FanFic.nl

Het witte complot

7.

De deur opende de eerste keer terwijl Loras op zijn rug op het bed lag; naakt. Jaime hing over hem heen, eveneens ongekleed, en kuste hem. Hij wist dat ze bekeken werden, die paar seconden en hij kon alleen maar bidden dat Ser Osmund zou reageren als verwacht; dat het überhaupt Ser Osmund was, ook.
Toen hij de deur weer zachtjes hoorde sluiten, slaakte hij een opgeluchte zucht en liet hij zich van Loras af rollen, tot hij zelf op zijn rug lag. ‘Hij is stiller dan ik verwacht had,’ fluisterde de jongen tegen Jaime, terwijl hij besloot dan maar over Jaime heen te kruipen.
Van alle dingen die ze geoefend hadden, was de timing de grootste misser. Het was moeilijk om te oordelen hoe lang het zou duren voor Osmund binnen kwam, de eerste keer. Uiteindelijk hadden ze bijna een uur op hem moeten wachten, en het was alleen maar afwachten of hij naar Cersei zou rennen, maar Jaime had zichzelf ervan overtuigd dat de kans bijna honderd procent was. De ridder verlangde meer naar Cersei dat haar tweelingbroer ooit gedaan had, dat bleek alleen al uit de manier waarop hij naar haar keek.
Het was alleen maar de vraag hoe lang ze erover zou doen om mee te komen. Ze hield er niet van op andermans commando het kasteel te doorkruisen – al helemaal niet op commando van iemand als Osmund Kettleblack, gokte Jaime. En tot ze haar voetstappen hoorden, moesten ze het uitstellen. En dat was moeilijk.
‘Wat als ze niet komt?’ fluisterde Jaime, hoewel ze hadden afgesproken het er niet over te hebben. Loras beantwoordde de vraag niet met woorden; hij had betere manieren gevonden om Jaime zijn zorgen te doen vergeten.
Tijdelijk. Na een poosje kwamen de vragen weer terug, de twijfels, de onzekerheid: ‘Wat als hij ergens anders heen is? Wat als ze niet in haar vertrekken is? Wat als het überhaupt niet Osmund was? Wat – ’
Loras legde hem opnieuw woordeloos het zwijgen op en Jaime deed zijn uiterste best om in zijn rol te blijven en zich geen zorgen te maken over het complot. Verdomme, dacht hij. De rol was een deel van hem geworden de afgelopen paar weken. Meer, misschien zelfs, dan een rol zou moeten zijn, maar nu het eropaan kwam, paste hij haar niet meer.
‘Vertel je jezelf ooit dat ik Renly ben?’ vroeg hij. Loras richtte zich op, keek Jaime onderzoekend aan. ‘Je lijk niet op Renly,’ concludeerde hij toen.
‘Nee, maar –’
‘Shh.’
Niet lang daarna klonken eindelijk de beloofde, woedende voetstappen. Loras keek Jaime aan en als op commando draaide Jaime zich op zijn rug, zodat hij met zijn buik op het verenmatras kwam te liggen. Loras had nauwelijks zijn positie ingenomen toen de deur opengesmeten werd. De woedende ademhaling alleen al was voor Jaime genoeg om zijn tweelingzus de identificeren.
Hij zou er onwaarschijnlijk veel voor over hebben gehad om haar gezichtsuitdrukking te zien, maar zijn gezicht lag begraven in een kussen en alles wat hij mee kreeg van haar eerste schok, was haar gil: ‘Jaime!’
Loras gleed van hem af en Jaime trok de deken over hen heen terwijl hij zich omdraaide. ‘Cersei,’ antwoordde hij, en hij vond zijn schuldbewuste ondertoon zelf best goed gespeeld.
Zijn wederhelft had hij nog nooit zo razend gezien. Ze was wit weggetrokken en elke spier in haar lichaam stond gespannen, haar kaken waren op elkaar gebeten en haar ogen… Jaime glimlachte.
‘Vind je het grappig?’ siste ze.
‘Ik vond je mooier toen je nog naar me lachte, zusje.’
‘Osmund,’ sprak ze, nauwelijks haar kaken van elkaar halend. ‘Pak ze.’
‘U-uwe hoogheid?’ stamelde de man. ‘Ik – wat?’
‘Pak ze!’ beval Cersei. ‘Je hebt dat zwaard van je toch niet voor niets?’
‘Niet om mijn bevelhebber neer te halen,’ wist Osmund uit te brengen.
‘Dan begin je met dat joch!’
Nee, protesteerde een stem in Jaimes achterhoofd. Het was niet de bedoeling dat er iemand gewond zou raken.
‘Uwe Hoogheid, mijn broeders, ik kan niet – ’ hield zijn witte broer tot zijn opluchting vol. Cersei, ongeduldig als ze was, trok zelf het zwaard uit Osmunds schede. Het was duidelijk dat ze niet goed wist wat ze ermee aan moest, maar ze pakte het met twee handen vast en het zwaard was scherp genoeg om zelfs in haar ongeoefende handen fatale schade aan te brengen.
Nee, dacht Jaime, maar hij was te verbaasd om zijn spieren tot reageren aan te sporen. Osmund verkeerde in dezelfde staat, scheen. Zelfs Loras bewoog niet.
Cersei haalde uit en Osmund verloor zijn evenwicht. De regente boog zich over hem heen, Loras kwam in beweging, maar de jonge ridder was pas halverwege toen Cersei de keel van zijn witte broer ver genoeg open reet om af te rekenen met Ser Osmund Kettleblack.
De koninging bekeek de Bloemenridder met een blik in haar ogen die de jongen deed verstenen. Ze deed Jaime een beetje aan Aerys denken. Verbrand ze allemaal, echode het in zijn hoofd. Zijn zus zei het niet. Wel nam ze Loras in zich op, van top tot teen, liet haar blik iets langer dan strikt noodzakelijk op zijn erectie hangen.
‘Dit…’ sprak ze, nog steeds buiten zichzelf van woede, hoewel iets ontspannener sinds ze een zwaard in handen had. ‘Dit is verraad.’
‘Cersei,’ probeerde Jaime haar te sussen, maar het enige wat het teweeg bracht, was dat Cersei het zwaard opnieuw hief.
Niemand moest gewond raken, dacht Jaime, maar hij dook alsnog naar de koude vloer en raapte met zijn linkerhand zijn eigen zwaard op. Hij herinnerde zich de dansen die hij met Ilyn Payne gedanst had, wist dat het nu of nooit was en toen Cersei uithaalde, haalde hij ook uit.
Hij was sneller. De kracht van de klap dreef het zwaard recht door Cerseis buik heen, zo ver dat het er aan de achterkant weer uitkwam. Osmunds zwaard viel op de grond, Cersei hapte naar adem. ‘Jaime…’ fluisterde ze.
Hij trok zijn zwaard terug en ze zakte stilletjes ineen.
Nee, dacht Jaime nog. Nee, dit was niet de bedoeling.
Jaime noch Loras was van de schrik bekomen toen Margaery en Olenna over de lijken heen de kamer betraden, op de voet gevolgd door Arryk en Erryk.
Jaime liet zijn waard op de grond vallen en wilde zich omdraaien om zich aan te kleden, maar terwijl hij zich bukte, grepen twee paar sterke handen zijn bovenarmen stevig beet.
‘Ik wilde me alleen maar aankleden,’ protesteerde hij niet-begrijpend. Ook toen hij het decors van zijn slaapkamer zag, begreep hij het niet. Arryk en Erryk hielden hem stevig vast, Olenna en Margaery stonden bij Cerseis lichaam, Loras werd in bedwang gehouden door Ser Boros Blount en Ser Meryn Trant. Hij leek er net zo weinig van te begrijpen als Jaime.
‘Margaery,’ sputterde de naakte Bloemenridder. ‘Het is voorbij. Cersei is weg. Je kunt ons loslaten.’
Margaery keek niet eens naar hem, had in plaats daarvan haar ogen op Jaime gericht. Olenna raapte het bebloede zwaard van de bevelhebber op.
‘Vertel me, allerliefste Jaime,’ sprak ze ijskoud. ‘Was jij het?’
‘Wat?’
‘Heb jij Cersei vermoord?’
‘Ik –’
‘Nee!’ riep Loras. ‘Nee, ik!’
Jaime schudde zijn hoofd, keek Olenna recht aan. ‘Nee, mevrouw. Ik was het.’
De vrouw knikte. Jaime richtte zijn blik op Loras, zag de wanhoop in zijn ogen, zag hem zijn hoofd schudden, wilde iets zeggen om hem gerust te stellen, maar hij wist niet wat. Olenna draaide zich Loras’ richting uit. ‘Vertel jij me nu eens, lieve Loras,’ ging ze verder met een stem die zo zoet en tegelijk zo ijskoud was dat er een rilling langs Jaimes naakte ruggengraat liep, ‘waarom ik iemand zou moeten vertrouwen die zijn koning heeft vermoord, en zijn tweelingzus, de moeder van zijn kinderen….’
Ze draaide het zwaard rond in haar handen.
‘Nee, Olenna!’ protesteerde Loras, terwijl hij hevig worstelde om uit de greep van Boros en Meryn te ontsnappen, maar de mannen waren samen sterker dan hij in zijn eentje en de Doornenkoningin had haar aandacht alweer op Jaime gericht.
‘Weet je wat het is, Jaime,’ sprak ze, terwijl ze naar het zwaard keek. ‘Voor je je eerste moord pleegt, beschouw je moord als een zonde. Zodra je je eerste moord pleegt, vervaagt die grens.’
‘U weet niet –’
‘Ik weet meer dan je denkt, lieverd,’ sprak ze, nog steeds zoet en ijskoud tegelijkertijd. Haar doornen werden steeds scherper. ‘Maar alle moorden die ik ooit heb gepleegd, heb ik gepleegd voor mijn familie. Ik heb nooit iemand aangeraakt die me vertrouwde, nooit mijn koning, nooit mijn zus…’
‘Olenna, ik smeek je!’ riep Loras, nog steeds worstelend. Jaime wierp een blik op de jongen, realiseerde zich dat de tranen over diens wangen stroomden.
‘Doe het dan voor mij!’ ging Loras verder. ‘Ik ben uw kleinzoon, doe het voor mij! Niet eerst Renly en dan Jaime, niet nog een keer, alstublieft.’
Het was Margaery die reageerde: ‘Je bent over Renly heen gekomen zoals ik over Joffrey, je komt hier ook wel overheen.’
‘Dat is niet hetzelfde! Jij hield niet van hem!’
Olenna schonk hem geen aandacht, glimlachte naar Jaime. ‘Het is grappig,’ zei ze. ‘Als je mij niet had laten komen, had je geleefd. Margaery wilde een plan bedenken om jou en Loras samen naar Hooggaarde te smokkelen. Margaery heeft nog nooit gemoord, zie je, en ik wil haar mooie, maagdelijke handjes graag zo lang mogelijk schoon houden.’
‘Grootmoeder!’ probeerde Loras, en een seconde daarna kreeg hij het voor elkaar Boros in zijn knieholte te raken. De man verloor tijdelijk zijn greep en Loras begon zo mogelijk nog harder te worstelen, maar Boros sloeg hem hard tegen zijn achterhoofd en Loras zakte op de grond. Zijn witte broer hervatte zijn greep.
Olenna glimlachte opnieuw, keek Jaime recht aan terwijl ze zei: ‘Ik was het.’
Nee, dacht hij. Het was alles wat hij nog kon denken. Nee, nee, nee.
‘Ik ben degene die het vergif in de wijn heeft gegooid. Sansa was een pion, jawel, maar ze wist er zelf niets vanaf. En die dwerg had er al helemaal niets mee te maken. Ik was het, en laten we eerlijk zijn: wat is een klein beetje meer Lannisterbloed aan mijn handen?’
Ze wierp een blik op haar gerimpelde handen, haalde haar schouders op, testte met haar linker wijsvinger hoe scherp het lemmet was. Toen ze haar vinger terug trok, glom er bloed op. Ze hield het zwaard met twee handen vast, zette de punt tegen het zachte, naakte vlees van Jaimes buik en vanaf dat moment durfde hij niet meer tegen te stribbelen.
Het haalde weinig uit. Olenna dreef het lemmet langzaam zijn buik in, zijn huid door, zijn vlees in, steeds verder en verder.
Terwijl Jaimes bloed zich voor de laatste keer mengde met dat van Cersei, hoorde hij Loras op de achtergrond zijn geschreeuw hervatten.
Daarna was er niets meer.

Thanks for reading this, my lovelies. <3 I would like to have your honest honest honest opinions on this, because it was rather difficult.
Oh, en Dezh, alsjeblieeeeeft krijg ik alsnog Jon/Satin? I mean, je bent er toch al aan begonnen, enenen. Ik heb geen flauw idee hoe ik hier een happy ending aan had kunnen breien._.
So, then again: thank y'all so much for reading this. <3

Reacties: