik lette niet op. Ik moest mijn vrouw even bellen en was met mijn telefoon bezig.” Geeft hij eerlijk toe. Nu ontplof ik bijna van woede! Welke idioot zit met zijn mobiel te spelen achter het stuur. ,,Hij stak zomaar over.” Zegt hij nog. De tranen komen uit mijn ogen en niet veel later hoor ik de ambulance komen. Ik hou Jayden in mijn armen, totdat hij op de brancard word gelegd. Ik stap in de ambulance en blijf bij hem zitten. Wat heb ik gedaan?! Het is mijn schuld! Dit is allemaal mijn schuld!
,,Het spijt me, Jayden!” zeg ik tegen hem. We komen aan in het ziekenhuis en hij word meteen meegenomen naar de Intensive Care. Ik mag niet bij hem blijven en moet in de wachtkamer blijven. Het duurt uren en uren. Ik heb mijn ouders gebeld dat Jayden een ongeluk gehad heeft en ook mijn broers en zussen. Één voor één komen ze binnen en vragen wat er gebeurd is, maar ik kan niks uitbrengen. Ik wil gewoon dat hij beter word, dat hij naar me toe komt en zegt dat alles goed komt. Uiteindelijk komt er een dokter naar ons toe.
,,Familie van Jayden Henderson?” We knikken allemaal en ik sta als enige op.
,,Mag ik naar hem toe?”
,,Ja, maar ik heb geen goed nieuws. Jayden is zo erg verwond dat we er niks meer aan kunnen doen. De automobilist die ten eerste door rood licht reed en ten tweede met zijn telefoon bezig was, reed zestig kilometer per uur in de bebouwde kom, dat is veel te snel. Jayden is te hard op zijn hoofd gevallen dat het niet lang meer duurt.” Het lijkt wel alsof alles draait en ik ren snel naar de kamer waar mijn broertje ligt. Als ik hem zie, breek ik. Godverdomme! Waarom draaide ik me weg?! Waarom heb ik niet op hem gelet?! Als hij me ziet, glimlacht hij naar me. Ik ga aan zijn bed zitten en pak zijn hand.
,,Het spijt me zo Jayden.” Zeg ik alleen maar en de tranen gaan over mijn wangen. Waarom komt de rest niet? Luke, Tyler, Sam, mama of papa. Het is toch ook hun kind en broertje? Ik luister alleen nog maar naar de langzame piepjes van het apparaat. En net als ik nog iets tegen hem wil zeggen, hoor ik een lange piep en barst ik in tranen uit. Het is mijn schuld dat hij nu dood is, het is allemaal mijn schuld!

,,Het is mijn schuld, allemaal mijn schuld!” Huilend sla ik mijn handen voor mijn gezicht. Ik kan er niks aan doen. Altijd als ik het over Jayden heb, moet ik huilen. Het is toch ook gewoon mijn schuld? Ik had hem nooit alleen moeten laten!

~Lindy~

Geschrokken kijk ik Nola aan. Hoe kan ze nou zeggen dat het haar schuld is? Die man was toch met zijn telefoon bezig en lette niet op. Nola kon toch ook niet weten dat haar broertje overstak. Ze kan zichzelf hier echt niet de schuld van geven.
,,Nola, het was jou schuld niet. Die bestuurder was zo dom om zijn mobiel belangrijker te vinden dan zijn omgeving.” Zegt Melina.
,,Ja, Jayden zal nu naar je kijken en trots op je zijn. Hij zal je echt geen moment de schuld geven.” Ik haat het om Nola zo te zien. Al die tranen, ik wil haar opvrolijken maar ik zou niet weten hoe. Ik trek Nola naar me toe en troost haar.
,,Waarom voelt het dan wel zo?” vraagt ze snikkend.
,,Omdat jij erbij was, maar jij kon nooit weten dat die man hem aanreed omdat hij met zijn mobiel bezig was. Jij kon niet weten dat Jayden toch overstak terwijl je zei dat hij moest wachten. Jij kon niet weten dat Stanley je riep en natuurlijk kijk je om als iemand je roept.”
,,Als het allemaal anders gelopen was...”
,,Als, als, als...we kunnen niet weten hoe het zou zijn als het niet gebeurd was. We kunnen de tijd niet meer terugdraaien. Natuurlijk zou je dat graag willen en alles terug draaien, maar dat gaat niet. Hoe lang loop je hier al mee rond?” Melina kijkt Nola aan.
,,Al sinds het gebeurd is.”
,,Vier jaar?! Je loopt hier al vier jaar mee en nooit heb je ons wat laten weten?!”
,,Sorry, maar ik praat er nooit zo graag over. Dat moet je begrijpen, Mel.”
,,Het spijt me. Ik moet geen ruzie maken, nu ben jij veel belangrijker.”
,,Ja.” Zegt Amber. Nola kijkt ons aan.
,,Dank jullie wel. Jullie zijn echt onwijs lief voor me.”
,,Nola, het spijt ons zo erg dat we achter jou rug om je hebben opgenomen en je hebben laten horen aan Zayn. Geloof me, we wilden je niet kwetsen, alleen maar helpen.” Zeg ik. Ja, ik moet er toch een keer over beginnen. Nola kijkt me aan.
,,Het spijt me dat ik jullie dit niet eerder verteld heb. Ik wist gewoon niet hoe ik jullie het moest vertellen. Ik bedoel, hoe vertel je iemand dat je iemand vermoord hebt?!” Melina pakt haar handen en kijkt haar streng aan.
,,Jij hebt Jayden niet vermoord!” Ik trek haar omhoog.
,,Melina heeft gelijk en nu gaan we uit. Een beetje afleiding is goed voor je.” Nola knikt en even trekken we haar in een groepshug. We lopen de trap af en gaan even de woonkamer in.
,,Gaat het weer?” Mevrouw Henderson kijkt Nola aan.
,,Ja.”
,,Gaan jullie nu nog ergens heen?” Meneer Henderson kijkt ons aan.
,,Ja, we gaan uit. Even afleiding.” Zegt Amber en voordat hij nog iets kan zeggen lopen we de deur al uit.

We lopen door de straten van het centrum. Een paar dronken jongens fluiten naar ons, waardoor een van de jongens niet op let en tegen een lantaarnpaal aanloopt. We schieten in de lach en lopen snel een wat grotere straat in. Op een groot, verlicht bord staat met blauwe verf “Lucky voice” geschreven.
,,Zullen we hier naar binnen gaan?” Stelt Amber voor. We stemmen in en lopen naar binnen. Het ziet er erg gezellig uit binnen: een groot podium neemt de helft van de ruimte in beslag, maar er is genoeg ruimte om te dansen. Een meisje met lange, zwarte haren en hoge hakken loopt het podium op.
,,Wat ga je zingen voor ons, jongedame?” vraagt de Diskjockey.
,,Listen van Beyoncé.” Antwoordt ze. Het publiek begint te joelen. De muziek start en ze begint te zingen. We slaan onze handen voor onze oren. Ze heeft een hoge stem, maar die is veel te hoog voor dit nummer. Het nummer is afgelopen en een zacht applaus klinkt door de ruimte. Het meisje loopt van het podium af en een jongen neemt haar plek in. Ik weet zeker dat als we geen vriendje hadden, we op deze jongen zouden afstappen. Hij fluistert iets in het oor van de DJ. Hij knikt en de jongen loopt naar het midden van de podium. De eerste noten van 'Steal my girl' klinken door de boxen en we gaan wat rechter staan. Hij zet in. Had hij dat maar niet gedaan! Hij heeft Zayn's solo verpest! De jongen zingt het nummer uit en een applaus volgt.
,,Wat heeft iedereen hier?! Waarom kan niemand normaal zingen?” vraagt Nola boos.
,,Probeer jij anders een van je nummers.” Stellen Melina en ik voor. We lachen, omdat we het tegelijk zeiden en geven elkaar een high-five.
,,Dat is eigenlijk geen slecht idee.” Zegt Nola. Ze draait zich op haar hakken om en loopt naar de DJ.

~Nola~

,,En wat ga jij zingen?” vraagt de DJ flirterig. Oké, doe maar weer even normaal. Ik kijk op de lijst met nummers en dan zie ik mijn eigen nummer erbij staan. Perfect!
,,Nummer 86.” Zeg ik en wijs het nummer aan.
,,Goede keuze, maar moeilijk! Succes.” Ik ga klaar staan en de eerste noten klinken uit de boxen. Mijn vrienden gillen even en roepen iets.
,,Je kan het, Nola!” hoor ik Lindy er bovenuit schreeuwen. Ik glimlach en zet in. Het publiek word even stil en het lijkt wel alsof ze nadenken. Ik blijf door zingen en als het lied afgelopen is, krijg ik een staande ovatie. Ik loop terug naar mijn vrienden, waar Melina met haar neus in haar mobiel zit.
,,Oké, wie stuurt je een sms?” vraag ik aan haar en ze lijkt wel te schrikken van me.
,,Lucas.” Geeft ze eerlijk toe en ze laat de sms'jes lezen.

Ik wil je iets zeggen, maar ik weet niet hoe. Lees de 1e drie woorden en snap wat ik bedoel! <3

Het mooiste meisje van het land heeft nu een mobieltje in haar hand!

You are the one thing that makes me smile everyday! <3

,,Lucas is wel een flirt zeg.” Zeg ik lachend. Melina bloost.
,,Zie je nou iets in hem?” vraagt Amber.
,,Ik weet het niet.” Zegt ze.
,,Ze bloost!” roept Lindy en ik zie dat Melina vuurrood word.
,,En? Vind je hem leuk?”
,,Ik vind hem wel leuk, maar ik mis Liam. Ik ben meer verliefd op Liam dan op Lucas.” Zegt ze. Ik trek een wenkbrauw op.
,,Maar schat, als je Liam het leukste vind, waarom ben je dan zo bezig met Lucas?”
,,Omdat ik hem ook leuk vind. Lucas is voor twee jaar mijn vriendje geweest. Ik kan deze gevoelens niet zomaar uitzetten.”
,,Dat vraagt ook niemand. Ik begrijp alleen niet waarom je het jezelf zo moeilijk maakt. Liam komt niet eerder naar je toe zo. Hij ziet je de hele tijd met Lucas. Straks denkt hij dat jij je keuze al gemaakt hebt. Dan praat hij niet meer met je en blijft het dus definitief uit.” Ik zie Melina schrikken. Ja, ik ben nu best hard, maar het is de waarheid.
,,Excuseer mij.” Ik kijk opzij en zie een vrouw met een klein meisje staan. Ik dacht dat alleen jongeren van zestien tot twintig hier in mochten komen. ,,Dit is mijn dochtertje Hope en...”
,,Ben jij Miley Cyrus?” de ogen van het meisje kijken me vragend, maar lief aan. Ik knik zachtjes. Ik heb geen zin in meer fans. Een grote glimlach verschijnt op haar gezicht en een notitieboekje komt tevoorschijn. Ik hoor Lindy even lachen en niet veel later reikt ze me een pen aan. Ik zet mijn handtekening op het papier en ga met haar op de foto. Het meisje loopt blij en tevreden weer weg en ik kijk even of er nog meer fans komen. Ik haal even opgelucht adem, als ik zie dat dat niet het geval is. Ik hou van mijn fans, maar nu even niet. Nu moet ik er voor Melina zijn. Die een heel duidelijk dilemma heeft. Lucas of Liam?

Reacties: