FanFic.nl

Drunken mistakes||Michael Clifford {FanFic Schrijft}[afgerond]

-10-

De volgende morgen staat Lydia merkbaar frisser op. Haar wangen zijn voorzien van gedroogde traansporen, maar Lydia boent ze met een glimlach weg. Ze heeft nu een doel voor ogen, een doel dat haar terug zou kunnen brengen naar diegene waar ze echt van houdt. Ze pakt de cheque uit haar broekzak en kijkt naar de getallen. 5000 euro, zomaar gekregen van haar beste vriendin en haar man. Lydia glimlacht en stopt de cheque terug in haar zak. Vervolgens verlaat ze de gastenkamer en neemt ze de trap naar beneden.
Ze vergezelt Vera en Luke met een glimlach aan het ontbijt en Vera kijkt haar aan.
‘Je weet wat je gaat doen, zeker?’ Lydia knikt en kijkt haar vriendin recht in de ogen aan.
‘Ik ga naar Australië.’

Later die dag staat Lydia samen met Vera, Sharon en de twee mannen op het vliegveld. Lydia heeft enkel haar rugzak als bagage, volgestopt met de enige bezittingen die ze nu nog heeft. Haar rugzak is net 10 kilo, dus ze mag hem gewoon bij haar houden in het vliegtuig zelf. Dat scheelt, want dan hoeft ze geen tijd te verdoen bij het aangeven van haar bagage.
‘Lydia.’ Het meisje kijkt op en Vera houdt een envelop voor haar neus.
‘Voor als je het nodig hebt.’ Lydia pakt de envelop aan en zet haar rugzak op de grond. Snel spiekt ze even in de envelop en kijkt dan met waterige ogen op.
‘Vera, dit hoef je echt niet te doen.’ Vera haalt haar schouders op en Luke glimlacht.
‘We willen dit doen,’ zegt hij tegen Lydia. Het meisje knikt en geeft zowel Vera als Luke een knuffel.
‘Dank jullie wel.’ Daarna geeft ze Sharon en George ook een knuffel en veegt een eenzame traan weg.
‘Ik houd van jullie, oke? Vergeet dat niet.’ Ze lachen allemaal en trekken Lydia in een stevige groepsknuffel.
‘Dank jullie wel, vanuit het diepste van mijn hart. Echt waar.’ Ze laat de anderen los en glimlacht naar ze. De anderen knikken en Vera klopt haar op de schouder.
‘Ga je man halen, Lydia. Je verdient het.’ Lydia knikt en hijst haar rugzak op haar schouder. Dan draait ze zich om en loopt richting een van de balies.

‘Een ticket naar Sydney alstublieft,’ zegt ze beleefd. De vrouw achter de balie knikt, haar haar strak naar achteren getrokken in een knot.
‘Retourticket of enkel ticket?’ Lydia glimlacht licht.
‘Enkel.’ De vrouw knikt en typt wat in op de computer.
‘Wilt u eerste klas vliegen?’
‘Oh, nee hoor.’ De vrouw knikt en typt weer wat in.
‘Dat wordt dan 1820 euro alstublieft.’ Lydia slikt even, maar trekt dan haar pinpas uit haar broek. Eerder die dag heeft ze de cheque van Sharon en George op haar rekening laten storten, zodat ze tickets en hotels gewoon per pin kan betalen. Zo snel als ze kan rekent ze het ticket af en de vrouw achter de balie print hem uit. Ze legt wat dingen uit, die Lydia allemaal al weet en dan heeft ze het ticket eindelijk in handen. Ze draait zich even om naar haar vrienden, zwaait een laatste keer en maakt dan haar weg naar de douane. Lydia komt er zonder problemen doorheen en dan begint het wachten. Haar vlucht vertrekt pas over twee uur, dus het meisje besluit de winkeltjes te gaan bekijken. Ze hijst haar rugzak steviger op haar rug en loopt dan richting het eerste winkeltje dat ze spot.

Na een vlucht van in totaal één dag, zet ze dan eindelijk voet op Australische bodem. Diep ademt ze in, waarna ze haar vest uittrekt en geniet van de zonnestralen die haar bleke huid verwarmen. Snel vist ze haar zonnebril uit de rugzak en zet ze op haar neus, waarna ze het vliegveld verlaat. De automatische deuren schuiven achter Lydia dicht en ze glimlacht. Vervolgens trekt ze de kaart uit haar kontzak en bekijkt het adres. Ze knikt even en steekt dan haar hand op. Bijna meteen komt er een taxi aan en Lydia opent de deur. Ze laat zich in de taxi vallen en zet haar rugzak naast zich op de bank.
‘Welkom in Australië, waar wenst u heen te gaan?’ Lydia kijkt even op de kaart en ratelt het adres dan af tegen de chauffeur. Die knikt en haalt zijn motor van het stationair draaien, waarna hij invoegt in de stroom auto’s die het vliegveldterrein willen verlaten. Lydia haalt diep adem en laat zich dan tegen de rugleuning zakken.

Ongeveer een uurtje later stopt de taxi voor een alleenstaand huis in een van de buitenwijken van Sydney. Het ziet er netjes uit en Lydia kijkt er met open mond naar. De chauffeur schraapt zijn keel en houdt zijn hand op. Lydia kijkt snel op de meter en haalt het benodigde geld uit de envelop, om het vervolgens in de open hand van de man te leggen.
‘Dank u wel.’
‘Geen probleem, het is mijn werk,’ zegt hij glimlachend. Lydia lacht even en knikt dan, waarna ze de auto verlaat, haar rugzak met zich meeslepend. Zodra ze is uitgestapt, trekt de taxi alweer op en Lydia schudt haar hoofd. Dan richt ze haar blik weer op het huis voor haar en haalt ze diep adem.
‘Je kan het, Lydia. Je kan het.’ Vervolgens hijst ze haar rugzak op haar rug en neemt de benodigde twee treden om bij de voordeur te komen. Ze tilt haar hand op en merkt dat hij trilt, maar ze besteed er geen aandacht aan. Dit is iets dat ze moet doen. Met haar anderen hand pakt ze de ring om haar nek vast en schiet een schietgebedje naar boven. Dan klopt ze.

Reacties: