FanFic.nl

Piraat van zijn hart?

10.

Ik zat aan de tafel van de bibliotheek. Vandaag had Daniel me hier geroepen en ik wist dat hij iets belangrijks te zeggen had. Ik keek rond, er was hier niets veranderd. Alleen het grote schilderij van onze vader was vervangen door een van onze beide ouders. Ze keken elkaar aan en niet naar de schilder zoals je bij veel schilderijen zag. Ik had een brok in mijn keel gekregen toen ik het zag. Ik was hier nu bijna een week, mijn spullen waren opgehaald en ik had mijn oude kamer, die er nog precies hetzelfde uit had gezien als de avond waarop ik hem verliet, gekregen. De deur ging open en Daniel kwam binnen, gevolgd door een jongeman van vierentwintig. Ik keek hem aan en sloeg een hand voor mijn mond. ‘’Jon..’’ fluisterde ik. Jonathan keek op, ondanks dat hij nog jong was, had hij een onverklaarbare dofheid in zijn ogen, alsof hij niets meer van zijn oude levensvuur nog bevatten. ‘’Ari?’’ vroeg hij zachtjes, hij glimlachte en even zag ik een sprankje hoop. ‘’Ja..’’ zei ik, ik stond op en liep naar hem toe, hij sloeg zijn armen om me heen en knuffelde mij. ‘’Wat is er toch met je gebeurd?’’ vroeg ik. ‘’We hebben je zo gemist.. Zelfs mijn huishoudster vond dat ik geen levenslust meer had.. We waren allemaal zo bezorgt..’’ zei Jonathan en ik knikte zachtjes. ‘’Ik ben terug.. Maar waar is Louis?’’ vroeg ik. Jonathan liet me los en allebei mijn broers keken naar beneden. ‘’Jongens.. Waar is de oudste van ons vier schavuiten?’’ vroeg ik. Ze bleven stil en een koude rilling gleed vanaf mijn nek over mijn rug tot aan mijn tenen. ‘’Jongens..’’ fluisterde ik en de tranen schoten me in mijn ogen. ‘’Daniel… Jonathan…’’ zei ik toen en ik keek ze door mijn waterige ogen aan. ‘’Zeg op..’’ zei ik. ‘’Hij is twee jaar geleden omgekomen tijdens een schipbreuk.. Hij is altijd blijven zoeken..’’ zei David uiteindelijk. De tranen vloeide nu vanuit mijn ogen over mijn wangen en drupte op de houtenvloer. ‘’Maar.. Hij haatte me..’’ zei ik. ‘’Nee, hij hield van je… Hij dacht alleen dat je beter af was bij de echtgenoot die pap voor je had gekozen dan hier bij pap die jouw alleen maar binnen zou houden tot je zou breken en alles zou doen wat hij zei’’ zei Jonathan, hij had me bij mijn bovenarmen vast gepakt en schudde me door elkaar. ‘’Maar..’’ fluisterde ik. ‘’ Nee.. Zelfs wij dachten dat het beter voor je was als wij deden alsof we wilde dat je jezelf meer als een dame ging gedragen.. Pap was echt een tiran’’ zei Daniel. De tranen bleven stromen over mijn wangen, verdriet en pijn dat zich zeker vijf jaar had opgekropt. ‘’ Zijn lichaam gevonden ?’’ vroeg ik. De jongens knikte. ‘’Waar ligt hij?’’ vroeg ik. ‘’Ari..’’ zei Jonathan. ‘’Nee Jona.. Waar ligt hij’’ zei ik nu met klem. ‘’Op het familie kerkhof..’’ fluisterde David. Ik wist dat hij me dit vertelde omdat hij geen rel wilde. ‘’Vader ligt daar ook?’’ vroeg ik. ‘’Ja..’’ fluisterde Jonathan.

We liepen de bibliotheek uit en gingen naar de salon van Daniel waar een dienstmeisje thee had gebracht. Ik keek naar het kopje met een opgetrokken wenkbrauw en liep toen naar de wereld bol en haalde er een fles whisky uit. ‘’Wij zijn wel toe aan iets sterkers’’ zei ik. ‘’Ariana, het is net twee uur in de middag’’ zei Jonathan. Ik negeerde hem en ging over op mijn volgende vraag. ‘’Waar is mama eigenlijk?’’ vroeg ik en keek ze aan, ik bood ze elk een glas whisky aan maar geen van hen pakte hem aan. ‘’Ari.. Denk je niet dat het te veel voor haar zou worden om je ineens weer te zien?’’ vroeg Jonathan. ‘’Oh kom op! Ik heb vijf jaar lang in een mannenwereld overleefd en enorm hard gewerkt.. Ik kan het aan om te horen dat mijn oudste broer die me heeft leren bomen klimmen en altijd beschermd heeft tegen mijn etters van twee andere broers dood is’’ zei ik en we moesten allemaal even grijnzen. ‘’Denk je werkelijk dat grootmoeder Ariana haar als een mietje heeft opgevoed? Van wie denken jullie dat ik te horen heb gekregen als klein meisje dat de oorlel heel gevoelig was…’’ zei ik en hield een wenkbrauw omhoog. ‘’Moeder heeft het recht te weten dat ik leef en dat ik terug ben’’ zei ik. ‘’Moeder woont in het huis waar jij met je man zou zijn gaan wonen.. Ze wil daar niet weg voor jij terug bent’’ zei Daniel. ‘’Het huis waar ik met mijn man zou gaan wonen? Dus met andere woorden, ze hadden echt alles al geregeld.. Ook al kettingen met de namen van mijn kinderen toevallig?’’ vroeg ik een beetje sarcastisch. ‘’Ariana kom op.. Je weet hoe mama is’’ zei Jonathan. ‘’Ja, ze is net als papa’’ zei ik. ‘’Nee.. Mama stemde ermee in omdat ze wilde dat je gelukkig zou worden..’’ zei Daniel. ‘’Oh kom op, jullie zijn echt naïef’’ zei ik en zuchtte.

Met zijn drieën besloten we dat het gesprek afgelopen was, we gingen zitten, ik ging over op de thee en samen haalde we een paar oude herinneringen op tot er op de deur geklopt werd. ‘’Binnen’’ zei Daniel. Kapitein Lambert liep naar binnen en ik keek hem aan, hij keek terug naar mij en glimlachte voor hij naar Daniel keek en hem een hand gaf. ‘’Ik ben blij jullie hier alle drie aan te treffen.. Er zijn wat roddels door de stad verspreid en nu staat jullie moeder in de hal’’ zei hij. Ik grinnikte zachtjes en schudde mijn hoofd. ‘’Het is hier ook echt niets veranderd, het personeel is nog steeds even onbetrouwbaar..’’ zei ik. Net op dat moment kwam er een meisje binnen lopen. ‘’Meneer, ik kon haar echt niet meer tegen houden’’ zei ze en vervolgens zag ik mijn moeder in de deur opening verschijnen. ‘’Ariana Santana Starveil, ben jij dat echt?’’ vroeg ze. ‘’God wat heb ik die naam lang niet meer gehoord zeg..’’ zei ik en stond op. ‘’Jeetje moet je jezelf nou zien… Je draagt een broek!’’ riep moeder uit. Wat was het toch fijn om thuis te zijn. ‘’En je haar.. waarom heb je het niet los?’’ vroeg ze. Voor ik iets kon zeggen maakte ze mijn haar los en schudde ze het op. Ik was er niet meer aan gewend mijn haar in mijn gezicht te hebben en ik zuchtte lichtelijk geïrriteerd. ‘’Nog altijd hetzelfde hè moeder’’ zei ik. Ze keek me aan en glimlachte. ‘’Oh kindje toch, wat ben ik blij dat je terug bent.. Morgen kom je naar mij toe en dan gaan we een nieuwe garderobe voor je aanschaffen’’ zei ze. ‘’Moeder..’’ zei ik maar ik kwam er niet tussen. ‘’Nieuwe korsetten, want je bent goed gegroeid.. mooie jurken, ik weet zeker dat die lichte kleuren van vroeger je nu nog beter uitkomen’’ ging ze verder. ‘’Moeder..’’ herhaalde ik. ‘’En naar de kapper.. Je haar laten opsteken en nieuwe juwelen want die zul je wel kwijt zijn’’ zei ze. Nu werd het me te veel ik pakte haar vast en schudde haar door elkaar. ‘’Moeder luister nou toch! Ik wil geen nieuwe jurken of juwelen of naar de kapper.. Het gaat prima met me, minimaal de helft van wat ik heb meegenomen heb ik nog en ik ben niet van plan om door u ten overstaan van mijn broers het te hebben over korsetten die ik echt niet ga dragen!’’ riep ik uit, ik liet haar los en ze keek me beduusd aan. Ik zuchtte en liep de kamer uit, ik wist al dat ze het niet zou begrijpen. Dat had ze nooit gedaan.

Reacties: