FanFic.nl

Mijn rol

Dat meisje

Hoe durven ze!
Mij verbieden om te vechten met de Tokyo Mew Mew’s als zij bezig zijn.
En dan heb ik het nog niet eens over de manier waarop ze vechten.
Ze gaan eerst een heel plan bedenken en dan pas in de aanval. Dat duurt veels te lang.
Ik heb altijd mijn voorkeur gehad voor het “zodra ze je zien op ze inhakken”� plan.
Duurt veel minder lang, zeker als je ze zelf opzoekt.
Ik zit op de uitkijk bij café Mew Mew.
Het enige wat ik nog wel mocht doen van ze, al weten ze niet dat ik hier zit.
Ik kijk naar de drukke straat waar het café aan is gebouwd.
Er komen veel mensen langs en sommige gaan het café binnen.
Bah. Mensen. Ik walg van ze.
Nooit tevreden al hebben ze alles wat mijn mensen niet hebben.
Ik wil het van ze afpakken of tenminste ervoor zorgen dat ze het net zo zwaar hebben als wij.
Al zit ik hier maar net, ik heb nu alweer genoeg gezien van die afschuwelijke mensen.
Ze hebben geen recht op deze planeet. Ze misbruiken hem. Het gaat zelfs zo slecht dat ze misschien hun planeet al hebben vernietigt voor wij het kunnen doen.
Maar van Deep-Bleu-sama (sama staat voor oudere, oudere broer of oudere leider) moeten onze mensen op aarde intrekken, dus al zou ik het nog zo leuk vinden om hun planeet van mijn ogen te zien exploderen of inpolderen, kan en mag ik hun planeet niet vernietigen. Maar dat betekent niet dat ik hun leven nog niet mag vernietigen.
Ik kijk nog eens naar het café.
Het is zo’n beetje de lelijkste geheime basis die ik ooit heb gezien. Ik vind dat het gebouw nog het meeste iets weg heeft van een grote roze taart.
Maar gelukkig ben ik niet een van die dazen die daar naar binnen gaat om iets te eten.
Nee, ik zie mezelf daar nooit naar binnen komen. Misschien voor een “sloop”� en “pak wat je pakken kan”� missie, maar er schijnt daar niets bruikbaarst te zijn. Tenzij je een levenslange voorraat gebak wil hebben natuurlijk.
En zoals gewoonlijk hoor je het gelag en geschreeuw van het kleinste meisje van het Mew Mew team boven alles uit. Dat kind is zo vervelend.
Maar ze wel ergens goed voor. De rede dat ik hier echt ben is niet om ze in de gaten te houden en informatie door te spelen naar Deep-Bleu-sama. Nee, diep van binnen ben ik hier omdat ik weet dat als Pudding lacht Ichigo meestal ook lacht.
Ik wou dat ik dat ook kon. Ichigo laten lachen.
Ik sla me zelf in mijn gezicht.
Als ik dit soort dingen voel voor Ichigo zou ik het liefste mezelf vermoorden. Maar dat kan niet.
Eerst moeten die vreselijke mensen eraan.

Na een paar keer naar een ander gebouw te zijn gevlogen om te zien of ik daar beter door de hartvormige raampjes van het café kan gluren en hopen en glip op te vangen van Ichigo plus mezelf een paar keer te hebben geslagen, gebeurt er eindelijk iets interessants.
Ik zie veel mensen vertrekken uit het café en teleurgesteld richting huis lopen.
Zouden ze door hebben dat ik ze al een tijdje begluur en daarom iedereen wegsturen zodat ze zonder gesnapt te worden door de media met me zouden kunnen vechten?
Het heeft wel erg lang geduurd. Ik dacht dat ze computers hadden met daarop de plaats waar wij ons bevonden?
Nou ja, heb ik geen problemen mee. Ze krijgen ons toch nooit te pakken. Zelf als het ernaar uit ziet dat we verliezen weten we toch nog te ontsnappen.
Dat nogal logies is omdat we van plaats kunnen teleporteren maar uiteindelijk is het best moeilijk om op de goede plaats weer te verschijnen.
Wat ik al dacht. De Mew Mew’s zijn eindelijk in actie gekomen en rennen nu richting de plaats waar Pai en Tart hun plan in werking zouden zetten.
Ik mocht hun plan niet weten.
Ze beweerden dat ze het van Deep-Bleu moesten verzwijgen. Nou ik geloof er niets van.
De Mew Mew’s zien mijn niet eens en rennen snel zodat ze Pai en Tart kunnen stoppen voor ze echt erge schade aanrichten.
Ik volg ze met mijn ogen tot ze uit het zicht zijn verdwenen.
Ik werp nog een blik op het café waar op een van de deuren en bortje hangt met het opschrijft: “closed”�.
Ik denk dat Pai en Tart boos zullen zijn als ik het gevecht tussen hen en de Mew Mew’s van een afstandje ga bekijken maar verder is hier toch niets te doen.
Maar net voor ik wil teleporteren gaat de een van de deuren van het café open. Een meisje rent naar buiten een gaat de tegenovergestelde richting van de Mew Mew’s op.
Als ze schuin onder mij langs rent krijg ik een heel raar gevoel.
Ongeveer het gevoel wat ik krijg als er iemand dichtbij is met een sterke geest maar ik heb nog nooit dat gevoel zo sterk gehad.
Haar geest moet echt heel sterk zijn.
Ik moet kiezen.
Weer kijken naar een nutteloos plan van Pai en Tart dat ik het water valt of achter dat meisje aan gaan.
Die keuze is snel gemaakt.
Zo’n kans als deze kan ik toch zeker niet laten lopen?
Mijn fout. Ik bedoel rennen.

Reacties: