FanFic.nl

Familieportret

Zaterdag 4 december 2032

Toen Louis beneden kwam, zat Eleanor al aan de keukentafel met een kop koffie. ‘Goede morgen,’ groette ze.
‘Morgen,’ antwoordde Louis. Hij zette koffie voor zichzelf en nam plaats tegenover zijn vrouw. Ze zag er nog steeds moe uit, maar ze leek enigszins gerustgesteld doordat Olivia vrijdagavond gewoon thuis was gebleven. Het meisje had Louis überhaupt niet gevraagd om ergens heen te gaan, maar dat wist haar moeder niet.
‘Ik wil vandaag met Liv naar het park,’ zei Louis, terwijl hij een krentenbol uit de mand op tafel pakte.
‘Naar het park?’ vroeg Eleanor, en ze trok een wenkbrauw op.
‘Ja,’ antwoordde haar man, boter op zijn krentenbol smerend. ‘Het is helder weer en het leek me leuk om een keer iets met haar te ondernemen.’
‘En wat als ik mee wil?’
‘Je haat het park.’
‘Maar wat als ik mee wil?’
Louis keek haar ongelovig aan. ‘El, je bent één keer mee geweest naar het park en hebt daarna geweigerd er ooit nog heen te gaan. Ik weet dat ik je vertrouwen geschonden heb, maar als het zo erg is dat je me zelfs naar het park moet volgen, op klaarlichte dag, terwijl Liv mee gaat… waar staat ons huwelijk dan nog voor?’
‘Waar heeft ons huwelijk ooit voor gestaan, Lou?’ vroeg ze, met een onverwachte kalmte in haar stem. ‘Was het ooit gebaseerd op liefde?’
‘El ik… ik ben van je gaan houden, echt waar.’
Ze knikte. ‘Ik heb erin geloofd, een poosje. Maar nu weet ik het niet meer.’
Louis pakte over de tafel haar handen beet, zonder haar blik los te laten. ‘Lieverd,’ zei hij, ‘je bent de enige vrouw die ik ooit gehad heb, die ik ooit gewild heb. Ik zal ook nooit een andere vrouw willen, ik zweer het.’
Ze keek hem aan, haar ogen nietszeggend. ‘Oké,’ stond ze toe. ‘Maar onder één voorwaarde.’
‘Zeg het maar.’
‘Als je weer onder de modder zit, ga je niet eerst douchen voor je naar huis komt. Je komt hier, zodat ik je modder kan zien, en daarna mag je douchen.’
‘Ook als de auto vies wordt?’
‘Ongeacht álles, Louis. Ik wil de modder met eigen ogen zien.’
‘Oké,’ besloot hij, hoewel hij baalde van het idee dat zijn auto vies zou worden; en misschien ook wel een beetje van het feit dat Eleanor hem blijkbaar meer door had dan hij gehoopt had. Hij wist dat het zijn eigen schuld was, en dat haar wantrouwen terecht was, dus stribbelde hij niet verder tegen.
Om half twaalf besloot hij Olivia wakker te maken. Hij nam plaats op de rand van haar bed en zei, zachtjes maar nog net niet fluisterend: ‘Liv?’
Toen het meisje niet reageerde probeerde hij het nogmaals: ‘Liv, lieverd, het is tijd om wakker te worden.’
‘Ben ik te laat voor school?’ mompelde ze half slapend.
‘Nee hoor, het is zaterdag.’
‘Oh,’ mompelde ze, terwijl ze de deken over haar hoofd heen trok. ‘Wat is er dan?’
‘Het is mooi weer. Zullen we naar het park gaan?’
Olivia schoof de deken weer van haar hoofd, opende slaapdronken haar ogen. ‘Het park?’
‘Ja, het park. Dan nemen we een voetbal mee en…’
Het meisje keek de kamer rond en zei toen: ‘Maar pap, ik heb met David afgesproken.’
Op de één of andere manier raakte het hem dat ze daarvoor moest controleren of Eleanor in de buurt was, en hij wist dat hij de waarschuwing in acht zou moeten nemen en dat hij het hele gebeuren af zou moeten blazen, maar hij kon zich er niet toe zetten. ‘Dan nemen we David toch mee? Niets is romantischer dan elkaar warm houden in het park.’
‘Pap!’ riep Olivia uit, waarop Louis knipoogde en opstond. ‘Zeg het maar,’ zei hij. ‘Lijkt het je wat?’
Daar dacht het meisje even over na, maar uiteindelijk knikte ze en liet Louis haar alleen zodat ze zich kon aankleden.
Ze vertrokken om half één. Eleanor zwaaide hen uit alsof er niets aan de hand was en even voelde Louis zich zoals al die jaren geleden in het park, alsof hij gewoon gelukkig zou worden in zijn huwelijk. Hij vroeg zich af of hij dat ooit geweest was. Hij had zichzelf altijd wijsgemaakt van wel: hij hield zielsveel van Olivia, had een goede kantoorbaan, maar ergens had hij zich er altijd bij gerealiseerd dat hij Eleanor daar eerder bij tolereerde dan dat hij van haar hield.
Louis haalde David op en luisterde met een half oor hoe de twee kinderen op de achterbank over koetjes en kalfjes praatten, parkeerde uiteindelijk de auto op dezelfde parkeerplaats als al die jaren geleden.
Hij leidde het tweetal over de paden, verbaasde zich erover dat het park nog zo hetzelfde was terwijl het ook zo anders was. Oude bomen waren gesnoeid, paden waren geasfalteerd, maar het park was nog steeds het park en voor Louis voelde het nog steeds alsof hij op de één of andere manier thuiskwam.
David en Olivia vonden het alleen maar spannend dat ze door de struiken moesten. Louis ging voorop en toen hij er bijna doorheen was, riep hij: ‘Ik heb extra bagage bij me!’
Toen hij onder de struiken vandaan kwam en zich oprichtte, keek hij recht in twee lachende gezichten en hoorde hij Zayns heldere stem: ‘Ik ook!’
Louis was met stomheid geslagen, werd stevig omhelsd door Liam en Harry tegelijkertijd. toen ze hem loslieten, stortte Zayn zich bovenop hem. Hij omhelsde Louis zo stevig dat die nauwelijks nog kon ademen, maar hij vond het niet eens een klein beetje erg, snoof met de moeizame ademteugjes die hij binnen wist te krijgen gewillig de geur van Zayns aftershave op. Kus me, dacht hij, en toen: fuck, en met moeite kreeg hij zichzelf zo ver dat hij Zayn zachtjes van zich af duwde.
‘Dus,’ vroeg Liam, die de ongemakkelijkheid waarschijnlijk in de lucht voelde hangen. ‘Kunnen onze jonkies een beetje voetballen?’
‘Een beetje,’ zei David. Olivia schudde haar hoofd.
‘Er is een doorgang tegenwoordig, trouwens,’ grinnikte Zayn, en hij knikte richting een poort in het struikgewas. ‘Toen wij het gras er niet meer uit trapten met voetballen, moesten ze een andere manier vinden om het kort te houden.’
‘Je lult,’ wist Louis, maar hij glimlachte erbij.
Zayn haalde zijn schouders op. ‘Ik vond het wel een mooie theorie.’
‘Ja, ja,’ kwam Liam tussenbeide, ‘het gras is hier nog steeds maar voor één ding: voetballen!’

Een uur later ploften ze uitgeput in het gras en waren Louis, Zayn en Olivia genadeloos ingemaakt door Harry, Liam en David. Het had er mogelijk mee te maken dat Olivia absoluut niet kon voetballen en dat Louis en Zayn meer met elkaar bezig waren dan met de bal, maar Louis besloot dat er vast een logischer reden was.
‘Waar komen jullie vandaan?’ vroeg hij, hijgend. Zayn was naast hem komen zitten, zodanig dat hun schouders elkaar raakten. Olivia was te druk bezig met David de afgelopen wedstrijd te evolueren om te letten op Louis en hoeveel centimeters er al dan niet tussen hem en een willekeurige jeugdvriend zaten.
‘Zayn heeft ons opgeduikeld,’ legde Liam uit. ‘Hij stond woensdag ineens voor de deur.’
‘Donderdag,’ zei Harry.
Zayn haalde zijn schouders op, schuurde daarbij langs die van Louis. Die realiseerde zich maar al te goed dat hij eigenlijk zou moeten opschuiven en dat hij Zayn eigenlijk weer uit zijn leven moest verbannen, maar ook dat kon hij niet opbrengen.
‘Internet doet wonderen,’ verklaarde Zayn.
‘Niall is nog in Ierland zeker?’ vroeg Louis. Zayn schudde zijn hoofd: ‘Ik weet het niet. Ik heb alleen een adres van Maura gevonden, van Niall zelf niets. En van Maura ook geen telefoonnummer.’
Louis knikte. Niall had zich op zijn vijftiende bij hen gevoegd, was een gezellige aanwezigheid geweest op alle zuipavondjes bij alle voetbalwedstrijden en uitgaansavonden. Op zijn eenentwintigste was hij, onder dwang van zijn ouders, die vonden dat Engeland een slechte invloed op hun zoon uitoefende, terug naar Ierland verhuisd. De jongens waren al snel al het contact verloren.
‘Liam is getrouwd,’ ging Zayn verder. ‘Hij heeft een zoon van tien en een dochter van acht. Harry woont samen met z’n vriend.’
‘Ja,’ beaamden beide jongens.
‘Ik heb ook een zoontje van zeven,’ voegde Harry toe. ‘Een jongetje, geadopteerd uit Oeganda.’
‘Kunnen we ze geen kennis met elkaar laten maken?’ vroeg Louis. ‘Liv is wel een stuk ouder, maar ze hoeven geen beste vrienden te worden, het zou gewoon leuk zijn als ze elkaar leerden kennen, toch?’
Hij realiseerde zich dat hij het niet eens voor de kinderen zei, maar voor zichzelf; omdat hij zich thuis voelde bij zijn vrienden en hoopte dat de kinderen een excuus zouden vormen om hen vaker te zien.
‘Ja,’ stemde Harry in, ‘dat lijkt me leuk. Denken jullie dat Niall ook kinderen heeft?’
‘Allemaal kleine Ierse eenhoorns, wedden?’ vroeg Louis.
‘Leprechauns,’ verbeterde Zayn, waarbij hij Louis een speelse schouderstoot gaf.
‘Ook goed,’ vond Louis.
‘Jongens,’ kwam Harry voorzichtig tussen beide. Drie hoofden draaiden zich zijn kant op; Olivia en David voelden zich duidelijk niet aangesproken.
‘Waarom zoeken we Maura niet op?’ ging Harry verder. ‘Zij kan ons vast vertellen waar Niall is.’

Reacties: