FanFic.nl

Kopie [7-shot]

je weet niet half hoe ver het is

De eerste zonnestralen beroofden haar van haar slaap en ze glimlachte terwijl ze haar ogen opende. In het huis was het doodstil; haar moeder sliep nog en dat wilde ze graag zo houden. Daarom stond ze stilletjes op en, zoals altijd geruisloos, pakte ze haar spulletjes in: haar portemonnee met haar spaargeld, haar paspoort, een vergeelde foto van Opa, een set schone kleding, haar tandenborstel, een appel, twee boterhammen en een flesje water.
Daarna danste ze de trap af en op het kladblok dat op de keukentafel lag, krabbelde ze een berichtje aan Moeder. Ze wist dat die het zou begrijpen, dus maakte ze er niet meer woorden aan vuil dan strikt noodzakelijk was.
Ochtenddauw sierde de planten naast de keukendeur toen ze die achter zich dichttrok. Ze haalde de reservesleutel onder de bloembak vandaan en sloot de deur af, legde de sleutel weer terug op zijn plek.
Op haar gympen danste ze langs de onverharde weg richting de hoofdweg, richting de wereld en richting haar dromen. Ze had geen plan, geen specifieke bestemming, alleen maar haar reis. Misschien, hoopte ze, was de technologie op Kopies planeet wel veel beter ontwikkeld en misschien was Kopie wel naar de aarde toe gereisd, voor haar. Opa had haar nooit verteld dat dat geen mogelijkheid was. Zelfs Moeder niet.
Het was rustig op de weg; het was altijd rustig op de weg. Het dichtstbijzijnde dorpje was een kilometer of twaalf verderop, de dichtstbijzijnde stad nog minstens drie keer zo ver. Daar wilde ze niet heen; nog niet. Ze wilde onder de blote hemel slapen, onder het wakend oog van de kleine beer en de grote beer en Kopie.
In het dorpje kocht ze een brood en een kaas en een zak appels en een nieuw flesje water.
‘Op vakantie?’ vroeg de verkoopster.
Ze schudde haar hoofd, legde zwijgend de munten in de hand van de vrouw en vervolgde met haar boodschappen haar weg.
Ze was niet heel ver uit het dorpje toen haar spieren haar begonnen aan te sporen om te stoppen; niet veel later gehoorzaamde ze, at ze een avondmaal bestaande uit brood, kaas en appel. Daarna legde ze zichzelf neer in het droge gras, starend naar de ondergaande zon.
‘Alles oké?’ vroeg een late voorbijganger haar, toen hij haar in het gras zag liggen. Ze kwam overeind, knikte, glimlachte en keek de man na terwijl hij wegliep. Hij was de laatste levende ziel die ze zag die dag.
De hemel was bewolkt en ze zag geen sterren, geen maan, geen beren. ‘Slaap lekker, Kopie,’ fluisterde ze desondanks, voor ze haar ogen sloot en verzonk in een slaap vol dromen over boze sterrenstelsels, verontschuldigende Opa’s en miljoenen Kopieën.

Reacties: