Hoofdcategorieën
Home » Mainstreet » I Thought we were friends » hoofdstuk 10
I Thought we were friends
hoofdstuk 10
Luid pratend loop ik weg met de jongens uit het ziekenhuis waar Skyler ligt. Niemand wou echt weg gaan en vooral Daan niet, we moesten hem uiteindelijk wegslepen, omdat we allemaal niet echt veel zin hadden om nog veel te gaan doen die avond gaan we nu met zijn allen naar mijn huis toe om daar wat met elkaar erover te praten. Alleen bespreken we nu het grootste gedeelte al. We komen aan bij het parkje waar bijna niemand meer loopt, heel anders dan overdag als het er overvol is. Het is al best wel laat en donker, maar ja wat verwacht ik ook als we pas laat vertrekken uit het ziekenhuis. Ze is nog steeds niet bij gekomen al denken de doctoren dat ze binnenkort weer bij gaat komen omdat ze alle testen die ze met haar doen goed gaan. Maar elke dag word die hoop minder. Iedereen van ons lijd eronder, het meeste Daan. Hij heeft altijd de beste band met haar gehad, het doet hem pijn haar daar zo te zien. Zo bewegingloos, wit, en stiller als normaal. het is inmiddels al een halve week later en ze is nog niet bij gekomen. Je wordt er alleen maar verdrietig van.
Als je er alleen al aan denkt dat zoiets vaker gebeurd, en als je er aan denkt wat er allemaal mis kan gaan krijg je al bijna tranen in je ogen.
Zonder dat ik het echt besef staan we in een parkje. Het is al aardig donker maar wat verwacht je ook in de winter en zo laat 's avonds. Er is eigenlijk helemaal niemand meer. Nou ja bijna niemand eigenlijk niemand maar net hoorde ik wat geritsel van de struik en iemand gauw zich verstoppen. Een onrustig gevoel bekruipt me straks is het een enge man met verkeerde bedoelingen! we zijn dan wel met zijn vieren en hij -waarschijnlijk- in zijn eentje maar toch hij is dan toch echt sterker.
De jongens hebben het zo te zien ook gehoord en we kijken elkaar aan. Er zijn geen woorden voor nodig om het te beschrijven. We denken allemaal hetzelfde. Misschien is het een verdwaald meisje en moeten we haar wel helpen.
Voorzichtig lopen we met zijn alle naar de boom waar we diegene achter hadden gezien.
We stonden een paar meter van de bom vandaan stil. Te luisteren of er een geluid was. E inderdaad een geluid van iemand die adem haalt.
En iets van een snellere ademhaling of ze gerend heeft. Het is niet een ademhaling maar twee een erg onregelmatig en de andere normaal. We staan zo een paar minuten in stilte te luisteren. Tenminste zo lijkt het, het zullen wel een paar seconden geweest zijn maar zo voelt het niet. Opeens horen we geblaf van achter de boom. Iemand probeert de hond stil te krijgen maar dat lukt niet.
Ineens springt er een hond van achter de boom weg. En schreeuwt die persoon wat. De hond sprint langs ons maar Ik kan hem nog net te pakken krijgen.
De persoon achter de boom kroop er voorzichtig achter weg.
Een meisje met mooi gekruld haar stond voor ons en keek me aan, met haar mooie blauwe ogen.
ZO keken we elkaar een tijdje aan, tot dat Daan moest ''hoesten''. Verlegen wende ik mijn blik af van de hare. Zij deed precies het zelfde. Ik begon met mijn voet heen en weer te wiebelen. Verlegen kek ik op en zei 'volgens mij is deze hond van jou'. Ik overhandigde haar de hond. Ze keek me even sprakeloos aan voordat ze zei 'ja, dat klopt een soort van. Ik heb de hond zeg maar geërfd van de buurvrouw.'
Reacties:
AHAHA. Dat laatste XD
Verder