FanFic.nl

Lost in Neverland

6.1. Too much in common

Destiny
‘Destiny! Gaat het nog lang duren? Je bent al te laat!’ Mijn moeder staat onderaan de trap te gillen, haar magisch versterkte stem laat het glas in de ruiten rinkelen.
‘Ik kom!’ schreeuw ik terug en werp een nerveuze blik in de spiegel. Ik weet niet wat ik fout heb gedaan, maar ik probeerde mijn haar iets blonder te maken en nu is het plots grasgroen. Conclusie van de dag, vanaf nu laten we de haarkleurspreuken over aan Tabitha...
‘Yes,’ zucht ik opgelucht als ik na twaalf pogingen weer mijn normale haarkleur heb en laat het er dan maar bij. Ik ren mijn badkamer uit en mijn kamer in, struikel over een paar rondslingerende laarzen en ga net niet op mijn bek. Oké, misschien ben ik een klein beetje onhandig als ik gehaast ben.
‘Snel, snel...’ Ik zwaai mijn toverstok over de rommel in mijn kamer en laat me vervolgens plat op mijn buik vallen als al mijn kleren, boeken en schoolspullen loskomen van de grond en in de richting van mijn openstaande hutkoffer racen. Met een doffe plof dondert de hele boel in de koffer en ik sla het deksel dicht.
Zonder mijn sneakers dicht te knopen ren ik naar de trap en dirigeer de koffer met een zweefspreuk achter me aan. Op de bovenste trede trap ik echter op mijn losse veters en met een kreet duik ik het trapgat in, de koffer rammelend achter me aan.
‘Het is toch altijd wat met jou,’ zucht mijn moeder als ze me met een zwaai van haar stok afremt voor ik op de gangtegels smak. Mijn koffer laat ze over me heen tuimelen, tot hij met een dreun op de tegels neerkomt en een eindje piepend doorschuift.
‘Bedankt,’ hijg ik. Ik duw de koffer rechtop in de lege haard, neem een handvol Brandstof uit het potje op de schoorsteenmantel en wil mijn bestemming roepen.
‘Vergeet je niet iemand?’ vraagt mijn moeder met opgetrokken wenkbrauwen.
‘Oh shit! Salem!’
‘Let op je taal, jongedame!’ roept ze me na wanneer ik het poeder in haar handen deponeer en op zoek ga naar mijn kat.
Mijn moeder is een beetje kortaf vandaag. Het is de laatste dag van de vakantie en morgen begin ik aan mijn zesde jaar op Zweinstein. In Griffoendor weliswaar. Schande over de familie, voor het eerst in vier eeuwen een Martin die niet in Zwadderich zit. Dat mag ik nu al zes jaar aanhoren, elke vakantie opnieuw. Vooral op feestjes, waarop alle vrienden van mijn ouders mij behandelen alsof ik een ernstige ziekte onder de leden heb. Een heks van zuiver bloed, uit één van de oudste tovenaarsfamilies, een Griffoendor!
Vooral mijn moeders hartsvriendin, Narcissa Malfidus, kijkt me iedere keer aan met die neptrieste glimlach, alsof ze aan een sterfbed staat. Haar man en zoon daarentegen behandelen me met onverholen afschuw. Draco en ik kunnen elkaar al van jongs af aan niet uitstaan, en dat is nog één van de redenen waarom ik dolblij ben dat ik niet bij hem op de afdeling zit. En omdat ik al tijdens mijn eerste week in Griffoendor mijn twee beste vriendinnen heb leren kennen. Tabitha en Miyako. En dat is ook waar ik nu heenga, we brengen de laatste dag van de vakantie bij Tabitha door. Dik tegen de zin van mijn ouders, maar wat doen ze eraan?
‘Kom, Salem. Waar zit je? We gaan!’ Onder de keukentafel zie ik zijn groene ogen blinken en even later sta ik in de haard met een nors kijkende kat in mijn armen. Salem haat reizen met Brandstof.
‘Tot met Kerst, mam!’ roep ik nog, neem het handje Brandstof van haar over, gooi het over de houtblokken en roep ‘Thompson Estate!’ Het groene vuur laait op rond mijn enkels en ik verdwijn in een draaikolk van vlammen en roet.

Mijn hutkoffer slaat met een dreun op de gladde houten vloer van de enorme woonkamer. Salem springt blazend uit mijn armen en verstopt zich onder een divan, ik strompel er achteraan en struikel heel voorspelbaar over de Perzische mat.
‘Goedenavond juffrouw Martin, blij u weer te zien,’ piept een stemmetje naast me.
‘Hey Loki,’ begroet ik de huiself en krabbel overeind. Loki borstelt de as van mijn broek en laat de rondgestrooide restjes verdwijnen met een vingerknip.
‘Juffrouw Wilson is een halfuur eerder gearriveerd, zij en juffrouw Thompson zullen...’
‘Dizzy!’ Tabitha en Miyako donderen de woonkamer binnen en maaien mij met uitgestoken armen meteen weer omver. Loki schudt bedenkelijk zijn gerimpelde hoofd zodat zijn lange oren heen en weer wapperen, knipt nogmaals met zijn lange vingers en verdwijnt samen met mijn koffer.
‘Jij hebt ook wel weer je tijd genomen,’ plaagt Miyako en prikt met twee wijsvingers in mijn wangen.
‘Laat mijn hamsterkaken met rust!’ roep ik uit en knijp haar onderin haar ribben zodat ze me snel loslaat. ‘En Tibby, die wurggreep komt niet zo sympathiek over als jij denkt.’
‘Niet zeuren, je verspilt alleen maar meer adem,’ is het antwoord en ik schik me dan maar in mijn lot als lijdend voorwerp in deze we-hebben-elkaar-twee-maanden-lang-niet-gezien-knuffel.

‘Hoe gaat het met jouw penvriend?’ vraagt Miyako terloops terwijl we onze pyjama’s aantrekken. Ik doe alsof ik haar vraag niet gehoord heb en ga door met rommelen in het stapeltje shirtjes voor mijn voeten. Mijn hutkoffer is zo ongeveer ontploft toen ik hem opende om mijn slaapspullen te zoeken. Miyako dacht dat het de bedoeling was en volgde mijn voorbeeld, dus Tabitha’s kamer lijkt nu heel erg op onze slaapzaal op school. Overal kleren en spullen tot we niet meer weten wat van wie is. We hebben ook alle drie zo goed als dezelfde maat en dragen de hele tijd elkaars kleren.
‘God, Tibby! Ik ben zo blij dat ik weer naar school ga met jou en jouw gigantische garderobe! Tijdens de zomer ga ik zo vaak op zoek naar één of ander shirt dat ik al tijden niet meer gezien heb, alleen om tot de conclusie te komen dat het van jou is.’ Dat is een feit, Tabitha heeft meer kleren dan Miyako en ik samen. En haar slaapkamer, en eigenlijk haar hele huis, is drie keer zo groot als het mijne. Miyako en ik hebben allebei redelijk welvarende families, maar de familie Thompson is een klasse apart. Meneer en Mevrouw Thompson hebben de hele import en export van ketels in handen en zijn zonder overdrijven schatrijk.
‘Praat niet om de vraag heen, Dizzy,’ roept Tabitha gedempt van onder de dekens van haar hemelbed. Haar tamme hermelijn Jimi heeft zich aan het voeteneinde verstopt uit angst voor Salem. Niet dat hij iets te vrezen heeft, Salem heeft zich teruggetrokken op de vensterbank en is waarschijnlijk banger van die uit de kluiten gewassen rat dan omgekeerd.
‘Welke vraag?’ probeer ik dom te doen, en moet dat meteen bekopen door snel weg te duiken voor een gevaarlijk goed gerichte oranje vonkenregen uit de stok van Miyako.
‘Over die mysterieuze jongen aan wie je al de hele zomer schrijft,’ frist ze mijn geheugen op. Ik steek mijn tong naar haar uit en laat me op mijn rug in een hoop verstrengelde jeansbroeken vallen. Ik schrijf al de hele vakantie brieven naar een jongen uit het penvriendenproject van de school. Het project is aan het eind van vorig jaar opgestart en is volledig anoniem. Iedereen die wilde meedoen kreeg een willekeurige penvriend of vriendin om de hele zomer mee te schrijven, om het contact tussen de verschillende jaren en afdelingen te bevorderen.
‘Ik wil wedden dat het een puisterige Zwadderaar is,’ grijnst Tabitha. ‘Type Vincent Korzel!’
‘Of een slome boekenwurm van Ravenklauw!’ roept Miyako.
‘Of een eerstejaars!’
‘Oh, wie weet is het Carlo Kannewasser!’ Miyako slaat haar hand tegen haar voorhoofd en doet alsof ze flauwvalt. Zij heeft al een tijdje een crush op Carlo.
‘Voor hetzelfde geld is het iemand die we goed kennen. Stel je voor, dadelijk heeft ze de hele zomer met Simon geschreven!’ Simon Filister zit een jaar hoger en is mijn achterneef. Via hem ken ik ook zijn vrienden, Daan Tomas, Ron Wemel en Harry Potter. Ik weet dat zij ook allemaal ingeschreven zijn in het project. Zou één van mijn schoolvrienden de jongen van de brieven kunnen zijn?
‘Anyway, als het een Zwadderaar is, krijg ik vijf galjoenen van jou, Dizzy! Vijf galjoenen en een lachkramp!’
‘Haha, lach maar,’ pruil ik. Plots zit Miyako bovenop me.
‘Wie weet is het die knappe aanvoerder van jouw Zwerkbalteam wel, Olivier Plank! Ik weet dat hij ingeschreven is.’
‘Ga weg,’ grom ik. Het is voor mijn vriendinnen geen geheim dat ik al eeuwen smoor ben op hem, maar we hebben het nooit verder gebracht dan vrienden en teamgenoten. ‘Dat is een kans van één op een miljoen.’
‘Volgens de wetten van de kansberekening één op tweehonderd, want er waren maar zo’n tweehonderd inschrijvingen voor het project,’ doet Tabitha slim.
‘Dan nog, met mijn geluk blijft dat uitkomen op nul,’ blaas ik. Miyako trekt een pruilmondje en knippert met haar wimpers.
‘Maar dan nog, ik dacht dat jouw mystery man zo’n charmante dichter was, dat jullie zo naar elkaar toe groeiden met elke brief, dat hij jou helemaal begreep...’
‘Volgende zomer krijg jij officieel géén brieven meer van mij, alles wat ik jou vertel wordt tegen mij gebruikt!’ roep ik verontwaardigd en duw haar van me af. ‘En ik schrijf echt niet zo melig...’
‘Komen jullie nog slapen of hoe zit het? We moeten morgen de trein halen!’ roept Tabitha ongeduldig.
‘Als je dat monster van je in zijn hok zet,’ griezelt Miyako. Zij heeft het niet zo begrepen op Jimi, die tijdens het schooljaar steevast bij Tabitha in bed slaapt. Tabitha sputtert even tegen, maar zet de hermelijn dan toch maar in de kooi in de hoek van de kamer. Salem, duidelijk tevreden met deze nieuwe hiërarchie, nestelt zich spinnend op mijn voeten als ik links van Tabitha in het kingsize hemelbed glip. Miyako gebaart met haar stok naar de lampen, die één voor één doven en de kamer in diepe duisternis hullen, alleen doorbroken door ons eeuwige middernachtelijk gefluister. Maar ook dat valt uiteindelijk stil en even later slapen we alle drie.

Reacties: