FanFic.nl

Reformatory ~ Liam Payne VS. Luke Hemmings

H8 ~ Case Closed (part 2)

Ik loop meneer Hardwell en mijn ouders achterna de deur uit. De klok die in de centrale hal hangt, geeft aan dat het al vijf uur geweest is en de vrouw achter de balie begroet ons vriendelijk. We lopen een andere gang in, maar zit er precies hetzelfde uit als de gang richting de zaal. Hoe onthoud iedereen hier de weg?! Meneer Hardwell opent een houten deur aan het einde van de gang. We stappen binnen.

Het kantoor ziet er precies uit zoals ik had gedacht. Stel je een kantoor voor je dat je in films ziet: een groot raam met uitzicht op de rivier de Theems, donkergroene vloerbedekking, grote gordijnen, een groot donkerbruin bureau met stoelen ervoor. Meneer Hardwell neemt plaats achter het bureau en wij op de stoelen ervoor.
,,Sorry dat het net zo chaotisch was. Hier kunnen we over de details praten.” Begint meneer Hardwell het gesprek.
Ik luister maar half en staar naar de grond. Ik voel me niet op gemak en blijkbaar merkt meneer Hardwell het.
,,Cariana,” dit is volgens mij de eerste keer dat hij me niet miss Prince noemt. ,,ik snap dat dit allemaal iets te veel voor je is. Ik zal al je vragen beantwoorden als je dat fijn vind. We sturen je echt niet naar een school aan de andere kant van de wereld zonder voorbereiding.” Hij glimlacht even.
,,Ben ik een moordenaar?” vraag ik fluisterend.
Het is stil in de kamer.
,,Dat dacht ik al.” Fluister ik.
,,Cariana, het is allemaal erg lastig. Jullie waren met z’n tweeën en door zuurstof gebrek ben je een deel van je geheugen verloren. Dat kan gebeuren. We zeggen niet dat je schuldig bent, maar een nieuwe omgeving kan wel fijn zijn voor je.”
Oké nou wordt ie mooi.
,,Waarom moet ik dan naar f*cking Australië?!”
,,Cariana!” roept mijn moeder streng.
Ik geef haar een dodelijk blik, maar ga wel weer zitten.
,,Wat ik probeerde te zeggen, was dat een nieuwe omgeving goed is voor Cariana. De school werkt al jaren samen met Engeland en Amerika. De kinderen blijven er meestal een jaar en in ergere gevallen twee jaar.”
,,Wat zijn de leeftijden op die school?” vraagt mijn vader.
Alsof mij dit wat boeit. Ik wil niet weg!
,,De meesten zijn tussen de zestien en negentien.” Mijn vader knikt.
,,Wanneer moet Cariana dan vertrekken?” Mijn moeder legt haar hand op mijn knie.
,,Ze kan aankomende zondag al weg.”
,,Wow, wacht even een stap terug! Over een paar dagen al?!” met groten ogen staar ik naar meneer Hardwell.
,,Als je later vertrekt, kom je in de problemen met je lessen. De lessen zijn namelijk al een maand bezig.”
Ik zucht wanhopig.
,,Hoe komt Cariana dan in Australië en hoeveel kost dat?” vraagt mijn vader.
,,Alles wordt vergoed door ons. Als het goed is, moet hier ergens een contract liggen.” Meneer Hardwell zoekt in een la. ,,hier heb ik het al. Als u dit doorleest en een handtekening zet, is het in principe geregeld.”
Mijn vader leest het door en kijkt mijn moeder aan. Ze knikt voorzichtig. Ik wil weer protesteren , maar het is te laat: de handtekening is gezet.

We staan weer buiten het kantoor en meneer Hardwell is richting een andere afspraak. Gezellig dit. Hij heeft nog wat dingen uitgelegd en gezegd, maar ik heb niet geluisterd. Hoe kunnen ze me dit aandoen?! Een jaar van huis weg en ik kan niet even langs komen. F*ck my life! Ik slenter achter mijn ouders aan tot we in de hal aankomen. Een lach vult de ruimte en mijn bloed begint te koken. Tegen de muur staat Jake geleund met een van de barbiepoppen, volgens mij was haar naam Jeanette, tegen zich aan. Hij fluistert iets in haar oor, waardoor ze moet blozen en stopt iets in haar handen. Ze geeft hem een kus en loopt richting de uitgang. Het getik van haar hoge hakken sterft langzaam weg, maar mijn woede groeit.
,,Jij!” schreeuw ik.
Ik plaats mijn onderarm tegen zijn keel en met een grijns kijkt hij me aan.
,,Leuk jou te zien, Cari. Moet jij niet in een vliegtuig zitten naar the middle of nowhere van Australië?” hij lacht om zijn eigen grap.
,,Wat zijn we weer grappig.” Ik druk zijn keel iets harder dicht en hij hapt naar adem. ,,waar sloeg dat net op met Jeanette? Wat heb je haar gegeven?”
,,Met wat omkoperij kan je zoveel bereiken, maar dat begrijpt zo’n klein meisje als jij niet.”
,,We zullen zien, Jake. Wacht maar af, want ik krijg je nog wel te pakken.” Ik ram zijn hoofd een keer tegen de muur, totdat mijn moeder schreeuwend langs me staat.
,,cariana Prince! Laat dat arme kind met rust!” ze moest eens weten.
Ik kijk haar boos aan.
,,Heeft mijn dochter je pijn gedaan, euh… ? Sorry ik ben je naam vergeten.” Ze zet een glimlach op, die ik er het liefst af wil slaan, maar ja ze blijft m’n moeder.
,,Jake Hardwell is mijn naam, mevrouw Prince.” Hij glimlacht beleefd.
,,O shut up, Jake. Daar trapt niemand in!” roep ik naar hem en wil hem weer om de nek vliegen, maar mijn vader houdt me tegen.
Jake kijkt me met grote ogen aan.
,,Sorry, Jake. We brengen haar naar huis, zodat ze kan afkoelen. Fijne dag verder.” Mijn vader knikt naar hem en sleurt mij achter zich aan.
Hij opent de deur en ik kijk nog een keer achterom naar jake, die mij met een grijns nakijkt. Wacht maar tot ik die eraf sla!

Reacties: