FanFic.nl

Kopie [7-shot]

in een zwak en ander licht

Ze lag op haar rug in het vochtige gras en genoot van hoe het kriebelde tegen haar blote huid. Het was muisstil om haar heen terwijl ze naar de sterren boven haar hoofd staarde en filosofeerde over de andere werelden die eromheen draaiden, zo ver weg.
Opa had haar ooit verteld over parallelle universums, over andere zonnestelsels. Ze had er nooit veel van begrepen, maar ze had onthouden dat er ergens een exacte kopie van haar moest zijn. Terwijl ze naar de sterren staarde, vroeg ze zich af waar dan precies, op welke planeet en in welk sterrenstelsel. Ze vroeg zich af of haar Kopie ook naar de sterren keek, en zich afvroeg waar haar wederhelft was. Misschien keken ze elkaar wel recht aan, op dat moment. Kippenvel verspreidde zich over haar armen en ze stelde zich voor dat dat bij Kopie ook gebeurde.
Opa had haar ook verteld over sterrenbeelden, maar die had ze nooit begrepen. De kleine noch de grote beer had de vorm van een beer en ondanks Opa’s enthousiasme, snapte ze daar nog steeds niets van. Ze kon het hem ook niet meer vragen.
Tante had haar ooit verteld dat Opa zelf een ster was geworden in het universum dat hem zo geliefd was, maar Moeder had haar later verteld dat Tante loog: ‘Opa is dood. Hij is niet in de hemel, niet als ster en ook niet op bezoek bij God. Hij is ook geen geest en hij wordt ook niet opnieuw geboren. Als je dood bent, ben je dood.’
Ze geloofde Moeder niet; was er heilig van overtuigd dat die zichzelf geruststelde met dergelijke verhalen en terwijl ze naar de sterren staarde, voelde ze zich nietig en sterfelijk en tegelijkertijd eindeloos wijs. Ze vroeg zich af of de mensen ooit zo ver weg zouden kunnen komen. Zou je gek worden, als je geconfronteerd werd met je eigen Kopie?
Haar vingers omklemden plukken gras en ze sloot haar ogen, riep het beeld van Kopie op in haar gedachten, trok de grassprietjes los van de grond en liet ze vervolgens door de lucht dwarrelen. ‘Zwaartekracht,’ sprak Kopie met Opa’s stem.
Toen ze haar ogen opende, was het donker. Het beeld van Kopie verdween en Opa’s stem daarmee ook. De grassprietjes werden opgeslokt door het gebrek aan licht.
Ze stond op en danste op haar tenen over het kriebelende gras, vrijwel geruisloos, een schaduw in de nacht.
Het licht naast de keukendeur sprong aan toen ze in de buurt kwam en verblindde haar. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en verschafte zichzelf toegang tot het huis, draaide de deur achter zich op slot en danste geluidloos over de trap naar haar slaapkamer.
Ze sliep altijd met haar gordijnen open, haar bed stond onder het raam. Voor ze haar ogen sloot, keek ze nog naar buiten, naar de sterren, naar Opa’s verhalen. ‘Slaap lekker, Kopie,’ fluisterde ze toen, en meteen daarna viel ze in een droomloze slaap.

Reacties: