FanFic.nl

Amnesia ~SHORT STORY~

1

Het was geen heldere nacht. De grote regendruppels stortten zich neer op het asfalt als vermoeide tieners die, net klaar met hun huiswerk, zich op hun bed lieten vallen.
Sirius Black, lang, slank en nog geen twintig, liep met opgetrokken schouders door de Grimmauld Place. Hij droeg een lange, zwarte jas waarvan hij de kraag omhoog had geslagen en zijn haar lag plat tegen zijn hoofd.
De straat lag niet in de meest chique buurt, merkte hij. De meeste voortuinen waren slecht onderhouden. Hij had zelfs een kapotte televisie op één van de de matten met te hoog gras gezien.
Sirius negeerde het geschreeuw dat uit één van de afgrijselijk vervallen optrekjes leek te komen, en liep verder.
Gerinkel. Er ging iets door een ruit. Hij hoorde een gil, zeker van een vrouw, dat werd gevolgd door een vage “HOUD JE KOP” en het breken van een vaas.
Iets in Sirius liet hem stoppen. Alleen al het breken van de vaas liet hem akelig genoeg denken aan zijn jeugd. Toen draaide hij zich om en begon in de richting van het desbetreffende huis te lopen.
Terwijl hij de woning naderde, werd het geschreeuw luider, niet alleen omdat hij dichterbij kwam.
Hij stapte het tuinpaadje op en liep kordaat naar de voordeur. Hij klopte. Twee keer.
Het geschreeuw hield op. Er klonken voetstappen en de deur werd opengegooid.
“Wat?” snauwde Lex Brown, bijna vijftig. Lex was niet al te groot, en door mede dat, zijn brede postuur en dikke buik leek het alsof hij in elkaar was geduwd. Ook begon hij al te kalen. Hij liet zijn blik over de jongeman voor hem glijden.
“Goedenavond samen,” zei Sirius, op de meest beleefde toon die hij kon opbrengen, die Lex voorzichtig in zich opnam. “Ik liep over straat en hoorde dat u nogal luidruchtig ruzie maakte met uw… vrouw?” Sirius wierp een blik op Lex’ trouwring, die om zijn worstachtige vinger was geschoven. “Ik hoop dat hier geen mishandeling plaatsvindt?”
Een jonge, slanke, kleine vrouw verscheen vanachter Lex.
“Ik kan u verzeker dat hier niet in enige manier dan ook wordt mishandeld, meneer.” Zei Lex. De vrouw schudde haar hoofd, al was het bijna niet zichtbaar, en keek Sirius aan met smekende ogen.
Sirius’ mond vertrok in een klein, humorloos glimlachje.
“Ik ben bang dat u liegt, meneer Brown.” Zei hij langzaam.
Lex keek Sirius verschrikt aan. Hij kon zich niet herinneren dat hij de vreemde jongeman op zijn tuinpaadje zijn naam had gegeven.
“Daisy,” Sirius had het nu tegen de vrouw, die een stap achteruitzette omdat de vreemde man in de zwarte jas haar naam wist. “Ik neem aan dat deze man jouw vriend is?”
Ze leek te jong om met de ouwe smeerlap getrouwd te zijn.
“Zo ongeveer,” antwoordde Lex. “Ze komt vaak over de vloer, dat is zeker.”
Sirius keek Lex strak aan. “Ik ben het niet bepaald eens met vreemdgaan, meneer Brown.”
“Oh?” zei Lex. “Nou, ik zal jou ‘es wat vertellen, snotaap. Ik ben het niet bepaald eens met dat jij die neus van je in andermans zaken stopt.” Hij richtte zijn blik op Daisy, die in elkaar kromp. “En jij houdt die vuile tyfusbek van je, hoer.” Snauwde Lex.
Sirius grinnikte en begon zijn jas los te knopen.
“Wat is er zo grappig, nietsnut?” gromde Lex.
“Nou,” antwoordde Sirius, die het laatste knoopje van zijn jas losmaakte en in zijn binnenzak reikte. “U en uw desolate leven zijn gewoon amuserend.”
Iets zwiepte in Lex’ gezichtsveld. Een toverstok, 38 centimeter lang en gemaakt van een donker hout, lag kalm in Sirius’ hand. De punt raakte bijna Lex’ neus aan.
“Wat?” Lex lachte een nerveus lachje. “Denk je echt dat je me kunt intimideren met een stokje?”
Sirius’ ogen verrieden niks.
Daisy zette een paar stappen achteruit.
“Amnesia.”

Reacties: