FanFic.nl

Drunken mistakes||Michael Clifford {FanFic Schrijft}[afgerond]

-9-

'Mam? Mam!' Lydia schudt haar moeder voorzichtig door elkaar.
'Mam?' Ze legt een hand op haar moeders wang. Precies op dat moment knippert haar moeder haar ogen open. Lydia helpt haar overeind te zitten en glimlacht onzeker.
'Alles oke?' Haar moeder staat op en schudt haar hoofd even. Daarna haalt ze een hand door haar haar.
'Sorry, ik denk dat ik het verkeerd verstond. Wat zeiden jullie precies?' Michael glimlacht onzeker.
'We zeiden dat we getrouwd waren.' Lydia's moeder knippert met haar ogen. Nogmaals.
'Jij wilt dus zeggen dat jij met mijn dochter getrouwd bent?' Michael kijkt even naar Lydia, dan weer naar haar moeder en knikt. Lydia's moeder knijpt in haar neusbrug en ademt diep in en uit.
'Zou je mij alsjeblieft willen uitleggen hoe en waarom?' Michael lacht kort en Lydia pakt zijn hand. Beiden kijken elkaar even aan en knikken kort.
'Nou, het was onze eerste dag daar en we besloten te gaan stappen,' begint Lydia.
'We kwamen elkaar tegen in de lift, zeiden gedag bij de ingang van het hotel en dachten elkaar niet meer te zien,' zegt Michael vervolgens.
'Maar, we kwamen elkaar tegen in de club en besloten samen te blijven.'
'We besloten wat te drinken, want nou ja. Wat doe je anders?' zegt Michael weer. Hij gaat met een hand door zijn rode haar en gaat verder.
'Na een tijdje hadden we zoveel op en besloten we te trouwen in een kapelletje in de straat.' Lydia knikt en kijkt haar moeder onzeker aan.
'We hebben nu uiteindelijk besloten om gewoon samen te blijven en te kijken hoe het gaat.' Nadat Lydia is uitgesproken, valt de kamer stil.

'Jullie zijn getrouwd toen jullie dronken waren, maar willen toch bij elkaar blijven?' Het pasgetrouwde stel kijkt elkaar aan. Vervolgens kijken ze naar Lydia's moeder.
'Dat klopt,' zeggen ze in koor. De vrouw schudt haar hoofd.
'Daar komt niks van in. Jullie gaan zo snel mogelijk een scheiding aanvragen.' Lydia wilt protesteren, maar met een blik van haar moeder houdt ze haar mond. Michael is echter niet zo slim.
'Nee. Ze is nu eenentwintig, ik ben drieëntwintig. We mogen zelf weten wat we doen.' Lydia's moeder neemt een stap dichter naar hem toe.
'Jongeman, luister goed. Zodra zij nog bij mij onder het dak woont. Zolang ik haar was doe, haar voedsel kook en haar kamer schoonmaak, doet zij wat ik zeg. Begrepen?' Michael staart haar aan, hoort hoe Lydia dichterbij komt.
'Mam! Zo kan je niet tegen hem praten! En ik kan doen wat ik wil.' Lydia slaat haar armen over elkaar, lijkt zich dan iets te bedenken.
'Weet je wat. Dan trek ik wel bij Michael in. Dan kan ik zelf bepalen wat ik doe.' Zodra de woorden uit haar mond zijn, valt de kamer nogmaals stil.
'Wat?' klinkt er dan tweestemmig. Lydia knikt en kijkt Michael aan.
'Als jij het goed vindt?' Michael glimlact.
'Natuurlijk vind ik het goed! Laten we je spullen gaan pakken.' Lydia knikt en kijkt haar moeder kort aan. Dan sleept ze Michael mee de trap op en haar kamer in.

‘Lydia?!’ Onzeker glimlacht het meisje en Vera gilt.
‘Lydia!’ Ze stapt naar buiten en trekt Lydia in een dikke knuffel. Opgelucht ontspant Lydia en knuffelt haar vriendin stevig terug. Over haar schouder ziet ze Luke aankomen en ze glimlacht naar hem. Hij glimlacht terug en leunt tegen de deurpost.
‘Hallo, Lydlyd.’ Vera laat haar vriendin los en Lydia stapt richting de blonde jongen.
‘Hey, Luke. Lang niet gezien.’ Hij glimlacht weer en trekt het meisje in een knuffel. Lydia knuffelt hem glimlachend terug en Vera stapt naar binnen.
‘Kom binnen!’ Met z’n allen lopen ze richting de woonkamer en nemen plaats op de banken. Lydia kijkt de kamer met interesse rond en merkt op dat er veel foto’s hangen. Foto’s van de hele groep, foto’s van de meidengroep, foto’s van de jongensgroep enzovoorts.

‘Jullie hebben het leuk aangekleed hier,’ zegt ze uiteindelijk. Vera glimlacht dankbaar naar haar.
‘Dank je wel.’ Ze zijn weer stil.
‘Waarom ben je hier? Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind het super dat je hier bent, maar nou ja. Het is een tijd geleden.’ Lydia knikt en laat zich verder in de bank zakken.
‘Ik ben eigenlijk op zoek naar iemand.’ Vera trekt een wenkbrauw op en Luke kijkt haar onderzoekend aan.
‘Je bent op zoek naar Michael of niet soms?’ Lydia kijkt hem geschokt aan en knikt dan timide.
‘Ja.’

Als Lydia heeft uitgelegd waarom ze opeens op zoek is naar Michael, staat Vera op en komt ze naast haar vriendin zitten. Ze geeft haar een knuffel en Lydia glimlacht licht.
‘Ik heb Bill nooit gemogen. Hij onderbrak onze Skype gesprekken altijd zonder reden.’ Lydia haalt haar schouders op.
‘Hij was in het begin heel lief, maar toen begon hij me te manipuleren. En nu ben ik vrij.’ Vera grijnst.
‘Mooi zo. Dus je wilt weten waar Michael is?’ Lydia knikt en Vera kijkt naar Luke. Die knikt en staat op, waarna hij door een paar laadjes rommelt. Triomfantelijk houdt hij een kaart omhoog en komt aan de andere kant van Lydia zitten.
‘We hebben Michael al twee jaar niet gesproken, maar het laatste dat we weten is dat hij terug naar Australië is gegaan.’ Lydia slikt.
‘Bijna meteen nadat we uit elkaar zijn gegaan.’ Luke knikt en geeft haar de kaart. Voorop staat het opera house uit Sydney en Lydia glimlacht. Dan draait ze de kaart om en haar adem stokt in haar keel als ze het bekende handschrift ziet.

Hi Luke en Vera,
Bedankt voor jullie steun na alle drama met Lydia. Ik ben nu in Australië, terug in mijn thuis plaats. Amerika heeft teveel herinneringen voor me om daar te blijven. Hieronder zet ik het adres van mijn moeder, voor als je me wilt bereiken.
Michael

Een snik verlaat Lydia’s mond en ze legt de kaart op de salontafel. Snel slaat ze haar hand voor haar mond en laat nog een snik vrij. Vera en Luke slaan beiden hun armen om haar heen en Lydia laat haar verdriet de vrije loop. Vera maakt kalmerende geluiden en Luke wrijft met een hand over haar rug. Net zo snel als het opkwam, is haar verdriet ook alweer vertrokken en met trillerige hand droogt ze haar tranen.
‘Je mist hem,’ concludeert Vera. Lydia knikt en ademt onvast in.
‘Ik heb mezelf nooit de tijd gegeven het te verwerken. Ik heb het weggestopt en nu komt alles weer naar boven. Ik weet niet hoe ik zo dom kon zijn. Ik houd van hem.’ Lydia snikt weer.
‘Waarom heb ik het hem niet verteld?’ Ze slaat haar handen voor haar gezicht en laat haar tranen weer de vrije loop. Ze voelt hoe iemand opstaat en niet veel later houdt Vera haar een doos met tissues voor.
‘Het komt wel goed, Lydia.’

Die avond ligt ze stilletjes in het tweepersoonsbed van de gastenkamer. Ze laat haar gedachten terug drijven naar de tijd dat zei en Michael nog samen waren.
‘Nee! Michael, ga weg,’ lacht Lydia luid . Ze probeert haar zij te beschermen door haar armen er strak tegenaan te duwen, maar haar man is sterker. De jongen weet haar armen omhoog te tillen en laat zijn vingers weer over haar gevoelige plekken dansen. Lydia giert van het lachen en laat zich voorover op het bed vallen. Michael draait haar om en klimt dan bovenop haar. Hij kietelt haar nog steeds en Lydia schopt wilt met haar benen.
‘Michael!’ giechelt ze. Ze hapt naar adem en Michael toont haar dan eindelijk genade. Hij zet beiden handen naast haar hoofd, zo zijn eigen gewicht omhoog houdend. Lydia hijgt uit en hapt naar adem, terwijl Michael haar met een glimlach aan kijkt.
‘Zeg het, Lydia.’ Lydia hapt nog eens naar adem.
‘Je bent de liefste jongen die ik ken!’ roept ze dan luid. Michael glimlacht en buigt zich voorover.
‘Dank je wel.’ Dan kust hij haar
Lydia merkt pas dat ze huilt, als ze haar hand omhoog brengt om over haar gezicht te wrijven. Trillerig haalt ze adem en draait zich op haar zij.
‘Ik mis je,’ fluistert ze zacht. Het donker antwoord niet.

Reacties: